Η Ανάσταση θα καθυστερήσει φέτος

Του Φώτη Γεωργελέ, από την athensvoice.gr

Ακόμα και συμβολικά, μοιάζει σαν να είναι η υπογραφή της απόλυτης αποτυχίας μας. Ακριβώς 6 χρόνια μετά το Καστελόριζο του πρώτου μνημονίου, η κυβέρνηση φέρνει το τρίτο μνημόνιο. Η κυβέρνηση των κομμάτων που κατάκτησαν την εξουσία υποσχόμενα το «σκίσιμο» των μνημονίων. Και για να γίνει ο εξευτελισμός τέλειος, για πρώτη φορά έρχεται ένα ακόμα «προληπτικό μνημόνιο» μαζί, το τέταρτο. Τώρα τα ψηφίζουν δυο-δυο. Το τουίτερ κάνει πάρτι με το «μνημόνιο κάβα», αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία. Το προληπτικό μνημόνιο για το 2018 δηλώνει εκ των προτέρων τη σίγουρη αποτυχία. Η ίδια συνταγή θα φέρει τα ίδια αποτελέσματα και μάλιστα κάθε φορά χειρότερα γιατί πια έχει εξαντληθεί η δυνατότητα της οικονομίας να ανταποκριθεί στη φοροεπιδρομή. Η κυβέρνηση το ξέρει και γι’ αυτό προσπαθεί για να παραμείνει στην εξουσία περισσότερο, να υπογράψει τα πάντα μεν, αλλά να εφαρμοστούν σε μεταγενέστερο χρόνο.

Το «σκίσιμο των μνημονίων» ήταν η πιο χυδαία εξαπάτηση που εφαρμόστηκε εις βάρος των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας. Ακόμα και σήμερα, για πολλούς συμπολίτες μας, μνημόνιο σημαίνει «μέτρα». Και δεν μπορούν καν να καταλάβουν τι συμβαίνει και γιατί όλοι οι πρωταγωνιστές αλλάζουν πολιτική, γιατί όλοι κάνουν τα αντίθετα απ’ όσα έλεγαν. Τα μνημόνια δεν είναι μέτρα, είναι λεφτά. Δεν μας ζητούσαν μέτρα, εμείς ζητούσαμε λεφτά. Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, εδώ και λίγες βδομάδες η κυβέρνηση μαζεύει το ρευστό από τα ταμεία και τα νοσοκομεία, για να πληρώσει τα έξοδα του κράτους. Όταν τελειώσουν θα «υποχωρήσει». Η διαφωνία με τους «ξένους», οι περίφημες «διαπραγματεύσεις», οι «ηρωικοί αγώνες» συνοψίζονταν σε ένα πράγμα, πόσα λεφτά δανεικά θα μας δώσουν. Εμείς θέλαμε 10 για να μην αλλάξει τίποτα στο χρεοκοπημένο σύστημα και να κυλούν όλα όπως το 2009. Αυτοί μας έδιναν 5. Τα υπόλοιπα είναι τα «μέτρα» που έπρεπε να πάρουν για να βγει ο λογαριασμός. Όταν δεν έχεις μία, θέλεις 10 και σου δίνουν 5, υπάρχει περίπτωση να μην πάρεις έστω αυτά; Γι’ αυτό όλοι «παραδόξως» υπέγραφαν. Η διαφορά ήταν στις κορόνες. Όσο πιο πολύ φώναζαν τόσο πιο επιθετική η επαιτεία. Οι τελευταίοι είναι σαν κι εκείνους στα φανάρια που σου λερώνουν το παρμπρίζ για να σε αναγκάσουν να δώσεις ένα ευρώ. Απειλούσαν κιόλας. Αυτά τα χρόνια η επιθετική επαιτεία ονομάστηκε αξιοπρέπεια. Έτσι κατάφερε να απαγορεύσει το σωστό δίλημμα: Ποια μέτρα;

Όσο περισσότερος θόρυβος, τόσο μεγαλύτερη η αποτυχία. Η χώρα μας μοιάζει να είναι σε αδιέξοδο, αφού τα έχει δοκιμάσει όλα, αφού έχει πιστέψει σε κάθε ανορθολογικό παραμύθι, βρίσκεται πάλι στον ίδιο παρανομαστή. Νέα μέτρα, νέοι φόροι, νέες μειώσεις. Και σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το 2010 γιατί τώρα δεν υπάρχει πια κανένα απόθεμα, το λίπος έχει καεί.

Γιατί βρισκόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση; Γιατί δεν δίνει κάποιος μια λογική εξήγηση της πραγματικότητας; Γιατί κάποιος δεν νιώθει την ελάχιστη ντροπή, να πει έλεγα βλακείες, έκανα λάθος; Μιλάμε ακόμα για οικονομική κρίση. Ποια οικονομική κρίση; Δεν έχουμε καμία κρίση. Κρίση είχαμε το 2010. Όταν το έλλειμμα ήταν 25 δις το χρόνο και ξαφνικά δεν μας δάνειζε κανείς. Τότε είχαμε ξαφνική κρίση, τότε κινδύνευε το κράτος να μην πληρώσει μισθούς και συντάξεις, να καταρρεύσει. Τώρα γιατί έχουμε κρίση; Πλεόνασμα λένε ότι έχουμε, ισοσκελισμένοι είναι οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και τα έξοδα για τόκους είναι μικρότερα των χωρών της Ευρώπης αφού τα δάνειά μας είναι σε κράτη, εξασφαλισμένα, με ευνοϊκούς όρους. Σχεδόν το 1/3 δίνει για τοκοχρεολύσια αυτή η κυβέρνηση απ’ όσα έδιναν οι κυβερνήσεις μέχρι το 2010. Γιατί χρεοκοπεί; Γιατί βάζει φόρους, γιατί μειώνει συντάξεις, γιατί αυξάνει το ΦΠΑ; Για να καλύψει τα έξοδά της.

Η αντιμνημονιακή απάτη έκρυψε την πραγματικότητα. Η χώρα δεν ήθελε να γίνει «κανονική». Ακόμα και η λέξη στοχοποιήθηκε, τι πάει να πει κανονική; Το ερώτημα, ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κρατισμός και πελατειακό σύστημα ή ευρωπαϊκή οικονομία ελεύθερης αγοράς, δεν τέθηκε ποτέ. Έγινε εμείς εναντίον των «ξένων κατακτητών». Εμείς εναντίον του «νεοφιλελευθερισμού» των Ευρωπαίων. Κοινός, διακομματικός αγών, ο Μινώταυρος του Πάκη. Για να σώσουν το χρεοκοπημένο σύστημα που δεν σώζεται.

Κέρδισαν, ακόμα και η κούραση και η απογοήτευση του κόσμου είναι υπέρ τους. Κουρασμένοι οι πολίτες, με ψυχολογία θύματος, δεν έχουν καν κουράγιο να δουν τι ήταν λάθος απ’ όσα πίστεψαν. Όμως το αδιέξοδο παραμένει. 6 χρόνια το πολιτικό σύστημα πιστεύει στην ίδια αυταπάτη: Λίγο εκβιασμός στους Ευρωπαίους για περισσότερα λεφτά, λίγο περισσότεροι φόροι στα συνήθη υποζύγια, θα βγει ο λογαριασμός, δεν θ’ αλλάξει το σύστημα. Δεν βγαίνει. Άμα δεν πούμε την καταραμένη φράση «μείωση δαπανών του κράτους», αλλαγή του συστήματος, τίποτα δεν θ’ αλλάξει. Όσοι μιλάνε ακόμα για «μνημόνια» κοροϊδεύουν τον κόσμο. Η συνειδητοποίηση θα είναι οδυνηρή και βίαιη. Γιατί ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας ήδη είναι σε κώμα. Ό,τι έδωσε, έδωσε. Κατά συρροήν κλείνουν επιχειρήσεις, οι μεγαλύτερες αλλάζουν έδρα, οι μικρότερες βάζουν λουκέτο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλείνουν μπλοκάκια. Ο ιδιωτικός τομέας έχει ημερομηνία λήξεως.

Όσοι όλα αυτά τα χρόνια αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και πριμοδοτούν τις ανορθολογικές φωνές που τους υπόσχονται ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, θα είναι τα θύματα της επόμενης περιόδου. Θα πληρώνουν ΕΝΦΙΑ με τις συντάξεις και τους μισθούς τους, ενώ η περιουσία τους υποτιμάται συνεχώς. Θα μειώνεται συνέχεια η σύνταξη και ο μισθός του δημοσίου ενώ τα παιδιά τους θα είναι άνεργα. Στο τέλος θα πληρώσουν αυτοί που μέχρι τώρα θεωρούσαν τους εαυτούς τους προστατευμένους, δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Γιατί; Γιατί μετά από 6 χρόνια μνημονίων μαθαίνουμε ότι 178 φορείς του δημοσίου αρνούνται να απογραφούν. Γιατί η αξιοποίηση Αφάντου Ρόδου ακυρώθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Κι όμως, ενώ η αποκάλυψη έχει γίνει και όλα είναι πια μπροστά μας, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ακόμα ένα λαό σε απόλυτη σύγχυση. Οι προοδευτικές φωνές σε όλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης παρέμειναν μειοψηφικές. Η ανάσταση της χώρας θα καθυστερήσει ακόμα. 

Ευπρέπεια, ο νέος ριζοσπαστισμός

Ενδυματολογικές συμβάσεις και πρωτόκολλα συμπεριφοράς πολιτικών στη Βουλή ενίοτε προσαρμόζονται επιπόλαια στις ιδιωτικές προτιμήσεις.

Του Θεοφάνη Τάση*, από την Καθημερινή.

Η​​ ευπρέπεια δεν πρέπει να συγχέεται με τον κομφορμισμό και την άκριτη υπακοή σε άγραφους κανόνες συμπεριφοράς εντός ενός συγκεκριμένου πολιτισμικού ορίζοντα. Μπορεί να είναι κανείς ευπρεπής σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια ή αμφισβητώντας την υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση. Η ευπρέπεια δεν συνιστά γνώρισμα μιας ορισμένης κοινωνικής τάξης, ενώ χωρίς πνευματικότητα είναι δυνατόν να συνιστά συστατικό ενός ατομικιστικού ωφελιμισμού, ενός προσεγμένου κομφορμισμού ή μιας εύσχημης μορφής ξένωσης. Η ευπρέπεια δεν ορίζεται με βάση το δίκαιο και το άδικο, καθώς απρεπείς συμπεριφορές δεν ρυθμίζονται νομικά και δεν επιφέρουν δικαστικές ποινές. Επιπροσθέτως, δεν ορίζεται ούτε με βάση το καλό ή το κακό, διότι μια απρέπεια δεν συνιστά ανήθικη πράξη. Η ευπρέπεια δεν ανάγεται σε καμία από αυτές τις κατηγορίες και ενώ ορίζεται δύσκολα αναγνωρίζεται εύκολα. Όπως και η πνευματικότητα δεν διέπεται από τα κίνητρα της εξουσίας, της δόξας και του χρήματος. Αμφότερες κατοικούν στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ του ηθικού και του πολιτικού, δίχως να εξαγοράζονται ή να εξουσιάζουν άλλα αγαθά. Η ευπρέπεια ως έκφραση πνευματικότητας αναφέρεται στην αισθητική του βίου, δηλαδή, στην καλαισθησία της πράξης και της συμπεριφοράς κατά τη συμβίωση. Εν ολίγοις, αφορά το αρμόζον όπως αυτό κρίνεται κάθε φορά με φρόνηση στον εκάστοτε νοηματικό ορίζοντα.

Συστατικό της ευπρέπειας αποτελεί η ευγένεια, η οποία γίνεται κατανοητή όχι απλώς στην εργαλειακή της διάσταση, αλλά κυρίως ως αυταξία. Ωστόσο στη νεοελληνική κοινωνία συχνά η αγένεια παρανοείται ως ελευθερία έκφρασης και ως εκ τούτου θεωρείται δικαίωμα, ενώ η ευγένεια γίνεται κατανοητή κυρίως στην εργαλειακή της διάσταση. Γι’ αυτό τον λόγο θεωρείται συχνά δείγμα αδυναμίας. Αν κανείς είναι αρκετά ισχυρός ώστε να πετύχει τον σκοπό του ή να επιβάλλει τη θέλησή του, τότε η ευγένεια θεωρείται άχρηστη. Όμως η αγένεια όχι απλώς ενδέχεται να οδηγήσει σε μεγαλύτερο κόπο και συγκρούσεις με τους άλλους, αλλά εν τέλει στερεί την ευκαιρία μιας γνήσιας συνάντησης με τον άλλον και μιας καλύτερης σχέσης με τον εαυτό. Του στερεί ένα χαμόγελο, έναν καλό λόγο, την έκφραση συμπάθειας και αλληλεγγύης. Στο πολιτικό επίπεδο η διάχυση της αγένειας διαβρώνει την κοινωνική συνοχή υποβαθμίζοντας έτσι την ποιότητα της δημοκρατίας. Γι’ αυτούς τους λόγους η αγένεια συνιστά αντιπολιτική έκφραση, ενώ η ευγένεια γνώρισμα δημοκρατικού ήθους.

Στην Ελλάδα παρατηρείται δυστυχώς, ιδίως τα τελευταία χρόνια, σημαντική έλλειψη ευπρέπειας στην καθημερινότητα πολλών πολιτών, αλλά και ικανού μέρους πολιτικών, δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και ιερέων.

Αυτή η έλλειψη αποκαλύπτει μια κοινωνικά επιβλαβή αδυναμία διάκρισης μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Ενδυματολογικές συμβάσεις και πρωτόκολλα συμπεριφοράς για δημόσιους λειτουργούς ή κατόχους αξιωμάτων προσαρμόζονται επιπόλαια στις ιδιωτικές προτιμήσεις. Η παρουσία αυτών στα ΜΜΕ, ενίοτε ακόμη και πολιτικών στο Κοινοβούλιο, προσομοιάζει με εκείνη στην ιδιωτική σφαίρα. Στις συζητήσεις, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κυριαρχεί ο εριστικός τόνος, ενώ ο ενικός αριθμός αντικαθιστά βαθμιαία τον πληθυντικό ευγενείας δίχως τον οποίο δύσκολα διασφαλίζεται η κατάλληλη απόσταση για την σε βάθος χρόνου εξοικείωση των προσώπων και την εμβάθυνση μιας σχέσης. Συχνά ο κάτοχος ενός αξιώματος ή ένας δημόσιος λειτουργός εργαλειοποιεί το αξίωμα ή το λειτούργημα αδυνατώντας να το βιώσει ως κάτι που υπερβαίνει την ατομικότητά του λόγω των νοημάτων που αυτό ενσαρκώνει διαμέσου της ιστορίας του. Ως αποτέλεσμα η έλλειψη ευπρέπειας που χαρακτηρίζει την εικόνα και τη συμπεριφορά ευτελίζει τις αξίες που εμπεριέχονται στον θεσμό, έτσι ώστε σταδιακά να υποβαθμίζεται η ποιότητα της δημοκρατίας.

Η έλλειψη ευπρέπειας που χαρακτηρίζει ένα μέρος της νεοελληνικής κοινωνίας οφείλεται και σε καχυποψία έναντι θεσμών της νεωτερικότητας, όπως το κράτος ή η αγορά, οι οποίοι δεν ενδυναμώθηκαν αρκετά ώστε να πετύχουν σχετική αυτονομία. Ιστορικά στη νεοελληνική κοινωνία αυτοί διαμεσολάβησαν ασθενώς τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων λειτουργώντας κυρίως επικουρικά. Η οικογένεια, οι φίλοι και οι συγγενείς φρόντιζαν ως επί το πλείστον για την εύρεση εργασίας, την περίθαλψη, τη φροντίδα των ηλικιωμένων ή την οικονομική στήριξη. Αυτό είχε δύο συνέπειες: Από τη μια φαινόμενα όπως η αποξένωση ή η αλλοτρίωση δεν είχαν την ίδια ένταση και μορφή με την υπόλοιπη Ευρώπη. Από την άλλη φαινόμενα διαφθοράς, αναξιοκρατίας και οικογενειοκρατίας καθορίζουν σε μεγαλύτερο βαθμό τη νεοελληνική κοινωνία απ’ ό,τι άλλες ευρωπαϊκές. Η ευπρέπεια μπορεί να συνεισφέρει και στην ενδυνάμωση των νεωτερικών θεσμών, γι’ αυτό το αίτημα για ευπρέπεια στον δημόσιο βίο και την καθημερινότητα συνιστά σήμερα ριζοσπαστικό αίτημα για τον εμπλουτισμό της δημοκρατίας.

* Ο κ. Θεοφάνης Τάσης διδάσκει σύγχρονη Φιλοσοφία στο Freie Universität Berlin.

Οι μέτριοι θα καταστρέψουν τον κόσμο

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Κεντρική ιδέα της αθροιστικής θεωρίας του Αριστοτέλη είναι ότι το πλήθος ως σύνολο, είναι καλύτερο  ή ισχυρότερο από τους λίγους ή τον Ένα. Ανάλογα με τα κριτήρια που λαμβάνονται υπ' όψιν ("αρετή", "φρόνησις", "πλούτος") η υπεροχή αυτή είναι ηθική, διανοητική και υλική. Για αυτό άλλωστε θεωρούμε ακόμα, την δημοκρατία ως το «μη χείρον, βέλτιστον» πολίτευμα από τα υπόλοιπα.

Το ζήτημα όμως είναι ότι ο φιλόσοφος που έδωσε τις βάσεις της δυτικής σκέψης, δεν είχε στον νου του την εκτροπή του πολιτεύματος, όπως έχει παγιωθεί σήμερα, αλλά μία δημοκρατία, όπου η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι «καταναλωτικό δικαίωμα» αλλά «αξίωμα» ευθύνης υπό αυστηρές προϋποθέσεις.

 Παρόλο λοιπόν που και  στην αρχαιότητα δεν ήταν τόσο ρόδινη η κατάσταση, όπως πιστεύουν οι προγονόπληκτοι, μας δίνει το δικαίωμα να την επικαλούμαστε μπας και κατανοήσουμε τις σύγχρονες «δικτατορίες» των μετρίων.

Αυτό που βιώνουμε τώρα με την κυβέρνηση Συριζανέλ είναι απλά ένα κραυγαλέο σύμπτωμα επικράτησης των μετρίων. Δεν είναι η πρώτη φορά. Η ελληνική δημοκρατία έχει ποτιστεί  με λαϊκισμό, από την εποχή της Χούντας και ειδικά μετά την πασοκική δεκαετία του ΄80. Από τότε άρχισε να επιβραβεύεται η μετριότητα ως προνόμιο του λαού και σήμερα, πήρε τις τερατόμορφες διαστάσεις που ζούμε. Απλά ήταν πιο συγκεκαλυμμένη και όχι τόσο προκλητική.

Οι ανεύθυνοι μέτριοι πάντα αναδεικνύονται  σε θέσεις «ευθύνης», όταν το «πλήθος» θυμώνει πάρα πολύ και δεν θέλει για κανένα λόγο να βλέπει του άριστους να το διοικούν. Το μένος του εν τω μεταξύ, είναι τόσο μεγάλο που προτιμά να καταστραφεί παρά να αναθέσει στους ικανότερους, την ηγεσία της κοινωνίας. Μισεί τους καλούς επιστήμονες, τους δασκάλους, τους επιχειρηματίες, τους άριστους πολιτικούς. Δεν θέλει να τον ενοχλούν με τον «εξυπνακισμό» τους, να αμείβονται περισσότερο και να καταξιώνονται πιο πολύ από αυτούς που συγκλίνουν σε μία στατική νόρμα.

Κάποιοι θεωρούν τον θάνατο του Σωκράτη στην αρχαιότητα και την δολοφονία του Καποδίστρια στην νεώτερη Ιστορία ως τα όρια της χαμένης ευκαιρίας. Οι Έλληνες δυσκολεύονται να αντέξουν για μεγάλο διάστημα, αυτό που οι ίδιοι ανακάλυψαν και θαυμάζουν: την αριστεία! Πρώτα την επικαλούνται και μετά την ξορκίζουν από τις κοινωνίες τους.

Μια άλλη διάσταση είναι η εξορία των ικανότερων  από τους μέτριους. Μόνο στους κορυφαίους επιστήμονες, το ποσοστό των Ελλήνων πλησιάζει το 3%, που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, δεδομένου ότι οι Έλληνες αποτελούν λιγότερο από το 0,2% του παγκόσμιου πληθυσμού. Από αυτούς τους Έλληνες του 3%, μόλις ένας στους επτά (14%) έζησε ή ζει στην Ελλάδα, ενώ όλοι οι άλλοι (86%) στο εξωτερικό. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως έχουμε από τους καλύτερους άριστους στον κόσμο αλλά ανάμεσα στους μέσους όρους είμαστε από τους χειρότερους. Έλα όμως, που τις κυβερνήσεις τις εκλέγει ο μέσος όρος και όχι  οι άριστοι! Και δυστυχώς για την δική μας κοινωνία, έχουν εκτοπίσει την αστική τάξη που παράγει την αριστεία και έχουν εγκαθιδρύσει την δική τους δικτατορία.

Αυτοί οι  ίδιοι οι «μετριοκράτες» επιζητούν  την καταστροφή, αφού γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κατακτήσουν μια θέση στην Ιστορία ως δημιουργοί και προσπαθούν να πάρουν μια θέση σε αυτήν τουλάχιστον ως καταστροφείς.

Αυτό το βλέπει κανείς στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους οργανισμούς του δημοσίου και φυσικά στο πολιτικό σύστημα. Δείτε ποιοι μέτριοι είναι υπουργοί, ποιοι έχουν εκλεγεί στο Κοινοβούλιο αλλά και ποιοι άλλοι μέτριοι στηρίζουν ολόκληρη την διαδικασία θεσμικής απαξίωσης της δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, είναι ένα κόμμα μετρίων που διαθέτει μία  καταπληκτική σύνθεση απίθανων περσόνων, κατάλληλων για φαρσοκωμωδία. Παρόλα αυτά, η επιτυχία του οφείλεται ακριβώς στο συναίσθημα της εξοικείωσης αυτών των προσώπων με τους ψηφοφόρους, οι οποίοι θύμωσαν με τους προηγούμενους μέτριους.

Η ανακύκλωση των μετρίων θα καταστρέψει τον κόσμο. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και όπου αλλού τους επιτρέψουν οι εκφυλισμένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες που δεν εκσυγχρονίζονται

Όσο για μας, δύσκολα θα απαλλαγούμε από την παρωδία που ζούμε.  Εκτός κι αν η εποχή η ίδια τους αποβάλει, μη αντέχοντας το απίστευτο είδος της τερατογένεσης. Ίσως δεν το έχει πάρει χαμπάρι αλλά όλο αυτό το θυμωμένο «πλήθος» που ψήφισε  τα «φιλαράκια» του για εκδίκηση στην αστική δημοκρατία, έπαιξε ολόκληρη τη  χώρα στα ζάρια.

Η παρτίδα θα σωθεί μόνο αν  η κοινωνία αποδεχτεί τον θαυμασμό προς τους ικανούς και περιορίσει για τους μέτριους, μόνο την συμπάθεια. Καλοί ηγέτες είναι πάντα και παντού μόνο αυτοί που προκαλούν δέος στους άλλους, όχι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που υποψιαζόμαστε  ότι είναι κάπως χειρότεροι από μας…

«Η εκδίκηση των αποτυχημένων»

Του Ηλία Κανέλλη, από την athensvoice.gr

Οι καταδίκες «αντιφρονούντων» δημοσιογράφων από το λεγόμενο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, πριν και από κτηνώδης επίδειξη αυταρχισμού, είναι ένδειξη βαθύτατης καθυστέρησης μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, ακόμα και των θεωρούμενων ελίτ της. Οι «δικαστές» που υπερψήφισαν τις καταδίκες πιστεύουν, προφανώς, ότι στη ζωή όλα είναι θέμα συσχετισμών. Πλειοψηφώ στο σωματείο, άρα σε τιμωρώ επειδή (νομίζω ότι) πλειοψηφείς στο πεδίο της μαζικότητας όπου κάνεις καριέρα.

Η μεθόδευση της δίωξης και η καταδίκη δημοσιογράφων με ευρύτερη φήμη, με τη στενή έννοια, είναι η εκδίκηση των αποτυχημένων. Μόνο αποτυχημένοι θα αποφάσιζαν να διώξουν συναδέλφους τους, χωρίς να έχουν λάβει στοιχειώδεις νομικές πρόνοιες ώστε να θεμελιώσουν την απόφασή τους.

Με την ευρεία έννοια, φυσικά, η καταδίκη δημοσιογράφων για την έκφραση γνώμης (όποια κι αν είναι η γνώμη τους) θα κατέπιπτε αν οι καταδικασθέντες κατέφευγαν στη δικαιοσύνη, ποινική ή αστική, στην Ελλάδα, αλλά και αν χρειαζόταν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Καταρχάς για ένα λόγο: επειδή η απόφαση αντιβαίνει στους κανόνες της δημοκρατίας, όπως ορίζονται από το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Δεν ξέρω αν οι πολλοί σοβαροί επαγγελματίες του Τύπου θα προσφύγουν προκειμένου, επιτέλους, να κερδηθεί μια μάχη υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης απέναντι στο σωματείο το οποίο ιδρύθηκε πρωτίστως για να τη διαφυλάττει.

Εκείνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι οι καταδίκες των δημοσιογράφων για τις απόψεις τους από το λεγόμενο Πειθαρχικό του σωματείου τους, στην ουσία, είναι το αποτέλεσμα των διεργασιών δεκαετιών στην ελληνική κοινωνία. Η υποτίμηση των θεσμών, η μετριοκρατία, ο φθόνος της επιτυχίας, η συνδικαλιστική αναδιάταξη των κοινωνικών διαστρωματώσεων, η καταβαράθρωση της γνώσης είναι η μεγάλη αρρώστια του ελληνικού κράτους.

Κατά τα άλλα, όπως η χώρα κατελήφθη από το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα κτηνώδες συνονθύλευμα ιδεοληπτικών που επινοούν αντιπάλους για να νέμονται και να καρπούνται το κράτος, με τον ίδιο τρόπο η ελληνική δημοσιογραφία κυριαρχείται από βουλημικούς για εξουσία αδαείς, της κατηγορίας που ο Πάνος Κουτρουμπούσης ονομάζει ΚΔΩΑ.

Κτηνώδης Δύναμη, Ωγκώδης Άγνοια. 

Μα η ογκώδης άγνοια δεν γράφεται με όμικρον;

Όχι όταν είναι Ωγκώδης. 

Συμπέρασμα: Eίναι γελοίοι – αλλά μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι, αν συνεχίζουμε να αμελούμε τη δική μας παρέμβαση.

Καταγγέλλω 30 έλληνες δημοσιογράφους

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από τους protagon.gr

Εν αναμονή της απόφασης του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ για τους δημοσιογράφους που κατηγορούνται για μεροληπτική συμπεριφορά τις παραμονές του Δημοψηφίσματος έχω να κάνω κι εγώ μια καταγγελία. Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα Ελλήνων δημοσιογράφων, οι βασικότεροι είναι περίπου 30, του έντυπου, ηλεκτρονικού και διαδικτυακού Τύπου, που πρέπει να απασχολήσει το Πειθαρχικό της Ένωσης γιατί τα τελευταία χρόνια υπέπεσαν σε σωρεία σοβαρών παραπτωμάτων.

1ο. Καλλιέργησαν για μια πενταετία ψευδαισθήσεις στον λαό ότι η οικονομία της χώρας θα μπορούσε να ανορθωθεί χωρίς σκληρά μέτρα. Η ζωή απέδειξε ότι έλεγαν ψέματα.

2ο. Συνηγόρησαν στην άποψη δύο συγκεκριμένων κομμάτων ότι τα Μνημόνια καταργούνται με ένα νόμο και το Χρέος μπορεί να διαγραφεί μονομερώς. Η ζωή απέδειξε ότι κινούντο στη σφαίρα του παραλογισμού.

3ο. Υποδαύλισαν το μίσος και την οργή ενός μεγάλου κομματιού του λαού εναντίον πολιτικών και δημοσιογράφων που είχαν την αντίθετη άποψη από τη δική τους και υιοθέτησαν χαρακτηρισμούς όπως προδότες, Μερκελιστές, γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, γενοκτονία, ανθρωπιστική κρίση που προξένησαν διχασμό στην κοινωνία και στον πολιτικό κόσμο δημιουργώντας κλίμα διαρκούς εχθροπάθειας και κλιμακούμενης όξυνσης. Η ζωή απέδειξε ότι η βλάβη που προκάλεσαν ήταν αδικαιολόγητη, απαράδεκτη  και ανήκεστος.

4ο. Υπονόμευσαν με πάθος τις πενιχρές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που επιχειρήθηκαν, ακόμα και τις πιο αυτονόητες, υιοθετώντας κάθε πολιτικό λαϊκισμό και κολακεύοντας κάθε συντεχνία με αποτέλεσμα να είναι συνεργοί στο ιστορικό έγκλημα να οδηγηθεί η χώρα σε άλλα δύο Μνημόνια. Η ζωή έδειξε ότι η εφαρμογή ενός μόνο Μνημονίου ήταν αρκετή στις όμορες χώρες.

5ο. Συνέβαλαν αποφασιστικά στη γιγάντωση των αντιμηνημονιακών κομμάτων και στην κατάληψη της εξουσίας από αυτά, παίζοντας εξ αντικειμένου ενεργό πολιτικό ρόλο, αφού επηρέασαν μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων αναπαράγοντας και προπαγανδίζοντας τις εμφανώς ανεδαφικές υποσχέσεις που αυτά τα κόμματα καλλιεργούσαν. Η ζωή έδειξε ότι προπαγάνδιζαν απατηλές προσδοκίες.

6ο. Υπέθαλψαν και στήριξαν τις παρανοϊκές πολιτικές της πρώτης περιόδου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που οδήγησαν τη χώρα στον έλεγχο κεφαλαίων, στην απαξίωση και αφελληνισμό των Τραπεζών και φυσικά στο αχρείαστο τρίτο Μνημόνιο, αναμασώντας μαζί με τους υπουργούς τις ηρωικές προπαγανδιστικές φαιδρότητες περί ανάκτησης της αξιοπρέπειας και της περηφάνειας του λαού. Η ζωή έδειξε ότι τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν τον αγαπημένο τους Βαρουφάκη και την πρωθιέρεια της Επιτροπής Χρέους που τότε είχαν θεοποιήσει.

7ο. Στο ενδιάμεσο έγιναν συναυτουργοί της μεγαλύτερης απάτης που εξυφάνθηκε ποτέ εις βάρος του λαού, του Δημοψηφίσματος, συνεργώντας παθιασμένα στην εκμαίευση του μεγάλου ΟΧΙ. Η ζωή έδειξε ότι χειροκρότησαν μετά ένα μεγαλύτερο ΝΑΙ.

Πώς είπατε; Κρίνω δημοσιογράφους με πολιτικά κριτήρια; Μπα; Και η παραπομπή των τηλεοπτικών συναδέλφων στο Πειθαρχικό με τι κριτήρια έγινε, με ερωτικά; Αυτό ακριβώς θέλω να πω.  

Είναι ανεπίτρεπτο η ίδια η Ένωση Συντακτών, που φύσει και θέσει οφείλει να υπερασπίζεται την ελευθερία του Τύπου να επιχειρεί να λογοκρίνει δημοσιογράφους γιατί έχουν άλλη άποψη από μια συγκυριακή πλειοψηφία της. Δεν χρειάζεται να προσθέσω πως διώκει δημοσιογράφους που η ζωή έδειξε ότι είχαν το δίκιο, γιατί δεν έχει σημασία.

Καθρέφτης σου είναι ο Αλέξης κοινωνία και σου μοιάζει...

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, από το capital.gr

Ρωτούν πολλοί πώς είναι δυνατό να εξακολουθεί να έχει εκλογική πελατεία ο Αλέξης Τσίπρας με τις απίστευτες αλλαγές πορείας και ρητορικής, που δεν έχουν προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ιστορία. Και απορούν πώς είναι δυνατό να μένει τόσο απαθής ο κόσμος απέναντι στην εξόφθαλμη πολιτική κοροϊδία. Η απάντηση βρίσκεται στον... καθρέφτη.

Τα πράγματα συνήθως είναι πολύ πιο απλά από όσο νομίζουμε. Δραματικά απλά. Πολλοί δεν μπορούν ακόμη να καταλάβουν γιατί με όλα όσα συμβαίνουν δεν καταρρέει η κυβέρνηση. Ας δούμε μία ερμηνεία. Ο Αλέξης Τσίπρας δυστυχώς είναι ο πολιτικός ηγέτης που συγκεντρώνει τα περισσότερα χαρακτηριστικά μίας κοινωνίας και ενός λαού σε παρακμή. Δεν ήρθε μόνη της η πολιτική παρακμή. Συνοδεύεται από έκπτωση αξιών σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Και ο σημερινός πρωθυπουργός έχει όλα τα κουσούρια της ράτσας που όμως ως αναγνωρίσιμα γίνονται από μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας εύπεπτα, ευπρόσδεκτα και αποδεκτά.

Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι κατ´ εικόνα και ομοίωση ενός κομματιού της κοινωνίας που τον διατηρεί στην εξουσία. Τα περί "σοφού λαού" δυστυχώς είναι παραμύθια. Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι παρασύρθηκε τον Ιανουάριο, δεν δικαιούται να το υποστηρίζει μετά τον περασμένο Σεπτέμβριο. Πολίτης αμαθής ή ημιμαθής, αλλά ξερόλας. Και χωρίς διάθεση να ενημερωθεί σωστά. Αρχοντοχωριάτης, αλλά και δήθεν επαναστάτης και ιδεοληπτικός. Ψευτόμαγκας και ψευτοτσαμπουκάς.  Ζηλεύει τον γείτονά του και προτιμά να ψοφήσει η κατσίκα του άλλου παρά να ξαναποχτήσει αυτός μια άλλη. Γουστάρει το παρασκήνιο και την ίντριγκα, ζει και τρέφεται από αυτό και από το κουτσομπολιό, ενώ ηδονίζεται με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να διαμορφώσει και να επηρεάσει ευρύτερες καταστάσεις, την ώρα που δεν μπορεί να συμμαζέψει το σπίτι του.

Είτε αρέσει είτε όχι, αυτά τα κουσούρια έχουν επικρατήσει... πολιτικά επί των χαρισμάτων της ράτσας. Που ασφαλώς υπάρχουν και είναι πλούσια. Όμως, ο Έλληνας που προοδεύει, που θέλει να μάθει, να βελτιωθεί, να επενδύσει στη γνώση, να παράξει πλούτο και να πασχίσει για την ευημερία της χώρας είτε έχει εγκαταλείψει τη χώρα, είτε έχει βρεθεί σε θέση άμυνας μπροστά στην ταξική επίθεση της πλευράς που τρέφεται από τον κρατισμό και τον λαϊκισμό, είτε έχει κουραστεί και έχει αποστασιοποιηθεί. Και για την αποστασιοποίηση των υγιών δυνάμεων της χώρας αυτής φέρουν τεράστια ευθύνη όλοι οι προηγούμενοι του Αλέξη Τσίπρα κυβερνώντες. Ο σημερινός πρωθυπουργός βρήκε το χωράφι της απαξίωσης, της ύφεσης και της παρακμής οργωμένο και φρόντισε να δρέψει τον καρπό. Δεν το όργωσε αυτός. Δεν οδήγησε εκείνος πρώτος μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στην κατάθλιψη και την αποστασιοποίηση. Δεν τους οδήγησε εκείνος στην ανεργία. Εκείνος το εκμεταλλεύτηκε. Και το επιδείνωσε βεβαίως...

Ένας παλιός πολιτικός, από τους πλέον σοβαρούς που έχουν συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας και ο οποίος είχε αποστασιοποιηθεί όταν βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με την αλαζονεία της εξουσίας, έλεγε τις προάλλες για τον Αλέξη Τσίπρα ότι είναι τόσο δύσκολο να αντιμετωπιστεί πολιτικά,  όσο και ένας τζιχαντιστής καμικάζι. Εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί πριν οδηγήσει τα πράγματα στην καταστροφή. Γιατί πρόκειται γα έναν ηγέτη που δεν τον νοιάζει τίποτα. Παρά μόνο η καρέκλα. Καταληψίες της εξουσίας. Γι' αυτό και αλλάζει θέσεις και πολιτικά προσωπεία με χαρακτηριστική άνεση και με αστραπιαίες ταχύτητες.

Δεν μπορεί να ερμηνευτεί με βάση τη συνήθη λογική. Επειδή δεν έχει ούτε σχέδιο, ούτε στόχευση. Ό,τι κάτσει. Βολεύει το ΔΝΤ; Με το ΔΝΤ λοιπόν. Μας πιέζουν οι Γερμανοί; Και δεν κάνουμε ένα δημοψήφισμα. Μας απειλούν με τις τράπεζες; Και δεν τις κλείνουμε... Τι θέλουν οι εταίροι; Να κάνουν την Ελλάδα καταυλισμό για πρόσφυγες; Κανένα πρόβλημα, να την ξεπουλήσουμε αρκεί να ελαφρύνει λίγο η αξιολόγηση να βάλουμε το καλοκαίρι και βλέπουμε...  Βολεύει τώρα η Μέρκελ; Με τη Μέρκελ. Ζήτω η Μέρκελ - κάτω η Λαγκάρντ. Ζητά μεταρρυθμίσεις το ΔΝΤ; Ανένδοτος κατά του Ταμείου. Τι; Μας είπε ανόητους η Λαγκάρντ; Δεν βαριέσε. Και ο Σόιμπλε το ίδιο έκανε. Και τι κέρδισε; Μπορούμε να κερδίζουμε χρόνο και να παραμένουμε στην εξουσία με ευρώ; Έχει καλώς. Αν όχι τότε ας πάμε και σε παράλληλο νόμισμα. Και τι έγινε; Δεν λειτουργεί η οικονομία; Ξεζουμίστε τους... έχοντες στους φόρους. Ο καιρός να περνάει...

Είναι δύσκολο να αποδομήσεις κάποιον που δε νοιάζεται και απλά πάει με το κύμα. Χρειάζεται πολύς αγώνας και προτάσεις που θα πείσουν. Όχι εκείνους που ψηφίζουν φανατικά Τσίπρα. Αυτοί δεν αλλάζουν. Έχουν οπαδική σχέση μαζί του. Σαν στο ποδόσφαιρο. Εκείνους που έχουν φύγει και εκείνους που έχουν απογοητευτεί και σιχτιρίσει θα πρέπει να πείσει κανείς. Να τους πείσει να νοιαστούν, να ασχοληθούν. Μόνο τότε μπορεί να υπάρξουν πιθανότητες αλλαγής. Αλλιώς...

Η Ευρώπη μετά το Ισλαμικό Κράτος

Άρθρο του  Γιάννη Μαντζίκου από ekyklos.gr

Οι αριθμοί λένε ότι τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη από το 2001 και έπειτα είναι γύρω στα 500, κάτι που σημαίνει ότι σε ένα πληθυσμό μισού δισεκατομμυρίου είναι στατιστικά ανεπαίσθητο. Όμως δεν είναι η στατιστική που μετράει είναι ουσιώδες και πραγματικό θέμα ανθρώπων και όχι αριθμών κατά την προσφιλή συνθηματολογία Ελλήνων λαϊκιστών πολιτικών. Είναι το αίσθημα της ανασφάλειας, του φόβου και σε βαθύτερο επίπεδο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Ο στόχος των τζιχαντιστών δεν ήταν και δεν είναι να δημιουργήσουν ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο αλλά να παγιώσουν φοβικά συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν ρατσιστικά χαρακτηριστικά στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και γενικότερα στον Δυτικό Κόσμο. Αυτό το πράττει για δυο λόγους, πρώτον γιατί δεν έχει την δυνατότητα να ιδρύσει βιώσιμη κρατική οντότητα και δεύτερον διότι η Ευρώπη παράσχει άφθονο ανθρώπινο δυναμικό και τα λογιστικά για να εκτελούνται οι επιχειρήσεις. Συνεπώς σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης η Ευρώπη θα παραμείνει ο βασικός πυρήνας τόσο επιχειρήσεων όσο και στοχεύσεων. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε και από τις αναλύσεις των δυτικών μυστικών υπηρεσιών σύμφωνα με τις οποίες ο Μοχάμεντ αλ Αντανι ο υπεύθυνος του Ισλαμικού Κράτους για τις «εξωτερικές επιχειρήσεις» είχε θέσει ως στόχο να πληγούν 5 Ευρωπαικές πρωτεύουσες.

H Ευρώπη θα παραμείνει ο βασικός πυρήνας τόσο επιχειρήσεων όσο και στοχεύσεων.

Τα παραπάνω προκύπτουν από τον ιστορικό κύκλο του δόγματος του Σαλαφι-Τζιχαντ που κάθε φορά διαρκούσε 10 με 15 χρόνια. Αφού απέτυχε να κερδίσει τα καθεστώτα στην Μέση Ανατολή κυρίως την Αίγυπτο στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και την Αλγερία στις αρχές του 1990 δηλαδή τον εσωτερικό εχθρό, το σάλαφι τζιχάντ στράφηκε μέσω της Αλ-Καιντα στον μακρινό εχθρό τη Δύση. Έχοντας λοιπόν ως γνώμονα τους ιστορικούς κύκλους το Ισλαμικό Κράτος θα γνωρίσει αργά ή γρήγορα μια κάμψη και ήδη χάνει σημαντικά του στηρίγματα στην Συρία. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εμφανιστεί κάποιο καινούριο μόρφωμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Ισλαμικό Κράτος προέκυψε μέσα από την διάσπαση της Αλ-Καιντα στο Ιράκ. Αυτό σημαίνει ότι με λίγα λόγια ότι οι εσωτερικές έριδες στο Σαλαφι Τζιχαντ θα δημιουργήσουν ένα «νέο Ισλαμικό Κράτος».

Τι πρέπει κάνει όμως η Εύρωπη στο μεσοδιάστημα;

Πρέπει να δει που βρίσκεται το πρόβλημα. Σαφώς υπάρχει πρόβλημα ενσωμάτωσης. Το Μόλενμπεεκ στο Βέλγιο είναι μόνο ένα παράδειγμα. Υπάρχει το Νοικολν στην Γερμανία, στο Σεν Ντενί στην Γαλλία και περιοχές στην Βαρκελώνη όπου νεαροί Μουσουλμάνοι 2ης η και 3ης γενιάς, μεταξύ 18 και 25 ζουν με τις οικογένειες τους έχουν σχετικά χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και είναι συνήθως άνεργοι. Εδώ για να μην γίνει παρανόηση το Ισλαμικό Κράτος όσο η Αλ Καιντα διαθέτουν πολλούς αποφοίτους δυτικών πανεπιστημίων και συχνά κατόχους διδακτορικών τίτλων όμως οι νέοι στην Ευρώπη αποτελούν την μαγιά στρατολόγησης. Οι σχετικώς πιο μορφωμένοι προσελκύουν τους νεαρούς λέγοντας τους «δεν ανήκεις εδώ, δεν σε θέλουν εδώ οι άπιστοι». Συνεπώς το πρόβλημα είναι εντός των συνόρων της Ηπείρου μας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το προσφυγικό δεν το εντείνει.

Οι εσωτερικές έριδες στο Σαλαφι Τζιχαντ θα δημιουργήσουν ένα «νέο Ισλαμικό Κράτος».

Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με την αδυναμία η μη των Ευρωπαϊκών υπηρεσιών να προνοήσουν και σε δεύτερο επίπεδο να συνεργαστούν. Είναι αντικειμενικά αρκετά δύσκολο να σταματήσεις κάποιον που θέλει να ανατιναχτεί σε ένα απλό κατάστημα για παράδειγμα, είναι όμως ευκολότερο να εντείνεις τα μέτρα ασφαλείας αφού έχει συλληφθεί ένας εκ των εγκεφάλων του Παρισιού και μάλιστα εφόσον η σύλληψη του θα επιτάχυνε ενδεχομένως ένα νέο χτύπημα. Γιατί όμως ήταν σίγουρο ένα νέο χτύπημα; Γιατί για κάθε τρομοκρατική επίθεση που μετέχουν 4 άνδρες, οι τζιχαντιστές ετοιμάζουν πυρήνες δράσης με 30 άτομα στην Ευρώπη και ιδίως μετάξυ Συρίας και Γαλλίας. Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι το δίκτυο του Σαλάχ υπήρχε ανεξάρτητα από την σύλληψη του ή όχι που με την σειρά του δείχνει ότι καμιά υπηρεσία δεν μπορεί να δουλέψει μόνη της.

Όπως και στην χώρα μας όσο και στο Βέλγιο οι αντί-τρομοκρατικές υπηρεσίες είναι σχετικώς υποστελεχωμένες και κυρίως φτιαγμένες μέχρι πρότινος, να αντιμετωπίζουν με επιτυχία είναι η αλήθεια, την εσωτερική τρομοκρατία. Άρα αυτό δίνει το έναυσμα για περισσότερη υπό μια γενικότερη έννοια Ευρώπη. Το βασικό ντιμπείτ που προκύπτει είναι αν προστατεύονται οι προσωπικές ελευθερίες και αν η συνεργασία μέσω ανταλλαγής πληροφοριών τις παραβιάζει. Είμαι σίγουρος ότι η προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι πάνω από όλα χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι αυτό μπορεί ασφαλώς να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Όμως όπως και στο Βέλγιο τόσο και στην Ελλάδα η αδυναμία συνεργασίας των υπηρεσιών καταλήγει σε αλληλοκατηγορίες μέσω των οποίων η κάθε χώρα προσπαθεί να κρύψει την αδυναμία της. Το Βέλγιο εν προκειμένω την σχετική του αργοπορία ενώ η Ελλάδα την αδυναμία ταυτοποίησης των εισερχομένων ροών. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Μεχντί Νεμούς που ευθύνεται για το αιματοκύλισμα στο Εβραικό Μουσείο των Βρυξελλών πριν δυο χρόνια. Οι Γαλλικές αρχές επειδή είναι Γάλλος πολίτης δεν μοιράζονται στοιχεία με τις Βελγικές αρχές με συνέπεια οι τρομοκράτες να κινούνται πιο γρήγορα από ότι τα στοιχεία. Ενώ έπρεπε να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.

Η αδυναμία συνεργασίας των υπηρεσιών καταλήγει σε αλληλοκατηγορίες όπου κάθε χώρα προσπαθεί να κρύψει την αδυναμία της

Το τρίτο πρόβλημα έχει να κάνει με τους λεγόμενους μαχητές που επέστρεψαν από την Συρία. Περίπου 5.000 έχουν επιστρέψει στην Ευρώπη και περίπου 470 είναι από το Βέλγιο συνεπώς βασική στόχευση πρέπει να είναι για ποιον λόγο επέστρεψαν και τι στοχεύουν να κάνουν στην χώρα επιστροφής. Είναι ασφαλώς δικαίωμα τους να επιστρέψουν στην χώρα καταγωγής τους αλλά είναι και αναφαίρετο δικαίωμα της χώρα τους να ελέγξει ανθρώπους που μέχρι πρότινος πολεμούσαν ως μέλη του Ισλαμικού Κράτους. Οι Ευρωπαϊκές υπηρεσίες ειδικά η Europol ενώ έχει στοιχεία για αυτούς λόγω της πολυπλοκότητας και των γραφειοκρατικών δεσμεύσεων δεν μπορεί να τα μοιραστεί με ταχύτητα.

Όπως συντείνουν οι περισσότεροι αναλυτές λοιπόν η απάντηση δεν πρέπει να είναι «λιγότερη Ευρώπη» αλλά μια πιο ισχυρή Ευρώπη. Η ελεύθερη διακίνηση αγαθών και ανθρώπων εντός της Ηπείρου ήταν εκ των βασικών λόγων δημιουργίας της Έ.Ε και αν οι Ευρωπαίοι Ηγέτες περιόριζαν αυτές τις ελευθερίες θα δικαίωναν έναν από τους στόχους του Ισλαμικού Κράτους που δεν είναι άλλος παρά να αποσυνθέσει τις Δυτικές αξίες.

* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Gustave Caillebotte (1848 –1894) Le Pont de L'Europe