Στη χώρα της κατουρημένης ποδιάς

Πριν σχεδόν 73 χρόνια, στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα, υπογραφόταν το κομμουνιστικό-ναζιστικό σύμφωνο μη επίθεσης από τον χιτλερικό υπουργό Εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ και τον υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ. Κύριος στόχος του συμφώνου, οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.

Σήμερα, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τα πολύ μικρά μιμούνται τα πολύ μεγάλα, παρατηρούμε ένα νέο «σύμφωνο μη επίθεσης», ενόψει των επικείμενων εκλογών στην Ελλάδα, μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της άκρας αριστεράς και των σχηματισμών της ακραίας έως και ναζιστικής δεξιάς. Κοινός στόχος που ενώνει τους σπίθες με τους πυρπολημένους, τη Χρυσή Αυγή με τον Σύριζα και το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ και εν γένει τη μυθομανή αριστερά με την επίσης εθνικολαϊκιστική δεξιά, τους τηλεπωλητές με τους τηλεμαϊντανούς, είναι ο ιδεολογικός «τρίτος γύρος» που επιδιώκουν να οδηγήσει στην τελική τους επικράτηση επί των φιλελεύθερων ιδεών, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού. Στην επικράτησή τους επί του οράματος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας που μοιραίως τους έθεσε στο περιθώριο.

Αρχιστρατολόγοι των δυνάμεων του ανορθολογισμού, τα δύο ένοχα κόμματα εξουσίας, που αφού κατέστρεψαν τη χώρα με την αχαλίνωτη σπατάλη, ιδιοποίηση δημόσιου χρήματος, τον χρόνιο λαϊκισμό, αφού καθοδήγησαν τον λαό στην κατάβαση προς τον Άδη της συλλογικής διαφθοράς («μαζί τα φάγαμε», λαέ μας!), τώρα παραμένουν μέχρις εσχάτων αδιόρθωτα, παγιδεύοντας και τις όποιες υγιείς δυνάμεις εμπεριέχουν.

Οι αυτοαποκαλούμενοι «αρχιτέκτονες του αντιμνημονιακού αγώνα» διεκδικούν την ψήφο για να εφαρμόσουν το μνημόνιο που μόλις υπέγραψαν, δεσμευόμενοι ότι θα το τηρήσουν απαρέγκλιτα για να το αλλάξουν!

Οι αρχιδιαπλεκόμενοι σηκώνουν τη ρομφαία κατά της διαφθοράς των μικροϋπαλλήλων τους και σπεύδουν να σφουγγίσουν τα πόδια του λαού ως μετανοούσες Μαγδαληνές. Αυτός ο «άτιμος» όμως κλωτσάει και ψάχνει –τυφλωμένος από την οργή και αηδιασμένος από την κοροϊδία– να στείλει το μήνυμα της αγανάκτησής του με τον πιο ακραίο δυνατό τρόπο. (Εξ ου και κάποιες επικίνδυνες εκτονώσεις θυμικής και ετοιμόρροπης λογικής. Δυστυχώς απαιτούνται, από όλους, βαθύτερες και μονιμότερες διεργασίες αντιδράσεων και αναλόγου ορίζοντα ασκήσεις αυτογνωσίας).

Έχει βέβαια κάθε λόγο ο λαός να είναι οργισμένος. Γιατί τώρα μόλις συνειδητοποιεί ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος από τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα-«υπόδειγμα» διαφθοράς, αναξιοκρατίας, σε χώρα των κομματαρχών και των κολλητών, σε χώρα που δικαιώνει τους φοροφυγάδες εις βάρος των εντίμων, τους αεριτζήδες εις βάρος των δημιουργικών, τους τεμπέληδες εις βάρος των εργατικών, τους απατεώνες εις βάρος των τιμίων και νομοταγών. Τη μετατροπή της σε χώρα που για να γίνεις κάτι έπρεπε ή «να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές» ή να σκαρφαλώσεις τον βράχο σκαλίζοντας ο ίδιος με τα νύχια σου τα πατήματα.Ο μεγάλος χαμένος σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτή την ιστορία είναι ο ίδιος ο μέσος πολίτης και δεν το είχε έως τώρα συνειδητοποιήσει γιατί τον λογαριασμό αυτών των πολιτικών τον στέλναμε στο μέλλον, με τα δανεικά που μας κατέστρεψαν.

Λέγεται ότι η κρίση μπορεί να είναι και ευκαιρία, και συνήθως εννοείται η οικονομία, η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός. Αλλά είναι πασιφανές ότι άλλες κατηγορίες κεκτημένων της κρίσης οφείλουμε προηγουμένως να κατανοήσουμε ως εκκρεμείς παθολογίες οι οποίες καραδοκούν. Γιατί όλοι οι πρωταγωνιστές του δράματος είναι ακόμη εδώ, στην πολιτική, στα μέσα «ενημέρωσης», στη διοίκηση, στα πελατειακά δίκτυα. Έτοιμοι να επανακάμψουν με τη λεοντή του αναβαπτισθέντος στα νάματα τής περί χρηστής, διαφανούς και δίκαιας διοίκησης ανέξοδης φλυαρίας τους.

Οι ευθύνες των δυνάμεων του ορθού λόγου και της σωφροσύνης, των διανοητών και των διανοουμένων, των πολιτών και προπαντός των πολιτικών που ενστερνίζονται τη φιλελεύθερη σκέψη και τις δημοκρατικές ιδέες, είναι τις στιγμές αυτές πολύ μεγάλες. Αν κάτι διδάσκει η ιστορία είναι ότι οι ευκαιρίες που παρέρχονται δεν επανέρχονται.

Η Ελλάδα χρειάζεται όσο ποτέ σήμερα τις δυνάμεις του ορθού λόγου, αυτονόητα πολέμιες του λαϊκισμού, την ευρωπαϊκή πορεία και προοπτική. Χρειάζεται οι δυνάμεις αυτές να βρουν τη δύναμη να βγουν από την αφάνεια, να θυσιάσουν τους εγωισμούς τους στο συλλογικό καλό, να συνειδητοποιήσουν πού οδηγείται η χώρα και να σκεφθούν τι μπορούν να προσφέρουν και να θυσιάσουν, ο καθένας από τη θέση του και βάσει των δυνατοτήτων του.

Στην Ελλάδα υπάρχουν και άνθρωποι με αξία και αξίες και σύγχρονες πνευματικές υποδομές και αντίληψη του τι σημαίνει να ζεις σε μια κανονική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Για να απαλλαγούμε συνεπώς από τη νοοτροπία της «κατουρημένης ποδιάς», για να την κάψουμε μεταφορικώς ή κυριολεκτικώς δεν χρειάζεται ούτε πρέπει να κάψουμε τη χώρα. Αν κάποιος έλεγε πριν από τρία χρόνια ότι η σημερινή Ελλάδα μπορεί να αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο κανείς δεν θα τον πίστευε. Κι όμως, θα είχε δίκιο. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται –ακόμη!– στον πάτο όπως νομίζουμε. Τα 11 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα έχουν ακόμη και σήμερα συνολικό εθνικό εισόδημα όσο οι τρεις μεγαλύτερες γειτονικές μας χώρες των Βαλκανίων στις οποίες ζουν 36 εκατομμύρια άνθρωποι.

Υπάρχει λοιπόν και άλλος πάτος αλλά και καλύτερο μέλλον. Πώς θα αποφύγουμε τον πρώτο και θα πορευτούμε προς στο δεύτερο; Προϋπόθεση είναι η αναγνώριση πως ένα κράτος αρπαγής, ασυδοσίας, απληστίας και ακολασίας, δημιούργημα της κομματικής ιδιοτέλειας ηγετών και ηγετίσκων, στους οποίους –για να μην ξεχνιόμαστε– εκθύμως και επανειλημμένως εμπιστεύθηκαν οι νεοέλληνες τη διαχείριση των δημόσιων «αρετών» και ιδιωτικών βίτσιων τους, αυτονοήτως δεν μπορεί να αναγεννηθεί εκ της τέφρας του. Για να ανεβούμε το δύσκολο μονοπάτι της ουσιαστικής ευρωπαϊκής σύγκλισης και της χωρίς εισαγωγικά δημοκρατίας, πρέπει πρώτα να εκδιώξουμε από τα μέρη μας τον αφόρητο Υπαρκτό Λαϊκισμό. Αντί λοιπόν να φύγουμε εμείς, ας εκδιώξουμε από τη χώρα την Κατουρημένη Ποδιά.

— The Athens Review of Books

Η ζωή μας μια φούσκα...

Η «φούσκα» μπήκε στη ζωή μας, έντονα και με δέος, από τα τέλη της δεκαετίας του ΄90. Ήταν ο πρώτος προσδιορισμός μιας υποψίας που γρήγορα έγινε δραματική βεβαιότητα για το χρηματιστήριο. Λέξη με έντονο επικοινωνιακό γόητρο, τη συναντούσες πολύ συχνά στο λεξιλόγιο των δημοσιογράφων, αλλά ιδιαίτερα των οικονομικών αναλυτών. Η φούσκα έσκασε, κόσμος πολύς καταστράφηκε, αλλά οι επιπτώσεις του μπαμ δεν ήταν τόσο συγκλονιστικές για να ξυπνήσουν την ελληνική κοινωνία. Θεωρήθηκε μια «φυσιολογική» κακή εξέλιξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος χωρίς να είναι η πρώτη φορά που πρόδιδε τους επίδοξους «γρήγορους» εκατομμυριούχους. Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν δεν γίνεις γρήγορα και χωρίς κόπο πλούσιος, τι αξία έχει ο πλούτος; Αν δεν ζήσεις τις μεγάλες στιγμές της απόλυτης ηδονής, όταν στο ταμπλό η μετοχή σου «τα σπάει», τι σημασία έχει το χρήμα; Αν είναι να περάσεις μια ζωή ολόκληρη, με κόπους, με δουλειά, με παραγωγικότητα, με υπομονή και νεύρο, η γοητεία του πλούτου θα χαθεί στο ξενέρωμα ή στη γκρίνια. Άσε που κινδυνεύεις να σε κοροϊδεύουν οι άλλοι ή το χειρότερο, να στα φάει κάποιος ξύπνιος γαμπρός!

Πάνω από δέκα χρόνια πέρασαν από τότε κι οι φούσκες, αντί να γίνουν φόβητρο για τους Έλληνες πολλαπλασιάστηκαν. Το ευρώ σίγουρα βοήθησε σ΄ αυτό, αφού και το ίδιο, μπορεί να αποδειχθεί φούσκα. Το real estate, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι άδειες των ταξί, τα δημόσια κτίρια, οι Ολυμπιακοί αγώνες, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, οι ποδοσφαιρικές ομάδες, τα τραγούδια, τα Πανεπιστήμια, οι διορισμοί στο δημόσιο, τα αυτοκίνητα, το life style, οι ερωτικές σχέσεις, οι φιλίες, οι αξίες , τα συναισθήματα, όλα τελικά, μέσα σε τόσο λίγα χρόνια ήταν μια φούσκα! Πώς δεν το καταλάβαμε όμως, πως μας ξεγέλασε η ταχύτητα κι ο ίλιγγος των εντυπώσεων;

Στο παρελθόν, ίσως, οι μηχανισμοί διάσωσης θα μπορούσαν να λειτουργήσουν. Τώρα όμως, φαίνεται ότι η κατάσταση δεν έχει εύκολη λύση. Όσο περνάει ο καιρός το δανεικό χρήμα δεν δείχνει να σώζει τα πράγματα. Οι Γερμανοί, για τους δικούς τους λόγους, σκέφτηκαν να βάλουν τάξη στον άρρωστο καπιταλισμό χωρίς να υπολογίσουν πολύ την τραγικότητα του κακομοίρη που έμαθε να ζει με φούσκες και πλασματικές υπεραξίες. Δεν είναι άλλωστε θέμα χρημάτων πια. Γύρω μας υπάρχουν άπειροι προδομένοι που γυρνούν την πλάτη στην πικρή αλήθεια γιατί δεν μπορούν να συναισθανθούν το σενάριο του μέλλοντος. Γύρω μας ανακαλύπτουμε, καθημερινά, ανθρώπους που ακόμα δεν κατάλαβαν ότι η ίδια τους η ζωή είναι μια φούσκα από τον αέρα που έριξαν μέσα τα ψέματα των ερωτικών συντρόφων, τα προσποιητά λόγια των φίλων, η πρόσκαιρη ασφάλεια της χρεωμένης οικογένειας, το άχρηστο πτυχίο τους και η επίπλαστη αίσθηση του σεβασμού της κοινωνίας. Πόσοι ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτή τη φορά δεν πρόκειται απλά για ένα χρηματιστηριακό κραχ αλλά για κάλπικες υπεραξίες ηθών, ενστίκτων, αρχών και συναισθημάτων που χρεοκόπησαν τον επαίτη ανθρωπάκο της δίψας και του ξιπασμού.

Κοίτα να δεις όμως, που κάποιοι επιμένουν. Ακόμα τα ξενυχτάδικα είναι γεμάτα το Σάββατο, ακόμα οι αξιοθρήνητοι βουλευτές κάνουν ρουσφέτια στις μετατάξεις, ακόμα τα ξενοδοχεία δε ρίχνουν αισθητά τις τιμές, ακόμα οι κατασκευαστές κρατούν απούλητα τα κακόγουστα σπίτια τους. Ακόμα οι άνεργοι νέοι πίνουν αμέριμνοι το καφεδάκι τους με τεσσεράμισι ευρώ. Ακόμα κάποια κανάλια πλασάρουν το απόλυτο τίποτα ως επιλογή και τρόπο ζωής. Θα πεθάνουν μαζί με τη φούσκα τους! Θα πέσουν ηρωικά στο κενό μαζί με τα κουρέλια του μπαλονιού, θα το τραβήξουν μέχρι τέλους!

Φούσκα κι η παραπλανητική λειτουργία της Δημοκρατίας. Ποιος σοβαρός άνθρωπος πίστεψε πως αυτό το κακέκτυπο του αγγλοσαξωνικού κοινοβουλευτικού συγκεντρωτισμού είναι γνήσια Δημοκρατία; Το πολιτικό σύστημα διαλύθηκε στις συνειδήσεις μας αλλά δεν καταρρέει επειδή η άλλη φούσκα των τηλεοράσεων το κρατάει ζωντανό, προσπαθώντας, αγωνιωδώς, να βρει τη δέουσα λύση στη μετάλλαξή του. Στις «Μπανανίες» η μία φούσκα στηρίζει την άλλη κι όλες μαζί τα φουσκωμένα μυαλά του εξαθλιωμένου συνειδησιακά υπηκόου. Τη δικιά μας «Δημοκρατία» τη φούσκωσαν, μεταπολεμικά, με ένα σωρό ανοησίες. Άλλοτε εθνικιστικές φανφάρες κι άλλοτε αριστερές ιδεοληψίες και λαϊκίστικες επικλήσεις ψευδοεπαναστατών.

Η χειρότερή μας, ίσως φούσκα είναι η υπερπαραγωγή πτυχιούχων. Δεν υπήρξε ποτέ χειρότερος εμπαιγμός των νέων στην ιστορία της Ελλάδας. Από που κι ως που αυτή η αναιμική αγορά εργασίας, θα μπορούσε να απορροφήσει τόσους «ακαλλιέργητους» εξειδικευμένους νέους; Πώς ήταν δυνατόν η μεταπραττική μικροκαπιταλιστική μας οικονομία να καλύψει τόσο δυναμικό που αποφοιτά από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια; To αποτέλεσμα είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι κι ακόμα περισσότεροι εν δυνάμει «επιστήμονες» στα σχολεία, να μη θέλουν να ασχοληθούν με τίποτε άλλο εκτός από αυτό που σπούδασαν. Η απαξίωση της χειρωνακτικής εργασίας, είναι πιθανό ότι θα οδηγήσει και στη χαριστική βολή της ελληνικής οικονομίας.

Πέρα από την ανεύθυνη ρητορική της καταστροφολογίας η κατάσταση είναι, πλέον, σοβαρή, σχεδόν απελπιστική. Μόνο ένα πολύ δυνατό σοκ θα ξυπνήσει την «ωραία κοιμωμένη» που αιωρείται στο εσωτερικό του μπαλονιού. Τα μνημόνια και οι αποφάσεις των ξένων δε βλέπω να συγκινούν τους περισσότερους. Αυτοί περιμένουν τη μαγική τρόμπα να συνεχίσουν την «πτήση». Ίσως η άρση της μονιμότητας, ίσως η στάση πληρωμών, ίσως μια κυβέρνηση τεχνοκρατών θα μπορούσε να σοκάρει με την απότομη κάθοδο ή τις δρακόντειες αποφάσεις.

Εκείνο που με θλίβει περισσότερο απ΄ όλα είναι πως ήρθε αυτή η βελούδινη απώλεια της συνείδησης, πως διογκώθηκε έτσι άχαρα και μοιραία η ζωή μας, πως δεν πήραμε χαμπάρι τόσα ψέματα. Πώς φούσκωσαν έτσι τα μυαλά μας, πώς δεν το καταλάβαμε, «πώς όταν έκτιζαν τα τείχη γύρω μας τίποτα δεν προσέξαμε... πώς δεν ακούσαμε κρότον κτιστών ή ήχον... πώς ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμον έξω!».

Του Ανδρέα Ζαμπούκα,  από το capital.gr

Η Άννα, ο Μπαμπινιώτης και το χειρόφρενο!

Μπορεί να φαίνεται πρόωρο, αλλά η απόφαση του υπουργού Παιδείας, Γ.Μπαμπινιώτη, να αποσυνδέσει τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ από την εφαρμογή του νόμου πλαισίου για τα Ιδρύματα, «μυρίζει» έντονα παραπομπή του στις ελληνικές καλένδες.

Διαχρονικά, το αγαπημένο σπορ όσων πέρασαν από το υπουργείο Παιδείας, παλιά από τη Μητροπόλεως, σήμερα από την Καλογρέζα, ήταν αναμφίβολα οι αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα. Να συνδυάσουν, το όνομά τους με κάποια μεταρρύθμιση(;) που θα έφερε το επώνυμό τους. («Σύνδρομο Παπανούτσου» το ονόμαζε γνωστός εκπαιδευτικός). Από τον Ράλλη, τον Βερυβάκη, τον Κακλαμάνη και τον Τρίτση τη δεκαετία του 80, έως τον Παπανδρέου, τον Αρσένη, τον Σουφλιά και τη Γιαννάκου, πολύ αργότερα, οι εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση έγιναν πανελλήνιες, πανελλαδικές, γενικές, ξανάγιναν πανελλήνιες, συμμετείχαν οι βαθμοί του Λυκείου, έπαψαν να υπολογίζονται, επανήλθαν κατά το ήμισυ, όσο το «κλασικό και πρακτικό» γινόταν δέσμες, οι δέσμες γίνονταν κύκλοι και οι κύκλοι, μαθήματα κατεύθυνσης.

Ο νόμος πλαίσιο, από τη στιγμή που παρουσιάστηκε στο υπουργικό συμβούλιο, τον περασμένο Ιούλιο, έως σήμερα, έχει περάσει από τα χίλια κύματα. Διορθώσεις, συντεχνιακοί συμβιβασμοί, και εξόχως δημοκρατικές λειτουργίες, όπως αρπαγή καλπών, βιαιοπραγίες κατά φοιτητών και καθηγητών, οι οποίοι τόλμησαν να συμμετάσχουν στην εκλογή των νέων οργάνων και άλλα πολλά. Κι όμως, ήδη εφαρμόζεται σε επτά ιδρύματα. Στα υπόλοιπα οι εκλογές αναβλήθηκαν, αφού οι «δυναμικές» μειοψηφίες και οι απαθείς πλειοψηφίες, συνέβαλαν όσο μπορούσαν ο καθένας από την πλευρά του, στη διατήρηση της αδράνειας.

Ο νόμος Διαμαντοπούλου για την Ανώτατη Εκπαίδευση, παρά τις όποιες ατολμίες, καταργούσε απαρχαιωμένες διατάξεις, επιχειρούσε να ξεκαθαρίσει τα μητρώα των ιδρυμάτων, συνέδεε τα ιδρύματα με σύγχρονες πηγές γνώσης, απεγκλώβιζε την άρση του ασύλου και δημιουργούσε (επιτέλους) βεβαιότερο πλαίσιο για τη διενέργεια αξιολόγησης στο διδακτικό προσωπικό.
Όμως τίποτα από αυτά δεν ακούστηκε. Εκείνο που έκανε αγνώριστους στη δημόσια συζήτηση ακόμη και ασυμβίβαστους (έως τότε) πανεπιστημιακούς, ήταν η θέσπιση Συμβουλίου Διοίκησης, ανοιχτό στη σύνθεσή του. Ένα Συμβούλιο που θα ασκούσε την πραγματική διοίκηση, με τη Σύγκλητο να αφιερώνεται στα καθήκοντα που έχει σε κάθε ξένο ίδρυμα, στα αμιγώς εκπαιδευτικά ζητήματα. Μάχες επί μαχών για τη νομή της διοικητικής εξουσίας και των κονδυλίων. Τότε, χρησιμοποιήθηκε η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, ως μοχλός πίεσης, προκειμένου να εφαρμοστεί ο νόμος. Αυταρχικό μέτρο το θεώρησαν κάποιοι. Κυρίως εκείνοι, που έως τότε, δεν είχαν ασχοληθεί με τίποτα άλλο παρά μόνο με το «ταμείο» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Για τον νέο υπουργό Παιδείας, ο νόμος πλαίσιο είχε ένα βασικό μειονέκτημα: δεν έφερε την υπογραφή του. Είχε και ένα δεύτερο: τον έβλεπε καχύποπτα, ως πανεπιστημιακός και ο ίδιος, (για τους παρατηρητικούς) καιρό τώρα. Άρα, δεν θα μπορούσε, από την υπουργική θέση, να αλλάξει γνώμη.

Άλλωστε, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, ο κ. Μπαμπινιώτης, προκάλεσε αίσθηση (πάλι για τους παρατηρητικούς) ότι αν και υπουργός ειδικής αποστολής, όπως όλοι της κυβέρνησης Παπαδήμου, έκανε λόγο για «διορθώσεις όπου χρειαστεί», αφήνοντας να διαφανεί ότι η θητεία του στην Καλογρέζα, δεν θα ήταν διεκπεραιωτική. Πολύ περισσότερο όμως δεν θα ήταν ανατρεπτική κατεστημένων δομών.

Του Γιώργου Σταματόπουλου, από τη μεταρρύθμιση

Με ναζιστικη βία το καθεστώς επέβαλε σιωπή σε έναν καλλιτέχνη

Με ανακοίνωσή του στις 15 Μάρτη, ο Νταλάρας έκανε δημόσια γνωστή την απόφασή του να σταματήσει τις προγραμματισμένες του δωρεάν ανοιχτές συναυλίες σε γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, επειδή όπως αναφέρει «τα φαινόμενα βίας, οι τραυματισμοί μουσικών και η καταστροφή μουσικών οργάνων, ιδιαίτερα στην τελευταία συναυλία, έχουν αναιρέσει το νόημα και το χαρακτήρα των μουσικών εκδηλώσεων που σχεδιάσαμε».

Πρόκειται για μία χιτλερικού τύπου απαγόρευση που επέβαλε το φαιοκόκκινο μέτωπο στις συναυλίες ενός γενικά δημοφιλούς καλλιτέχνη. Σύμφωνα με το σοσιαλναζιστικό νόμο που εξέδωσαν οι «αντιμνημονιακοί» τραμπούκοι απαγορεύεται στον Νταλάρα, οποιαδήποτε εκδήλωση του αλληλεγγύης, οποιαδήποτε απεύθυνση του στο λαό, επειδή έχει εκφραστεί «υπέρ του μνημονίου», «υπέρ του Πάγκαλου» (!!!) και έχει την εγκληματική ιδιότητα να είναι σύζυγος πολιτικού που έχει ψηφίσει το μνημόνιο. Στην πραγματικότητα ο Νταλάρας διώκεται περισσότερο γιατί τόλμησε να καταδικάσει σαν όχι φιλολαϊκή αλλά σαν δημαγωγική τη σταση της λεγόμενης αριστεράς σχετικά με το μνημόνιο. Αλλά η ψευτοαριστερά δεν απαντάει η ίδια στέλνει τους ανώνυμους παρακρατικούς της για να χτυπήσουν τους αντιπάλους της. Έτσι ομάδες «αγανακτισμένων», δηλ. «αναρχικών, αντιεξουσιαστών» σε συνεργασία με «αριστεροπατριώτες» έριξαν γιαούρτια, μπουκάλια, πλαστικά και μη, σακούλες σκουπιδιών, νερά και τρομοκράτησαν το λαό που παρακολουθούσε σε Ίλιον και Δάφνη, έχοντας την πλήρη κάλυψη του κράτους σε πολιτικό επίπεδο από καθεστωτικά κόμματα, κυβερνητικά και μη με επικεφαλής τα ψευτοαριστερά.

Οι συναυλίες του Νταλάρα ξεκίνησαν από τη Νίκαια, όπου έγινε δοκιμή για αυτό που θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Στη Νίκαια οι «αγανακτισμένοι» περιορίστηκαν σε γιούχες. Η συναυλία ολοκληρώθηκε, και τα τραγούδια ακούστηκαν. Στο Ίλιον οι «αγανακτισμένοι», είχαν μεγαλύτερη παρουσία, ήταν διασκορπισμένοι μέσα στο πλήθος που πήγε να παρακολουθήσει τη συναυλία, γιούχαραν, έβγαζαν πενηντάευρα και τα κουνούσαν επιδεικτικά ενάντια στον «κονομημένο» Νταλάρα, και έριξαν μπουκάλια, γιαούρτια, καρέκλες κ.λπ. Όπως αναφέρει το indymedia η επίθεση αυτή έγινε από «αναρχικούς - αντιεξουσιαστές» και «αριστεροπατριώτες» του ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, το κόμμα του καθεστωτικού σοσιαλφασίστα «οικονομολόγου» Καζάκη). Οι «αντιεξουσιαστές» μοίρασαν προκήρυξη με τίτλο «Μακριά από τις γειτονιές μας» στην οποία κατηγορούσαν τον Νταλάρα γιατί υποστηρίζει θερμά τον Πάγκαλο (!!!) και έκλεινε με το σύνθημα «Η αλληλεγγύη όπλο των φτωχών, ενάντια στις φιλανθρωπίες των αφεντικών». Σύμφωνα με όσα γράφουν οι ίδιοι μετά το τέλος της συναυλίας αποχώρησαν συντεταγμένοι, χωρίς να τους ενοχλήσει καμία αστυνομική δύναμη, και έκαναν πορεία στους δρόμους του Ίλιον. Η «παρέμβαση» βιντεοσκοπήθηκε και το βίντεο ανέβηκε στο «ελληνορθόδοξο» μπλογκ «αντι-νέα τάξη πραγμάτων» («anti-ntp.blogspot.com”) όπου πλασσάρονται οι Καζάκης, Καμμένος και το «δεν πληρώνω».

Μετά τη συναυλία στο Ίλιον (5/3), δεν υπήρξε καμία κατακραυγή από την κυβέρνηση και τις λοιπές «μνημονιακές δυνάμεις», που υποτίθεται ότι υπηρετούσαν οι συναυλίες του Νταλάρα. Υπήρξαν μόνο έπαινοι για τους τραμπούκους από τις «αντιμνημονιακές δυνάμεις». Πρώτος χειροκρότησε τις επιθέσεις ο Ριζοσπάστης που έγραψε στις 7/3: «Στις συναυλίες δεν λείπουν και οι αντιδράσεις αποδοκιμασίας... Φαίνεται πως η «φιλάνθρωπη» κίνησή του να διοργανώσει συναυλίες δωρεάν, για την ενίσχυση των φτωχών, μέσω της προσφοράς των ανθρώπων - υπήρχαν κουτιά συλλογής τροφίμων - πολλούς δεν τους πείθει. Η φτώχεια και η ανέχεια των λαϊκών στρωμάτων δεν ήρθαν ουρανοκατέβατες, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του κεφαλαίου και των συμμάχων του και των πολιτικών του εκφραστών που η φιλανθρωπία δε θίγει στο ελάχιστο». Προηγούμενα σε άρθρο της 29/2 πάλι σε άρθρο για τις συναυλίες του Νταλάρα ο Ριζοσπάστης τον κατηγορούσε γιατί «Το μόνο που έκανε ήταν να καταφερθεί εναντίον των δυνάμεων που καταψήφισαν το μνημόνιο, ουσιαστικά στο ΚΚΕ, σημειώνοντας: «νομίζετε ότι δε θα πληρώσουν όσοι έμειναν ανέπαφοι και από τα μνημόνια και καθίσαν στην άκρη; ‘Η νομίζετε ότι επειδή θα ανέβουν τα ποσοστά περιστασιακά ο κόσμος θέλει αυτό; Γιατί τότε ο κόσμος δεν ψήφιζε το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο;”. Πού πήγαν τα κόμματα της αριστεράς που συρρικνώθηκαν και απέφυγαν την παρουσία τους με την ελληνική πραγματικότητα για να βοηθήσουν τον κόσμο να πάει μπροστά; Τέτοια αριστερά κόμματα θέλουμε;».

Η Αυγή ακόμα πιο επιθετικά έγραφε στις 8/3 απαντώντας στο ερώτημα «Γιατί στο Νταλάρα;»: «Μεγάλη αβάντα από τον ΔΟΛ στον κουμπάρο Γιώργο Νταλάρα που αποδοκιμάζεται στις συναυλίες αλληλεγγύης που κάνει τούτο τον καιρό στις γειτονιές της Αθήνας. Θέτουν μάλιστα και θέμα δημοκρατίας! Το “Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” του ΓΑΠ που έβγαλε κόλαση και με τη στήριξη της οικογένειας Νταλάρα, είναι τριτευούσης σημασίας λεπτομέρεια. Για να μην πολυλογούμε, ας θέσουμε ένα απλό ερώτημα στους επιτελείς του ΔΟΛ. Γιατί στις συναυλίες που δίνουν ο Μανώλης Μητσιάς, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης και τόσοι άλλοι σεμνοί δημιουργοί, το χειροκρότημα είναι από βάθους καρδίας, θερμό και καθολικό; Ε;». Η Αυγή επιτίθεται στο συγκρότημα Λαμπράκη, επειδή αντέδρασε στους τραμπουκισμούς, δίνοντας και τη «λευκή» λίστα των «σεμνών» καλλιτεχνών, στους οποίους αξίζει «θερμό και καθολικό» χειροκρότημα. Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτή είναι η τελική. Γιατί κάποτε ο Νταλάρας ήταν ο αγαπημένος του Ριζοσπάστη και της Αυγής, κυρίως όταν έδινε «συναυλίες αλληλεγγύης» στον «δοκιμαζόμενο» σέρβικο λαό, όταν δηλαδή συμμετείχε στην καθεστωτική υποστήριξη των γενοκτονικών επιχειρήσεων του σέρβικου στρατού. Τότε ήταν και αυτός ένας «σεμνός» καλλιτέχνης. Τώρα αλλάξαν οι καιροί.

Για λογαριασμό λοιπόν των ψευτοαριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων, στη συναυλία της Δάφνης ανέλαβαν να επιβάλλουν την τάξη από τη μια οι «πατριώτες» που κρατούσαν μία τεράστια ελληνική σημαία και από την άλλοι οι ψευτοαναρχικοί τραμπούκοι με πανό «Λαϊκή Συνέλευση Κατοίκων Μπραχαμίου» και το σύνθημα «Η κρίση ανατρέπεται, δεν διασκεδάζεται. Έξω οι Νταλάρες από τις γειτονιές μας». Υπήρχαν καλέσματα για το λιντσάρισμα σε «εθνικοπατριωτικά» μπλογκ τις προηγούμενες ημέρες. Όπως αποδείχτηκε στη Δάφνη οι τραμπούκοι ήταν αποφασισμένοι να κλιμακώσουν τη βία και να διακόψουν τη σειρά των συναυλιών.

Οι γιούχες ξεκίνησαν από το πρώτο λεπτό όταν εμφανίστηκε ο δήμαρχος Δάφνης στη σκηνή, ο οποίος υπερασπίστηκε το δικαίωμα του σαν εκλεγμένος, όπως είπε, να οργανώνει μία συναυλία στην πόλη (!!!) και είπε ότι είχαν το δικαίωμα οι δυόμιση χιλιάδες άνθρωποι που είχαν μαζευτεί να παρακολουθήσουν τη συναυλία. Αυτοί που είχαν πάει για τη συναυλία, σηκώθηκαν όρθιοι και ξέσπασαν σε παρατεταμένο χειροκρότημα για να δηλώσουν την παρουσία τους. Οι γιούχες ωστόσο δεν σταμάτησαν και έγιναν πιο έντονες όταν εμφανίστηκε ο Νταλάρας. Μεταξύ γιούχας και βρισιάς, ακουγόταν και το σύνθημα: «Η αλληλεγγύη όπλο των λαών. Πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών». Όσο τα συνθήματα, οι γιούχες, οι βρισιές συνεχίζονταν, κάποιοι από τις πίσω σειρές, αυτοί που ήταν πιο κοντά στις τραμπούκικες ομάδες, σηκώθηκαν να φύγουν, κάτω από τις φωνές των τραμπούκων «έξω, έξω, έξω». Μετά άρχισαν τα νερά, τα πορτοκάλια, τα γιαούρτια, οι σακούλες σκουπιδιών.

Μεταξύ άλλων υπάρχει ένα βίντεο στο youtube που καταγγέλλει δολοφονική επίθεση. Το βίντεο δείχνει να εκσφενδονίζεται ένα γυάλινο μπουκάλι που πήγαινε κατευθείαν για το κεφάλι του Νταλάρα και αφού αυτός το απέφυγε, και το ίδιο έκανε και ένας άλλος μουσικός πίσω του, σφηνώθηκε σε μία κιθάρα και τη διάλυσε. Όταν βγήκε ο Μπάσης στη σκηνή άρχισαν οι βρισιές στον Μπάση και συνεχίστηκε η ρίψη διαφόρων «πολεμοφοδίων». Ο Μπάσης έμεινε στη σκηνή και τραγούδησε. Στη συνέχεια εμφανίστηκε στη σκηνή η Δέσποινα Ολυμπίου. Αμέσως ρίχτηκαν πάνω της δυο τρία μπουγέλα, αυτή τρομοκρατήθηκε, και παρόλο που ο Νταλάρας προσπάθησε να την ηρεμήσει, δεν άντεξε και αποχώρησε. Σε όλη τη διάρκεια της φρίκης το κοινό χειροκροτούσε προσπαθώντας να εμψυχώσει τους μουσικούς, και φώναζε στους τραμπούκους να φύγουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δεν υπήρχε καμία «ανοχή» από τους ψευτο-εξεγερμένους κρυφοναζιστές για τους «μικροαστούς σκοταδιστές» που ήθελαν να «καταναλώσουν Νταλάρα». Έτσι τους χαρακτήριζαν αυτοί που έκαναν την «παρέμβαση» στο Ίλιον. Κάπου εκεί τελείωσε η συναυλία, και μετά ήρθε η ανακοίνωση Νταλάρα για ματαίωση και των υπολοίπων. Το πόσο εγκεκριμένοι από το καθεστώς ήταν όλοι αυτοί οι τραμπουκισμοί αποδεικνύεται από μόνο το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως σύλληψη ή δίωξη.

Στην προκήρυξη της «Συνέλευσης Κατοίκων Μπραχαμίου» οι τραμπούκοι καταλογίζουν στο Νταλάρα ότι κάνει προεκλογική εκστρατεία για τη γυναίκα του (!) που ψήφισε το μνημόνιο και ότι ο ίδιος είπε στον Σκάϊ ότι ή θα ψηφιζόταν το μνημόνιο ή θα ερχόταν καταστροφή και έτσι εξηγούν γιατί επιβάλουν απαγόρευση στον Νταλάρα. Όπως γράφουν η αλληλεγγύη πρέπει να έρχεται μόνο στα πλαίσια «κοινών αγώνων των «από τα κάτω» ως απάντηση στην επίθεση των «από τα πάνω». Οτιδήποτε άλλο δεν το ανέχονται ειδικά όταν υπάρχει χορηγός «τηλεπικοινωνιακή εταιρεία με διαφημιστική παρουσία στον χώρο των συναυλιών» (!!!) Το μόνο που δεν εξηγούν είναι πότε έγινε η «Συνέλευση» για να αποφασίσει την εκδίωξη του Νταλάρα, ποιος την συγκάλεσε και πόσο ανοιχτά; πως πάρθηκε η απόφαση;

Οι σκηνές μιλάνε από μόνες τους για το ποιοί ήταν οι από πάνω που ποδοπάτησαν τους «από τα κάτω» που είχαν πάει για να παρακολουθήσουν τη συναυλία, που στέκονταν όρθιοι και χειροκροτούσαν, που τους παρακαλούσαν να φύγουν, ηλικιωμένες γυναίκες, μητέρες με παιδιά, οικογένειες που θέλησαν να ξεσκάσουν λίγο μέσα στη μαυρίλα. Οι άνθρωποι αυτοί της γειτονιάς δεν έβαλαν κανέναν πάνω από το κεφάλι τους να τους πει τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να ακούσουν, που πρέπει ή που δεν πρέπει να πάνε. Άλλωστε αν ο λαός ήθελε να αποδοκιμάσει τον Νταλάρα θα του γύριζε την πλάτη, θα τραγουδούσε σε άδεια γήπεδα, και αυτό θα ήταν ένα σαφές μήνυμα. Ο λαός όμως δεν το ήθελε καθόλου αυτό. Δεν είδε στον Νταλάρα τον εχθρό που του κόβει τις συντάξεις και τους μισθούς. Ο λαός πήγε μέσα στα γήπεδα για να ακούσει τα τραγούδια του Νταλάρα που τα έχει αγαπήσει και οι τραμπούκοι τον ακολούθησαν μέσα στα γήπεδα έξω από τη θέλησή του και ενάντια σε αυτήν για να τον εμποδίσουν να ακούσει τα τραγούδια και να τους διώξουν από το γήπεδο μαζί με τον Νταλάρα. Είναι χαρακτηριστικό το «έξω, έξω» που φώναζαν στους ανθρώπους που σηκώθηκαν για να φύγουν. Ο λαός αυτός στάθηκε ανοργάνωτος απέναντι σε οργανωμένους τραμπούκους και δεν μπόρεσε να τους απωθήσει. Έτσι μία μειοψηφία κατάφερε να επιβληθεί φασιστικά σε μία πλειοψηφία, που αιφνιδιάστηκε από την επιθετικότητα των τραμπούκων και πάγωσε από το γεγονός ότι η αστυνομία σφύριζε απ’ έξω αδιάφορα.

Ο Νταλάρας δεν είναι σίγουρα κανένας ρομαντικός ή λαϊκός επαναστάτης, ούτε είναι γνωστός για τις κόντρες του με το καθεστώς. Όμως η επίθεση που δέχεται σήμερα από το φαιοκόκκινο μέτωπο δεν είναι για τα όποια αρνητικά του, αλλά για τα καλά του, γιατί αυτή τη φορά ενόχλησε το καθεστώς με τις δηλώσεις του για την ψευτοαριστερά και το εθνικό «αντιμνημονιακό», αντιευρωπαϊκό μέτωπο. Γι’ αυτό στους προπηλακισμούς πρωταγωνίστησε το ΕΠΑΜ που έχει σύνθημα την «εθνική κυριαρχία» και σύμφωνα με το πρόγραμμα του αυτή επιβάλει την αλλαγή του στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας, δηλαδή το δέσιμο της χώρας με τον ρωσοκινέζικο άξονα δηλαδή την ιμπεριαλιστική κυριαρχία της Ρωσίας πάνω στην Ελλάδα. Ο Νταλάρας τους ενόχλησε τόσο πολύ ακριβώς γιατί έχει απήχηση στις μάζες σαν τραγουδιστής και όχι γιατί είναι απομονωμένος από αυτές. Για αυτές τις μάζες οι «αντιμνημονιακοί» τραμπούκοι φτιάχνουν μία λευκή λίστα με αυτά και αυτούς που έχουν δικαίωμα να ακούνε και μία μαύρη λίστα με αυτά και με αυτούς που δεν πρέπει να ακούνε, και αυτό το ρεπερτόριο αποφάσισαν να το επιβάλουν με φασιστική βία και φροντίζουν οι κιθάρες που παίζουν τα άσματα της μαύρης λίστας τους να σπάσουν, τα κεφάλια αυτών που τα τραγουδάνε να ματώσουν, και τα μάτια αυτών που πάνε να τα ακούσουν εκεί που παίζονται να ανοίξουν διάπλατα από τον τρόμο. Το λάθος που κάνουν είναι ότι οι μάζες θυμούνται, θυμώνουν και δεν συγχωρούν.

Η απαγόρευση της συναυλίας έχει το ίδιο υπόβαθρο με το κάψιμο των «επικίνδυνων βιβλίων» από τους ναζί του Χίτλερ το 1933 στο όνομα του εθνικοσοσιαλισμού με σκοπό την «κάθαρση της γερμανικής κουλτούρας από επικίνδυνες ιδέες». Τώρα ο σκοπός είναι η «κάθαρση» των γειτονιών από τους Νταλάρες, η «κάθαρση» του πολιτικού χώρου από τους «μνημονιακούς» πολιτικούς και βουλευτές, η «κάθαρση» των αμφιθεάτρων από τους φίλους μίας εκπαίδευσης δεμένης με την έρευνα και τη σύγχρονη παραγωγή.

Αυτοί που καίνε τα τραγούδια και δέρνουν τους διαφωνούντες εκπροσωπούν τις πραγματικές κατοχικές δυνάμεις.

Το επιχείρημα της φαιοκόκκινης βίας είναι ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι κατά του μνημονίου που φέρνει τη «γερμανική κατοχή». Άρα οποιαδήποτε βία εναντίον των εκφραστών μίας διαφορετικής γραμμής είναι «λαϊκή βία», βία των αγανακτισμένων και εξαθλιωμένων κατά των κατοχικών δυνάμεων. Στην πραγματικότητα όμως για να υπάρχει κατοχή πρέπει να υπάρχει βία των κατοχικών δυνάμεων κατά της χώρας και ειδικά κατά των όσων αντιστέκονται σε αυτήν την κατοχή. Αλλά εδώ δεν υπάρχει καμιά τέτοια βία. Η Γερμανία και αυτοί που ψηφίζουν το «γερμανικό» μνημόνιο (δεν είναι γερμανικό γιατί το υποστηρίζει όλη η Ευρώπη επειδή όλη η Ευρώπη πληρώνει τα ελληνικά χρέη) δεν ασκούν βία στον ελληνικό λαό. Λένε οι «αντικατοχικοί» ότι δεν μας ασκούν ανοιχτή βία αλλά μας εκβιάζουν ότι αν δεν υπογράψουμε το μνημόνιο δεν θα μας δώσουν λεφτά. Αλλά αυτά τα λεφτά δεν μας τα χρωστάνε. Και αν θέλουμε δεν τα παίρνουμε. Πάντως καταχτητές δεν είναι αυτοί που μας δίνουν καμιά 100ρια δια Ευρώ αφού ήδη τους έχουμε φάει, σαν χώρα, καμιά 100αριά άλλα δις Ευρώ. δανεικά και αγύριστα. Κοιτάνε το συμφέρον τους ναι, φιλολαϊκοί δεν είναι ναι, αλλά καταχτητές όχι. Και μιας και οι καταχτητές οπωσδήποτε ασκούν βία, οι μόνοι που ασκούν βία και μπορούν ως εκ τούτου να έχουν σχέση με κατοχή είναι οι «αντικατοχικοί» του κάθε Καμμένου, Καζάκη, ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Αυτοί είναι κατοχικές δυνάμεις απλά ενός επίδοξου καταχτητή που ακόμα δεν έχει φανεί ανοιχτά. Αυτοί που δέρνουν τώρα και κάνουν τους φανατικούς εχθρούς του μνημόνιου είναι αυτοί ακριβώς που το φέρανε. Και το φέρανε βομβαρδίζοντας και ανατινάζοντας με χίλιους, τάχα ταξικούς τρόπους μέσα από τις κυβερνήσεις και έξω από τις κυβερνήσεις τις ελληνικές βιομηχανίες, τα ξενοδοχεία, τις σύγχρονες καλλιέργειες, την έρευνα και τεχνολογία. Είναι αυτοί που φέρανε την χρεοκοπία και το πρώτο μνημόνιο μετά από 30 χρόνα σαμποτάζ και που συνέχισαν το σαμποτάζ μετά τη χρεοκοπία και τώρα έφεραν και το δεύτερο μνημόνιο. Καλά και οι Γερμανοί δεν φταίνε; Φταίνε και οι Γερμανοί. Και φταίνε επειδή για να σώσουν το Ευρώ θέλουν να διοικήσουν με μνημόνια μια ξένη χώρα αντί να την βοηθήσουν να φύγει από το Ευρώ και να της δώσουν ένα ποσό βοήθειας για να στηριχθεί στα πόδια και να σώσει η ίδια τον αυτό της η να αυτοκτονήσει . Όμως άπειρα πιο πολύ φταίνε αυτοί που σαμποτάρανε τι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και συνεχίζουν να τις σαμποτάρουν. Αυτοί τώρα δέρνουν. Όχι τυχαία το κόμμα που δέρνει πιο πολύ και ρίχνει και το σύνθημα για να δέρνουν, ο Σύριζα, είναι και το κόμμα που σαμπόταρε όσο κανένα άλλο την παραγωγή. Δεν είναι τυχαίο. Είναι το κόμμα που σαμποτάρει τη χώρα μας για λογαριασμό μιας ξένης δύναμης, τη Ρωσίας του Πούτιν, της Ρωσίας της Γκάζπρομ, του Κοπελούζου, του Μπόμπολα, του Κόκκαλη, του Γερμανού. Είναι το κόμμα που στις 28 του περασμένου Οκτώβρη διέλυσε όλες τις στρατιωτικές παρελάσεις πορείες εκτός από εκείνες του ρώσικου στρατού στην Αλεξανδρούπολη και που λίγο μετά πήγε στη ρώσικη πρεσβεία με τον αρχηγό του Τσίπρα για να δώσει τα διαπιστευτήρια στο αφεντικό του. Στην πραγματικότητα κατοχική δύναμη που χωρίς βία δεν μπορεί να διοικήσει αυτή τη χώρα. Πραγματικά τα πράγματα είναι τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που φαίνονται.

...

Αναδημοσίευση από την ΟΑΚΚΕ

Όταν ζεις σε γκέτο και σε ληστεύουν δεν ακούς τις γενικολογίες της Αριστεράς!

Η παράνομη μετανάστευση και η εγκληματικότητα θα είναι, σύμφωνα με τις ενδείξεις, τα θέματα που θα απασχολήσουν το δημόσιο διάλογο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Με πρωτοβουλία των κομμάτων που κινούνται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας, τα δύο αυτά προβλήματα μπαίνουν ψηλά στην πολιτική ατζέντα, υποχρεώνοντας τα Μέσα Ενημέρωσης και τους υπόλοιπους σχηματισμούς να πάρουν θέση.

Η συνταγή είναι γνωστή και αποδεικνύεται αποτελεσματική. Η αντισυστημική Δεξιά ρίχνει στην αγορά μια εμπρηστική ιδέα, τα Μέσα Ενημέρωσης [κυρίως η τηλεόραση] «τσιμπάνε» και ξεκινά η συζήτηση από την οποία απουσιάζουν ή ακούγονται αχνά οι συνετές φωνές.

Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης, στο όνομα της υπεράσπισης της οικογένειας και της πατρίδας, προτείνει την οπλοφορία και την οπλοχρησία προκειμένου να αντιμετωπιστεί το κύμα της παραβατικότητας. Ο στόχος είναι προφανής: να ψαρέψει στα θολά νερά του φόβου, να εκμεταλλευτεί το κλίμα ανασφάλειας που κυριαρχεί στις υποβαθμισμένες συνοικίες και να αυξήσει την εκλογική επιρροή του, η οποία είναι σε κάμψη μετά την απόφασή του να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Η αντίδραση από το βασικό ένοικο της πολυκατοικίας [Νέα Δημοκρατία] είναι προς την ίδια κατεύθυνση.

Ο Αντώνης Σαμαράς, θέλοντας να σταματήσει τις διαρροές προς το ΛΑΟΣ και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» -διαφορετικά η αυτοδυναμία δεν πρόκειται να έρθει- προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο ηγέτης του κόμματος του νόμου και της τάξης. Υπόσχεται να βγάλει τις κουκούλες από τους «μπαχαλάκηδες», να εκκαθαρίσει με κάθε μέσο το κέντρο της πρωτεύουσας από τις εστίες του εγκλήματος και να κάνει πιο αυστηρό το θεσμικό πλαίσιο.

Βεβαίως, η μετατόπιση του κέντρου βάρους της πολιτικής ζωής προς τα δεξιά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ο Σαρκοζί κερδίζει πόντους από το αποτρόπαιο έγκλημα στην Τουλούζη, οι υποψήφιοι για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις Η.Π.Α παίζουν στο γήπεδο του φανατισμού και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, στην Ευρώπη πυκνώνουν οι τάξεις εκείνων που ζητούν την επαναφορά της θανατικής ποινής, σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις παρακρατικές ομάδες και ακροδεξιές συμμορίες δρουν ανενόχλητες, ενίοτε με τη συνδρομή των διωκτικών μηχανισμών και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα αποθεώνονται από τους ντόπιους πληθυσμούς, σε χώρες με πλούσια παράδοση στον τομέα των δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών [Σουηδία, Δανία] η Ακροδεξιά ενισχύεται.

Την ίδια ώρα η Αριστερά εμφανίζεται αμήχανη. Λέει μεν τα αυτονόητα, ότι δηλαδή πρέπει να υπάρξει καθαρή απάντηση στην έξαρση του ρατσισμού, του εθνικισμού και της ξενοφοβίας, ότι δεν πρέπει να γίνουν εκπτώσεις στο κράτος δικαίου, ότι η αλληλεγγύη και η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων είναι η πεμπτουσία του Διαφωτισμού, ότι το μείζον ζήτημα της μετανάστευσης θα λυθεί οριστικά μόνο αν θεραπευτούν οι αιτίες που το προκαλούν, ωστόσο δεν εισηγείται λύσεις που θα βελτιώνουν την καθημερινότητα των πολιτών.

Η Αριστερά απαντά με γενικές αξίες σ’ ένα πρόβλημα που έχει και την πρακτική πλευρά του. Στον θυμωμένο πολίτη που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερος στη συνοικία του, στον απελπισμένο που έχει πέσει θύμα ληστείας, στον κάτοικο που βλέπει τη γειτονιά του να μετατρέπεται σε γκέτο, δεν αρκούν οι διακηρύξεις αρχών και οι συστάσεις για ψυχραιμία και ιδεολογική ετοιμότητα, προκειμένου να μην σπάσει το αβγό του φιδιού. Ούτε, φυσικά, ηχούν πειστικές οι μονότονες καταγγελίες ότι η αύξηση της αστυνόμευσης οδηγεί στην καταστολή και στην περιστολή των ελευθεριών.

Όπως και στο μέτωπο της οικονομικής κρίσης, έτσι και στα παράγωγά της [παράνομη μετανάστευση, εγκληματικότητα, ερημοποίηση μεγάλων περιοχών του πλανήτη] τη μάχη θα την κερδίσει η στρατηγική που θα προσφέρει την πιο αξιόπιστη αφήγηση.

Ο Σλαβόι Ζίζεκ έγραφε πριν από ένα χρόνο στην «Αυγή» [3-4-2011] ότι «οποιαδήποτε αφελής αριστερή προσδοκία ότι η παρούσα οικονομική κρίση διανοίγει αναπόφευκτα ένα πεδίο δράσης για τη ριζοσπαστική Αριστερά είναι το δίχως άλλο, επικίνδυνα κοντόφθαλμη». +Φοβόταν μήπως η κυρία συνέπεια της κρίσης «είναι η άνοδος του ρατσιστικού λαϊκισμού, περισσότεροι πόλεμοι, αύξηση της φτώχειας στον Τρίτο Κόσμο, εντονότεροι διαχωρισμοί μεταξύ πλουσίων και φτωχών στους κόλπους όλων των κοινωνιών».

Το στοίχημα, λοιπόν, για τις προοδευτικές δυνάμεις είναι να μην επιτρέψουν να γίνει αυτό. Πρέπει, όμως, να μετακινηθούν από τη σφαίρα της ανέξοδης ρητορικής στο πεδίο του ρεαλισμού και των πρακτικών λύσεων.

Του τάσου Παππά, από aixmi.gr

Ή τώρα ή ποτέ!

Ξέχνα ότι ήξερες, θυμήσου ότι έγινε.

Δεν είναι καιρός για πολλές λέξεις - κανείς μας δεν έχει πλέον την υπομονή ούτε να γράψει, ούτε να διαβάσει πολλά. Θα είμαι σύντομος λοιπόν, σχεδόν επιγραμματικός.

Money makes the world go round - βγαλμένο από τη ζωή το άσμα

Το δημόσιο χρήμα, δανεικό και μη, μοιράστηκε σε ομόκεντρους κύκλους γύρω από την πολιτική εξουσία που ήταν και ο βασικός δίαυλος. Ομοίως και η όποια παραγωγή, αυτή που ευνουχίστηκε με “επιδοτήσεις”.

Προφανώς, όποιος έλεγχε τα μέλη της πολιτικής εξουσίας, έλεγχε αυτό το χρήμα και την παραγωγή. Είτε εμφανιζόταν ως “Δημοσιογραφικός Όμιλος”, είτε ως συνδικαλιστής για να μοιράσει κατόπιν πλασματικές υπερωρίες και επιδόματα “στα δικά του παιδιά”.

Ο λαϊκισμός δεν είναι ανοησία ή παραλογισμός, αλλά εργαλείο κλοπής.

Βασικό εργαλείο για τα παραπάνω, ήταν η αδιαφάνεια και η ρητορική που κάλυπτε τις ανακολουθίες και τους παραλογισμούς με συναισθηματικές εξάρσεις. Ο συνδικαλιστής που διεκδικεί πλασματικές υπερωρίες (που έφταναν πολλές φορές σε δεύτερο μισθό) δεν μίλαγε για τα λεφτά των πλασματικών υπερωριών, αλλά για “τα δίκια τους”.

Ομοίως οι επιχειρηματίες που χρειαζόντουσαν κρατικό χρήμα για να μείνουν στην ζωή: διεκδικούσαν δάνεια με κρατικές εγγυήσεις που σχεδόν πάντα κατέληγαν να αποπληρώνονται από το κράτος ή τις τράπεζες του. Εργαλείο τους, κυρίως ο έλεγχος του τύπου, ηλεκτρονικού ή μη, αθλητικού, πολιτικού ή λιβελικού/παράδοξου/εθνικιστικού.

Τέλος, η εκκλησία που δεν “διαχειρίζεται” μόνο την πίστη του λαού, αλλά την χρησιμοποιεί για να διαχειριστεί την περιουσία της. Εδώ το εργαλείο, ο άμβωνας, διαφέρει ελαφρά από τον τύπο αλλά συνεργάζεται με αυτόν ενώ λειτουργεί με τους ίδιους όρους. Αυτούς της συναισθηματικής χειραγώγησης.

Παράδειγμα

Η εκκλησία ενίοτε, προχωράει σε κινήσεις δανεισμένες από τους συνδικαλιστές, όπως έγινε με τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες. Η ρητορική μιλούσε για τον “Εθνικό χαρακτήρα” του θρησκεύματος. Το πραγματικό διακύβευμα ήταν η μείωση της επιρροής της εκκλησίας στα κοσμικά ζητήματα.

Δεν προσπάθησε δα κανείς να κλείσει εκκλησίες - ένα μικρό βήμα ήταν για τον διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους.

Τότε λοιπόν, δημιουργήθηκε και δημοσίως ένα αρραγές μέτωπο κατά της συγκεκριμένης μεταρρύθμισης. Τηλεόραση, εφημερίδες, πολιτικοί, παπάδες, συνδικαλιστικές οργανώσεις είπαν σύσσωμοι: “ξέχνα το - το σύστημα αυτό θα μείνει ως έχει”. Προστάτευσαν το σύστημα τους.

Το σήριαλ που ακολούθησε στις επόμενες εκλογές, με το ποιον πολιτικό αρχηγό θα φιλήσει πιο εγκάρδια ο Χριστόδουλος έξω από την Αρχιεπισκοπική κατοικία στην Φιλοθέη, η υπογραφή του Κώστα Καραμανλή υπέρ των ταυτοτήτων κλπ, όπως και το εκλογικό αποτέλεσμα ανήκουν πλέον στην ιστορία. Όπως θα μείνουν στην ιστορία τα εικοσιτετράωρα των κάμεραμαν συγκεκριμένου καναλιού έξω από την πόρτα του Χριστόδουλου.

Η συμμαχία

Η λαϊκή Δεξιά, η παλαβή Αριστερά, η Εκκλησία, ο ψευτοσυνδικαλισμός. Οι τίτλοι τους είναι παραπλανητικοί εφόσον υποδηλώνουν ανοησία. Πιστέψτε με - μόνο ανόητοι δεν είναι.

Τα εργαλεία

Τα ΜΜΕ, το συνδικαλιστικό σύστημα, ο Κυριακάτικος Άμβωνας, οι πολιτικοί και συνδικαλιστές που προωθεί και εκλέγει αυτό το σύστημα εδώ και δεκαετίες. Κύρια στοιχεία που εργαλειοποιούνται: ο φόβος και ο Εθνικισμός.

Η λύση

1. Η διαφάνεια στην διαχείριση του δημόσιου χρήματος είναι όρος για τον “αφοπλισμό” του συστήματος. Ναι, στην συγκεκριμένη περίπτωση το χρήμα είναι εκτός από σκοπός και “πολεμοφόδιο”. Με αυτό βρίσκεις πειθήνιους συμμάχους, αυτό μοιράζεις με όρους μαφίας στον στρατό σου προκειμένου να γίνει η δουλειά σου.
2. Η αλλαγή του δίαυλου κλοπής του δημόσιου χρήματος, δηλαδή η αλλαγή των πολιτικών προσώπων και των κρατικών λειτουργών που συμπράττουν διοικητικά.
3. Άρα, πρέπει να αλλάξει το πειθαρχικό σύστημα στην δημόσια διοίκηση, και η ταχύτητα απόδοσης της δικαιοσύνης. Ακόμα και σήμερα, οι ίδιοι “δημόσιοι λειτουργοί” ενεργούν μέσα στο δημόσιο σχεδόν ανενόχλητοι. Μπλοκάρουν αλλαγές, στήνουν παγίδες, και διευκολύνουν καταστάσεις με ότι έχει απομείνει στο δημόσιο κορβανά κατόπιν κατάρρευσης.
4. Η αποκάλυψη του συστήματος και του τρόπου λειτουργίας του μέχρι σήμερα ούτως ώστε να μπορεί να ερμηνεύσει ο πολίτης τα τεκταινόμενα μέσα από αυτή την καθαρή οπτική, αντί του πρίσματος και της διάθλασης που προκύπτει από τα παραδοσιακά μέσα και την ρητορική τους.
5. Η συσπείρωση όσων διαφωνούν με τα παραπάνω πέρα από ιδεολογικές ή άλλες ανούσιες, σε αυτή την συγκυρία, διαφορές. Φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί, και υγιείς συνδικαλιστές οφείλουν, ναι οφείλουν, να ενωθούν ενόψει εκλογών και πλήρους καταστροφής της χώρας και να λειτουργήσουν από κοινού. Δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος για λεπτομέρειες και ιδεολογική “καθαρότητα” αυτή την ώρα. Η μόνη καθαρή θέση εδώ είναι η διάθεση για διάσωση της χώρας και στροφή προς την εξυγίανση και την μεταρρύθμιση που απαιτείται.

Η αντίδραση στην λύση

Θα είναι βίαιη. Θα σπιλωθούν πρόσωπα, θα κατηγορηθούν άνθρωποι, όχι με όσα σαχλά εθνικιστικά ακούμε μέχρι σήμερα περί Τρόικας και προσπάθειας “αφελληνισμού” που ξεσηκώνουν ανόητους και διαπλεκόμενους μαζί, αλλά με στημένες δικαστικές υποθέσεις και επιχειρήσεις λάσπης.

Το μόνο που μπορεί να ζυγίσει κανείς για να αντέξει απέναντι σε μία τέτοια επίθεση είναι η εικόνα του χθες που μας έφτασε στο γκρεμό, και η πρόβλεψη του τι μέλλει γενέσθαι εάν δεν αντιδράσουμε τώρα.

Η επόμενη μέρα

Εάν χάσουμε, το σύστημα θα χρειαστεί να βρει νέο χρήμα για να κινηθεί. Αυτό δεν πρόκειται πλέον να έρθει από δανεικά, άρα θα γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα το οποίο θα διαχειριστούν κατά το δοκούν όπως γινόταν μέχρι την είσοδο μας στην ΟΝΕ, και εν μέρει μετά (πριν μας τσιμπήσουν οι δανειστές μας).

Εάν νικήσουμε, υπάρχει η ελπίδα να ζήσουμε αυτό που είδαμε την τελευταία δεκαετία ως preview ευρωπαϊσμού σε κανονικές συνθήκες ανάπτυξης, δημιουργίας και αξιοπρέπειας, αντί της μέχρι πρόσφατα πλαστής ευημερίας μπροστά από μία κουρτίνα που έκρυβε το πλιάτσικο.

Έκκληση

Αφήστε τις πλατφόρμες, τα πολιτικά μαθηματικά, τις προβλέψεις, και τις προβολές και πιάστε δουλειά με όσους θέλουν και μπορούν. Έγιναν κάποια βήματα την περασμένη διετία, και κάποια μικρότερα παλιότερα. Τώρα δεν υπάρχει ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος για αναζητήσεις και περιστροφές. Το πεδίο είναι σαφές. Το αντικείμενο επίσης.

Σταματήστε να σκέφτεστε και πράξτε - ο καθένας από το μετερίζι του. Η ευθύνη μίας πραγματικής κατάρρευσης δεν θα βαρύνει μόνο αυτόν που πήρε την εξουσία και την χρησιμοποίησε λάθος, αλλά και αυτόν που ενώ ήξερε τι έπρεπε να κάνει και μπορούσε να διεκδικήσει την εξουσία, δείλιασε. Έκανε πίσω, γιατί δεν ακολούθησε την λογική, αλλά τις επιταγές συμβούλων και μελλοντολόγων/επικοινωνιολόγων που τους είπαν “περίμενε - δεν είναι ακόμα η ώρα”.

Όχι. Τώρα είναι η ώρα.

Ή τώρα ή ποτέ.

Αναδημοσίευση από το Blog, Πολίτης

ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

Το να αφήσεις μια χώρα και να επιλέξεις να ζεις σε μια άλλη, όπως εγώ, είναι μια επώδυνη και δημιουργική διαδικασία μαζί. Και όταν περνάνε κάμποσα χρόνια, είσαι σε θέση να βγάζεις κάποια «μαθήματα». Ενα από αυτά είναι ότι η μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την καθαρότητα του αίματος, αλλά με την ικανότητά του να δημιουργήσει και να αλλάξει. Ενα άλλο είναι ότι η πραγματική πατρίδα δεν είναι γραμμένη στα γονίδιά μας, αλλά στην καρδιά και στο μυαλό μας. Είναι αυτή που μας σέβεται και μας δίνει ευκαιρίες.

Ζώντας σε δύο χώρες και ανάμεσα σε δύο γλώσσες, μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι που γνώρισα και αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους δεν έλεγαν πολλές φορές τη λέξη «πατρίδα», ούτε ούρλιαζαν σαν μαινόμενοι ότι είναι «πατριώτες», ούτε έκαναν κηρύγματα μίσους ενάντια στους άλλους. Οσοι την αγάπη για την πατρίδα την ταυτίζουν με το μίσος για τους άλλους, η ιστορία δείχνει ότι αποτελούν τη βέβαιη καταστροφή - κυρίως για τη δική τους πατρίδα.

Οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπούσαν την πατρίδα τους δεν φοβούνταν το καινούργιο, αλλά το αναζητούσαν και το ενσωμάτωναν. Γιατί, χωρίς το καινούργιο και χωρίς την αλλαγή, οι πολιτισμοί μαραίνονται. Εκείνοι που αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους δεν έλεγαν μεγάλα λόγια, αλλά έκαναν καθημερινές πράξεις, δουλεύοντας με επιμονή και υπομονή, πολλές φορές στην αφάνεια. Δεν ήταν καιροσκόποι που ζούσαν για το σήμερα, αλλά φαντάζονταν πώς θα ήταν η πατρίδα τους 50 χρόνια μετά. Εκείνοι που την αγαπούσαν πλήρωναν φόρους και σέβονταν τους νόμους. Δεν φθονούσαν και δεν τσάκιζαν το διπλανό τους, ανεξάρτητα από την καταγωγή του. Δεν τους άκουσα ποτέ να λένε «αγαπώ την πατρίδα μου», γιατί για αυτούς ήταν κάτι το αυτονόητο.

Οσο αυτονόητο είναι να λες «αγαπώ το σπίτι μου». Ενιωθαν ασφαλείς σε αυτή την αγάπη, δεν είχαν συμπλέγματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας, δεν φοβούνταν μήπως έρθουν οι άλλοι και τους πάρουν την πατρίδα τους. Σίγουρα δεν έμοιαζαν σε μερικούς που φαντάζονται τους εαυτούς τους «εθνικούς ήρωες», κυματίζουν συνέχεια σημαίες στο προσκήνιο, έπειτα στο παρασκήνιο κάνουν τη σημαία σάκο που κουβαλά μαύρα χρήματα, φακελάκια, δωροδοκίες και άλλα παρόμοια.

Είδα και πολλούς άλλους που αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους, αλλά εκείνη τους έδιωχνε. Ηταν συνήθως οι καλύτεροι, οι πιο δημιουργικοί, οι πιο ειρηνικοί. Σε μια πατρίδα όμως που την είχαν καταλάβει οι μέτριοι και τα λαμόγια δεν έβρισκαν πια θέση. Εφευγαν με ένα αίσθημα ανακούφισης και λύπης ταυτόχρονα. Και υπόσχονταν ότι θα γυρίσουν...

Του Γκαζμέντ Καπλάνι, από  metropolispress.gr

Απ' τις φωτοβολίδες στις μολότοφ

Είναι φίλος μου εδώ και μια δεκαετία. Είναι νομίζω Ολυμπιακός αλλά αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Τον συνάντησα την περασμένη εβδομάδα στο τέλος μιας σχολικής μέρας. Προχωρούσε σκυφτός πράγμα σπάνιο γι' αυτόν. «Οι πιτσιρικάδες έχουν εκτραχηλιστεί» μου είπε μόλις στάθηκα μπροστά του. «Δεν τους πάμε εκδρομή, θύμωσαν και έσπασαν το μισό σχολείο. Στο σχόλασμα μας πέταξαν νεράντζια. Σε ποιους; Σ' εμάς τους καθηγητές τους». Αυτό το τελευταίο το είπε με αληθινό πόνο ψυχής. «Ε, άμα δεν τα βάλουν με τους καθηγητές τους με ποιους θα τα βάλουν», προσπάθησα να φιλοσοφήσω. Αν και δεν το είπα για αστείο, το πιστεύω. Οι γενιές έτσι χειραφετούνται. Συγκρουόμενες με τους γονείς, τους καθηγητές, τους μπάτσους. Τίποτε το παράξενο, τίποτε το κακό. «Στην δοσολογία κρύβεται το μυστικό» συνέχισα τη «φιλοσοφία». «Χωρίς σύγκρουση δεν υπάρχει ενηλικίωση, όταν η σύγκρουση όμως γίνεται εμμονή, τότε δεν υπάρχει αθωότητα». Η άποψη μου τον ξάφνιασε. «Μα τι λες», συνέχισε με τον ίδιο πονεμένο ύφος. «Εμείς το 2008, ήμασταν μαζί με τους μαθητές μας, στις πορείες, στο αστυνομικό τμήμα». Το είπε και έκανε παύση, περιμένοντας ίσως την επιβράβευση. Το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής που διδάσκει, ήταν όντως ένα από τα δεκάδες τμήματα που δέχτηκαν επίθεση με κόκκινες μπογιές, τον Δεκέμβριο του 2008. Φέτος στην «επέτειο» οι μπογιές έγιναν μολότοφ. «Πάλι από μαθητές» – έγραψαν οι εφημερίδες.
Και ο φίλος μου ο καθηγητής –έξυπνος άνθρωπος κατά τα άλλα -ξαφνιάζεται πως οι μαθητές του, έβαλαν τώρα στόχο και «όσους δεν τους πάνε εκδρομή». Λες και άμα μάθει ένα παιδί να αντιδρά με μπογιές, νεράντζια και μολότοφ, θα χρησιμοποιεί τα «όπλα» του, μόνο εκεί που το εγκρίνουν οι καθηγητές του.

Τον Οκτώβριο οι «μεγάλοι» μοίραζαν στον Εθνικό Kήπο μαύρα περιβραχιόνια στους μαθητές τους που περίμεναν να παρελάσουν - «να μουντζώσετε και τους επισήμους στο Σύνταγμα». Και φέτος που στις παρελάσεις γίνεται πλέον ο κακός χαμός, κάνουν τους ξαφνιασμένους. Το ίδιο και στα Πανεπιστήμια. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μπουν οι φοιτητές στα χαρακώματα και τώρα που δεν μπορούν να πουν δυο κουβέντες χωρίς να φάνε καρεκλιές, απορούν για το «πόσο βία μπορεί να κρύβει αυτή η γενιά». Ή θέλετε να σας πω για τις νεανικές συμμορίες που κυνηγούν μετανάστες. Για τις «παρέες» που κάνουν πλιάτσικο και μετά βάζουν φωτιές, στις διαδηλώσεις. Για τα 15 χρονα που πιάνονται να το παίζουν Αλ Καπόνε στα νησιά.

Το ξαφνιασμένο βλέμμα του φίλου μου του καθηγητή, το είδα χθες και στην τηλεόραση. Ένας κουστουμαρισμένος ρεπόρτερ απορούσε πως είναι δυνατόν οι «οπαδοί» – έτσι τους ανέφερε – να πέρασαν από τις φωτοβολίδες στις μολότοφ. «Ε, όλοι θέλουμε και καμιά φωτοβολίδα να τρομάξει τον αντίπαλο αλλά όχι και μολότοφ». Δεν το είπε έτσι ακριβώς αλλά αυτό εννοούσε. Το ίδιο άλλωστε μουρμουράνε και οι περισσότεροι ποδοσφαιρικοί παράγοντες, φοβισμένοι με τα όσα γίνονται πλέον κάθε Κυριακή στα γήπεδα. Τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν τους «οπαδούς» για να εδραιώσουν την εξουσία τους και τώρα που οι οπαδοί «αυτονομήθηκαν», οι παράγοντες ζητούν νόμο και τάξη. Είναι πολύ αργά όμως. Σε όλα τα γήπεδα πάει να γίνει –και θα γίνει –αυτό που έγινε χθες στο ΟΑΚΑ. Μια γενιά μεγάλωσε μέσα στην μόδα της βίας. Θα την χρησιμοποιήσει όπου και όπως αυτή θέλει χωρίς να ακούει τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των «μεγάλων» από τα μεγάφωνα.

Του Σταύρου Θεοδωράκη, από το protagon.gr 

Ο ελληνικός παρασιτισμός έχει κυριαρχήσει πάνω στο δημόσιο διάλογο!

Αυτές τις μέρες στη χώρα μας έγινε ένα θαύμα. Ο Θεός άκουσε τις επικλήσεις του κυρίου Καμμένου στην Παναγία. Άκουσε τις ικεσίες του κυρίου Σαμαρά για τη βοήθεια του Χριστού. Κι έτσι, ένα νησί, η Ζάκυνθος, έγινε δυόμισι φορές μεγαλύτερo. Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Ο δήμαρχος του νησιού, ευτυχώς, δεν περίμενε τη Θεία βοήθεια από το υπερπέραν. Και έκανε αυτό που δεν κάνει το κράτος. Αντί για την Παναγία, προσέφυγε σε μια τεχνική εταιρεία, χαρτογράφησε με αεροφωτογραφίες το νησί και διαπίστωσε ότι 15.000 κτίρια δεν ήταν συνδεδεμένα με ρολόι της ΔΕΗ, έπαιρναν παράνομο ρεύμα, ότι τα πραγματικά τετραγωνικά ξενοδοχείων, επιχειρήσεων, κατοικιών, ήταν τριπλάσια απ’ όσα δηλώνονται.

Η αγανάκτηση ξεχείλισε. Η «δίκαιη οργή» όσων απέφευγαν να πληρώσουν δημοτικά τέλη μέχρι τώρα, κατήγγειλε τη νέα εξόντωση της τοπικής κοινωνίας. Στο δημοτικό συμβούλιο, ως είθισται, «αγανακτισμένοι» επιτέθηκαν με γιαούρτια και αυγά στον άτυχο δήμαρχο που είχε την ιδέα να πληρώνουν όλοι τους δημοτικούς φόρους. Αυτό που δεν έγινε όμως γνωστό, είναι ότι στη νέα, μεγαλύτερη Ζάκυνθο, τα δημοτικά τέλη έπεσαν στο μισό. Πώς έγινε το δεύτερο θαύμα; Απλώς τώρα δεν πληρώνουν οι μισοί και για τους υπόλοιπους. Αυτό είναι το κρυμμένο δίδαγμα της Ζακύνθου. Ότι έτσι πληρώνουμε λιγότερα, όχι με κατάρες στη Μέρκελ.

Καθώς αργά, βασανιστικά και με καθυστέρηση προχωράμε στο δρόμο της ανασυγκρότησης, τα αποτελέσματα θα γίνονται όλο και πιο θεαματικά, θα είναι πολλαπλασιαστικά. Τα κρυμμένα μυστικά θα αποκαλύπτονται. Οι επιδιώξεις θα γίνονται πιο φανερές. Σιγά σιγά, μήνα με το μήνα, θα φαίνεται τι στόχο είχαν οι καθυστερήσεις, τι κρυμμένα συμφέροντα εξυπηρετούσε η αδιάλλακτη αντίθεση σε κάθε αλλαγή. Αν η γενική κατεύθυνση δεν διακοπεί, σιγά σιγά και μετά όλο και πιο γρήγορα, οι κρυμμένες πηγές πλουτισμού θα αποκαλύπτονται η μια μετά την άλλη.

Αυτό που γίνεται τούτες τις μέρες δεν έχει ξαναγίνει στη σύγχρονη ιστορία μας. Κάθε μέρα αποκαλύπτεται δημοσίως, καταρρέει και αποσυντίθεται, ένα τεράστιο σύστημα διαφθοράς, λεηλασίας, παράνομου πλουτισμού και πελατειακών σχέσεων. Οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι. 50.000 walking dead που εισέπρατταν συντάξεις, 40.000 ανάπηροι που δεν εμφανίστηκαν, 50.000 προνοιακά επιδόματα που δεν προσήλθαν προς απογραφή, 17.000 συντάξεις του ΟΓΑ χωρίς δικαιολογητικά. Από τον πρώτο μόλις έλεγχο γίνεται φανερό ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σ’ ένα όργιο λεηλασίας που στοίχιζε πολλά δις στο ελληνικό Δημόσιο. Έτσι λύθηκε άλλο ένα ελληνικό αίνιγμα: πώς, αφού οι κοινωνικές δαπάνες στη χώρα μας δεν υστερούν από τις ευρωπαϊκές, η καταπολέμηση της φτώχειας στην Ελλάδα δεν είναι ικανοποιητική; Γιατί το κοινωνικό κράτος πρόνοιας έχει αντικατασταθεί με το πελατειακό κράτος. Παίρνουν όσοι μπορούν, όχι όσοι έχουν ανάγκη.

Στο Υπουργείο Ανάπτυξης ξηλώνεται ολόκληρο το τμήμα, επιχορηγήσεις έπαιρναν όσοι συναλλάσσονται, όχι όσοι κάνουν επενδύσεις. 1.500 έργα ανενεργά βγαίνουν από το ΕΣΠΑ. Σε 9 υποκαταστήματα του ΙΚΑ μέχρι στιγμής, πάνω από 500 άτομα είναι εμπλεκόμενα σε απάτες εκατομμυρίων. Στις αποθήκες 10άδες τόνοι φαρμακευτικών υλικών σαπίζουν χαμένοι ώστε οι προμήθειες και οι μίζες να διπλασιάζονται και να τριπλασιάζονται. Επιδόματα χωρίς αιτία στον ΟΑΕΔ. Υπολογίζεται από την πρώτη κιόλας καταγραφή ότι τουλάχιστον το 25% των επιδομάτων, αξίας 6 δις το χρόνο, δίνονται παράνομα. Μόνο οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία ισοδυναμούν με τα 11,5 δις των επιπλέον μέτρων που απαιτεί η Τρόικα να ληφθούν φέτος.

Αυτοί οι αριθμοί αποκαλύπτουν το κρυμμένο μυστικό που όλοι ξέρουν αλλά ποτέ δεν ομολογούν γιατί ο ελληνικός παρασιτισμός έχει κυριαρχήσει πάνω στο δημόσιο διάλογο. Ότι το κυρίαρχο σύστημα είναι ένα σύστημα ανομίας, ένα εφιαλτικό σύστημα με χιλιάδες ρυθμίσεις, παραθυράκια, τροπολογίες, ειδικές διατάξεις που γεννάει συνεχώς διαφθορά. Η διαφθορά συνδέεται με τη σπατάλη, την αδιαφάνεια, τη γραφειοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις. Η διαφθορά είναι απλώς το μέσο με το οποίο γίνεται η διανομή του πλούτου στο σύστημα.

Για να μη φανεί η αληθινή φύση του ελληνικού παρασιτισμού, πάντα τόσα χρόνια μιλούσαν «για λίγους επίορκους υπαλλήλους». Για να κρύψουν το γεγονός ότι το θέμα δεν είναι οι εκατομμυριούχοι υπάλληλοι του ΙΚΑ Καλλιθέας, αλλά όλο το σύστημα που είναι στημένο έτσι για να δημιουργεί συνεχώς διαφθορά. Ότι οι ποινές που επιβάλλονται είναι 10 ημέρες αργία, ότι τα πιστοποιητικά για την πρόνοια δεν τα δίνει το Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά οι σύλλογοι πολυτέκνων, ότι δεν γίνεται κτηματολόγιο, δασολόγιο, χωροταξικά σχέδια για να λυμαίνονται τη δημόσια γη, ότι δεν προχωράνε στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση ώστε να επιτυγχάνεται η απόλυτη λεηλασία στις φαρμακευτικές δαπάνες. Ότι νοσοκομεία, δήμοι, ιδρύματα, νομικά πρόσωπα της εκκλησίας δεν συντάσσουν ισολογισμούς. Ότι η απογραφή στις αποθήκες των νοσοκομείων δεν προχωράει για να συνεχίζεται το πλιάτσικο.

Παραδόξως ενώ όλα αυτά γίνονται γνωστά, κανείς δεν δηλώνει αγανακτισμένος. Καμία οργισμένη ανακοίνωση κόμματος δεν βλέπω. Κανείς δεν φωνάζει τώρα, κλέφτες, προδότες, κρεμάλες. Γιατί τώρα αποκαλύπτεται αυτό που προσπαθούσαν να κρύψουν από την αρχή. Ότι όλα είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής: πού θα γίνουν οι μειώσεις, πού θα βρεθούν τα λεφτά. Έπρεπε να περάσουν 2,5 χρόνια για να ανακοινώσουν τώρα τη λεηλασία δισεκατομμυρίων. Αφού μέχρι τώρα έβαζαν φόρους και μείωναν μισθούς για να τη συντηρήσουν.

Γιατί δεν ξεκίνησαν από την αρχή έτσι; Δεν μπορούν να θίξουν την κομματική τους πελατεία. Όταν είναι κυβέρνηση κάνουν καθυστέρηση και κερδίζουν χρόνο. Όταν είναι στην αντιπολίτευση είναι ακόμα χειρότεροι, αρνούνται και το ίδιο το πρόβλημα, είναι «παραμύθι χωρίς δράκο» λένε, αρνούνται την ανάγκη μείωσης των δαπανών. Κανείς δεν πρέπει να χάσει «κεκτημένα», λένε, κλείνοντας το μάτι στο πελατειακό κράτος. Η αλήθεια όμως είναι ότι κάποιοι πρέπει να χάσουν. Αυτοί που άκοπα κέρδιζαν μέχρι τώρα προνόμια και προσόδους τα οποία πλήρωνε η υπόλοιπη κοινωνία. Γι’ αυτό τώρα, που αποκαλύπτεται το μέγεθος της λεηλασίας, επικρατεί γενική αμηχανία. Πώς να κατηγορήσουν τώρα τους «ναζί τοκογλύφους» για τις εκατοντάδες χιλιάδες υπεξαιρέσεις του δημόσιου πλούτου που εξασφάλιζε το πελατειακό σύστημα;

Όσο προχωράει ο καιρός, θα αποκαλύπτεται περισσότερο η κυνική επιλογή του πολιτικού συστήματος, η υποκρισία της ψεύτικης αγανάκτησης, η δημαγωγία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, η ηθική χρεοκοπία της Αριστεράς.

Προτίμησαν να προστατεύσουν το πελατειακό κράτος, έστω κι αν οδήγησαν ολόκληρη τη χώρα σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση. Χρησιμοποίησαν μέχρι και παρακρατικές μεθόδους εναντίον του κόμματος-πατέρα, αγανακτισμένοι γιατί πια δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει τα άκοπα έσοδα που τους είχε υποσχεθεί. Υπεράσπισαν τα προνόμιά τους αρνούμενοι αδιάλλακτα την παραμικρή προσπάθεια εξυγίανσης του παρασιτισμού. Προστάτευσαν τη διαφθορά λέγοντας ότι υπερασπίζονται το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, προστάτευσαν το πελατειακό κράτος λέγοντας ότι υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον. Αρνήθηκαν τις πραγματικές κοινωνικές αδικίες, στήνοντας ψεύτικες μάχες με τους «ξένους», τους «εφοπλιστές».

Όλες οι επαναστατικές κορόνες, οι ψεύτικες φιλολαϊκές διακηρύξεις των τελευταίων χρόνων, είχαν στόχο να κρύψουν όσα μαθαίνουμε αυτές τις μέρες και όσα θα μάθουμε στο μέλλον. Είχαν σκοπό να κρύψουν τα κλοπιμαία.

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice

Ημέρα ποίησης!

Έρμαιο

Έσταξε στυφό φαρμάκι από

τα λυσσασμένα σπλάχνα του.

Νόθευσε την άδολη ψυχή μας.

Τορπίλισε την γαλήνη της σιγαλιάς.

Οτιδήποτε τώρα,μοιάζει σαν καρυδότσουφλο.

Ένα καρυδότσουφλο που επαφίεται στον

άπληστο παραλογισμό της σάρκας.

Οι σάρκες δεν είναι όπως παλιά.

Άλλαξαν μονομιάς,κάτω από την επέλαση

του στυγνού ναρκισσισμού.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΦΡΑΤΗΣ

Με αυτό το ποίημα, με τίτλο:''Έρμαιο'', ο μαθητής Λυκείου, Λευτέρης Φράτης κατέκτησε το Α' βραβείο στον Διαγωνισμό ποίησης της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδ.Ελλάδος .

Ο Λευτέρης Φράτης, γεννήθηκε στην Πάτρα στην οποία ζει και δραστηριοποιείται.Είναι μαθητής Λυκείου.Αρθρογραφεί στις Πατραϊκές εφημερίδες ''Αλλαγή'' και ''Γνώμη'',καθώς επίσης στην ''Αυγή'' Πύργου,ενώ περιστασιακά,άρθρα του έχουν φιλοξενηθεί στην αθηναϊκή εφημερίδα ''ΤΑ ΝΕΑ''. Επίσης γράφει ποιήματα με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο: Φιλέας Φιλιάτης κι αυτό γιατί έλκει την καταγωγή του από τους Φιλιάτες θεσπρωτίας. Έχει έντονους προβληματισμούς και αναζητήσεις, κυρίως για τα σύγχρονα θέματα που απασχολούν την κοινωνία και ιδιαίτερα τους νέους.Το ενδιαφέρον του κεντρίζουν τα θέματα που σχετίζονται με τις σπουδές,τις εργασιακές σχέσεις και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται επίσης για δημοσιεύματα οικονομικού αλλά και πολιτικού τύπου καθώς και για την μόλυνση του περιβάλλοντος.

Η Εταιρεία Λογοτεχνών με το παρακάτω δελτίο τύπου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα του Δ΄Διαγωγνισμού ποίησης : 
Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του ποιητικού διαγωνισμού που προκήρυξε η Εταιρεία Λογοτεχνών με την ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για την «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ». Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού ( Λεωνίδας Μαργαρίτης ,Μαρία Καρέλα , Σταύρος Ιντζεγιάννης) με παμψηφεί απόφαση της απένειμε τα τρία βραβεία στους κάτωθι μαθητές :

Το Α΄ Βραβείο στο μαθητή του 13^ου Λυκείου Πατρών Λευτέρη Φράτη με το ψευδώνυμο Φιλέας Φιλιάτης για το ποίημα του «ΕΡΜΑΙΟ».

To Β΄ Βραβείο στη μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών Μαρία Μπαρά με το ψευδώνυμο «ηλιόφως» για το ποίημα της « ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ»

Το Γ΄ Βραβείο στη μαθήτρια του 3^ου Γ.Ε. Λυκείου Πατρών Ρεβέκκα Ραύτη με το ψευδώνυμο «ΑΡΑΧΝΗ» για το ποίημα της «ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΊΟ»

Τα βραβεία επιδόθηκαν στη διάρκεια των εκδηλώσεως για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης που είχε οργανώσει η Εταιρεία Λογοτεχνών στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών.

Τα βραβεία πέραν του τιμητικού διπλώματος που επιδόθηκε στους διακριθέντες μαθητές και μαθήτριες συνοδεύθηκαν και με μια σειρά βιβλίων ποίησης, προσφορά της Εταιρείας Λογοτεχνών.

Με αφορμή την σημερινή ημέρα ποίησης, εμείς ως Θεσπρωτοί συμπατριώτες του, συγχαίρουμε τον Λευτέρη Φράτη για την επιτυχία του αυτή και ευχόμαστε να κατακτήσει και να πολιτογραφηθεί επάξια στην ποιητική πολιτεία!

Ελπήνωρ

Για μια (επώδυνη) διέξοδο από την κρίση

Η χώρα πορεύεται, εκτός απροόπτου, προς τις εκλογές. Πριν από μερικές εβδομάδες, με όλα τα μεγάλα μέτωπα ανοιχτά, κάτι τέτοιο φάνταζε σαν καταστροφή. Η διαπίστωση αυτή αντιμετωπίστηκε από ορισμένες πλευρές ως αντιδημοκρατική εκτροπή. Αν και είναι κοινότοπο, δεν πειράζει να το επαναλάβουμε. Η στήριξη μιας κυβέρνησης από την πλειοψηφία μιας νόμιμα εκλεγμένης Βουλής, κατά τη διάρκεια της νόμιμης θητείας της, είναι απολύτως θεμιτή, ιδιαίτερα όταν επικρατούν οριακές συνθήκες και το σύστημα βρίσκεται εκτός θερμοδυναμικής ισορροπίας.

Η πολιτική σταθερότητα των τελευταίων μηνών, ωφέλησε τη δημοκρατία, απέτρεψε την έξοδο ή την αποπομπή της χώρας από τις ευρωπαϊκές δομές, πολιτικές και οικονομικές, αποσαφήνισε θολές πολιτικές γραμμές. Η επιτυχής αναδιάρθρωση του χρέους και η υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης και των εφαρμοστικών νόμων, εν τέλει, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τις εκλογές. Το πολιτικό σύστημα υπέστη πρωτοφανείς κραδασμούς, ανταποκρίθηκε όμως. Έχω την υποψία ότι ακόμη και οι πιο ακραίες πλευρές του, νιώθουν ανακούφιση από την εξέλιξη αυτή. Θα αποτελούσε βέβαια εμφανή αδικία, να μην πιστωθεί αυτή η θετική εξέλιξη και στον Λουκά Παπαδήμο, που κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Η παρακαταθήκη του είναι ανεκτίμητη και πιθανότατα θα αξιοποιηθεί και μετά τις εκλογές. Η χώρα έχει πλέον πίσω της δύο χρόνια σκληρής αυτογνωσίας, παρά το γεγονός ότι φαινομενικά τα στερεότυπα του παρελθόντος αντέχουν. Οι ισορροπίες είναι μετασταθείς και τίποτα δεν έχει κερδηθεί ακόμη από τη σκοπιά του ρεφορμισμού. Από τα δύο, λεγόμενα πλέον, μεγάλα κόμματα αποσπάστηκαν λαϊκιστικά στοιχεία, τα οποία σχημάτισαν μια πλειάδα συσσωματώσεων, που κατά τη γνώμη του γράφοντος δεν πρόκειται να επιβιώσουν περισσότερο από μερικούς μήνες, ανεξάρτητα από την εκλογική τους επίδοση, αν φτάσουν μέχρι τις εκλογές.

Εν τω μεταξύ, και πάλι φαινομενικά, διαιωνίζεται η άγονη συζήτηση για το αν πρέπει πρώτα να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις, ή αν πρέπει πρώτα να αλλάξει διεύθυνση και φορά ο ευρωπαϊκός πολιτικός άξονας. Στην πραγματικότητα, στη χώρα συνυπάρχουν δύο μεγάλα ρεύματα, στο εσωτερικό των οποίων συναντά κανείς την κλασσική πολιτική κατανομή αριστεράς-κεντροαριστεράς- κεντροδεξιάς -δεξιάς, τα οποία, ο γράφων χαρακτηρίζει, μόνον χάριν της οικονομίας, ως το «ευρωπαϊκό» και το «βαλκανικό». Στο πρώτο ρεύμα περιλαμβάνονται σχηματικά η ΝΔ, η ΔΗΣΥ, η Δράση, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και υβρίδια κινήσεων πολιτών (π.χ. «Για την Ελλάδα, τώρα», «Κοινωνικός Σύνδεσμος», «Δημιουργία Ξανά» κ.λπ.), ενώ στο δεύτερο ο ΛΑΟΣ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Κοινωνική Συμφωνία, το Άρμα Πολιτών, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υβρίδια κινήσεων πολιτών (πχ «Σπίθα», «Πρωτοβουλία για την Υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας» κ.λπ.). Με όρους Φυσικής, πρόκειται για δύο παράλληλα σύμπαντα. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της χώρας, εντάσσουν τον εαυτό τους σε ένα από τα δύο αυτά σύμπαντα, ανεξάρτητα από την αυτοτοποθέτησή τους, στον άξονα αριστερά-δεξιά. Για να προλάβουμε τις ενστάσεις, τα συστήματα αυτά δεν είναι βέβαια αδιαβατικά και οι διεπιφάνειες, μέσω τον οποίων συντελείται ενδοδιάχυση, είναι υπαρκτές. Στο πολιτικό προσωπικό του πρώτου ρεύματος, έχει γίνει οδυνηρό βίωμα και αναγκαστική συνείδηση, ότι το πολιτικό περιβάλλον στο οποίο κινείται, έχει αλλάξει δραματικά. Παρά το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό αυτού του ρεύματος αντιστέκεται με ακατανόητο τρόπο στις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις, εν τούτοις γνωρίζει ότι τα περιθώρια των κινήσεών του είναι ασφυκτικά περιορισμένα. Το διακύβευμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης, είναι η διακυβέρνηση της χώρας. Ανεξάρτητα από πολιτικές προτιμήσεις, ιδεολογικές ή/και ιδεοληπτικές αναφορές, αυτό που κρίνεται στις επόμενες εκλογές είναι, ποιος από τους δύο «κόσμους» θα κληθεί να κυβερνήσει τη χώρα, ανεξάρτητα από το αν στη νέα κυβέρνηση θα συμμετάσχουν ή όχι όλες οι συνιστώσες του.

Ο γράφων δεν έχει κρύψει την ισχυρή προτίμησή του στον έναν από τους δύο κόσμους, τον «ευρωπαϊκό». Γιατί είναι πεπεισμένος ότι μόνον αυτός ο δρόμος αφήνει ανοιχτή την προοπτική της κοινωνικής δικαιοσύνης και της μέριμνας «για τον καημό τού εν γένει πάσχοντος ανθρώπου». Για τον άλλον, τον «βαλκανικό», μπορεί απλώς να καταθέσει “Das ist nicht meine Welt”. Από τη σκοπιά της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και της (επώδυνης) εξόδου από την κρίση, η άμεση πολιτική προτεραιότητα είναι η επικράτηση του πρώτου ρεύματος. Με άλλα λόγια, ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης, που θα στηριχθεί σε μια ισχυρή «ευρωπαϊκή» κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μόνον αν εξασφαλιστεί αυτό, αποκτά νόημα το ζήτημα της ηγεμονίας των κεντροαριστερών δυνάμεων στο εσωτερικό του «ευρωπαϊκού» ρεύματος. Μετά το σχηματισμό της «βαλκανικής» συνιστώσας των Κατσέλη-Καστανίδη, στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται να επικρατεί, λιγότερο ή περισσότερο, η «ευρωπαϊκή» συνιστώσα, αν και θα πρέπει να περιμένουμε το σχηματισμό της νέας ηγετικής ομάδας και ιδίως, αν σε αυτή θα έχουν σημαντικό ρόλο στελέχη, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Ραγκούσης και ο Ηλίας Μόσιαλος. Από τη σκοπιά αυτή, στο εσωτερικό του «ευρωπαϊκού» στρατοπέδου και μάλιστα στο κεντροαριστερό του κέρας, η σημαντικότερη εξέλιξη των τελευταίων εβδομάδων είναι, αναμφίβολα, η, επιτέλους, ισχυρή δέσμευση της ΔΗΜΑΡ, όπως εκφράστηκε με τη συνέντευξη του Φώτη Κουβέλη στην Καθημερινή, «…ότι τα όσα έχει συμφωνήσει η παρούσα κυβέρνηση και τα οποία έχουν ψηφιστεί με τη συγκεκριμένη πλειοψηφία στη Βουλή, διαμορφώνουν, ούτως ή άλλως, δεσμευτικό πλαίσιο για τη χώρα», που πρέπει να διαβαστεί μαζί με το απόσπασμα «…επαναδιαπραγμάτευση, με την έννοια της αναθεώρησης ρυθμίσεων της δανειακής σύμβασης, διότι στο πλαίσιο του πολιτικού ρεαλισμού μια συνολική διαπραγμάτευση έχει εξαιρετικά μεγάλες δυσκολίες. Αλλά δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης και αναθεώρησης ρυθμίσεων της δανειακής σύμβασης, είναι δυνατό να υπάρξουν».

Έτσι, αποκτά νόημα και η αναζήτηση της λεπτής υφής εντός των σχηματισμών της «ευρωπαϊκής» κεντροαριστεράς, καθώς, για προφανείς ιστορικούς λόγους, η μεταρρυθμιστική συνιστώσα, αν και επικρατέστερη στο επίπεδο των πολιτών που την παρακολουθούν, ασθμαίνει στο εσωτερικό των κομματικών μηχανισμών, που χάνονται στη μετάφραση του προσήμου. Καθώς οι «ευρωπαϊκές» δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ είναι πιο στερεές, ο επιθετικός εισοδισμός στη ΔΗΜΑΡ, που επιδεικνύουν πρώην βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ύστερα από μια συνοπτική και τυπική διαδικασία «αυτοκριτικής», καθιστά, ως αντίβαρο, επιτακτική τη στήριξη των μεταρρυθμιστικών ροπών εντός της ΔΗΜΑΡ και την ενθάρρυνση για περισσότερη σαφήνεια και ισχυρότερη δέσμευση σε σχέση με την πρόσδεσή της στο «ευρωπαϊκό» ρεύμα. Μια τέτοιου είδους κριτική υποστήριξη, θα ενδυναμώσει την προοπτική επικράτησης του «ευρωπαϊκού» κόσμου στις επερχόμενες εκλογές, αλλά και θα συμβάλει στη μετατόπιση του άξονά του προς το κεντροαριστερό του κέρας. Φυσικά, μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι αυτοσκοπός. Έχει νόημα, μόνον αν οδηγήσει σε μια ριζοσπαστική μετατόπιση παραδείγματος, που θα σπάσει τις βαλκανικές δομές της χώρας και θα την καταστήσει περισσότερο ευρωπαϊκή, χωρίς εισαγωγικά. Μόνο με μια τέτοια εξέλιξη θα είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί η προσδοκώμενη αλλαγή στη διεύθυνση και φορά του ευρωπαϊκού πολιτικού άξονα.
Του Ορέστη Καλογήρου, καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από Μεταρρύθμιση