Καιροσκοπισμός, αξιοπιστία, και αξιοπρέπεια

Με τη βόρεια Ευρώπη μας χωρίζει χάσμα νοοτροπίας. Αυτά που γι αυτούς είναι σημαντικά, για μας δεν είναι, και αντιστρόφως. Ο δημόσιος βίος μας διαπερνάται από νοοτροπίες που κυρίως χαρακτηρίζουν μια τριτοκοσμική ή πρώην κομμουνιστική χώρα, όχι μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Τα παραδείγματα είναι πολλά: άμετρη πόλωση και άνευ ορίων καιροσκοπισμός των κομμάτων• εθνικός κουτσαβακισμός• συχνή αδυναμία επιβολής της νόμιμης κρατικής εξουσίας και, άρα, περιορισμένη κυβερνησιμότητα της χώρας• αναξιοπιστία.. Δείτε, ενδεικτικά, το τελευταίο.

Στο εξωτερικό, η Ελλάδα κατέστη συνώνυμο της αναξιοπιστίας. Την περασμένη δεκαετία κάναμε ένα άλμα: από γραφικοί Ζορμπάδες και πονηροί λαθρεπιβάτες αποκτήσαμε τη φήμη ξεδιάντροπου απατεώνα, μετά τη γελοία «απογραφή» Αλογοσκούφη, τις αθλιότητες με τα «Greek statistics», την απρόθυμη υλοποίηση του Μνημονίου, και, η κορύφωση όλων, το φιάσκο του δημοψηφίσματος. Στα μάτια των εταίρων μας η Ελλάδα δεν συνιστά μια περίπτωση χώρας με την οποία προβλέψιμα μπορείς να συναλλάσσεσαι, αλλά έναν καιροσκόπο που αδυνατείς να εμπιστευθείς.

Αν κυβερνάς ή φιλοδοξείς να κυβερνήσεις, αντιμετωπίζεις ένα καυτό πρόβλημα: την υψηλή αναξιοπιστία της χώρας. Αυτή η αναξιοπιστία ώθησε τους δανειστές μας να ζητούν έγγραφες δεσμεύσεις από τα κόμματα εξουσίας ότι θα εφαρμόσουν την οικονομική πολιτική που απορρέει από τις δανειακές συμβάσεις που έχουμε υπογράψει. Ο Σαμαράς μέχρι πρόσφατα ανθίστατο σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, με τον τρόπο που έχει μάθει εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια – τον εθνολαϊκιστικό λεονταρισμό. Είναι θέμα «εθνικής αξιοπρέπειας», έλεγε.

Προσέξτε πόσο ο εθνολαϊκισμός, σταθερή αξία του πολιτικού παιγνίου, εκτρέπει την ορθολογική αναζήτηση στρατηγικής για την επιβίωση της χώρας, σε ψευδο-πατριωτική προάσπιση της «αξιοπρέπειάς» της. Ο πραγματισμός υποχωρεί χάριν μιας, με εγχώρια υλικά, φαντασιακής κατασκευής. Ο ρόλος του θύματος, ο κυρίαρχος τρόπος αυτοκατανόησης που διαπερνά το νεοελληνικό φαντασιακό, μας είναι οικείος και βολικός. Λησμονείται ότι η εθνική αξιοπρέπεια δεν προκύπτει από μόνη της, αλλά κερδίζεται - υπάρχουν προαπαιτούμενα για την επίτευξή της.

Οι εθνολαϊκιστές, εν μέρει από ιδιοτέλεια, εν μέρει από ιδεοληψία, παραβλέπουν ότι οι «πατριωτικές» τους κορώνες είναι άσφαιρα πυρά. Οι υπεύθυνοι κυβερνήτες οφείλουν να ενεργούν με τρόπο που προάγεται η αξιοπιστία της χώρας, αφού η αξιοπιστία θα μας ενισχύσει διαπραγματευτικά και θα συμβάλλει στην επίτευξη ευνοϊκών αποτελεσμάτων που, βαθμιαία, θα μας καταστήσουν διεθνώς υπολογίσιμους και σεβαστούς. Με άλλα λόγια, αν σε ενδιαφέρει πράγματι η αξιοπρέπεια, τότε εσύ πρώτος αναλαμβάνεις δεσμεύσεις, αυτο-περιορίζεσαι, διότι θέλεις να μεταβάλλεις τις προσδοκίες των άλλων παικτών σχετικά με τις μελλοντικές κινήσεις σου. Αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να διαθέτεις στρατηγική σκέψη, η οποία δεν αποκτάται με πλειοδοσία υποσχέσεων στο πόπολο, αλλά με το ακριβώς αντίθετό της: τη μονομερή στέρηση βαθμών ελευθερίας από τον εαυτό σου. Η οικειοθελής μείωση της καιροσκοπικής σου ικανότητας (αυτό είναι η δέσμευση), προσδίδει αξιοπιστία στις στρατηγικές κινήσεις σου: το κόστος που επωμίζεσαι με τη μονομερή μείωση των επιλογών σου, κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι εννοείς αυτά που λες.

Ότι ο Σαμαράς, ως μελλοντικός πιθανός πρωθυπουργός, δεσμεύτηκε με την επιστολή του μετά από πίεση των δανειστών, καθιστά την κίνησή του άνευ σημασίας στρατηγικά, αφού δεν είχε αυτός το πλεονέκτημα της πρώτης κίνησης, εντασσόμενη σε ένα σχέδιο να αλλάξει τις προσδοκίες των δανειστών. Διαπραγματευτικά ενισχύονται οι δανειστές (αφού επέβαλλαν τους όρους τους) και, φυσικά, μειώνεται η αξιοπιστία του, αφού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την «αντιμνημονιακή» στρατηγική του. Από το «δεν συναινώ σε λάθος συνταγή» προσχώρησε στην υιοθέτηση των όρων των δανειστών, προσποιούμενος ότι «οι σταθερές θέσεις του δικαιώνονται» (!), ακριβώς όπως ο Παπανδρέου, μετά την εξευτελιστική παραίτησή του, καμώνεται ότι όλα επράχθησαν καλώς!

Η απόκρυψη και η παραπλάνηση είναι συστημικά γνωρίσματα ενός πολιτικού παιγνίου που επί δεκαετίες έχει θεμελιωθεί στην καιροσκοπική απόκτηση πλεονεκτήματος. Με αυτό τον τρόπο, φυσικά, η γλώσσα συσκοτίζει την πραγματικότητα και η αναξιοπιστία-υποκρισία των πολιτικών εντείνεται. Ωστόσο, στη μετα-οθωμανική πολιτική κουλτούρα μας, ουδείς αμφισβητεί τους αρχηγούς για την αναξιοπιστία τους, ενώ όσοι ξεφεύγουν από το μαντρί (όπως ο Μόσσιαλος, διαφοροποιούμενος από τον Παπανδρέου) εγκαλούνται για «προδοσία» και «πατροκτονία»! Οι επιμεριστικές αναφορές (π.χ. στην υποχρέωση στον ευεργέτη) υπερισχύουν των καθολικών αντιλήψεων (τι είναι καλό για τη χώρα;).

Το περίφημο «conflict of loyalties» του Σερ Τζεφρι Χάου, στην κλασική ομιλία παραίτησής του από τη θέση αναπληρωτή πρωθυπουργού της Βρετανίας το 1990, στην Ελλάδα επιλύεται με το γνωστό τρόπο: την υποταγή στον αρχηγό-πασά. Έχει ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον ότι αυτοί που κυρίως ρητορεύουν για αξιοπρέπεια δεν διστάζουν να εξευτελίζονται με τις παλινωδίες τους! Ο Βενιζέλος θα μπορούσε να κάνει κάποια διάλεξη και επ΄ αυτού, έχοντας μάθει καλά την τέχνη - τόσο του καιροσκοπισμού, όσο και της παραπλάνησης.

Άνθρωποι που το μόνο που έμαθαν στη ζωή τους είναι να προάγουν καιροσκοπικά τα συμφέροντά τους (κομματικά, φατριαστικά, προσωπικά) δεν μπορούν ξαφνικά να αποκτήσουν την ικανότητα του εθνικά σκεπτόμενου στρατηγικού παίκτη. Ο καιροσκόπος ναρκισσιστής δεν έχει μάθει να επιλέγει, ενοχλείται όταν δεσμεύεται, τα θέλει όλα δικά του. Αλλάζει θέσεις με την ίδια ευκολία που κάνει ρουσφέτια, πιστεύοντας, ο πονηρός, ότι δεν γίνεται αντιληπτός. Φυσικά, έχει λόγο που το κάνει – στη γραφική μας χώρα υπάρχει πάντοτε μια κρίσιμη μάζα ιδιοτελών, αφελών, και ιδεοληπτικών…

Αναδημοσίευση από το Blog, Έναρθρη κραυγή

Σκληρές αλήθειες, αλλά ΑΛΗΘΕΙΕΣ!

Εγκατέλειψα την Ελλάδα προ εφταετίας. Τις καλές εποχές δηλαδή. Ολυμπιακοί, ευρωπαϊκό, Eurovision και καφάσια οι άδειες σαμπάνιες στη Μύκονο. «Που πας;», με ρωτούσαν απορημένοι οι φίλοι μου. «Πουθενά δεν θα βρεις καλύτερα!». Τώρα πια η στάση τους έχει αλλάξει. «Μη τυχόν και γυρίσεις! Καλά είσαι εκεί. Δεν παλεύεται εδώ η κατάσταση.».

Όχι, ουδεμία αίσθηση διορατικότητας είχα για τα δεινά που έμελε να ακολουθήσουν. Προφήτης δεν είμαι, πόσο δε μάλλον σοφός. Πολύ απλά δεν είχα «δόντι», κομματικό μέσο, γνωριμίες ή οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά ούτε και τη διάθεση να ανταγωνιστώ αυτούς που τα είχαν. Με λίγα λόγια, καμία τύχη. Είχα ανάγκη από ένα σύστημα που να προστατεύει τον πολίτη από την ανομία. Ένα σύστημα που να αποδέχεται ως αλήθεια το αυτονόητο, να επιβραβεύει το άριστο και να απορρίπτει τον παραλογισμό. Τα κουβαδάκια μου, δηλαδή, και σε άλλη παραλία!

Θα μου πείτε τώρα, δικαίως, «τι δουλειά έχεις εσύ να εκφέρεις άποψη για τα τεκταινόμενα; Τι σε κόφτει; Αφού είσαι αμέτοχος, δεν σε αγγίζουν ούτε το μεσοπρόθεσμο, ούτε οι οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων.»  Οι πιο παθιασμένοι θα βιαστούν να με κρίνουν. «Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες. Δεν κάθεσαι στα αυγά σου εκεί στο Λονδίνο και άσε μας εμάς να κάνουμε ό,τι νομίζουμε.»

Σωστό, εν μέρει. Αλλά επειδή ακριβώς είμαι αμέτοχος διαθέτω και το εξής πλεονέκτημα. Βλέπω τα πράγματα αποστασιοποιημένος από πάθη και συγκινησιακές φορτίσεις. Με ψυχρή λογική. Κι έτσι λογικά και ψυχρά επιθυμώ να εκφράσω την ακόλουθη απορία προς άπαντες αγανακτισμένους. Μα, αλήθεια, πραγματικά δεν γνωρίζετε ποιοι τα φάγανε τα λεφτά; Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα ποιοι είναι οι κλέφτες, οι ψεύτες κι οι λωποδύτες; Θέλετε να τους ξετρυπώσετε, το γνωρίζω, μα πολύ φοβάμαι πως ψάχνετε σε λάθος κρυψώνες. Ας σας δώσω εγώ λοιπόν μερικά παραδείγματα (συγχωρέστε μου τις γενικεύσεις, προφανώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις):
· Κλέφτες είναι οι χρυσοί ολυμπιονίκες μας που αφού μας χάρισαν την ψευδαίσθηση εθνικής ανάτασης τσεπώνοντας ταυτόχρονα τα πλουσιοπάροχα πριμ της πολιτείας, αποδείχτηκαν στην πλειοψηφία τους ντοπέ. Τσάμπα τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυσαν μπροστά στις κάμερες. Ο Έλλην φορολογούμενος πλήρωσε!
· Κλέφτες, όπως αποδεικνύεται, είναι οι πρόεδροι των ομάδων σας τους οποίους αποθεώνετε τις Κυριακές μεσημέρια διότι «στήνουν» παιχνίδια, ξεπλένουν βρώμικο χρήμα και ζημιώνουν τόσο το κράτος (ΟΠΑΠ) όσο και όσους δοκιμάζουν την τύχη τους παίζοντας στοίχημα.
· Κλέφτες επίσης οι ιδιοκτήτες καμπόσων νυχτερινών μαγαζιών όπου χρόνια ολόκληρα αφήνατε μηνιάτικα και δώρα (πάλε ποτέ) για μια ζεμπεκιά, για το καλό το πρώτο τραπέζι, για φιστίκια, αλκοόλ και γαρούφαλλα. Αποδεδειγμένες οικονομικές ατασθαλίες, εκτεταμένη φοροδιαφυγή, παραβίαση αδειών λειτουργίας κλπ.
· Κλέφτες  αρκετοί από τους εθνικούς τροβαδούρους μας που ξέχασαν ή αμέλησαν να δηλώσουν τα εισοδήματά τους. Με πρώτο και καλύτερο βέβαια τον τραγουδιστή-αηδόνι, σύζυγο νυν βουλευτού και πρώην υπουργού. Μα, με ψίχουλα θα ασχολούμεθα τώρα κύριε δικαστά;
· Κλέφτης ο ταξιτζής που με χρεώνει διπλά και τριπλά για μία κούρσα αεροδρόμιο-Κολωνό κάθε φορά που επισκέπτομαι την Αθήνα. Λόγω κάποιας περίεργης σύμπτωσης μάλιστα το «καπέλο» αποδεικνύεται πάντα υψηλότερο τις φορές που παραδέχομαι πως ζω μόνιμα έξω. Αθάνατη Ελληνική φιλοξενία! Για απόδειξη δε ούτε ερώτημα.
· Κλέφτες οι μοναχοί που επιδίδονται σε business εκατομμυρίων με ξιπασμένους πολιτικούς καλώντας σας  ταυτόχρονα σε προσευχή και νηστεία. Κατά τα άλλα, τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του θεού τω θεώ.
·Κλέφτες και οι παπάδες που τσεπώνουν αδήλωτα τρακοσάρια «για την εκκλησία» από γάμους και βαφτίσια. Και ο δίσκος φυσικά να γυρίζει.
·Κλέφτης ο καφετζής στην Πλάκα της Κρήτης που αρνείται πεισματικά να χτυπήσει στην ταμιακή του το φραπεδάκι που παραγγέλνω για την παραλία.
·Κλέφτης και ο εφημεριδοπώλης στο διπλανό χωριό της Ελούντας για τον ίδιο λόγο.
·Κλέφτες οι εφοριακοί που κάνουν τα στραβά μάτια στους φοροφυγάδες.
·Κλέφτες οι αστυνομικοί που χρηματίζονται για να παρέχουν προστασία σε άλλους  κλέφτες.
·Κλέφτες όσοι παίρνουνε άδεια από την σημαία γιατί πληρώνονται χωρίς να παράγουν.
·Κλέφτες όσοι ζητάνε διευκολύνσεις και ρουσφέτια για «το παιδί που ζορίζεται στο στρατόπεδο» και «την θυγατέρα με τα τέσσερα μάστερ που θέλει να δουλέψει στην τοπική ΔΕΚΟ».
·Κλέφτες οι δημόσιοι υπάλληλοι που την κοπανάνε από το γραφείο στις 12:30. Κλέφτες και οι συνάδελφοί τους που τους χτυπάνε την κάρτα. Αλλά είπαμε: μεταξύ κατεργάρηδων αλληλεγγύη..
·Κλέφτες οι υπάλληλοι δήμων και νομαρχιών που εκδίδουν μεν τιμολόγια αλλά πλαστά.
·Κλέφτες οι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων γιατί πολύ απλά αυθαιρέτησαν.
·Κλέφτες και οι μηχανικοί που παραβαίνουν τους όρους δόμησης για να βγάλουν παραπάνω τετραγωνικά ως υπερυψωμένα υπόγεια και ημιυπαίθριους.
· Κλέφτες οι επίορκοι δικαστές και οι φίλοι τους δικηγόροι που εμπλέκονται σε κυκλώματα.
·Κλέφτες οι συνδικαλιστές που παραλύουν το κράτος, μας κόβουν το ρεύμα και ζημιώνουν όσους επιθυμούν να δουλέψουν.
·Κλέφτες οι εκπαιδευτικοί που λαμβάνουνε μαύρα από ιδιαίτερα.
·Κλέφτες οι δημοσιογράφοι που κουβαλούν μετρητό αγνώστου προελεύσεως σε πλαστικές σακούλες απορριμμάτων.
·Κλέφτες οι καθηγητές πανεπιστημίου που διορίζουν παιδιά και εγγόνια στις σχολές τους με αδιαφανείς διαδικασίες. Αν δεν κοιτάξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.
·Κλέφτες αυτοί που πωλούν τενεκέδες λάδι παραγωγής τους χωρίς να δηλώνουν το επιπλέον εισόδημα.
·Κλέφτες γιατροί και φαρμακοποιοί που στήνουν εισπρακτικές εταιρίες στην πλάτη των ασθενών γράφοντάς τους αχρείαστα φάρμακα που ασφαλώς κάποιος εν τέλει πρέπει να πληρώσει (τα ασφαλιστικά ταμεία γι' αυτούς που αναρωτιούνται).
·Κλέφτες οι νοικοκύρηδες που διατηρούν ανασφάλιστες οικονόμους και στερούν πόρους από τα ταμεία.
·Κλέφτες οι αιώνιοι φοιτητές γιατί καταναλώνουν κρατικούς πόρους κωλοβαρώντας.
 Κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες. Μιάμιση σελίδα κλέφτες (ενδεικτικά). Συμπέρασμα; Κλέφτες υπάρχουν πολλοί. Αλλά εσείς βεβαίως δεν ανήκετε σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Ούτε και που πήρε το μάτι σας κάτι ύποπτο, κάτι ανάρμοστο γύρω σας τόσα χρόνια. Όχι, εσείς είστε όλοι τα θύματα μίας μεγάλης πλεκτάνης. Μιας αμερικανοσιωνικής συνομωσίας ενάντια στο ταλαίπωρο Ελληνικό έθνος που αρνείται να καταναλώσει κουτόχορτο αντιστεκόμενο στα αντιλαϊκά σχέδια των πολυεθνικών. Κούνια που μας κούναγε! ΚΛΕΦΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ! ΕΓΩ, ΕΣΥ, Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΜΑΣ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ!
Την αγανάκτησή σας λοιπόν δεν την συμμερίζομαι. Το αίσθημα αδικίας σας δεν το καταλαβαίνω. Για ένα πράγμα μονάχα εξακολουθώ να αναρωτιέμαι. ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΣΑΣ ΜΩΡΕ ΈΛΛΗΝΕΣ; Έχουμε καταντήσει οι ψωμοζήτουλες της Ευρώπης εξαρτώντας την επιβίωση μας από λεφτά άλλων. Και όταν αυτοί μας τα δίνουν (ναι, με τόκο βεβαίως - κι εμείς το ίδιο θα κάναμε), εμείς τους ζητάμε και τα ρέστα. Απαιτούμε. Εκβιάζουμε. Θεωρούμε πως μας έχουν ανάγκη. Πως μας οφείλουν χρέος μεγάλο επειδή κάπου κάποιοι κάποτε σε αυτόν τον τόπο παρήγαγαν πολιτισμό. Επειδή τότε εκείνοι κοιμόντουσαν ακόμα στις σπηλιές με τα αγρίμια.

Οι εποχές άλλαξαν Έλληνες και εμείς αμελήσαμε να επιβιβαστούμε στο τραίνο του χρόνου.
Ας πάρουμε μερικά μαθήματα από το παράδειγμα άλλων πραγματικά υπερήφανων λαών, όπως οι Ιάπωνες λόγου χάρη. Ξεφυλλίζω μία εκ των μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδων στην Μ. Βρετανία λίγες εβδομάδες μετά την ανυπολόγιστη τραγωδία που χτύπησε το νησί τους. Ολοσέλιδη καταχώρηση υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον Ιάπωνα πρωθυπουργό. Αναφέρεται στην οικονομική βοήθεια που προσέφερε ο Βρετανός φορολογούμενος στο δοκιμαζόμενο έθνος του. «Από τα βάθη της καρδιάς μας σας ευχαριστούμε για την αμέριστη συμπαράσταση σας τούτες τις δύσκολες ώρες. Ο Ιαπωνικός λαός δεν ξεχνά. Θα ορθοποδήσουμε. Θα ανταποδώσουμε. Ευχαριστούμε.»

Ευχαριστούμε. Έτσι απλά. Αντρίκια. Λακωνικά. Εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε πως τα λεφτά που μας δανείζουν οι ξένοι ξεφυτρώνουν ως μάννα εξ' ουρανού. Δίχως κόπο. Δίχως ιδρώτα. Δίχως δουλειά. Έχουμε καταντήσει τόσο εγωπαθείς που αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως τα λεφτά δεν ανήκουν σε αόρατους αιμοδιψείς τραπεζίτες, πως δεν είναι παρά οι οικονομίες νοικοκυριών και συνταξιούχων, οι καταθέσεις τους, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών τους ταμείων, οι φόροι που έχουν πληρώσει στο κράτος τους. Και κάτι ακόμα: αρνούμαστε να δεχθούμε πως έχουν κάθε δικαίωμα να επιλέξουν τι θα τα κάνουν. Ακόμη και να τα κάψουν, που λέει ο λόγος, έχουν δικαίωμα παρά να τα δανείσουν σε εξυπνάκηδες κομπιναδόρους αρχοντοχωριάτες που πλαστογραφούνε στατιστικές προκειμένου να κοροϊδέψουν τους αγαθούς και τους αδαείς. Τους εαυτούς μας κοροϊδεύουμε Έλληνες. Κανέναν άλλον. Ξεχάσαμε το ευχαριστώ. Απαξιώσαμε το φιλότιμο. Γίναμε αγνώμονες. Αχάριστοι.

Την λύση φίλοι μου δεν θα την βρείτε στους δρόμους και στις αγανακτισμένες πορείες. Η λύση είναι (ακόμα) στα χέρια σας. Μπροστά στα μάτια σας. Αντισταθείτε στην ανομία. Καταδικάστε την παρανομία ακόμη κι αν αυτή είναι μέσα στο σπίτι σας. Καταγγείλτε τον κλέφτη ακόμα κι αν αυτός είναι ο αδερφός σας. Περιθωριοποιείστε τον καταχραστή ακόμη κι αν τυγχάνει να είναι συνάδελφός σας (που μάλλον θα είναι εδώ που τα λέμε). Τιμωρήστε τον φοροδιαφυγά. Μην ψωνίζετε το παραμικρό από όσους δεν εκδίδουν αποδείξεις. Επιβραβεύστε τον τίμιο, τον σωστό, τον νομοταγή επαγγελματία. Μα, πάνω απ' όλα ΑΛΛΑΞΤΕ! Τους γύρω σας και τον εαυτό σας. Διαφορετικά κάντε την αγανάκτησή σας κορνίζα πάνω από το τζάκι να την βλέπουνε τα παιδιά μας και να την φτύνουν.

Του Βασίλη Μαχιά, από την e-net.gr

Ο ψευτόμαγκας

Είχε μάθει να τρομοκρατεί τα ανώτατα διοικητικά στελέχη της ΔΕΗ με λεκτική βία και προπηλακισμούς, γεγονός που σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα θα τον είχε στείλει στη φυλακή. Το ανήμπορο κράτος μας, επιτέλους, συνειδητοποίησε, μετά από πέντε μέρες, ότι η κατάληψη του Κέντρου Έκδοσης Εντολών Διακοπής Ηλεκτροδότησης της ΔΕΗ ήταν παράνομη και χρησιμοποίησε νόμιμη βία για τον τερματισμό της.

Τη σύλληψή του ο κ.Φωτόπουλος θα την καταχωρίσει αναμφίβολα στο βιογραφικό του. Στην Ελλάδα μετράνε οι ψευτομαγκιές – εκλαμβάνονται ως ηρωισμοί από τη λαϊκιστική αριστερά που συνήθως δίνει τον τόνο στην πεζοδρομιακή αναταραχή και, άρα, στα ΜΜΕ. Ο νόμος είναι καλός μόνο όταν δικαιώνει τις αντιλήψεις τους, διαφορετικά είναι «αντιλαϊκός» και «ταξικός». Ο κ. Φωτόπουλος ξέρει καλά ότι δεν θα τιμωρηθεί, όπως δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανένας καταληψίας.
Φαντασιώνεται ο κακόμοιρος ότι είναι ένας Λεχ Βαλέσα, ενώ δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σύγχρονη έκδοση του Χατζηχρήστου που θυμώνει, κορδώνεται για τον προσέξουν, και φωνάζει στους παριστάμενους: «κρατάτε με ρε»! Ένας κρατικοδίαιτος ψευτόμαγκας, που του λείπει η καλλιέργεια αλλά του περισσεύει το θράσος, συνάντησε για πρώτη φορά το χέρι του νόμου. Υποθέτω ότι φίλοι του υπουργοί όπως ο Χρυσοχοϊδης και ο Λοβέρδος θα κάνουν παραστάσεις στον άλλο κοινό τους φίλο υπουργό Παπουτσή, για να τύχει της αβρής μεταχείρισης που αρμόζει στην εμπροσθοφυλακή της εργατικής αριστοκρατίας.

Αν ήταν παλικάρι με αρχές (διαβάστε το όπως θέλετε…), κι όχι απλώς ένας ισχυρός βραχίονας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, θα επιζητούσε τη σύλληψή του και την τιμωρία του. Θα ενεργούσε δηλαδή με βάση τους κανόνες της πολιτικής ανυπακοής, προκειμένου, με την προσωπική του περιπέτεια, να επισύρει την προσοχή της κοινωνίας σε άδικους κατ΄ αυτόν νόμους. Αυτό όμως προϋποθέτει τη διάθεση να αναλάβει το κόστος των πράξεών του, να ταλαιπωρηθεί, να υποστεί τις δυσάρεστες συνέπειες του νόμου. Ο κ.Φωτόπουλος όμως έχει μάθει να παίρνει, όχι να δίνει, να επιβάλλεται, όχι να ταλαιπωρείται.
Σε ανακοίνωσή της η ΓΣΕΕ ζητά - τι έκπληξη! - «ν΄ αφεθούν ελεύθεροι οι συλληφθέντες». Στην Ελλάδα της παρακμής έχουν εκφυλιστεί και οι διαμαρτυρίες: όπως είπε και ο Φωτόπουλος πριν από λίγες μέρες, υποδυόμενος τον Ρομπέν των Δασών, «δεν μας πειράζει να είμαστε χίλιες φορές παράνομοι». Εκ του ασφαλούς φυσικά, δίχως κυρώσεις. Σε ένα εκφυλισμένο κράτος αντιπαρατίθεται μια εκφυλισμένη εργατική αριστοκρατία, η οποία, όπως η συντεχνία των πολιτικάντηδων, θέλει να είναι πάνω από το νόμο. Δεν δεσμεύονται από υπερκείμενες αρχές της έννομης τάξης, την οποία βλέπουν μόνο χρησιμοθηρικά. Γι αυτούς, νόμος είναι ότι λένε οι ίδιοι. Οι Μαυρομιχαλαίοι θα ήταν περήφανοι…

Αναδημοσίευση από το Blog, Έναρθρη κραυγή

Τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας μένει ακόμα!

Γράφει ο Νάνος Βαλαωρίτης
Συγγραφέας, ποιητής

Χάσαμε τ’ αυτοκίνητα, τα κινητά μας, τα ακίνητά μας, τα επιδόματα του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Χάσαμε τον ύπνο μας τη δουλειά μας, το μαγαζάκι, το καφενείο, την επιχείρηση, ρούχων, παπουτσιών, την ιστορία μας, το 1821, τη Σμύρνη, τη Μικρά Ασία. Χάσαμε τα καπέλα μας, την αξιοπρέπειά μας, την μπέσα μας (Μπέσαμε μούτσος…), τις πνευματικές μας αξίες, τις αξίες στο Χρηματιστήριο, τις καρέκλες μας εποχής, στο Δημοπρατήριο, τις ντουλάπες, τους καθρέφτες. Χάσαμε τη βυζαντινή μας ταυτότητα, ως γνήσιοι Έλληνες απόγονοι εκείνων των άλλων Ελλήνων που θαυματούργησαν χωρίς δάνεια, χωρίς θέσεις στο δημόσιο, αργομισθίες στα Δέκο, στη Λυρική σκηνή, στη Δημόσια Τηλεόραση. Χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια μας, τα βρακιά μας τα εισοδήματα απ’ τους τεράστιους φόρους, τα ξενοδοχεία μας, τα πλοία τα εμπορικά, τα πλοία της γραμμής, τη φήμη μας στο εξωτερικό, τους φίλους μας, που μας άφησαν χωρίς να το αντιληφθούμε… μια νύχτα βροχερή, συννεφιασμένη.

Τι μας έμεινε;
Ο Ήλιος ο Πρώτος, ο Δεύτερος, ο Τρίτος, ο Δήμιος μιας Πράσινης σκέψης, ο Ηλιάτορας, ο νοητός, ο αυτονόητος, μας έμειναν τα νησιά με τα καφετιά τους βράχια, που ήταν ωραία κάποτε, τα νησιά, εδώ που τα γυρεύαμε, που ψάχναμε να τα βρούμε, η θάλασσα με τα γαλάζια κύματα, με τα καράβια, τα φέρι μποτ, τα ιστιοφόρα. Μας έμεινε το φεγγάρι, αφερέγγυο και αυτό, μας έμειναν τα βουνά, τα φαράγγια, οι λίμνες, τα δάση αν δεν είχαν καεί ακόμα, οι ακρογιαλιές, οι αμμουδιές για μπάνιο, το χαρτί και το στυλό να γράφουμε τα ποίηματά μας και να τα πετάμε στο κάλαθο των αχρήστων, ποιος θα πληρώνει το χαρτί και το μελάνι, να τα δημοσιέψει. Μας έμειναν τα ωραία κορίτσια με τα μακριά μαλλιά, και τα νέα παλικάρια, με τ’ αξούριστα γένια, άνεργοι οι περισσότεροι, μας έμειναν οι επιγραφές στις πόρτες, Ανοιχτό, Κλειστό, Σύρατε, Σπρώξτε, οι παράξενες φήμες, οι φακές, τα μακαρόνια, τα καλαμαράκια, τα σουβλάκια, τα κρασιά, για να ξεχάσουμε αυτά που χάσαμε, τις φιλενάδες μας στις ξένες χώρες, τις σπουδές μας στο εξωτερικό, και τα ηχηρά παρόμοια. Μας έμεινε ο Όμηρος, αν έχουμε καιρό να τον διαβάσουμε, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καρυωτάκης, ο Καββαδίας, σας έμεινα κι εγώ, αν κάνετε έναν κόπο να με διαβάσετε.

Αναδημοσίευση από athensvoice

Της Αμύνης τα παιδιά...

Εδώ που έχουμε φτάσει, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει τίποτα, ακόμη και η ίδρυση κόμματος αποστράτων αξιωματικών, «με σκοπό την εξαφάνιση του σημερινού πολιτικού συστήματος εξουσίας, την κατάργηση των σημερινών κομμάτων και την εμφάνιση νέων, που θα αναλάβουν τις τύχες της Πατρίδος»! Τη Δευτέρα, οι Ελληνες πολίτες πληροφορηθήκαμε, ευτυχώς όχι υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων και ερπυστριών, ότι εν αποστρατεία αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας αναλαμβάνουν να μας σώσουν από την καταστροφή, με πρώτο βήμα την ίδρυση «στο όνομα του πατριωτικού καθήκοντος» πολιτικού κόμματος, με την επωνυμία «Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας». Πρότυπό του, σύμφωνα με τη σχετική διακήρυξη, είναι το στρατιωτικό κίνημα του 1909 στο Γουδί, που ανέτρεψε την τότε κυβέρνηση και εγκαθίδρυσε τον Ελ. Βενιζέλο. Δεν στερείται, δε, σημειολογίας το γεγονός ότι η πρώτη σύναξη των επίδοξων «εθνοσωτήρων», στην οποία συμφωνήθηκε η ίδρυση κόμματος, έγινε στο Γουδί, απ’ όπου, σημειωτέον, στις 21 Απριλίου του 1967 εφόρμησαν τα άρματα του Παττακού για να «γλιτώσουν» την Ελλάδα από τη «φαυλοκρατία των πολιτικών». Σταχυολογώ κάποια σημεία από την ομιλία, στην ιδρυτική συγκέντρωση των αποστράτων, του προέδρου της διοικούσας επιτροπής του κόμματος Νίκου Αλικάκου: «…Το πνεύμα του 1909 θα πετάξει από τα κοινοβουλευτικά έδρανα όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Ούτε ένα έδρανο για τους φαύλους». «…Υποσχόμαστε να βρούμε τον νέο εθνικό ηγέτη για το νέο εθνικό πέταγμα, όμοιο της δεκαετίας του 1910-1920 που βρίσκεται ανάμεσα στους τίμιους και αγνούς Ελληνες και που ίσως ούτε ο ίδιος γνωρίζει ακόμη τη μεγάλη του αποστολή». «…Ελεγχος και αναζήτηση και τιμωρία των υπευθύνων που άσκησαν πολιτική εξουσία και οδήγησαν τον ελληνικό λαό στο Μνημόνιο. Στα χείλη του λαού βρίσκονται συγκεκριμένοι υπεύθυνοι, οι οποίοι επιμελημένα φρόντισαν να περάσουν στην αφάνεια, ενώ τα ονόματά τους συνδέονται με τις μεγαλύτερες και πλέον ύποπτες συμβάσεις εκτέλεσης δημοσίων έργων. Δεν θα περάσουν ανεξέλεγκτοι και ατιμώρητοι αυτοί, οι οποίοι φόρτωσαν τα υπέρογκα δάνεια στις πλάτες της Πατρίδος. Οι ένοχοι θα βρεθούν και θα πληρώσουν, δεν θα κρυφτούν πίσω από τις αισχρές παραγραφές». Φαινόμενα των καιρών θα πουν κάποιοι και μερικοί άλλοι θα κάνουν λόγο για γραφικότητες. Οι συνθήκες του 1909, αλλά και εκείνες του 1967, ουδεμία σχέση έχουν με τις σημερινές και οι ένοπλες δυνάμεις, στη δομή αλλά και την κουλτούρα τους, παραμένουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, αφοσιωμένες στο έργο τους και πιστές στο δημοκρατικό πολίτευμα. Το πρόβλημα είναι, και το γνωρίζουν οι πάντες, ότι ο πανίσχυρος μηχανισμός των αποστράτων, προσκείμενος στο ακραίο φάσμα του πολιτικού τόξου, θεωρεί το στράτευμα προνομιακό του χώρο, στον οποίο τώρα με την ίδρυση του κόμματος θα επιχειρήσει να ασκήσει και πολιτική επιρροή. Tου Σταύρου Tζίμα, από την  Καθημερινή

Κουβέλης σε ρόλο Τσίπρα!

Επιτέλους η αριστερά της ευθύνης, όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται ο κ. Κουβέλης και οι σύντροφοι του βρίσκει το δρόμο της Με γρήγορα βήματα, για να κερδίσει το... χαμένο χρόνο προσχωρεί στο δρόμο της ανευθυνότητας που έχουν χαράξει εδώ και καιρό ο κ. Σαμαράς, ο κ. Τσίπρας και οι λοιποί συγγενείς. Μόλις είδαν τα νουμεράκια τους στις δημοσκοπήσεις να ανεβαίνουν λίγο, μόλις διαπίστωσαν ότι κάποιοι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αναζητούν πολιτική στέγη τρέχουν να προλάβουν το... ρεύμα.

Έτσι ο πάλαι ποτέ ανανεωτής και εκσυγχρονιστής κ. Κουβέλης έσπευσε να καταψηφίσει την κυβέρνηση Παπαδήμου, μη τυχόν και υστερήσει από τον κ. Τσίπρα ενώ σήμερα προχώρησε ένα βήμα ακόμα στον αντιστασιακό αγώνα καλώντας τον κ. Σαμαρά να μην υπογράψει τις δεσμεύσεις που ζητούν οι δανειστές μας...Ευτυχώς ο Λεωνίδας Κύρκος έφυγε νωρίς για να μην δει τους συντρόφους του να αποδομούν πλήρως την πολιτική του, να μην δει την κατάντια της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς. Ο πολιτικός χώρος που έδωσε σχεδόν μόνος του την μάχη για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας σε πολύ δύσκολους καιρούς - και πλήρωσε βαρύ πολιτικό τίμημα για αυτό - σήμερα σύρεται στον δρόμο του λαϊκισμού και των υποτιθέμενων μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Και όσοι πίστεψαν ότι η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς, μπορούσε να αποτελέσει ένα ανάχωμα στη λογική του όχι σε όλα που κυριαρχεί στην αριστερά διαπιστώνουν τώρα η... παράδοση καλά κρατεί. Και βλέπουν τον κ. Τσίπρα και τον κ. Κουβέλη να διαγκωνίζονται ποιος θα φέρει πιο κοντά του βουλευτές και συνδικαλιστές του βαθέος ΠΑΣΟΚ, τύπου Φωτόπουλου Δημαρά, Λιάνη... Δεν απομένει παρά να δούμε και το επόμενο βήμα, τη συγκρότηση δηλαδή του ενιαίου αντιστασιακού, αντιμνημονιακού μετώπου με αρχηγό το Μίκη και υπαρχηγούς τους κ. κ. Τσίπρα και Κουβέλη για να σώσουν την Ελλάδα από τους βάρβαρους ευρωπαίους...

Του Σήφη Πολυμίλη, από το ΒΗΜΑ.

Μέρες του ’36! Ομοιότητες και διαφορές δύο θλιβερών εποχών της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας

Όλοι όσοι έχουμε ασκήσει κριτική στην ελληνική πολιτική τάξη για τον καιροσκοπισμό της, το χαμηλό επίπεδο ανθρώπινου κεφαλαίου που την χαρακτηρίζει και κυρίως για την αναποτελεσματικότητά της δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ πόσο επιεικής ήταν ακόμα και η πλέον αυστηρή κριτική μας. Η φαρσοκωμωδία που οδήγησε στην εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Λ. Παπαδήμο έδωσε την ευκαιρία σε όλους σχεδόν τους «πονηρούς πολιτευτές» να αυτοεξευτελιστούν μέχρι αηδίας. Αν μάλιστα έχει κάποιος την υπομονή να καταγράψει και να μελετήσει τα πολιτικά παιχνίδια των αρχηγών, των κομματικών επιτελείων και των ανησυχούντων για την επιβίωσή τους βουλευτών ενόψει των πρόωρων εκλογών θα αισθανθεί ίλιγγο. Οχι από την πολυπλοκότητα των πολιτικών διεργασιών αλλά από την απλοϊκότητα της αυτοκτονικής ανοησίας που αυτή τη φορά θα έχει τρομακτικές συνέπειες.

Ο σχηματισμός μας κυβέρνησης 50 ατόμων (!) με Πρωθυπουργό τεχνοκράτη και με σύνθεση πολιτικά τόσο ανομοιογενή που περιορίζει τις δυνατότητες επιτυχίας της δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Η ίδια η σύνθεση της νέας κυβέρνησης θα πρέπει αντίθετα να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Για ποιον λόγο επελέγη η συνεργασία με ένα κόμμα της Ακρας Δεξιάς, ενώ αντίθετα δεν μετέχουν σημαντικοί εκπρόσωποι της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς; Ποιο ήταν το σκεπτικό των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων όταν αποφάσισαν με ποιους θα συνεργαστούν και με ποιους όχι; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι (στα μεγαλύτερα αλλά και στα μικρότερα κόμματα) για την αποτυχία συνεργασίας των δημοκρατικών και φιλελεύθερων δυνάμεων;

Αυτό που πέτυχαν πάντως οι δύο αρχηγοί είναι να μας αναγκάσουν να θυμηθούμε το 1936, όταν τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής αποφάσισαν να συνεργαστούν με το μικρό ακροδεξιό κόμμα του Ιωάννη Μεταξά με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι διαφορές του 2011 με το 1936 είναι πάρα πολλές, αλλά υπάρχει μια πολύ μεγάλη ομοιότητα που συνδέει τις δύο χρονιές και μεταξύ τους αλλά και με μία τρίτη: το 1967. Ο συνδετικός κρίκος δύο θλιβερών εποχών της ελληνικής πολιτικής ιστορίας που οδήγησαν σε δύο αντίστοιχα δικτατορικά καθεστώτα με το σήμερα είναι η ανάδειξη της υποτιθέμενης παρακμής του κοινοβουλευτισμού ως αίτιο της κρίσης.

Όποιος διαβάσει τον ελληνικό Τύπο των μέσων της δεκαετίας του 1930 θα βρει ιδιαίτερα ανησυχητικές ομοιότητες ανάμεσα στα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής και σε πολλά κείμενα που δημοσιεύονται σήμερα: η ταύτιση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με την «πλουτοκρατία», ο λαϊκισμός, η συμπάθεια προς τις συντεχνίες, ο φανερός και ο λανθάνων εθνικισμός, ο αντισημιτισμός, η συνωμοσιολογία, η εθνική μανία καταδιώξεως, η νομιμοποίηση της βίας και φυσικά η κατασυκοφάντηση του φιλελευθερισμού και του κράτους δικαίου ως αιτίων της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Κυρίως όμως η απόρριψη των εκλογών ως λύσης, καθώς είναι βέβαιο ότι «πάλι τους ίδιους θα φέρουν στα πράγματα». Όπως τότε έτσι και σήμερα, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την ιδεολογική ταυτότητα των συγγραφέων καθώς το λεξιλόγιο, οι προκείμενες και η χυδαιότητα ταυτίζονται. Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα τα περισσότερα από αυτά τα κείμενα θα τα βρει κανείς σε δημοφιλή blogs και σε περιθωριακά μέσα ενημέρωσης και λιγότερο στις μεγάλες εφημερίδες. Αλλά τα πρώτα έχουν πλέον πολλαπλάσια αναγνωσιμότητα.

Η ρητορική αυτή βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός: τη διπλή παταγώδη αποτυχία της ελληνικής πολιτικής τάξης η οποία είναι υπεύθυνη όχι μόνο για τη φοβερή κρίση που βιώνουμε αλλά και για την αδυναμία εξόδου από αυτήν. Ομως η απαξίωση των προσώπων συνοδεύεται συχνά και από διάθεση απαξίωσης των θεσμών που οφείλεται είτε σε επιπολαιότητα είτε σε σκοπιμότητα.

Η σκοπιμότητα είναι εύλογη. Οι ακραίες αλλά δυναμικές μειοψηφίες δεν μπορούν να υποφέρουν το περιθώριο στο οποίο τούς έχει καταδικάσει η άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας και χαίρονται στην αναμπουμπούλα η οποία τους παρέχει πολλές ευκαιρίες. Μία από αυτές είναι και η αμφισβήτηση του αντιπροσωπευτικού συστήματος και του κράτους δικαίου. Είναι έτοιμες να αναγάγουν σε αυθεντικό εκφραστή της πλειονότητας τούς τραμπούκους που ρίχνουν γιαούρτια, τις γραφικές «λαϊκές συνελεύσεις» στις πλατείες, τους τζαμπατζήδες στα διόδια και φυσικά την αφεντιά τους σε μια κωμικοτραγική ψευδαίσθηση μεγαλείου.

Όμως, δυστυχώς, η αμφισβήτηση της δημοκρατικής αρχής παρατηρείται, τελευταίως έντονα ακόμα και από την κυρίαρχη πολιτικά τάξη αλλά και από πλήθος διαμορφωτών της κοινής γνώμης, σοβαρών και μη. Αυτός ο δύσκολα υποκρυπτόμενος φόβος για τις επικείμενες εκλογές, οι υστερικές αντιδράσεις κατά της πιθανότητας δημοψηφίσματος (ακόμα και η καιροσκοπική χρήση του) φανερώνουν ένα πράγμα: τον φόβο απέναντι στον λαό. Η απαξίωση της πολιτικής τάξης είναι πρωτοφανής και οι εκλογές οπωσδήποτε θα το αποτυπώσουν. Όμως αυτό που έχει αποτύχει δεν είναι η δημοκρατική διαδικασία αλλά η αναίσχυντη διαστρέβλωσή της. Η διαφορά είναι κρίσιμη.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ , του Αριστείδη Χατζή, αναπληρωτή καθηγητή Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα ΜΙΘΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ευφορία του Νότου, εφορία του Βορρά

«Για να ευημερούμε, πληρώνουμε πολύ υψηλούς φόρους, μέχρι και 67% του εισοδήματός μας», είπε πρόσφατα ο Ολε Κρίστιαν Μάντσεν. Τον 45χρονο Δανό σκηνοθέτη ελάχιστοι Ελληνες γνωρίζουν, αποκλειστικά σχεδόν σινεφίλ και θεατές του φετινού 52ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πριν από λίγες ημέρες, λοιπόν, ο Δανός προσκεκλημένος εξέφρασε σε συνέντευξή του την απορία του για το γεγονός ότι ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, φιλοδοξούσε να μετατρέψει την Ελλάδα σε Δανία του Νότου. Ο Μάντσεν δεν θεωρεί τη χώρα του κατάλληλο πρότυπο και επιχειρηματολόγησε γι’ αυτό με σειρά παραδειγμάτων.

Θα σταθούμε όμως στην πρώτη επισήμανση, συμπληρώνοντάς τη και με άλλες πληροφορίες, όπως ότι το κράτος έχει άμεση πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς, είναι άτεγκτο με τους φοροπαραβάτες και υπάρχει χωριστό, υπουργείο Φορολογίας. Βέβαια, όπως δεν συγκρίνεται το ύψος των καταβαλλόμενων (κυρίως αυτό) φόρων ανάμεσα στα δύο κράτη, εξίσου δεν συγκρίνονται το εύρος και η ποιότητα των κοινωνικών παροχών που απολαμβάνουν οι Δανοί και οι Ελληνες πολίτες.

Αυτός είναι, άραγε, ο λόγος που χιλιάδες φυσικά και νομικά πρόσωπα (14.700 αναφέρει η «Κ», 15/11) οφείλουν 37 δισ. ευρώ στο Δημόσιο; Για τον ίδιο λόγο ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες αποκρύπτουν εισοδήματα από την εφορία και δεν καταβάλλουν εισφορές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ο καθένας; Την τελευταία εβδομάδα, δημοσιεύτηκαν στον Τύπο ηχηρά ονόματα με ηχηρές οφειλές. Η σύλληψη γνωστού μεγαλοεπιχειρηματία και οι επικείμενες διώξεις που ετοιμάζουν ΣΔΟΕ και Οικονομική Αστυνομία, μας βοηθούν να κάνουμε μια σύντομη επανάληψη στο ίδιο τροπάριο, που επανέρχεται εδώ και μήνες, εδώ και χρόνια. Ελπίζοντας, σε κάθε επανάληψη, ότι τα φορολογικά αδικήματα θα αρχίσουν να τιμωρούνται με συνέπεια και συνέχεια και όχι αποσπασματικά και με επικοινωνιακό στόχο.

Το τεστ για το πολιτικό σύστημα είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Ο θυμός από τη συνεχή ματαίωση, εκείνων που περιμένουν κάθε φορά ότι «κάτι θα αλλάξει» και η νομιμότητα δεν θα λειτουργεί επιλεκτικά και κατ’ εξαίρεση, αυξάνεται και βαθαίνει. Ποιοι όμως «θυμώνουν» και γιατί; Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ήδη μια πρώτη αντίφαση. Σε ποσοστό 70% οι ερωτώμενοι αποδέχονται την κυβέρνηση Παπαδήμου, προτάσσοντας την επιθυμία τους να μην πτωχεύσει η χώρα, αλλά ενισχύουν και με 30% την αντιμνημονιακή Αριστερά, υποδηλώνοντας ότι για την κρίση «φταίνε οι άλλοι» και αυτοί «πρέπει να πληρώσουν». Και τα δύο ποσοστά περιλαμβάνουν απ’ όλα. Και έντιμους πολίτες που ουδέποτε εξαπάτησαν την εφορία και μαχητικά αντιμνημονιακούς που, ενώ δηλώνουν φτωχοί στην εφορία, διάγουν βίο εντελώς αναντίστοιχο με τα δηλωθέντα.

Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα είναι σχεδόν εθιμική. Διατρέχει όλη την κοινωνία, υποστηρίζεται θερμά από τη γενικευμένη ανομία των πελατειακών σχέσεων και την παροχή υψηλής προστασίας σε περιπτώσεις μεγαλοοφειλετών.

΄Οπως εύστοχα δηλώνει ο Δανός σκηνοθέτης: «Για να ευημερούμε, πληρώνουμε». Ο κρατικός μηχανισμός της χώρας του λειτουργεί χωρίς αποσιωπήσεις. Παρακολουθεί, ελέγχει, διασταυρώνει. Οι εφορίες κάνουν τη δουλειά τους και οι πολίτες δεν αναλώνουν χρόνο και χρήμα για να επινοήσουν τον ασφαλέστερο τρόπο διαφυγής και εξαπάτησης. Ο Μάντσεν ζει σε ένα κράτος το οποίο εισπράττει έως και το 67% από το εισόδημα των πολιτών. Εμείς ζούμε σε μια χώρα όπου η παραοικονομία υπολογίζεται σε 60 δισ. ευρώ.

Tης Mαρίας Kατσουνάκη, από την Καθημερινή.

Και μετά ήρθαν τα σουβλάκια...

Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο όσοι βίωσαν την εφηβεία τους στα χρόνια της χούντας, και ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της, θα πρέπει συνολικά ν' αποκαλούνται "γενιά του Πολυτεχνείου".

Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο το Πολυτεχνείο και οι μερικές εκατοντάδες φοιτητές που το δημιούργησαν θα πρέπει να στιγματίζονται για συμπεριφορές και πρακτικές με τις οποίες δεν είχαν και δεν απέκτησαν ποτέ καμία σχέση. Και ποτέ δεν θα καταλάβω αυτήν την αρθρογραφική μανία που καταλαμβάνει κάποιους κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, και τους εξωθεί να αποφαίνονται απαξιωτικά για τα ελάχιστα από τα αγόρια και τα κορίτσια του ξεσηκωμού εκείνου που ασχολήθηκαν στη συνέχεια με τη δημόσια ζωή.

Ξέρετε ποιο είναι το σημαντικότερο και κοινό στοιχείο των εορτασμών της επετείου του Πολυτεχνείου από το 1974 μέχρι και σήμερα; Οτι ήταν και είναι απόντες εκείνοι που τότε ήταν παρόντες. Κι αυτό τα λέει όλα. Και για τη σεμνότητα του χαρακτήρα τους και για την ανιδιοτέλεια της δράσης τους. Οι πρωταγωνιστές επέλεξαν να μη βγουν ποτέ στη σκηνή και το χειροκρότημα το ιδιοποιήθηκαν άλλοι, που ή γνώριζαν κάποιους ή κάτι είχαν ακούσει ή είχαν περάσει απ' έξω ή είχαν παρακολουθήσει τις εκπομπές του σταθμού. Και μαζί τους ήρθαν τα σουβλάκια, οι μικροπωλητές, η καπηλεία, ο ευτελισμός, αν όχι και ο εξευτελισμός που αποσκοπεί να κατεβάσει στο ύψος των πολλών το ανάστημα των λίγων.

Και ξέρετε τι είναι αυτό που μ' αγανακτεί περισσότερο; Είναι η βλακεία ή η κακοήθεια που κάνει κάποιους να διατείνονται ότι ορισμένοι εξαργύρωσαν τους αγώνες τους μπαίνοντας στην πολιτική. Δυστυχώς ήταν λίγοι που μπήκαν. Θα έπρεπε να ήταν περισσότεροι, πολύ περισσότεροι. Γιατί αν στο ξεκίνημα μιας νέας δημοκρατικής πορείας δεν μετέχουν εκείνοι που έχουν αγωνιστεί και ματώσει, ποιοι είναι εκείνοι που θα πάρουν τη σκυτάλη; Αυτοί που συνεργάστηκαν με τον δυνάστη ή αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα κι έχτιζαν καριέρες;

Και για να μην ξεχνιόμαστε, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ο κυρίαρχος λαός επέλεξε να παραδίδει πεισματικά τη σκυτάλη σε εκπροσώπους της γενιάς του '30 (Κ. Καραμανλής), του '40 (Κ. Μητσοτάκης), του '50 (Α. Παπανδρέου) και του '60 (Κ. Σημίτης). Α, ναι... και να εκλέγει βουλευτή τον Αλέκο Παναγούλη από τη δεύτερη κατανομή. Γιατί έπρεπε κι αυτός να κοντύνει.

Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου, από το Έθνος

Από τον Θουκυδίδη στη Μέρκελ!

Μια ξένη αντιπροσωπεία που εκπροσωπεί μια ισχυρή συμμαχία φτάνει μια μέρα σε μια μικρή χώρα της Μεσογείου και απευθύνει τελεσίγραφο: ή θα παραχωρήσετε την εθνική σας κυριαρχία, θα ενταχθείτε στη συμμαχία μας και θα πληρώσετε έναν εξωφρενικό φόρο ή θα σας καταστρέψουμε. Οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας αυτής προβάλλουν διάφορα επιχειρήματα προσπαθώντας να αποφύγουν τον εκβιασμό, αλλά οι ξένοι είναι ανένδοτοι. Μάταια επιμένουν οι εκπρόσωποι του λαού ότι δεν μπορούν να εκχωρήσουν την ελευθερία τους. Οι ξένοι αντιπρόσωποι αποχωρούν οργισμένοι και εκτελούν την απειλή τους, αφανίζοντας την ανυπότακτη χώρα.
Όχι, δεν πρόκειται για μια ηρωική περιγραφή της αντιπαράθεσης Αθηνών-Βρυξελλών, δεν θα περιμένατε ασφαλώς να διαβάσετε κάτι τέτοιο σ’αυτή τη στήλη. Η παραπάνω σύγκρουση σημειώθηκε πριν από 2000 χρόνια ανάμεσα σε δύο προγόνους της σύγχρονης Ελλάδας: την πόλη-κράτος των Αθηνών και τη Μήλο. Και την περιγράφει ο Θουκυδίδης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Το 416 π.Χ., ενώ πολεμούσαν ήδη με τη Σπάρτη, οι Αθηναίοι απαίτησαν από τη Μήλο να ενταχθεί στη Συμμαχία της Δήλου. Όπως επισημαίνει στον ιστότοπο Rue89.com ο Ρόμπερτ Ζαρέτσκι, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον, η Συμμαχία αυτή είχε στην αρχή αμυντικό χαρακτήρα – δημιουργήθηκε άλλωστε μετά τη δεύτερη περσική εισβολή - αλλά στη συνέχεια έγινε εργαλείο του αθηναϊκού ιμπεριαλισμού. Τα κράτη-μέλη, μην μπορώντας να αποσχιστούν, ήταν αναγκασμένα να υποταχθούν στην αθηναϊκή κυριαρχία και να πληρώνουν έναν ετήσιο φόρο. Η Συμμαχία υπερασπιζόταν τα συμφέροντά τους ακόμη και χωρίς τη θέλησή τους…
Υπάρχουν ασφαλώς μεγάλες διαφορές ανάμεσα σ’εκείνα τα γεγονότα και τα σημερινά, γράφει ο αμερικανός ιστορικός. Η Αθήνα είχε εμπλακεί σ’έναν παγκόσμιο πόλεμο. Η Μήλος ήταν ένα μικρό, ουδέτερο κράτος. Και φυσικά δεν υπήρχε κρίση χρέους. Το διακύβευμα όμως είναι και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο: η σχέση ανάμεσα στην εθνική κυριαρχία και τους υπερεθνικούς οργανισμούς. Το κίνητρο για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, δηλαδή ο φόβος της Ρωσίας και του Στάλιν, έχει ξεχαστεί εδώ και πολύ καιρό, όπως είχε ξεχαστεί γρήγορα και ο λόγος που δημιουργήθηκε η Συμμαχία της Δήλου, δηλαδή η περσική απειλή. Κι όπως η Αθήνα είχε μετατραπεί πριν από 2.000 χρόνια σε μια αυταρχική κυβέρνηση, έτσι και τώρα βλέπουμε πίσω από το ευρώ να ορθώνονται το αυστηρό νομισματικό οικοδόμημα της Γερμανίας, μια νευρική ΕΚΤ που ανησυχεί για τον πληθωρισμό και ένα Συμβούλιο Υπουργών που λαμβάνει αποφάσεις χωρίς δημοκρατικό διάλογο. Οι ανώνυμοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών δεν είναι και πολύ διαφορετικοί από την ανώνυμη αντιπροσωπεία της Αθήνας: και οι δύο διατυπώνουν προτάσεις που δεν επιτρέπεται να απορριφθούν.
Η τύφλωση και η αλαζονεία που κατέστρεψαν την αρχαία πόλη των Αθηνών – διερωτάται ο Ζαρέτσκι - βρίσκονται άραγε και σήμερα επί το έργον; Οι ευγενείς και ανθρωπιστικές προθέσεις που συνόδευσαν το ευρωπαϊκό σχέδιο έχουν δώσει οριστικά τη θέση τους στα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες;

Αναδημοσίευση από το Blog, Διαστάσεις

Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην καθ’ ημάς Ανατολή

Οταν το 1823 ο Βύρωνας ήρθε στην απελευθερωμένη Ελλάδα με τα λεφτά του εγγλέζικου δανείου, βρήκε τη χώρα να αλληλοσφάζεται. Δεν επρόκειτο για ταξικό αγώνα, όπως διδάσκουν κάποιοι δογματικοί του μαρξισμού. Επρόκειτο για αγώνα της καθυστερημένης κατακερματισμένης Ελλάδας του τοπικισμού, της οικογενειοκρατίας, των πελατειακών δικτύων, εναντίον της Ελλάδας της συνταγματικής νομιμότητας και του εκσυγχρονισμού. Δηλαδή, για αγώνα της καθ’ ημάς Ανατολής εναντίον της προσέγγισης στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης.

Η Ελλάδα που αλληλοσφάζεται σήμερα μοιάζει εκπληκτικά με την τότε Ελλάδα. Οι δυνάμεις της καθυστέρησης ενυπάρχουν στα δύο κόμματα εξουσίας και καθορίζουν τις αποφάσεις της ηγεσίας τους. Οι ηγεσίες αναγκάζονται να δώσουν την εξουσία στις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού, όπως και τότε, χάριν και πάλι ενός δανείου. Αυτή την εξουσία όμως προσπαθούν, όπως και τότε, να τη ροκανίσουν όσο μπορούν. Υπονομεύουν τον πρωθυπουργό που αναγκάστηκαν να επιλέξουν με ποικίλους τρόπους.

Στις δυνάμεις της καθυστέρησης περιλαμβάνονται και οι δυνάμεις της ολοκληρωτικής Αριστεράς. Περιφρονώντας την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας, περιφρόνησαν τη δημοκρατία. Υποκριτικά χαρακτηρίζουν τοκογλύφους τους εταίρους μας, ενώ γνωρίζουν άριστα ότι ορισμένοι από αυτούς μας δανείζουν με επιτόκια χαμηλότερα από αυτά που εκείνοι δανείζονται. Υποκριτικά εξανίστανται με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του ακροδεξιού ΛΑΟΣ -που όμως ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση που αυτοί περιφρόνησαν- ενώ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνυπάρχουν επί μήνες στις πλατείες των αγανακτισμένων, στα έκτροπα του γιορτασμού της 28ης Oκτωβρίου και παλαιότερα στις διαδηλώσεις στην αμερικανική πρεσβεία με τη Χρυσή Αυγή και άλλες ακροδεξιές και παραθρησκευτικές οργανώσεις. Ή μήπως ξέχασε η «Αυγή» ότι ομοφωνούσε με τον κ. Καρατζαφέρη, πως έπρεπε να δανειστούμε όχι από τους εταίρους μας, αλλά από «εναλλακτικές» πηγές δανεισμού, όπως η Κίνα, οι Αραβες, η Ρωσία;

Αλλά και η «Δημοκρατική Αριστερά» δεν στάθηκε αντάξια της κληρονομιάς που πήρε από το ΚΚΕ εσωτερικού. Οταν το 1980 η Βουλή συνεδρίαζε για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, οι δύο βουλευτές του ΚΚΕ εσ. Μπάμπης Δρακόπουλος και Λεωνίδας Κύρκος, δεν λύγισαν κάτω από την οχλαγωγία των «δημοκρατικών δυνάμεων» και το βαρύ πολιτικό κόστος που πλήρωσαν. Εμειναν στην αίθουσα της Βουλής με τη Ν.Δ. και υπερψήφισαν τη συμφωνία, κρίνοντας ότι η προσέγγιση στην Ευρώπη συμφέρει τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Αντίθετα, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός των σημερινών «επιγόνων» συνυπάρχει μαζί με την υπονόμευσή του, όπως προσφυώς έγραψε η κ. Βάσω Κιντή αποχωρώντας από τη ΔΗΜΑΡ.

Ο Φίλιππος Ηλιού έχει αποφανθεί ότι «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με τα προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα». Η λύση των προβλημάτων εξακολουθεί, όπως τότε, να είναι η ίδια: προσκόλληση στην Ευρώπη και στις ευρωπαϊκές αξίες. Κάθε άλλη κατεύθυνση βλάπτει. Κυρίως τους εργαζόμενους, που η Αριστερά καμώνεται πως υπερασπίζεται.

Tου Διονύση Γουσέτη, από την Καθημερινή.

Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα - ο δημοσκοπικός πολτός και η Δημοκρατική Αριστερά

Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πριν μερικά χρόνια η Αριστερά έζησε μια δημοσκοπική άνοδο πρωτόγνωρη για την συνολική της ιστορία, με την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στο 17% (κουρεμένο κιόλας κατά κάποιους δημοσκόπους). Το τι ακολούθησε είναι γνωστό αλλά και μοιραίο για την μετέπειτα πορεία της και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Αποκαλύφθηκε η γύμνια του εγχειρήματος, ή έλλειψη εναλλακτικής προτασης και κυρίως η αρνητική απάντηση στο αίτημα των δημοσκοπικών ψηφοφόρων για κυβέρνηση συνεργασίας με το διχασμένο και καταρρέον ΠΑΣΟΚ. Όταν ειδικά το τελευταίο έγινε σαφές με τα επανειλημμένα αποφθέγματα για "κάθοδο στην κόλαση", ξεκίνησε το ξεφούσκωμα και τα πράγματα επανήλθαν στην προτεραία κατάσταση - τον στόχο υπέρβασης του 3%.

Σήμερα, η δημοσκοπική ευφορία αφορά ιδιαίτερα την Δημοκρατική Αριστερά.

Και πάλι όμως οι δημοσκοπικοί ψηφοφόροι διατυπώνουν ένα αίτημα: "φαινόσαστε οι πιο λογικοί - αναλάβετε πρωτοβουλίες, βγείτε μπροστά, σώστε ότι σώνεται και επιβάλλετε μια δικαιότερη κατανομή των βαρών - όλα αυτά με την συμμετοχή σας!".

Ποια είναι η απάντηση;

Η δημοσκοπική ευφορία έχει καταλάβει τα στελέχη του νέου κόμματος. Θεωρούν δικαιωμένη την επιλογή τους για αντιμνημονιακό λόγο στα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, για την καταψήφιση τελικά όλων των μεταρρυθμίσεων με διάφορες δικαιολογίες -προκρίνοντας βασικά μια πιο διακριτική μεν αλλά σαφή υπεράσπιση των συντεχνιών- μέχρι και την βιαστική ανακοίνωση καταψήφισης της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Ως συνήθως βέβαια-για αριστερό κόμμα- κάνουν λάθος. Μπορεί ο Φώτης Κουβέλης να φαντάζει λογικός και μετριοπαθής μέσα στο πανηγύρι των τρελών του πολιτικού μας συστήματος, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο κόσμος που αγωνιά για την σωτηρία της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ο κόσμος των ανανεωτικών και μεταρρυθμιστικών ιδεών δεν θα περιμένει πολύ. Ήδη ταυτόχρονα με την δημοσκοπική άνοδο έχει αρχίσει η συρρίκνωση της μεταρρυθμιστικής βάσης του κόμματος. Μπορεί να μαθαίνουμε επιλεκτικά τις αποχωρήσεις προβεβλημένων μελών της ΚΕ αλλά η αποστασιοποίηση έχει αρχίσει ήδη από το απογοητευτικό ιδρυτικό συνέδριο. Όσο ανεβαίνει σε δυνητικό ακροατήριο (πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ) τόσο κατεβαίνει σε αποδοχή και συμμετοχή στον ανανεωτικό και οικολογικό κόσμο - σε αυτόν δηλαδή που ιδρυτικά απευθύνθηκε και από τον οποίο στηρίχθηκε.

Που το πάει λοιπόν η Δημοκρατική Αριστερά;

Προφανώς στην επανεκλογή της στο κοινοβούλιο έναντι όλων. Η ιδεολογία είναι το πρόσχημα, όπως είναι και στις άλλες ελληνικές εκδοχές της αριστεράς. Βαφτίζουμε το ψάρι κρέας, τον πολιτικό αναχωρητισμό "ευθύνη", την μη πολιτική "νηφαλιότητα", την απουσία από πρωτοβουλίες και διακριτή συμμετοχή "οριακή συνταγματική εκτροπή". "Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει..." θάλεγε κανείς και θα είχε δίκιο - ειδικά για την αριστερά που επικαλείται τον Λ.Κύρκο και τον Μ.Παπαγιαννάκη! Όμως τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.

Δεν πρόκειται για μια ράθυμη ή απρόθυμη αριστερά: πρόκειται για μια πολύ πετυχημένη αριστερά πελατειακού τύπου. Οι εξελίξεις έχουν επιβεβαιώσει όλες της τις κινήσεις. Η επιστροφή στα κοινοβουλευτικά έδρανα είναι σχεδόν βέβαιη, εξασφαλισμένη για τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Η εκλογική πελατεία έχει αυξηθεί - και μάλιστα αυξάνεται εκθετικά όσο ο πολιτικός τους λόγος χλωμιάζει και αποχρωματίζεται.

Σημάδι καλής διαχείρισης.
Εμπειρίας.

Όχι φυσικά ευόδωσης των ανανεωτικών και μεταρρυθμιστικών ιδρυτικών διακηρύξεων -πόσο μάλλον των οικολογικών- αλλά της επιτυχούς αναζήτησης εκλογικής πελατείας.

Καλοί ήταν οι ανανεωτικοί και οι οικολόγοι που μας στήριξαν να στήσουμε το μαγαζί αλλά αυτοί ζητούν πολλά και δεν φέρνουν αρκετές ψήφους... Αυτές τις φέρνουν ο Πασβαντίδης, ο Οικονόμου, ο Δημαράς (η πόρτα είναι ανοιχτή κι ας τα βρήκε καλύτερα με τους "άλλους").

Ισχυρίζομαι ότι όλη η προσαρμογή στις πολιτικές της ΔΗΜΑΡ και η έξοδος από το μεταρρυθμιστικό ιδρυτικό πλαίσιο έγινε με ένα και μοναδικό κριτήριο: το πελατειακό. Την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Από μια καθαρά δηλαδή καιροσκοπική και γι αυτό ξεκάθαρα αμοραλιστική, μη πολιτική σκοπιά.

Τα παραπάνω θα επιβεβαιωθούν με την καταψήφιση* της κυβέρνησης Παπαδήμου και την άρνηση της νέας δανειακής σύμβασης, της μόνης που μπορεί -με όλα τα αρνητικά της- να μας κρατήσει σε ευρωπαϊκή πορεία. Το θλιβερό πλατσούρισμα στον δημοσκοπικό πολτό θα αποδειχτεί έωλο και η ρήξη του κόμματος αυτού με τον ανανεωτικό και μεταρρυθμιστικό προοδευτικό κόσμο με τις οικολογικές ανησυχίες, οριστική. Άλλες πολιτικές δυνάμεις, που δουλεύουν με περισσότερη υπομονή και μεθοδικότητα, σεβασμό στις απόψεις των μελών τους και ειλικρινή αγωνία για την σωτηρία της χώρας -και όχι απλά του στενού τους περιβάλλοντος- θα καλύψουν σύντομα το μεγάλο κενό "εκεί αριστερά"...

*ΥΓ Αντιπαρέρχομαι τις φτηνές δικαιολογίες από την -φυσικά απαράδεκτη- παρουσία ακροδεξιών στην κυβέρνηση ή τις αποκαλύψεις για συμμετοχή Παπαδήμου στην "Τριμερή" και τις προτεσταντικές του (sic) θρησκευτικές απόψεις. Η Χρυσή Αυγή επίσης συμμετέχει στο Δήμο Αθηναίων και το κόμμα "Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία" στηρίζει την κυβέρνηση επίσης σωτηρίας του άλλου μέλους της "Τριμερούς", Μόντι στην Ιταλία. Προφάσεις λοιπόν εν αμαρτίαις... Ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσoν;

Κι αν στο τέλος "σωθεί" η χώρα; Με αυτήν την κυβέρνηση;
Τι θα έχουν να πουν τότε τα σαΐνια μας όταν η ακροδεξιά θα θεωρείται μια καθόλα νόμιμη αλλά και χρήσιμη δύναμη και θα απολαμβάνει το στρογγυλοκάθισμά της ανάμεσα στα θεσμικά πια κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής;

Αναδημοσίευση από το Blog, αριστερή στρουθοκάμηλος

Η δραχμή είναι η μοίρα μας!

«Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή

Είπε το Τίποτα στο Κάτι

Κι εκείνο το ηλίθιο τόχαψε»

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Είχα την ελπίδα ότι η δραχμή θα είναι για τα παιδιά μου ότι ήταν η οκά για μένα: γραφικό στοιχείο στις οικογενειακές αφηγήσεις ενός μακρινού παρελθόντος. Φοβάμαι ότι αυτό θα συμβεί αντιστρόφως: η Ελλάδα του ευρώ θα είναι το αντικείμενο αφηγήσεων των Ελλήνων στο μέλλον. Θα οδηγηθούμε στη δραχμή όχι τόσο γιατί το επιλέξαμε, όσο γιατί δεν καταφέραμε να το αποφύγουμε. Θα πρόκειται για ένα απρόθετο αποτέλεσμα εμπρόθετων κομματικών-προσωπικών στρατηγικών του πολιτικού προσωπικού. Η διαχείριση της κρίσης σφραγίζεται καθοριστικά από την παθολογία του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Μακροχρονίως εθισμένοι στη φαύλη κομματοκρατία πολιτικάντηδες διαχειρίζονται την τύχη της χώρας. Ως αποτέλεσμα, κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από διαρκώς δυσμενέστερη θέση.
Το κομματικό παιχνίδι δεν έπαψε να διεξάγεται με όρους μετα-οθωμανικής πολιτικής κουλτούρας: συγκρουσιακά, καιροσκοπικά, εγωκεντρικά, παλαιοκομματικά. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι κομματικοί παίκτες προωθούν ιδιοτελείς στρατηγικές, οι οποίες αργότερα τους εγκλωβίζουν, ωθώντας τους είτε στην εμμονή σε προγενέστερες επιλογές (π.χ. πόλωση), είτε στην απόκρυψη, τη φενάκη, και την υποκρισία. Ακολουθώντας ο καθένας το βέλτιστο γι αυτόν συμφέρον επιφέρει κακά αποτελέσματα για όλους. Το εθνικό συμφέρον πλήττεται, η χώρα καταστρέφεται. Οι συνέπειες είναι τόσο οδυνηρές όσο είναι αναπότρεπτες.
Εδώ και δύο χρόνια, τα επώδυνα μέτρα πασχίζουν να υλοποιήσουν κυρίως άνθρωποι που θήτευσαν στη σχολή του φαύλου ανδρεοπαπανδρεϊκού λαϊκισμού. Φυσικά, δυσκολεύονται λίγο… Ο Σαμαράς, όπως ο Παπανδρέου το Μάρτιο 2009, επιλέγει την άμετρη σύγκρουση. Βασίζει τη στρατηγική του στην πολωτική («αντιμνημονιακή») αντιπαράθεση και στο μύθο της «επαναδιαπραγμάτευσης» με τους δανειστές. Πόσο αίολη ήταν αυτή η στρατηγική αποδείχθηκε όταν αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει, αποδεχόμενος τελικά τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου.
Για να μπορείς να επαναδιαπραγματευθείς με τους δανειστές σου πρέπει να είσαι σε θέση να το κάνεις. Να έχεις ανακτήσει την αξιοπιστία σου, να μην είσαι μακριά από τους στόχους σου, να οικοδομείς συμμαχίες. Μόνον έτσι συσσωρεύεις πολιτικό κεφάλαιο. Αν ο Σαμαράς εννοούσε πράγματι την «επαναδιαπραγμάτευση» θα απαιτούσε (δεν θα ανεχόταν, όπως τώρα!) συγκυβέρνηση με τον Παπανδρέου εδώ και καιρό. Θα μειωνόταν έτσι η πολιτική ένταση και η συνακόλουθη αβεβαιότητα. Κυρίως, όμως, θα θραύονταν ένας βασικός πυλώνας της πολιτικής κουλτούρας: η πολωτική σύγκρουση. Δεν το έκανε, προτίμησε την πεπατημένη: άμετρη αντιπαράθεση προς ίδιον κομματικό όφελος.
Αποκαλυπτικό της πολιτικής παθολογίας είναι πόσο παλαιοκομματικά αντιμετωπίζονται οι αρχηγοί των δύο κομμάτων εξουσίας, μετά την προφανή αποτυχία των στρατηγικών επιλογών τους. Ουδείς τους αμφισβητεί! Μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος, η «αντιμνημονιακή» στρατηγική Σαμαρά κατέρρευσε, αλλά αυτό δεν ομολογείται, ούτε ο ίδιος πιέζεται να παραιτηθεί• το κομματικό λεξιλόγιο γίνεται όλο και πιο φενακιστικό, η δοξολογία του αρχηγού εντείνεται. Με την πρόταση του δημοψηφίσματος, ο Παπανδρέου επέδειξε κολοσσιαία ακρισία. Η όποια διαφωνία μερικών «μεταρρυθμιστών» υπουργών του περιορίστηκε σε ιδιωτικές, ακατάληπτα στρογγυλεμένες, δηλώσεις. Το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε ομοφώνως να συνταχθεί με την πρόταση για δημοψήφισμα! Ουδείς όρθωσε το ανάστημά του. Οι λίγοι βουλευτές που επέκριναν τον πρωθυπουργό, του έδωσαν παρ΄ όλα αυτά ψήφο εμπιστοσύνης. Τέτοια συνέπεια! Κανείς δεν θέλει να ρισκάρει τη θεσούλα του!
Σε ένα παλαιοκομματικό παιχνίδι, οι «παίκτες» δεν ενοχλούνται να χάνουν όχι μόνο το ηγετικό ανάστημά τους, αλλά και την αξιοπρέπειά τους, ακόμη και την αίσθηση του γελοίου. Δεν εκπλήσσει: η ηγετική επάρκεια, η σοβαρότητα και η αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο ατομικά επιτεύγματα αλλά και συλλογικά κατορθώματα - απηχούν συλλογικές αξίες. Αν η εικόνα της πολιτικής μας ζωής είναι τόσο σουρεαλιστική, είναι γιατί κυριαρχείται από άμετρα καιροσκοπικές-εγωκεντρικές επιλογές. Όλα λέγονται και ξελέγονται• το μόνο για το οποίο δεσμεύονται άρρητα οι «παίκτες» είναι η προώθηση του ιδίου συμφέροντος. Δεν υπάρχει συνέπεια, ειρμός στις κινήσεις τους, δεν συμπεριφέρονται με βάση κάποιες κοινές παραδοχές, δεν υπάγουν τις αποφάσεις τους σε υπερκείμενες αξίες και πρακτικές. Λειτουργούν ως «ιδιώτες». Ο αυτοεξευτελιστικός εκφυλισμός είναι η λογική απόληξη του πολιτικού αυτισμού.
Αν η Θάτσερ αμφισβητήθηκε επιτυχώς από το κόμμα της το 1990, αυτό συνέβη επειδή αφενός μεν τα κόμματα στη Βρετανία δεν θεωρούνται προέκταση του αρχηγού, αφετέρου δε τα σημαίνοντα στελέχη τους δεν αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως υπηρέτες του Αρχηγού αλλά ως αυτόφωτα πολιτικά όντα, για τα οποία η αξιοπρέπεια συμπληρώνει τη φιλοδοξία. Σε μια τέτοια έλλογη πολιτική κουλτούρα κατέστη δυνατόν για τον τότε αναπληρωτή πρωθυπουργό Τζέφρι Χάου να διαφωνήσει με την πρωθυπουργό του και να παραιτηθεί, εκφωνώντας μια ιστορική πλέον ομιλία στη Βουλή. Ο αρχηγός ηγείται αλλά και αμφισβητείται.
Σε μας κυριαρχεί η μετα-οθωμανική δουλικότητα. Μετά την τελευταία ομιλία του Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο, ομάδα υφυπουργών του παρέδωσε το εξής σημείωμα: «Πρόεδρε, σήμερα, εκτός από τη μεγαλοψυχία σας, πάνω στο τραπέζι θα είναι και η αξιοπρέπεια του Παπανδρέου και η ιστορία της δημοκρατικής παράταξης. Είμαστε όλοι μαζί σου». Πολυχρονεμένε μας πασά ευχαριστούμε που υπάρχετε! Χάρη σε σας υπάρχουμε κι εμείς!
Η Ελλάδα της δραχμής θα θυμάται με ευγνωμοσύνη τους κυρίους Δόλλη, Μπόλαρη, Πεταλωτή, Ρόβλια και τόσους άλλους υπηρέτες του Μεγάλου Ηγέτη. Να θυμηθούν μόνο να κλείσουν το φως βγαίνοντας. Στην Ελλάδα της δραχμής υπάρχει έλλειψη ηλεκτρικού…
Αναδημοσίευση από το Blog, έναρθρη κραυγή

Η προφητεία ενός Ναζί

Ψάχνοντας στο παρελθόν μπορεί να βρεις το μέλλον.

Ένα κείμενο που γράφτηκε το 1995 από τον Μάριο Πλωρίτη

 

Αναδημοσίευση από Το κουτί της πανδώρας

 

Η καμήλα της πολιτικής

Ο μεγάλος σχεδιαστής Αλέξανδρος Ισιγώνης είχε πει ότι «καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάστηκε από επιτροπή». Το θέμα είναι να μη γίνει το ίδιο και με τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Να μην προσθέτει ο ένας μία καμπούρα μπροστά κι ο δεύτερος άλλη μία πίσω. Χθες το βράδυ απεφεύχθη αυτός ο κίνδυνος. Σήμερα, όμως, κανείς δεν ξέρει. Δυστυχώς τα δύο μεγάλα κόμματα μέχρι σήμερα ήξεραν καλά ένα πράγμα: τη νομή της εξουσίας ένα κόμμα τη φορά. Τώρα εκλήθησαν από την Ιστορία και τις τρομακτικές ανάγκες του τόπου να πράξουν κάτι άλλο. Να συνεργαστούν για να μας βγάλουν από το τέλμα. Φυσικό κι επόμενο είναι να κομπιάζουν, να στέκονται επιφυλακτικά, να έχουμε σκαμπανεβάσματα.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής έκαναν τη μισή υπέρβαση. Σε αντίθεση με άλλα κόμματα, που είναι κήνσορες των πάντων και θεράποντες ουδενός, και παρά τις αντιδράσεις των εξάλλων εντός των μηχανισμών τους αποφάσισαν να συνεργαστούν. Ομως, όπως συμβαίνει πάντα, κάποια στιγμή έμειναν μετέωρα. Οι παλαβές συνιστώσες των κομμάτων άρχισαν να προσθέτουν χαρακτηριστικά (πρωθυπουργούς, υπουργούς κ. λπ.) στο σχέδιο, με αποτέλεσμα να μας προκύψει η καμήλα.
Είναι προς τιμήν του πολιτικού συστήματος ότι ένα μέρος του εξεγέρθηκε την ύστατη στιγμή και απέτρεψε αυτούς τους σχεδιασμούς, ανεξαρτήτως των προσώπων που προτάθηκαν. Επραξαν ορθώς πρώτα απ’ όλα για λόγους αυτοσυντήρησης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι θρυαλλίδα όλης αυτής της φασαρίας -δημοψήφισμα, παραίτηση πρωθυπουργού, σχηματισμός νέας κυβέρνησης κ. ά. - ήταν η λαϊκή αγανάκτηση για τα πολιτικά παίγνια που μας οδήγησαν ώς εδώ. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να προκύψει μια κυβέρνηση της κομματικής καμαρίλας και να πείσει τον ελληνικό λαό για τις αγαθές της προθέσεις; Σε μια εποχή που το πολιτικό σύστημα έχει εντελώς απαξιωθεί, μια κυβέρνηση κομματικών συμβιβασμών -μια καμήλα της πολιτικής- θα ήταν το πράσινο φως για περισσότερη αγανάκτηση.
Η χώρα διψά για σοβαρές λύσεις. Πρέπει να έχει πρωθυπουργό που θα μπορεί να σταθεί στα διεθνή φόρα, όπου κρίνονται 240 δισ. ευρώ. Δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί μια χώρα σε τέτοια κρίση από ένα δικηγόρο της περιφέρειας. Χρειάζεται κάποιον που γνωρίζει τι είναι το έλλειμμα και επίσης να ξέρει ότι αυτό μεγαλώνει όταν αυξάνονται οι δαπάνες. Η λύση του κ. Λουκά Παπαδήμου είναι η πιο λογική. Αν μη τι άλλο θα αρχίσουν να πιστεύουν στο εξωτερικό ότι παίρνουμε την κατάσταση στα σοβαρά. Εκτός αυτού μπορεί να υπάρξει και αχτίδα αισιοδοξίας στον πληθυσμό.
Σήμερα είναι η μέρα να κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί ολόκληρη την υπέρβαση. Να κάνουν λίγο πίσω. Να μην επιτρέψουν στα εξαπτέρυγά τους να φτιάχνουν κλίμα και να μην προσθέσουν καμπούρες στη νέα κυβέρνηση. Ο κ. Παπαδήμος οφείλει να κάνει το σχήμα που επιθυμεί απερίσπαστος, για να παλέψει χωρίς επιπλέον βάρη. Τα κόμματα μπορούν να τον ελέγχουν με τον τρόπο που προβλέπει το Σύνταγμα. Διά του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Στο κάτω κάτω της γραφής γι’ αυτό υπάρχουν στη Βουλή και γι’ αυτό πληρώνουμε το πολιτικό προσωπικό. Τους μεν να κυβερνούν με τα στελέχη της επιλογής τους και τους δε να ελέγχουν τα πεπραγμένα αυτών που κυβερνούν. Δεν το ξέρουμε διότι δεν το κάναμε. Ωρα να το μάθουμε.

Tου Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.

Η ολοκλήρωση της τραγωδίας

Το παλαιό πολιτικό προσωπικό, το αποκλειστικά υπεύθυνο για την χρεοκοπία της χώρας τα κατάφερε πάλι - δεν εγκαταλείπει με τίποτα τον αγώνα να διατηρήσει τον έλεγχο της εξελίξεων και να ολοκληρώσει τα σχέδιά του πριν εγκαταλείψει με λαϊκή εντολή την εξουσία.

Όλοι αυτοί οι φανεροί και κρυφοί οπαδοί της δραχμής -οι αυριανοί ολιγάρχες ρωσικού τύπου- κατευθύνουν με σιδηρά πυγμή τη χώρα στην χρεοκοπία.

Τηρούν οριακά τα προσχήματα "υπακούοντας" υποκριτικά και μόνο* στην αγωνία του λαού και στις δραματικές παραινέσεις και τους όρους των Βρυξελλών, απλά για να κερδίσουν χρόνο.

Εξασφαλίζουν την παρατεταμένη ακυβερνησία μπλοκάροντας κάθε λειτουργική λύση.

Στερούν το κράτος από τα έσοδα διατηρώντας το διεφθαρμένο μηχανισμό σε λειτουργία και την αγορά χωρίς ρευστότητα.

Στερούν κάθε αυτονομία από τον νέο πρωθυπουργό διατηρώντας τους ίδιους καταστροφικούς κύκλους, τύπου Βενιζέλου, στην διαχείριση χωρίς καμιά πλέον νομιμοποίηση.

Ψάχνουν αχυράνθρωπους, σπιλώνουν εντιμότητες και συνειδήσεις καλόπιστων προσφερόμενων, λερώνουν την κοινωνία με το σάπιο αποτύπωμά τους.

Τόσος χρόνος χάθηκε επίτηδες: μέχρι σήμερα θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί ήδη η μισή προεκλογική περίοδος την οποία αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας γιατί δήθεν δεν υπήρχε χρόνος - ενώ για τα καραγκιοζιλίκια τους υπάρχει άφθονος...

Κάθε μέρα που παραμένουν στην εξουσία μας στοιχίζει πλέον μήνες και χρόνια αδιεξόδου και κρίσης.

Πάρτε τους τις υπογραφές και ρίξτε τους τώρα!

*Γιατί ναι, θα ορίσουν πρωθυπουργό. Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες όχι τον, αν μη τι άλλο, βαθύ γνώστη των οικονομικών και αποδεκτό από τους εταίρους μας, Παπαδήμο, αλλά ή κάποιον επιτυχημένο ...δικαστικό, ή τον ευρωπαίο ...συνήγορο του πολίτη, τον θυρωρό τους ή και την καμαριέρα τους, αρκεί να μην έχει γνώσεις και να μην θέτει όρους. Αρκεί να τον ελέγχουν για να συνεχίσει το ίδιο καταστροφικό δικομματικό κύκλωμα να καθορίζει την μοίρα της χώρας...

 

Αναδημοσίευση από το Blog, αριστερή στρουθοκάμηλος

Κριαράς: Βρισκόμαστε στον πάτο... θα ήθελα να έχω πεθάνει

 

«Λειτουργήσαμε όλοι κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο»

«Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου», δήλωσε ο Εμμανουήλ Κριαράς στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σχολιάζοντας την κρίση που βιώνουν οι πολίτες.«Φταίμε κι εμείς», σημείωσε. "Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά -και κυρίως οικονομικά- αδιέξοδα", σημείωσε ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ. "Λειτουργήσαμε όλοι -κυβέρνηση και πολίτες κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο. Βολευόμασταν - στην καλύτερη περίπτωση - στο καθεστώς της υποκρισίας, της κλεψιάς, της απάτης. Όταν παίρνει κανείς δανεικά είτε είναι κράτος είτε πολίτης πρέπει να είναι οσα μπορεί να επιστρέψει… Όχι περισσότερα. Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα", δήλωσε. "Βέβαια ο φασισμός μπορεί να έχει σήμερα άλλο πρόσωπο", συμπλήρωσε.

Υπογράμμισε ότι η λύση και η "λύτρωση του κόσμου" θα έλθει από ένα "σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο". Εκτίμησε, όμως, ότι στην Ελλάδα η Αριστερά δεν έχει δυνατότητες.

"Η πρόταση του δημοψηφίσματος δεν ήταν η καλύτερη λύση , Θύμωσα όταν άκουσα ότι αυτό αποφάσισε ο πρωθυπουργός", σημείωσε και πρόσθεσε ότι δεν εμπιστέυεται ούτε τον Αντώνη Σαμαρά.

Ελευθεροτυπία, 7.11.11

Πώς άλλαξε τη χώρα το δημοψήφισμα

Για έξι ημέρες, όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως, όλα τα κανάλια ανεξαιρέτως και σχεδόν όλοι οι Έλληνες αρθρογράφοι (με εξαίρεση Μίχα, Θεοδωράκη και Θεοδωρόπουλο), όλοι μα όλοι υποστήριξαν πως η ιδέα Παπανδρέου για δημοψήφισμα ήταν καταστροφική. Ε λοιπόν όχι. Δεν ήταν καταστροφική η ιδέα αυτή. Ήταν σοφή. Ιδιοφυής. «Με μία κίνηση ματ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άδειασε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας» έγραφα ξημερώματα Τρίτης. Προσθέτω σήμερα: δεν το άδειασε μόνο. Το ξεδόντιασε. Το ξεμπρόστιασε. Το ξεγύμνωσε. Το άλλαξε.
Ξεδόντιασε πρώτα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, την Άκρα Αριστερά που μιλούσε για Κατοχή και Χούντα. Θα είχαμε ακόμη «Χούντα» αν ψήφιζε ο λαός για τη νέα δανειακή σύμβαση; Μάλλον όχι. Και τότε γιατί ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκαν ενάντια στο δημοψήφισμα, χαρακτηρίζοντας το υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου και εκβιαστικό τρικ; Είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν πως όντως θέλουν να μιλήσει ο λαός κόντρα στα συμφέροντα και τον «ευρωμονόδρομο». Δεν την άρπαξαν. Και ξεφτιλίστηκαν.
Ξεμπρόστιασε μετά και τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ. Παλαιό ΠΑΣΟΚ, διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, επαρχιώτικο ΠΑΣΟΚ, δελφίνοι και «καλτσοδέτες» έψαχναν εδώ και καιρό αφορμή να ρίξουν τον πρωθυπουργό, άκοπα διαφωνώντας στα περισσότερα μέτρα. Η πρόταση για δημοψήφισμα έγινε σάλπισμα ανταρσίας. Ποιος λαός να μιλήσει; Μίλησε αντ’ αυτού ο Βενιζέλος ο Βρούτος. Ο « Brown του Βαρδάρη». Ο Βαγγέλης ο Βουλιμικός. Για την εξουσία, την προδοσία πολλοί αγάπησαν. Τον προδότη;
Το κυριότερο; Με την ιδέα για δημοψήφισμα ξεγυμνώθηκε ο Αντώνης Σαμαράς. Δύο χρόνια προσπαθούσε ο λαϊκιστής πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να μείνει «εκτός κάδρου» των δυσάρεστων, αντιλαϊκών μέτρων. Όχι στο Μνημόνιο Ι, όχι στο Μνημόνιο ΙΙ, ανέξοδα όχι και φτηνά με το κιλό. Ήξεραν στη Συγγρού πως το «κορόιδο» ο Παπανδρέου πάντα θα ψήφιζε τα μέτρα και θα εισέπραττε μόνος τη λαϊκή οργή. Έλα όμως που το «κορόιδο» πρότεινε δημοψήφισμα. Με μία μόνο κίνηση, υποχρέωσε τον κύριο Σαμαρά να αλλάξει στάση. Αναγκάστηκε να δηλώσει για πρώτη φορά πως θα υπερψηφίσει τη Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου. Με τη ψήφο της, η Νέα Δημοκρατία δεν αποδέχεται όμως μόνο το ευχάριστο «κούρεμα» του χρέους και τα ευχάριστα δάνεια. Αποδέχεται μονομιάς το να πουληθούν 65 δις δημόσιας περιουσίας (15 δις επιπλέον των αρχικών 50 αναφέρει ρητά το κείμενο). Αποδέχεται την καθημερινή και στενή εν Ελλάδι εποπτεία της Τρόικας. Επιτροπεία; Ναι, και πολλά άλλα, πολύ δυσάρεστα και πολύ συγκεκριμένα τα οποία αρνιόταν μέχρι τώρα. Γιατί είχαν πολιτικό κόστος. Αργά για δάκρυα τώρα. Είναι και ο κύριος Σαμαράς πια «συνένοχος».
Αυτά τα λίγα κατάφερε η ιδέα για δημοψήφισμα. Μπορεί να μη μίλησε ο λαός, που θα ήταν η πιο σωστή και έντιμη λύση. Αλλά λειτούργησε ως καταλύτης, ως επιταχυντής των εξελίξεων. Πήγε να αδειάσει το πολιτικό σύστημα. Κι έτσι, το ανάγκασε να σταματήσει να υποκρίνεται. Τραβώντας το από τα μαλλιά, να κλαίει και να κλωτσάει. Έστω κι έτσι, το έσυρε σε μία νέα πολιτική θέση. Με την απειλή του δημοψηφίσματος, δημιουργήθηκε επιτέλους αυτό που έπρεπε να έχει γίνει από την αρχή της κρίσης. Ένα ισχυρό αστικό μπλοκ. Ένα αστικό μπλοκ 250 βουλευτών ήταν απαραίτητο για να κοπούν μισθοί και συντάξεις χωρίς να παραλύσει τη χώρα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Ένα αστικό μπλοκ 250 βουλευτών ήταν απαραίτητο για να απομονωθούν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και το αντισυστημικό τους αντάρτικο πόλης. Ένα συμπαγές αστικό μπλοκ, με ερείσματα στα ΜΜΕ, μπορεί πιο αποτελεσματικά να περάσει αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που η κάθε συντεχνία μπλόκαρε εύκολα ως τώρα.Στη θεωρία, αυτό μπορεί να κάνει ένα αστικό μπλοκ, να διαφυλάξει τη θέση της Ελλάδας στο ευρώ. Θα το κάνει; Κόντρα στην ευφορία της ημέρας, πολύ φοβάμαι πως είναι ήδη αργά…

Του Γιώργου Νικολόπουλου, από το protagon.gr

Γιούργκεν Χάμπερμας: «Το κυνικό νόημα του ελληνικού δράματος: Λιγότερη δημοκρατία είναι καλύτερη για τις αγορές»

Η πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου να αναγγείλει ως πρωθυπουργός της χώρας δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της νέας δανειακής σύμβασης, μόλις είχε συναποφασίσει για την κατάρτισή της στη σύνοδο κορυφής της Ευρωζώνης, προκάλεσε τις γνωστές αντιδράσεις που τον ανάγκασαν μέσα σε τρεις μέρες να το αποσύρει. Δεν πρέπει να είχε σταθμίσει σωστά ούτε τον κλονισμό που θα επέφερε στις αγορές σε παγκόσμια κλίμακα πλήττοντας και άλλες ευάλωτες οικονομίες – ας σημειώσουμε εδώ μόνο το παράπονο του εκπροσώπου της κυβέρνησης Θαπατέρο: «κακά νέα για την Ισπανία, κακά νέα για την Ευρώπη», είπε βλέποντας τα spreads να εκτοξεύονται.

Αλλά ούτε τη σκλήρυνση των Ευρωπαίων ηγετών απέναντι στη χώρα μας, οι οποίοι, εγκαταλείποντας κάθε ρητορική αλληλεγγύης, πέρασαν στον ανοικτό εκβιασμό, μαζί και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για την έκτη δόση, μας διατυπώνουν πια τελεσίγραφο να υλοποιήσουμε τη συμφωνία ως έχει, αμέσως. Ούτε, τέλος, την έκταση της δυσφορίας και της ανησυχίας μέσα στην Ελλάδα, στο ίδιο του το κόμμα.

Αλλά όσο κι αν ατύχησε, η πρωτοβουλία Παπανδρέου πυροδότησε μια διεθνή συζήτηση για την υπόσταση της δημοκρατίας στον κόσμο που κυβερνούν οι αγορές. Βρήκε υποστηρικτές, όχι μόνο μεταξύ φίλων και ομοϊδεατών του, όπως, για παράδειγμα, ο Ρόμπερτ Ράιχ, ο προοδευτικός υπουργός Εργασίας της πρώτης κυβέρνησης Κλίντον, καθηγητής στο Μπέρκλεϊ σήμερα, που θα ήθελε να είχε μιμητές στις ΗΠΑ. Ή ο Άντονι Μπαρνέτ της ιστοσελίδας openDemocracy, ο οποίος την εισέπραξε σαν «ανάσα δημοκρατίας στην κρίση του ευρωπαϊκού νομίσματος και απόπειρα ειλικρίνειας».

Απέχοντας από αξιολογικές κρίσεις ο διευθυντής του Brugel Ζαν Πιζανί-Φερύ, κατά κανόνα αυστηρός απέναντι στη χώρα μας, αναγνώρισε ότι το δημοψήφισμα ήταν εισβολή της πολιτικής σε μια διαδικασία τεχνοκρατική. «Ήταν αναπόφευκτο», είπε σε συνέντευξή του στη Le Monde, «κάποια στιγμή η πολιτική να εκδικηθεί».

Μέσα στην επικρατούσα κατακραυγή, εγκωμιάστηκε ωστόσο από σοβαρούς σχολιαστές σε ένα ευρύ φάσμα του Τύπου. Έτσι ο Φρανκ Σιρμάχερ, εκδότης τηςFrankfurter Allgemeine Zeitung, μιας μεγάλης φιλελεύθερης, κεντροδεξιάς εφημερίδας, που μάχεται κατά της μετατροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε «Ένωση Μεταβιβάσεων Πόρων» (όπου οι πλούσιοι πειθαρχημένοι Γερμανοί θα πλήρωναν για τα χρέη άλλων), επεσήμαινε την 1η Νοεμβρίου: «Ο υποτιθέμενος ορθολογισμός χρηματοοικονομικών διαδικασιών βοήθησε να αναδειχτεί το αταβιστικό υποσυνείδητο. Το να μπορεί κανείς να βρίζει χώρες ολόκληρες τεμπέληδες και απατεώνες, έμοιαζε να είχε ξεπεραστεί οριστικά με το τέλος της εποχής του εθνικισμού. Τώρα η συμπεριφορά αυτή είναι πάλι εδώ, με μιαν υποτιθέμενη 'λογική' στο πλευρό της. Η διαστρέβλωση του κοινοβουλευτισμού από την εξαναγκασμένη συμμόρφωση στις αγορές δεν νομιμοποιεί μόνο τον λαό ως 'έκτακτο νομοθέτη', στην περίπτωση της Ελλάδας επιβάλλει αυτήν την έκφραση βούλησης». Και προσέθετε: «Ο Παπανδρέου δεν πράττει ορθά μόνο αναθέτοντας το καθήκον στον λαό. Δείχνει επίσης ένα δρόμο στην Ευρώπη. Γιατί στη νέα αυτή κατάσταση η Ευρώπη θα έπρεπε να κάνει τα πάντα για να πείσει τους Έλληνες γιατί ο δρόμος που υποδεικνύει είναι ο σωστός. Και θα έπρεπε τότε να πείσει και τον εαυτό της».

Πολύ πιο πέρα προχωράει όμως ο κορυφαίος φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, απαντώντας στον Σιρμάχερ χθες με τίτλο «Σώστε την αξιοπρέπεια της Δημοκρατίας». Σαρκάζοντας τις «ανεγκέφαλες αντιδράσεις των πολιτικών μας ελίτ στην πρόθεση του Παπανδρέου να βάλει τον ελληνικό λαό μπροστά στην απελπιστική επιλογή μεταξύ πανώλης και χολέρας», γράφει: «Οι κύριοι παίκτες στη σκηνή της κρίσης της Ε.Ε. και του ευρώ, που από το 2008 σπαρταρούν πιασμένοι στις πετονιές της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας, φουσκώνουν αγανακτισμένοι ενάντια σε έναν συμπαίκτη ο οποίος τολμά να αερίσει το πέπλο πάνω από τους τάχα μυώδεις αγώνες τους». Αυτός στο μεταξύ κάμφθηκε, αλλά ο Χάμπερμας μας καλεί να διδαχθούμε από το έργο. "Ενόψει της επικείμενης κατάρρευσης της κυβέρνησης Παπανδρέου" το ευρώ ανέβηκε, μετέδιδε το Reuter’s, οι δείκτες των μετοχών στα ευρωπαϊκά Χρηματιστήρια επίσης. Αποκαλύφθηκε έτσι «το κυνικό νόημα αυτού του ελληνικού δράματος - λιγότερη δημοκρατία είναι καλύτερη για τις αγορές.»

Και εξηγεί: «Σε φιλελεύθερα συγκροτημένα κράτη που φορολογούν πάντοτε υπήρχε μια σχέση έντασης μεταξύ δημοκρατίας και καπιταλισμού. Δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν να κερδίσουν και να διατηρήσουν νομιμοποίηση μόνον εφόσον ανιχνεύουν ευφυώς τους δρόμους όπου οι επιταγές των δύο πλευρών μπορούν κάπως να έρθουν σε ισορροπία - οι προσδοκίες κέρδους των επενδυτών και οι προσδοκίες των ψηφοφόρων που θέλουν το βιοτικό τους επίπεδο, η κατανομή του εισοδήματος και η κοινωνική ασφάλεια να εξελίσσονται κάπως καλά. Αλλά το χαρακτηριστικό των εποχών κρίσεων είναι ότι τέτοιοι δρόμοι κλείνουν. Και τότε οι πολιτικοί πρέπει να δηλώσουν το χρώμα τους. [...] Πολιτικοί που φορτώνουν την τραπεζική κρίση στα υπερχρεωμένα κράτη και επιβάλλουν σε όλη την Ευρώπη προγράμματα λιτότητας αδιαφορώντας για τις απώλειες βλέπουν μόνο τη μία πλευρά. [...] Το νόμιμο αίτημα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες της ευημερίας να μην υπάρχει δίπλα στον ιδιωτικό πλούτο δημόσια φτώχεια και περιθωριοποιημένος φτωχός πληθυσμός δεν απαξιώνεται επειδή το πλεόνασμα ρευστού κεφαλαίου αναζητεί ευκαιρίες τοποθέτησης και κάποτε τα κέρδη πρέπει να ‘απορροφηθούν’ εις βάρος των πολιτών».

«Ο Παπανδρέου κατάφερε για μια στιγμή τρόμου να επαναφέρει την κεντρική σύγκρουση, μετατοπισμένη σήμερα σε απροσπέλαστες διαπραγματεύσεις μεταξύ ευρω-κρατών και τραπεζιτών, στο φως εκείνου του στίβου όπου οι θιγόμενοι μπορούν να γίνουν συμμετέχοντες. Ακριβώς όταν η επιλογή υφίσταται μόνο μεταξύ πανώλης και χολέρας, δεν πρέπει η απόφαση να λαμβάνεται πάνω από τα κεφάλια ενός δημοκρατικού πληθυσμού. Δεν είναι μόνο ζήτημα δημοκρατίας, εδώ διακυβεύεται η αξιοπρέπεια. [...] Δεν θα έπρεπε ο πληθυσμός της Ελλάδας να ψηφίσει έστω εκ των υστέρων για μιαν απώλεια κυριαρχίας που, όπως και στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, είχε επισυμβεί ήδη προ πολλού με τις επιταγές της τρόικας Ε.Ε., ΔΝΤ και ΕΚΤ;»

Θεωρώντας ωστόσο ότι οι αλλεπάλληλες διασώσεις χρεωμένων χωρών απλώς αναβάλλουν το πρόβλημα, ο Χάμπερμας επανέρχεται στο αίτημα ενός Συντάγματος για την Ευρώπη. «Η ελληνική καταστροφή είναι μια σαφής προειδοποίηση ενάντια στο μετα-δημοκρατικό δρόμο που άνοιξαν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί», λέει. «Η συγκέντρωση της ισχύος σε ένα διακυβερνητικό συμβούλιο των πρωθυπουργών, που επιβάλλουν τις συμφωνίες τους στα εθνικά κοινοβούλια, είναι ο λάθος δρόμος. Μια δημοκρατική Ευρώπη, που δεν χρειάζεται να πάρει τη μορφή ομοσπονδιακού κράτους, πρέπει να έχει άλλη όψη».

Εδώ περιγράφει τους πολιτικούς που θα απαιτούσε μια πρωτοβουλία σε τέτοια κατεύθυνση, μακριά από τη ρουτίνα του οπορτουνισμού της ισχύος, που θα έπαιρναν ρίσκα και θα μιλούσαν στο πρώτο πρόσωπο για να πείθουν τους πολίτες, δεν θα κλείνονταν σε ένα αυτοαναφορικό σύστημα, καταλαβαίνοντας τους γύρω τους διοικητικά μόνο, ως δεξαμενή ψήφων. Διαφορετικά αυτό που θεωρείται αυτονόητο στη δημόσια σφαίρα μπορεί να το αλλάξει μόνο ένα κοινωνικό κίνημα. Όποιος παρακολουθήσει τον αμερικανικό Τύπο, θα εκπλαγεί με τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει το “Occupy Wall Street”, καταλήγει ο Χάμπερμας.

Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 6.11.11