Πέθανε ο ήρωας Απόστολος Σάντας!

Ένα μήνα πριν από τη συμπλήρωση 70 χρόνων από το κατέβασμα της σημαίας με τη σβάστικα από την Ακρόπολη και παραμονή της εργατικής Πρωτομαγιάς, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών ο Απόστολος Φιλίππου Σάντας.

Ο Λάκης Σάντας έγινε γνωστός στο πανελλήνιο όταν τη νύχτα της 30ης προς 31ης Μαΐου του 1941, κατέβασε μαζί με τον Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Εξιστορώντας το εγχείρημα υποστολής της σημαίας στον Ηλία Πετρόπουλο, που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 31 Μαΐου 1993, ο Λάκης Σάντας είχε πει: "Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε. Και τότε... το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε! Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε. Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο. Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε. Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας".

Ο Απόστολος Σάντας με καταγωγή από τη Λευκάδα, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1922 στην Πάτρα.

Πάντοτε ιδεολόγος και σεμνός έλεγε: "Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, "ανώνυμοι"".

Ο Σάντας ήρθε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του το 1934. Το 1940 τελείωσε το γυμνάσιο και αμέσως εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε μετά την απελευθέρωση της χώρας.

Το 1942 εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ για να καταλήξει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ όπου συμμετείχε σε πολλές μάχες και τραυματίσθηκε το 1944.

Η δράση του είναι αδιάκοπη και το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία, το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια και το 1948 εστάλη στη Μακρόνησο. Από εκεί κατάφερε να ξεφύγει για να καταλήξει στην Ιταλία και στη συνέχεια στον Καναδά, όπου θα ζήσει έως και το 1962. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1963.

Όσον αφορά στο κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας τον Μάιο του 1941,ο Λάκης Σάντας αναφέρεται εκτενώς, εκφράζοντας τις σκέψεις του για εκείνη τη νύχτα που καθόρισε τη υπόλοιπη ζωή του, στο βιβλίο του, που εκδόθηκε το Σεπτέμβριο του 2010 από τις εκδόσεις Βιβλιόραμα με τίτλο «Μια νύχτα στην Ακρόπολη... μνήμες από μία σπουδαία εποχή».

Λέει ο Σάντας στην αρχή του βιβλίου: «Σε κάποιο βιβλίο του Κίπλινγκ, ή της Περλ Μπακ - δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς πότε και πού - διάβασα ότι οι γέροι Κινέζοι, όταν γεννιέται ένα καινούργιο εγγόνι τους, πηγαίνουν στο νεογέννητο και του εύχονται να ζήσει τη ζωή του σε ενδιαφέρουσες και σπουδαίες εποχές. Αυτό ακριβώς συνέβη σε μένα και τους συνομήλικούς μου Έλληνες. Ζήσαμε σε πολύ ενδιαφέρουσες και σπουδαίες εποχές... Σε αυτά τα χρόνια, όλοι μαζί οι Έλληνες και Ελληνίδες, της λεγόμενης γενιάς του '40, ανεβάσαμε την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό ψηλά και γράψαμε ιστορία».
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας στο συλλυπητήριό του μήνυμα τονίζει: "Σήμερα αποχαιρετάμε έναν γνήσιο πατριώτη και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, έναν άνθρωπο που έγραψε μία από τις πιο λαμπρές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Με την κίνησή του να κατεβάσει μαζί με τον Μανώλη Γλέζο τη σημαία του φασισμού από τον Ιερό Βράχο, θα αποτελεί για πάντα πηγή έμπνευσης για την πατρίδα και τις επόμενες γενιές. Ο Λάκης Σάντας αφήνει πίσω του μια κληρονομιά που προκαλεί σεβασμό και δέος. Υπήρξε αληθινός ήρωας, πρόσωπο-σύμβολο για την Ελλάδα, που δεν εξαργύρωσε την προσφορά του και δεν αντάλλαξε τον πατριωτισμό και το δημοκρατικό μεγαλείο του. Καλούμαστε όλοι να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του. Στους δικούς του ανθρώπους εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια".

Η βαρβαρότητα των άδειων εδράνων!

Tα άδεια έδρανα της Βουλής, στη διάρκεια της χθεσινής συζήτησης για την παραπομπή του Άκη Τσοχατζόπουλου, αποκαλύπτουν το μέγεθος της περιφρόνησης των εθνοπατέρων προς τους πολίτες.

Τα πλουσιόπαιδα, στους οποίους έχουμε αναθέσει τον ιερό ρόλο της εκπροσώπησής μας στη κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν καταδέχθηκαν να παραβρεθούν στην αίθουσα συνεδριάσεων της βουλής.

Οι χοντρόπετσοι απόντες εθνοπατέρες, έδειξαν με την απουσία τους πόσο γραμμένες έχουν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες αλλά και την ανάγκη κάθαρσης και διαφάνειας.

Αναρωτιέται κανείς αν θα τολμούσαν ν απουσιάσουν από το κάλεσμα κάποιου μεγαλοεπιχειρηματία της διαπλοκής.

Οι συγκεκριμένοι κύριοι και κυρίες δεν χαμπαριάζουν μία ούτε από τα γιαούρτια, ούτε από το κράξιμο, ούτε ακόμη και από αυτόν τον άγριο ξυλοδαρμό του συναδέλφου τους Κωστή Χατζηδάκη. Μια βάρβαρη επίθεση δίχως αμφιβολία. (Πάντως ο κ. Χατζηδάκης, έχει «εξαφανισθεί» από τότε. Αποφεύγει συστηματικά την υπερέκθεση στα ΜΜΕ.)

Εξίσου βάρβαρη όμως είναι και η δική τους απουσία από τα έδρανα της Βουλής στη διάρκεια μιας τόσο σοβαρής συζήτησης.

Δεν μας ενδιαφέρει αν βρισκόντουσαν στο καφενείο της Βουλής, αν συζητούσαν με τους διαπλεκόμενους-με κάποιες εξαιρέσεις- κοινοβουλευτικούς συντάκτες η αν έκαναν καμάκι στις γραμματείς που έχουν προσλάβει οι κατά καιρούς διατελέσαντες (πεφωτισμένοι) πρόεδροι της Βουλής.

Τα άδεια έδρανα αποκαλύπτουν τη χυδαία και βάρβαρη περιφρόνηση των πολιτών.

Πρόκειται για μια απίστευτη περιφρόνηση προς τους πολίτες, η οποία μπορεί να συγκριθεί μόνο με την περιφρόνηση των αδίστακτων πρεζεμπόρων προς την ίδια τη ζωή.

Δεν είναι το απαράδεκτο του θεάματος. Είναι η περιφρόνηση και το θράσος που δεν αντέχεται. Και μάλιστα όταν όλοι αυτοί οι εθνοπατέρες απολαμβάνουν παχυλές αμοιβές σε καιρό εξαθλίωσης των πολιτών και ασίγαστη προβολή από τα ΜΜΕ.

Τους πληρώνουμε για να βρίσκονται στη Βουλή κι όχι στα παράθυρα του Μega.

Και καλά οι ίδιοι, αλλά οι φερόμενοι ως ηγέτες, Παπανδρέου και Σαμαράς, δεν μπορούν να τους δώσουν εντολή να βρίσκονται στις θέσεις τους, στο Ναό της Δημοκρατίας;

Ντροπή σ όλους σας, ασυνείδητοι...
Από τον Βασίλη Μπόνιο ,στο  κουρδιστό πορτοκάλι 

Θα φύγουν νύχτα!

Μάρτον Μπούκοβι

Ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε με λεπτομέρειες το πάρτι της Μεταπολίτευσης, υποψιαζόμαστε πια το εύρος της αρπαχτής και της διαφθοράς που μεθόδευσε το διαπλεκόμενο πολιτικο- επιχειρηματικό σύστημα εξουσίας. Κατά μια έννοια, όλη αυτή η διασπάθηση και κλοπή του δημοσίου πλούτου συνιστά ένα έγκλημα κατά της ίδιας της κοινωνίας. Κόμματα, πολιτικό προσωπικό και συνδικαλιστές κατέκλεψαν τους φόρους του Έλληνα εργαζομένου με ένα θράσος και μια ιδιοτέλεια που σοκάρουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Για να ενοχοποιήσουν την κοινωνία και για να τη φοβίσουν, επινόησαν τον μύθο της κοινωνικής ειρήνης και θεσμοποίησαν έναν στρατό δημοσίων υπαλλήλων που έζησε σε βάρος του ιδιωτικού τομέα. Ο ικανός και εξειδικευμένος ιδιωτικός υπάλληλος που ζει στην ανασφάλεια ή –πλέον – και στην ανεργία ακούει και τα προνόμια των συνδικαλιστών και της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας και τον πιάνει τεταρταίος πυρετός. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα συντηρούσαν με τους φόρους τους το αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο κράτος για να μπορούν οι συνδικαλιστές να ξεκοκαλίζουν προνόμια που τους χάρισε το διαπλεκόμενο κομματικό κράτος. Κάπου διάβαζα ότι οι τραπεζοκόμοι στα ΕΛ.ΠΕ κερδίζουν 70.000 ευρώ τον χρόνο και δεν είναι και ευχαριστημένοι…

Μιλάμε για κανονική τρέλα σε μια κοινωνία που έχει καταρρεύσει και κανείς δεν ξέρει αν η χώρα θα μπορεί αύριο να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις της. Το παράδοξο είναι ότι τα κόμματα – κυρίως το ΠΑΣΟΚ – που έχουν και την κύρια ευθύνη για την κλοπή της Μεταπολίτευσης δεν τολμούν να συγκρουστούν με όλες αυτές τις αρρωστημένες νοοτροπίες που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Και δεν τολμούν, γιατί οι συντεχνίες αυτές είναι συνένοχες με τις κομματικές νομενκλατούρες που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα ουσιαστικά ακόμα και σήμερα. Η κοινωνία ωστόσο που έχει αρχίσει να θυμώνει περιμένει από τις πολιτικές ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων να πάρουν τη σκούπα και να πετάξουν στα σκουπίδια όλες αυτές τις χρεοκοπημένες νοοτροπίες που κρατούν την ελληνική κοινωνία εγκλωβισμένη σε ένα θλιβερό παρελθόν. Και αν δεν το κάνουν οι ηγεσίες, σίγουρα θα το κάνει η κοινωνία, διώχνοντας όλο συνολικά το πολιτικό προσωπικό εν μια νυκτί. Όπως έφυγε κάποτε ο Μπούκοβι…

Του Χρήστου Ράπτη, από το "Πρώτο Θέμα".

Ένα κόμμα, μια παρέα, μια χρεοκοπία…

Με τους ναρκισιστές τσαρλατάνους της πολιτικής σπάνια αξίζει να ασχολείσαι· φροντίζουν οι ίδιοι να αυτο-εξευτελίζονται… Αξίζουν όμως προσοχής οι αντιδράσεις στα καμώματά τους. Πολιτικά ενδιαφέρων δεν είναι ο θόρυβος των τενεκέδων, αλλά οι αντιδράσεις που προκαλεί.

Ως γνωστόν, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Π. Ψωμιάδης καταδικάστηκε σε δωδεκάμηνη φυλάκιση με αναστολή για παράβαση καθήκοντος. Για την απόφαση που έλαβε ως νομάρχης, το 2005, να μειώσει στις 5000 ευρώ πρόστιμα αξίας 89000 ευρώ, τα οποία είχαν επιβληθεί σε πρατηριούχο για συστηματική νόθευση καυσίμων, κρίθηκε ένοχος σε δύο δικαστικούς βαθμούς. Πώς σχολίασε την καταδίκη του ο κ.Ψωμιάδης δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ή τουλάχιστον όχι μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι οι απόψεις του κ.Αυτιά για την ποιότητα των ΜΜΕ, του κ.Τσοχατζόπουλου για την «αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου», και του κ.Αλογοσκούφη για την οικονομία. Το ενδιαφέρον είναι αλλού.

Που; Στις πολιτικές αντιδράσεις. Ο κ.Καρατζαφέρης και ο κ.Καμμένος χαρακτήρισαν τη δικαστική απόφαση «πραξικοπηματική» και μίλησαν για «πολιτική δίωξη». Ο κ.Αδ. Γεωργιάδης υποστήριξε ότι υπερτερεί η βούληση του εκλογικού σώματος, όχι η κρίση των δικαστών. Κατ’ αναλογία, αν ο δημοφιλής Αλ Καπόνε εκλεγόταν δήμαρχος Σικάγου, η λαϊκή ετυμηγορία θα υπερίσχυε της εφαρμογής του νόμου. Θυμίζω ότι ο κ.Γεωργιάδης έχει πτυχίο νομικής! Η κυρία Μπακογιάννη σιώπησε. Η όψιμη αντιπαλότητά της με το «πολιτικό σύστημα» μάλλον την έχει εξαντλήσει…

Αυτό είναι όλο; Μακάρι να ήταν! Ο εκπρόσωπος της ΝΔ κ.Μιχελάκης εξέφρασε το «σεβασμό» του στην απόφαση του Δικαστηρίου (πόσο συγκινητικό…) και παρατήρησε οξυδερκώς ότι ο κ.Ψωμιάδης «δεν κινήθηκε με ταπεινά κριτήρια», και δεν θα πρέπει να τεθεί σε αργία, καθώς «η ποινή στηρίζεται στο νόμο του «Καλλικράτη», που ισχύει μετά τα όσα φέρεται να έχει κάνει ο κ.Ψωμιάδης».

Ο εκπρόσωπος της ΝΔ περιέπεσε σε σύγχυση ρόλων: από κομματικός εκπρόσωπος αυτοδιορίστηκε σε άτυπο δικαστή, αναζητώντας ελαφρυντικά στον περιφερειάρχη! Ο κ.Ψωμιάδης κινήθηκε φιλάνθρωπα, υπονοεί ο κ.Μιχελάκης. Μπορεί, αλλά η αντίληψή του περί φιλανθρωπίας είναι τόσο ιδιόρρυθμη που καταντά ακατανόητη. Ο πρατηριούχος, μακαρίτης πλέον, ήταν στέλεχος της ΝΔ, υποστηρικτής του κ.Ψωμιάδη, και κατ’ εξακολούθηση νοθευτής καυσίμων στον οποίο είχε επιβληθεί σωρεία προστίμων. Είναι γνωστό, βεβαίως ότι, ο κ.Ψωμιάδης δεν απαρνείται τους δικούς του ανθρώπους. Εξέφρασε εμπράκτως το ενδιαφέρον του για τον απατεώνα πρατηριούχο, όπως το 2006 υπερασπίστηκε τον προφυλακισθέντα (και μετέπειτα καταδικασθέντα) «φίλο» και στενό συνεργάτη του Π. Αναγνωστόπουλο, κατηγορούμενο στην υπόθεση εκβίασης της ΜΕΒΓΑΛ. Για τους «ημέτερους» ο κ.Ψωμιάδης κάνει τα πάντα!

Θαυμάστε τη Βουλγραράκειο συλλογιστική της δήθεν «νέας» ΝΔ: ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι, για νομοτυπικούς λόγους, ο κ.Ψωμιάδης δεν μπορεί να εκπέσει του αξιώματός του, το ηθικό κύρος του έχει καταρρακωθεί με τη δικαστική καταδίκη του. Μήπως άραγε η ΝΔ διέγραψε τον κ.Ψωμιάδη ή του υπέδειξε, έστω, να παραιτηθεί; Όχι περισσότερο απ’ ότι το έπραξε στην περίπτωση του κ.Κεφαλογιάννη (καταδικασθέντος για ψευδορκία και υπόθαλψη εγκληματία το 2008) ή του κ.Μαγγίνα (στον οποίο επεβλήθησαν πρόστιμα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για πολεοδομικές παρανομίες το 2007).

Το ρητορικό κερασάκι στην τούρτα ήρθε από τον κ.Σαμαρά. Σε συνάντησή του με τον κ.Ψωμιάδη, μίλησε για τον «περιφερειάρχη μας», τονίζοντας «την αγάπη που έχει όλη η ΝΔ γι αυτόν»! Νάτο πάλι το «κολλητιλίκι»! Η πολιτική γλώσσα υποκαθίσταται από την ψευδο-συναισθηματική. Τα δημόσια πρόσωπα δεν κρίνονται με βάση τα απρόσωπα κριτήρια του δημόσιου βίου, αλλά με αυτά του ιδιωτικού - πόσο τα «αγαπάμε»! Η γλώσσα της παρέας και της οικογένειας μεταφέρεται φενακιστικά στο δημόσιο βίο. Απορείτε που κυριαρχούν η οικογενειοκρατία και η παρεοκρατία στη χώρα;

Για νάχετε ένα μέτρο σύγκρισης: σχολιάζοντας την πρόσφατη καταδίκη σε επταετή φυλάκιση του πρώην προέδρου του Ισραήλ Μοσέ Κατσάβ, ο νυν πρόεδρος Σιμόν Πέρες δήλωσε: «είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου». Όταν ο πρώην υπουργός των Βρετανών Εργατικών Φιλ Γούλας καταδικάστηκε πέρυσι για ψευδολογία σε βάρος πολιτικού αντιπάλου του, εξέπεσε από το βουλευτικό αξίωμα. Η αντιπρόεδρος του Εργατικού Κόμματος Χάριετ Χάρμαν δήλωσε ότι, όχι μόνο δεν θα υποστήριζε τυχόν έφεση του καταδικασθέντος, αλλά ότι «δεν αποτελεί μέρος της πολιτικής του Εργατικού Κόμματος να κερδίζει εκλογές με ψευδολογίες». Ο κ.Γούλας διεγράφη από το κόμμα του. Η δικαστική απόφαση έγινε αυτονόητα σεβαστή· είχε συνέπειες.

Το πρόβλημά μας μόνο επιφανειακά είναι οι Ψωμιάδηδες – τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Το πραγματικό μας πρόβλημα είναι οι Μιχελάκηδες – αυτοί που επισήμως εκφράζουν το ήθος του φορέα που εκπροσωπούν· που αντιμετωπίζουν με χυδαία ιδιοτέλεια το νόμο και απαλλάσσουν επιλεκτικά τα δημόσια πρόσωπα από τις ευθύνες τους· αυτοί που δεν σέβονται τους θεσμούς, δεν στιγματίζουν παρανομίες, δεν απαξιώνουν ιδιοτελείς συμπεριφορές. Η στάση αυτή αποτυπώνει τη βαθιά ανορθολογική πολιτική κουλτούρα μας. Το φαινόμενο δεν έχει πολιτικό πρόσημο, είναι διακομματικό: νόμος είναι ό, τι ορίζει η ξεδιάντροπη κομματοκρατία.

Δεν θα κουραστώ να το γράφω: το ελλαδικό πρόβλημα είναι ένα μετα-πρόβλημα, που μας διαφοροποιεί καθοριστικά από την ανεπτυγμένη Ευρώπη – ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας συνιστά το πραγματικό μας πρόβλημα. Η πολιτική χειραγώγηση της δημόσιας σφαίρας, η απαξίωση των θεσμών από την αδίστακτη κομματοκρατία, η αναγωγή του κομματικού συμφέροντος σε υπέρτατη αξία, αυτές είναι οι καταστατικές αξίες του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό το είδος προβλήματος δεν λύνεται με Μνημόνια – δυστυχώς…

Του Χαρίδημου Τσούκα, από το Blog:Έναρθρη Κραυγή

"Η Ελλάς επί της κλίνης καθ' όλην την εβδομάδα των Παθών"!

Τὸν υἱόν της τὸν καπετὰν Κομνιανὸν τὸν ἐπαντρολογοῦσεν ἤδη ἡ γριὰ Κομνιανάκαινα, ἂν (καί) δὲν εἶχε χρονίσει ἀκόμη ἡ νύμφη της, ἡ μακαρῖτις.

Τὰ δυὸ ὀρφανά, μία κόρη ὀκταέτις καὶ ἓν τετραετὲς παιδίον, ἐφόρουν μαῦρα, κατάμαυρα, ὁποῦ ἐστενοχώρουν κ᾿ ἐχλώμιαιναν τὰ πτωχὰ κάτισχνα κορμάκια των, καὶ ἦτον καημὸς καρδιᾶς νὰ τὰ βλέπῃ τις.

Ἐνθύμιζαν τὸ δημῶδες δίστιχον:
Βαρύτερ᾿ ἀπ᾿ τὰ σίδερα εἶναι τὰ μαῦρα ροῦχα,
Γιατί τὰ φόρεσα κ᾿ ἐγὼ γιὰ μιὰν ἀγάπη πού ῾χα.

Ἡ γραῖα ἔκειτο ἐπὶ τῆς κλίνης καθ᾿ ὅλην τὴν ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, γογγύζουσα, ρέγχουσα, φωνάζουσα. Ἐβεβαίου ὅτι «ἀγγελιάστηκε» καὶ ἡτοιμάζετο ν᾿ ἀποθάνῃ. Ἐπέβαλλεν εἰς τὴν Μόρφω, τὴν μικρὰν ἐγγονήν της, ἐργασίες ἀνωτέρας τῆς ἡλικίας τοῦ πτωχοῦ κορασίου. Αἴφνης, ἐν μέσω δυὸ γογγυσμῶν, ἔβαλε μίαν φωνήν, κ᾿ ἔκραζεν ἀπὸ τῆς κλίνης πρὸς τὴν ἐκτὸς τοῦ ἰσογείου θαλάμου πηγαινο- ἐρχομένην καὶ ὑπηρετοῦσαν παιδίσκην.

- Μὴ χύνῃς στὴν αὐλὴ τὰ νερά, χίλιες φορὲς σ᾿ τὸ εἶπα, στὸ νεροχύτη!

Κ᾿ ἐπανελάμβανε τοὺς ἀφορήτους στεναγμούς, ἐπιτείνουσα μάλιστα αὐτοὺς ὁσάκις τυχὸν πτωχὴ γειτόνισσα, μὴ τολμῶσα νὰ εἰσέλθῃ, ἤρχετο δειλῶς μέχρι τῆς θύρας καὶ ἠρώτα πῶς ἦτο ἡ ἀσθενής. Βεβαίως ἡ γριὰ - Κομνιανάκαινα ἔπασχεν, ἀλλ᾿ ἴσως ἐμεγαλοποίει τὸ πράγμα. Ἔκλαιε «τὰ νιάτα της», ἔλεγεν ὅτι δὲν θὰ προφθάση νὰ κάμῃ ἐφέτος Πάσχα. Ἡ γειτόνισσα ἡ Μηλιὰ ἐβεβαίου ὅτι ἡ γραῖα εἶχε καὶ «κομπόδεμα», ἀλλὰ ποὺ νὰ ἐμβάσῃ μέσα καμμίαν ἐκ τῶν γειτονισσῶν της! Ἐλλείψει ἄλλης ἀσθενείας ἦτον ἱκανὴ ν᾿ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν φιλαργυρίαν της. Δὲν ἐβάστα ἡ ψυχή της νὰ δώση κάτι τι εἷς μίαν πτωχὴν γυναίκα διὰ νὰ τὴν «κυττάξη» κ᾿ ἐπέβαλλε βαρείαν ἀγγαρείαν εἰς τὴν Μόρφω, ὀκταετῆ παιδίσκην. Ἐνίοτε παρελήρει ἀληθῶς. Εἶτα ἔβαλλε ἀγρίαν κραυγήν. Ἔκραζε τὴν παιδίσκην νὰ τὴν σκεπάσῃ μὲ τὸ σινδόνιον, ἀλλὰ χωρὶς αὕτη νὰ τὴν ἐγγίσῃ κἄν, ἢ γερόντισσα ἔβαλλε τοιαύτην ὠρυγήν, ὥστε ἡ μικρὰ κατετρόμαζε.

Ὁ καπεταν-Κομνιανὸς ἔλειπε μὲ τὸ γολετί, κ᾿ ἐπεριμένετο νὰ ἔλθῃ. Εἶχε μαζί του, μὲ τὸ γολετί, καὶ τὸν πρωτότοκον υἱόν του, τὸν Γεώργην, δωδεκαετῆ παῖδα. Τοῦτο ἦτο ἕνας ἀπὸ τοὺς καημοὺς τῆς γραίας, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀποθάνῃ, ὡς ἔλεγε, χωρὶς νὰ ἐπανίδῃ τὸν υἱόν της, καὶ τὸν ἐγγονόν της τὸν μεγάλον, ὅστις ὠμοίαζε τόσον μὲ τὸν μακαρίτην τὸν πάππον του. Καὶ ποῖος νὰ τῆς σφαλήσῃ τὰ μάτια; Αἱ ἀνεψιαί της, ὑπανδρυμέναι καὶ αἱ δύο, τῆς ἐβαστοῦσαν κακίαν διὰ κάτι κληρονομικὰς διαφοράς, καὶ δὲν ἔσπασαν τὸ πόδι «οἱ λαχταρισμένες, οἱ ἀχρόνιαστες!» νὰ ἔλθουν νὰ τὴν ἰδοῦν. Οὕτω τῆς ἤρχετο καὶ αὐτῆς ν᾿ ἀποθάνῃ εἰς τὸ πεῖσμα των, ν᾿ ἀποθάνῃ χωρὶς νὰ τῆς φιλήσωσι τὴν χεῖρα.

Ἰατρός, ποῦ νὰ εὑρεθῇ; Εἶχεν αὐτὴ νὰ πληρώνῃ; Αὐτὴ ὤφειλε νὰ κάμνῃ οἰκονομίαν διὰ τὰ ὀρφανά, καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ φθείρῃ τὸ βιὸ τοῦ υἱοῦ τῆς εἷς γιατρικὰ καὶ δὲν ξέρω τί. Ψευτογιάτρισσες! Κάμε τὴ δουλειά σου! Ἔχουν ἐμπιστοσύνην τώρα αὑταὶ αἱ γυναῖκες; Ὁ κόσμος ἐχάλασε, τί τὰ θέλεις! Ἔμβαζε αὐτὴ μὲς στὸ βιό της, μὲς στὰ καλά της, ξένην γυναῖκα; Τῆς ἤρχετο νὰ ἐπαναλάβῃ πρὸς τὰς γειτονίσσας τὴν ἰδίαν κραυγήν, δι᾿ ἧς ἀπεδίωκε τὸ πάλαι παρίσακτον ὄρνιθα ἀπὸ τὸν ὀρνιθῶνα της. Ξού, ξένη!...

Ὡς τόσον ἐπεθύμει νὰ ἤρχετο ὁ υἱός της διὰ νὰ τὸν νυμφεύσῃ νὰ τοῦ δώσῃ καὶ τὴν εὐχήν της. Σαράντα χρόνων ἄνθρωπος, κι ὁ κόσμος εἶναι πελάγος σὰν ἐκεῖνο ποὺ ἀρμένιζε τώρα. Πῶς νὰ περάση τὴ ζωήν του χωρὶς νὰ ἔλθῃ εἰς δεύτερον γάμον; Καὶ τὰ ὀρφανά, καὶ αὐτὰ θὰ εὕρισκαν μητέρα, μίαν καλὴν οἰκοκυρά, ἥτις ἀπὸ τώρα ἐπροσφέρετο μάλιστα νὰ ἔλθῃ νὰ τὴν ὑπηρετήσῃ εἰς τὴν ἀσθενειάν της. Ἀλλ᾿ ἡ γραῖα Κομνιανάκαινα, μὴ θέλουσα νὰ παραβῆ τὴν ἀρχήν της, δὲν ἐδέχθη τὴν ἐκδούλευσιν.

Τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι ἐκ τῶν δυὸ ὀρφανῶν ἡ Μόρφω, ἥτις εἶχεν ἤδη αἴσθησιν, ἂν δὲν ἐπεθύμει ν᾿ ἀποκτήση μητέρα, ἐνθυμεῖτο κ᾿ ἐλυπεῖτο τὴν μητέρα της. Ὁ Εὐαγγελινός, νήπιον τριετίζον ἐν καιρῶ τῆς συμφορᾶς, οὔτε ἤξευρε τίποτε, οὔτε ἐνθυμεῖτο. Ἔκλαιε μόνον ὅταν ἡ μάμμη τὸν ἐβίαζε νὰ φορέσῃ τὸν κατάμαυρον σάκκον του. Ἡ Μόρφω, λευκὴ καὶ ὠχρὰ μὲ τὰ μαῦρα φουστανάκια της, καὶ μὲ τὸν μαῦρον μανδήλιον τὸ σκεπάζον τὰ ξανθά της μαλλιά, ἦτο κατηφής, κ᾿ ἐνθυμεῖτο τὸ περυσινὸν Πάσχα, ὅταν ἔζη ἡ μήτηρ της. Ἡ ἀτυχὴς γυνὴ εἶχεν ἀποθάνει ἀπὸ τὴν γένναν της, τὸ παρελθὸν θέρος, καὶ τὸ βρέφος μετ᾿ αὐτῆς. Τώρα ἡ κορασὶς εἶχεν ἀντὶ τῆς καλῆς καὶ πονετικῆς μητρός, τὴν μάμμην μὲ τὴν ἀφόρητον παρεξενιά της, ἥτις ἐνῶ ἐβεβαίου ὅτι ὅλα τῆς ἐπόνουν, κεφαλή, λαιμός, χεῖρες, πόδες, πλαῖται, κοιλία, μέση καὶ τὰ λοιπά, πνιγομένη δὲ ἀπὸ τὸν βήχα καὶ γογγύζουσα δυνατὰ καὶ βάλλουσα κραυγὰς ἀγρίας, ἐφείδετο νὰ δώσῃ εἰς ἰατροὺς καὶ φάρμακα, αἴφνης ἠγείρετο, ὑποβαστάζουσα τὴν κοιλίαν της, ἠξήρχετο μέχρι τῆς θύρας, ἔρριπτε βλέμμα εἰς τὸν ἐκτὸς κόσμον κ᾿ ἔλεγεν:

- Ἄχ! Τί γλυκιὰ πού ῾ν᾿ ἡ ζωή!

Πέρυσι ὤ! πέρυσι τὴν Μεγάλην Πέμπτην πρωί, ἀφοῦ ἐγύρισαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν ὅπου εἶχον μεταλάβει ὅλοι, ἡ καλὴ καὶ προκομμένη μήτηρ, καίτοι ἄγουσα ἤδη τὸν ἕβδομον μήνα τῆς ἐγκυμοσύνης της, ἀνεσφουγγώθη καὶ ἤρχισε νὰ βάφῃ ἐν τῇ χύτρᾳ τὰ αὐγά, μὲ ῥιζάρι, κιννάβαρι καὶ ὄξος. Εἶτα ἤρχισαν νὰ ἔρχωνται εἷς τὴν θύραν ἀνὰ ζεύγη τὰ παιδία τῆς πολίχνης, μὲ τὸν ὑψηλὸν καλάμινον σταυρὸν στεφανωμένον μὲ ρόδα εὐώδη καὶ μὲ μήκωνας κατακοκκίνους, μὲ δενδρολίβανον καὶ μὲ ποικιλόχροα ἀγριολούλουδα, μὲ τὸν ἀποσπασθέντα ἀπὸ τ᾿ Ὀχτωήχι χάρτινον Ἐσταυρωμένον εἰς τὸ μέσον τοῦ σταυροῦ, καὶ μὲ ἐρυθρὸν μανδήλιον κυματίζον, μέλποντα τὸ ᾆσμα:

Βλέπεις ἐκεῖνο τὸ βουνὶ μὲ κόκκινη παντιέρα;
Ἐκεῖ σταυρῶσαν τὸ Χριστὸ τὸν πάντων βασιλέα.
................................................................
Σύρε μητέρα μ᾿ στὸ καλὸ καὶ στὴν καλὴ τὴν ὥρα,
Κ᾿ ἐμένα νὰ μὲ καρτερῆς τὸ Σάββατο τὸ βράδυ
Ὅταν σημαίνουν ἐκκλησιὲς καὶ ψέλνουνε παπάδες,
Τότες καὶ σύ, μαννούλα μου, νά ῾χῃς χαρὲς μεγάλες.

Καὶ τί χαρὲς μεγάλες τῷ ὄντι, τί χαρὲς δ᾿ ὅλα τὰ παιδία! Καὶ ἢ καλῆ ἡ μήτηρ της προθυμότατα ἔδιδεν ἀνὰ δυὸ ἀρτιβαφὴ αὐγὰ εἰς ὅλα τὰ παιδία δυὸ αὐγὰ κόκκινα, καὶ τί εὐτυχία! τί νίκη! ἐνῷ ἡ μάμμη ἐφώναζεν ὅτι ἀρκετὰ παιδία ἦλθαν, καὶ ἀρκατὰ ἐτραγούδησαν, καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ ὑπάγουν καὶ ἀλλοῦ.

Μετὰ ταῦτα ἡ μήτηρ ἤρχισε νὰ ζυμώνῃ καὶ ἔπλασεν ἀρκετὲς κουλοῦρες μετ᾿ αὐγῶν διὰ τὸν σύζυγον, ἐπιδημοῦντα τότε, διὰ τὴν πενθεράν της, δι᾿ ἐαυτήν, διὰ τὲς κουμπάρες, ὡς καὶ μικρὲς «κοκῶνες» διὰ τὴν Μόρφω, διὰ τὸν Εὐαγγελινόν, διὰ τ᾿ ἀνεδεξίμια της καὶ διὰ τὰ πτωχὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς.

Κ᾿ ἐπειδὴ ὁ μικρὸς Εὐαγγελινὸς ἔκλαιε, λέγων ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετὰ μεγάλη ἡ κοκώνα του, ἡ μήτηρ τοῦ ἔδιδεν ἄλλην νὰ ἐκλέξῃ ἀλλὰ αὐτὸς δὲν ἡμέρωνεν οὔτε ἤθελε νὰ ταιριασθῆ.

Τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι τὰς ἤθελεν ὅλας διὰ τὸν ἐαυτόν του.

Καὶ τότε ἡ μήτηρ τὸν ἐπαρηγόρει λέγουσα ὅτι «τὸ Σάββατο τὸ βράδυ θὰ ῾ρθῆ ἡ κουρούνα (κρά, κρά!) νὰ φέρη τὸ τυρὶ καὶ τὸ κρέας (τσί, τσί!) καὶ τότε νὰ ἰδῆς τὸ παραμύθι. Πάρε Βαγγελινὲ τὸ τυρί, πάρε καὶ τὸ τσὶ-τσί, νὰ φᾶτε!»

Καὶ ὁ μικρὸς ἐψέλλιζε καὶ αὐτός, «θὰ᾿ θῆ ἡ κουούνα νὰ φέη τοῦ τσί-τσί», καὶ συνάπτων τὰς χεῖρας, δακτύλους μεταξὺ δακτύλων κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τῆς μητρὸς τῆς γειτόνισσας τῆς Μηλιᾶς ἑξαετές, ἄνιπτον, ρακένδυτον, ὀκλάζον εἷς μίαν γωνίας, κρατοῦν τὴν κοκώνα του, τὴν ὁποίαν ἐκσέπτετο ἂν δὲν ἦτο καλὸν νὰ τὴ φάγῃ τώρα ποὺ εἶναι ζεστή, διεμαρτύρετο γρυλλίζον καὶ λέγον: «Ναί! Θὰ ῾ρθῆ ἡ κουρούνα! ἄμ᾿ δὲ θὰ ῾ρθῆ!» Καὶ τὴν Μεγάλην Παρασκευήν, περὶ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου, ἡ μήτηρ ὡδήγησε τὰ δυὸ παιδία εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὅπου, ἀφοῦ ἔκαμαν τρεῖς γονυκλισίας πρὸ τοῦ ἀνθοστεφοὺς κουβουκλίου, ἠσπάσθησαν τὸν μυόπνοουν Ἐπιτάφιον, τὸ ἀργυρόχρυσον Εὐαγγέλιον μὲ τ᾿ ἀγγελούδια, καὶ τὸν Σταυρὸν μὲ τ᾿ ἀνθρωπάκια καὶ τὶς Παναγίτσες (τί χαρά, τί δόξα!), καὶ εἶτα ἐπέρασαν τρὶς ὑπὸ τὸν ὑψηλόν, μεγαλοπρεπῆ Ἐπιτάφιον, ὁ δ᾿ Εὐαγγελινὸς (ὅλα τὰ ἐνθυμεῖτο ἡ μικρὰ Μόρφω) ἀνέτρεψεν ἐξ ἀπροσεξίας πήλινον ἀμφορέα μὲ ὕδωρ, ἐξ ἐκείνων οὖς θέτουσιν ὑπὸ τὸν Ἐπιτάφιον πρὸς ἁγιασμόν, διὰ νὰ μεταχειρισθῶσι τὸ ὕδωρ εἰς τὸ καματηρό, ἤτοι τοὺς μεταξοσκώληκας, καὶ εἰς ἄλλας χρείας, αἱ νεώτεραι μυροφόροι, γυναῖκες διακαῶς ποθοῦσαι «νὰ ξενυχτίσουν τὸν Χριστόν» μένουσαι ἄγρυπνοι ἐν τῷ ναῷ πέραν τοῦ μεσονυκτίου, διότι ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλεται ἐκεῖ τὸ Μέγα Σάββατον, περὶ ὄρθρον βαθύν. Ὁ ἀμφορεὺς πεσὼν ἐθραύσθη, ἡ δὲ γυνὴ ἧς ἦτο κτῆμα ὠργίσθη, καὶ εἶπεν ὅτι τὸ ἔχει «σὲ κακό της». Τότε ἡ μήτηρ τοῦ Εὐαγγελινοῦ, ἀφοῦ ἐπέπληξεν αὐστηρῶς τὸ παιδίον, πειραχθεῖσα εἶπεν ὅτι «ἂν εἶναι κακό, ἂς εἶναι γιὰ μένα!» Καὶ τὴν πτωχὴν δὲν τὴν ηὖρε ὁ χρόνος.

Τὸ Μέγα Σάββατον δέ, μικρὸν μετὰ τὰ μεσάνυκτα, ἡ μήτηρ ἐξύπνισε τὸν Εὐαγγελινὸν καὶ τὴν Μόρφω, κ᾿ ἐνῷ σήμαιναν διὰ μακρῶν οἱ κώδωνες ἐπῆγαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν ὅπου ἐψάλη τὸ «ὦ γλυκύ μου ἔαρ» καὶ ἄλλα ἀκόμη παθητικὰ ἄσματα. Εἶτα οἱ πιστοὶ ὅλοι μὲ ἀνημμένας λαμπάδας ἐξῆλθον εἷς τὸ ὕπαιθρο, ὑπὸ τὸ ἀμαυρωθὲν φέγγος τῆς φθινούσης σελήνης, ἐνῶ ἡ αὐγὴ ἔλαμπεν ἤδη ροδίνη καὶ ξανθή, προπέμποντες τὸν Ἐπιτάφιον ἀγλαόφωτον μὲ σειρᾶς λαμπάδων. Καὶ ἡ αὔρα πραεῖα ἐκίνει ἠρέμα τὺς πυρσούς, χωρὶς νὰ τοὺς σβήνῃ καὶ ἢ ἄνοιξις ἔπεμπε τὰ ἐκλεκτότερα ἀρώματά της εἰς τὸν Παθόντα καὶ ταφέντα, ὡς τὰ συνέψαλλε καὶ αὐτή, «ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον!» καὶ ἡ θάλασσα φλοισβίζουσα καὶ μορμύρουσα παρὰ τὸν αἰγιαλὸν ἐπανελάμβανεν, «οἶμοι γλυκύτατε Ἰησοῦ!». Τὰ δὲ παιδία προπορευόμενα τῆς πομπῆς, μεγαλοφώνως ἔκραζον: Κύριε Ἐλέησον! Κύριε ἐλέησον! Ὁ Εὐαγγελινὸς ἐψέλλιζε μετὰ τῶν ἄλλων: Κύιε ἔησον! Κύιε ἔησον!

Καὶ ὕστερον, ὅταν ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, διαλύων τὴν ἀπαραίτητον ὁμίχλην τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, (ἥτις καθιστᾶ μελαψὴν μιγάδα τὴν ἡμέραν καὶ παμμέλαιναν ἀράβισσαν τὴν νύκτα) ὁ Εὐαγγελινὸς ἐξύπνησεν ἀπὸ τὰ βελάσματα τοῦ ἀρνίου, τὸ ὁποῖον ἡτοιμάζετο νὰ σφάξῃ διὰ τὴν οἰκογένειαν τοῦ καπετὰν Κομνιανοῦ ὁ γείτονας Νικόλας, ὁ σύζυγος τῆς Μηλιᾶς.

Ὁ Εὐαγγελινὸς καὶ ἡ Μόρφω ἐξῆλθον εἰς τὸ προαύλιον. Τί ὡραῖον, τί ἥμερον, τί λευκόμαλλον ποὺ ἦτο τὸ ἀρνί! Καὶ πὼς ἐβέλαζε (μπέ! μπέ!) τὸ καημένο. Ἐν τούτοις δὲν ἐφαίνετο πολὺ δυσαρεστημένον, διότι ἔμελλε νὰ σφαγῇ. Καὶ ἄλλος Ἀμνὸς ἄμωμος, Ἀμνὸς αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ ἄλλος ἀτίμητος Ἀμνὸς ἐσφάγη...

Τὴν ἑσπέραν ἔφερεν οἴκαδε ὁ πατὴρ τᾶς πασχαλινὰς λαμπάδας, ὡραίας, λεπτάς, περιτέχνους. Τί χαρά! Τί θρίαμβος! Φαντασθῆτε ὡραίας μικρᾶς λαμπάδας, μὲ ἄνθη τεχνητά, μὲ χρυσόχαρτα. Ὁ Εὐαγγελινὸς ἤθελε νὰ πάρῃ τὴν τῆς ἀδελφῆς του, λέγων, ὅτι ἐκείνη εἶναι μεγαλυτέρα. Ἡ μήτηρ τοῦ τὴν ἔδωκεν, ἀλλ᾿ ὃ μικρὸς τὴν ἔσπασε, ἐκεῖ ποὺ ἔπαιζε μὲ αὐτήν, ἔσπασε καὶ τὴν ἰδικήν του, καὶ ὕστερον ἔβαλε τὰ κλάματα. Ὁ πατὴρ τοῦ ἠγόρασεν ἄλλην, ἀφοῦ τὸν ὑπεχρέωσε νὰ ὑποσχεθῆ ὅτι δὲν θὰ τὴν πιάσῃ εἰς τὴν χεῖρα, ἕως τὰ μεσάνυκτα, ὅταν θὰ ὑπάγουν εἰς τὴν Ἀνάστασιν.

Ὁ μικρὸς ἀπεκοιμήθη κλαίων καὶ χαίρων.

Μετὰ τὰ μεσάνυκτα, ἀφοῦ ἔγινεν ἡ Ἀνάστασις, καὶ ἤστραψεν ὁ ναὸς ὅλος, ἤστραψε καὶ ἡ πλατεία ἀπὸ τὸ φῶς τῶν κηρίων, τὰ παιδία ἤρχισαν νὰ καίουν μετὰ κρότου σπίρτα καὶ μικρὰ πυροκρόταλα ἔξω εἰς τὸ πρόναον, καὶ τίνες παῖδες δεκαετεῖς ἐπυροβόλουν μὲ μικρὰ πιστόλια, ἄλλοι ἔρριπτον ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἐπὶ τῶν πλακῶν τοῦ ἐδάφους τὰ βαρέα καρφία μὲ τὰ καψύλια καταπτοοῦντες καὶ σκανδαλίζοντες τὰς πτωχὰς γραίας, αἵτινες, μεθ᾿ ὅλον τὸν διωγμὸν ὃν ἐκίνουν κατ᾿ αὐτῶν τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα κατ᾿ ἔτος οἱ ἐπίτροποι, ἀξιοῦντες νὰ περιορίσωσιν αὐτὰς εἰς τὸν γυναικωνίτην, οὐχ ἧττον ἐπέμενον καὶ παρεισέδυον ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἀριστερά, εἰς τὴν μίαν κόγχην.

Εἷς δ᾿ ἐπίτροπος τῆς ἐπάνω ἐνορίας, ἄνθρωπος προοδευτικός, βλέπων ὅτι ὅλοι οἱ ἐθελονταὶ ψάλται, νεανίαι εἰκοσαετεῖς, ἐφοίτων κατὰ προτίμησιν εἰς τὴν κάτω ἐκκλησίας, εἷς δὲ τὴν ἐπάνω ἠναγκάζοντο νὰ ψάλλωσιν οἱ ἱερεῖς, τί ἐσοφίσθη; Πιάνει καὶ ἀποσπᾶ ἀπὸ τὸν γυναικωνίτην τὰ καφάσια, τὰ δικτυωτά, δι᾿ ὧν ἐφράττοντο τέως αἱ γυναικεῖαι μορφαὶ ἀπὸ τῆς ὄψεως τῶν ἀνδρῶν, καὶ ἀφήνει τὸν γυναικωνίτην ἄφρακτον. Τότε διὰ μιᾶς ὅλοι οἱ εὐλαβεῖς καὶ μουσόληπτοι νεανίσκοι ἀφῆκαν τὴν κάτω ἐκκλησίαν ἔρημον ψαλτῶν κ᾿ ἔτρεξαν ὅλοι εἰς τὴν ἐπάνω.

Εἶτα τὰ μικρὰ παιδία καὶ τίνες παιδίσκαι τετραετεῖς, μὲ τᾶς κομψὰς ποικιλτὰς λαμπάδας, ἐτάχθησαν ἀνὰ τὸν χορόν, περὶ τὰ δυὸ ἀναλόγια, καὶ παρὰ τὸ εἰκονοστάσιον, καὶ ἤρχισαν νὰ θορυβῶσι, νὰ παίζωσι, νὰ στάζωσιν εἰς τοὺς λαιμοὺς ἀλλήλων, καὶ νὰ τσουγκρίζωσι τὰ αὐγά των. Καὶ ἓν παιδίον ἑξαετές, πονηρότερον τῶν ἄλλων (ἦτο ὁ υἱὸς τῆς Μηλιᾶς τῆς γειτόνισσας) εἶχε πλαστὸν αὐγὸν εἰς τὸν κόλπον του, πωρώδη λίθον στρογγυλευμένον κοκκινοβαφὴ καὶ δι᾿ αὐτοῦ ἔσπαζε τὰ αὐγὰ ὅλων τῶν παιδιῶν, καὶ τὰ ἔπαιρνε, κατὰ τὴν συμφωνίαν, καὶ τὰ ἔτρωγε.

Μία παιδίσκη καὶ εἷς παῖς, πενταετής, ἤρχισαν νὰ φιλονικῶσι περὶ τοῦ τίνος ἡ λαμπάδα ἦτο εὐμορφότερα.

- Ὄχι, ἡ δική μου ἡ λαμπάδα εἶναι καλύτερη.
- Ὄχι, ἡ δική μου.
- Ἐμένα ὁ πατέρας μ᾿ τὴν ἐδιάλεξε, κ᾿ εἶναι πλιὸ καλή.
- Ἐμένα ἡ μάννα μ᾿ τὴν ἐστόλισε μονάχη της.
- Καὶ ξέρει νὰ κάμῃ λαμπάδες ἡ μάννα σ᾿;
- Ὄχι, δὲ ξέρει; Σὰν τὴ δική σ᾿!
- Τέτοια παλιολαμπάδα!
- Ναί, παλιολαμπάδα;... νά!...
- Νὰ κ᾿ ἐσύ!
- Νὰ κι ἄλλη μιά!
Καὶ ἤρχισαν νὰ τύπτουν ἀλύπητα τὰς κεφαλὰς ἀλλήλων μὲ τὰς λαμπάδας των, ἑωσοῦ ἔβαλαν τὰ κλάματα καὶ οἱ δύο.

Τὸ ἀπόγευμα πάλιν, ἀφοῦ ἐψάλη ἡ Β´ Ἀνάστασις κ᾿ ἔγινεν ἢ Ἀγάπη, ἐξῆλθαν ὅλοι εἰς τὴν πλατείαν κ᾿ ἐθεῶντο τὴν πυρπόλησιν τοῦ Ἑβραίου. Τί ἄσχημος καὶ τί εὐμορφοκαμωμένος ποὺ ἦτον ὁ Ἑβραῖος! Εἶχε μίαν χύτραν ὡς κεφαλήν, εἶχε καὶ λινάρι ὡς γένειον. Ἔφερε καὶ ζεῦγος γυαλιὰ (ἡ Μόρφω τὰ ἐνθυμεῖτο ὅλα), ὅμοια μ᾿ ἐκεῖνα ποὺ φορεῖ ἡ γραῖα μάμμη ὅταν ράπτῃ ἢ ἐμβαλώνῃ τὰ παλαιὰ ροῦχα της. Εἶχε κ᾿ ἕνα σακκούλι ἢ πουγγὶ κρεμασμένον εἰς τὸ ἀριστερὸν πλευρόν του. Ἐφόρει μακριά, μακριὰ φορέματα, παρδαλά, ραβδωτά! Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐκρέμασαν ὑψηλὰ ὑψηλά, ἕως ἑπτὰ ὀργυιᾶς ἐπάνω, ἤρχισαν οἱ ἄνδρες νὰ τὸν μαστίζουν, νὰ τὸν τουφεκίζουν ὅλοι, ἕως ὅτου τὸν ἔκαυσαν.

Καὶ ὕστερον ἡ μήτηρ ἔστρωσε τὴν τράπεζαν εἰς τὴν οἰκίαν, καὶ παρέθεσε τὰ αὐγὰ τὰ κόκκινα, τὸ τυρί, ποὺ εἶχε φέρει ἡ κουρούνα, καὶ τὸ ἀρνὶ τὸ ψημένο, καὶ τὰ παιδία ἐκάθισαν εἰς τὴν τράπεζαν καὶ ἤρχισαν νὰ τσουγκρίζουν τὰ αὐγά των. Τί χαρά! τί ἀγαλλίασις!

Ἐφέτος, δηλαδὴ κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο τῆς δυστυχίας διὰ τὰ δυὸ ὀρφανὰ δὲν ἦτο πλέον ἐκεῖ οὔτε ὁ πατήρ των, ὅστις ἔλειπεν, οὔτε ἡ μήτηρ των, ἥτις ἐπῆγε μακρύτερα ἀκόμη. Ἀντὶ τῶν δύο ἦτο ἡ γηραιὰ μάμμη, ρογχάζουσα ἐπὶ τῆς κλίνης καὶ γογγύζουσα. Ἀντὶ τῶν ἐπιχρύσων λαμπάδων, ἦσαν οἱ δυὸ τρεμοσβήνοντες καὶ βλοσυροὶ ὀφθαλμοί της. Ἀντὶ τῆς ἀθώας χαρᾶς, ἀντὶ τῆς ἀφάτου εὐτυχίας τοῦ παιδικοῦ Πάσχα, ἦτο ἡ λύπη ἡ βαρεῖα, ἡ ἀνεπανόρθωτος συμφορά.

Εὐτυχῶς ἡ γραῖα Κομνιανάκαινα δὲν ἀπέθανε, καὶ ὁ υἱός της ἔφθασεν ἀπόπασχα μὲ τὸ γολεττί, καὶ ἤρχισε νὰ καλλωπίζηται καὶ νὰ στρίβῃ τὸν μύστακα ἀποβλέπων εἰς δεύτερον γάμον. Ἀλλά, διὰ τὰ δυὸ παιδία, τάχα θὰ ἐπανήρχετο πάλιν ἡ χαρὰ ἐκείνη, θ᾿ ἀνέτελλεν ἐκ νέου γλυκεῖα ἡ παιδικὴ Πασχαλιά; Διὰ τὸν Εὐαγγελινὸν ἴσως, διὰ τὴν Μόρφω ὅμως ποτέ. Αὕτη ᾐσθάνετο τὴν ἀπουσίαν τῆς μητρός της καὶ ἤξευρεν ὅτι δὲν ἔμελλε νὰ τὴν ἐπανίδῃ πλέον ἐπὶ τῆς γῆς.

Γλυκεῖα Πασχαλιά, ἡ μήτηρ τῆς χαρᾶς! Γλυκεία μήτηρ, τῆς Πασχαλιᾶς ἡ ἐνσάρκωσις!

Ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς ὑπεσχέθη νὰ πίῃ μὲ τοὺς ἐκλεκτούς του καινὸν τὸ γέννημα τῆς ἀμπέλου ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Του, καὶ οἱ ὑμνωδοὶ ἔψαλλον: «Ὦ Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χριστέ! δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Σου!».

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Παιδικὴ Πασχαλιά, Ἀναμνήσεις

Όλα "μαζί"!

Το ερώτημα είναι απλό: πώς θα μπορούσε η χώρα να τα βγάλει πέρα χωρίς την προσφυγή σε εξωτερικό και εσωτερικό δανεισμό; Οσοι μας προτείνουν να βγούμε από το μνημόνιο, να πούμε συλλογικά «δεν πληρώνω» τα χρέη, να καταφύγουμε ξανά στη δραχμή, δηλαδή να δηλώσουμε σε όλους τους στυγνούς κεφαλαιοκράτες ότι έχασαν το σύνολο ή μέρος των χρημάτων που μας δάνεισαν ως τώρα, σε αυτό το ερώτημα οδηγούν. Γιατί δεν θα μας ξαναδανείσουν.

Η απάντηση είναι επίσης απλή: η χώρα δεν θα μπορούσε τότε να τα βγάλει πέρα και θα νοσταλγούσαμε τις σημερινές δυσκολίες! Θα φθάναμε στη μεγαλύτερη από την εποχή της πείνας του ΄41 συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου, με τον δραματικό περιορισμό των κάθε λογής αποδοχών και όχι μόνο στον δημόσιο τομέα, με πολύ βαρύτερους φόρους, με την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και συνεπώς με τις όποιες, μεγάλες ή μικρές, καταθέσεις να χάνουν το μεγαλύτερο μέρος της αγοραστικής αξίας τους. Η πιθανή αύξηση του μαζικού τουρισμού (τζάμπα πράμα τότε η Ελλάδα, όπως όλες οι φτωχές χώρες) και μερικές εξαγωγές δεν θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν το διπλάσιο ίσως κόστος των εισαγωγών. Οσο για την κοινωνική και πολιτική ειρήνη...

Η Νέα Δημοκρατία από τη μία μεριά, η Αριστερά από την άλλη, δεν μας εξηγούν πώς θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στην πολυπόθητη ανάπτυξη χωρίς τη συμβολή των «επενδυτών» αν τους πείσουν ότι βρέξει χιονίσει θα χάσουν τα λεφτά τους. Και δεν μας αποκαλύπτουν πώς, τότε, θα πορευθούμε με δραχμή και όχι με ευρώ που αναγκαστικά θα εγκαταλείψουμε.

Μας λένε ότι το μνημόνιο εξασφαλίζει τους δανειστές και όχι τη χώρα. Αλλά μας κρύβουν το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος του δημόσιου χρέους σε ομόλογα (πέρα από τα απατηλά δομημένα νεοδημοκρατικά) βρίσκεται στα χέρια ελλήνων αποταμιευτών και μάλιστα μικροαποταμιευτών και κυρίως στα χέρια των κυριότερων ταμείων συντάξεων. Αν αποφασίσουμε «ότι δεν χρωστάμε» και «δεν πληρώνουμε» οι ξένοι που μας δάνεισαν θα μας αποκλείσουν από κάθε συναλλαγή και οι δικοί μας θα σπάσουν τα ταμεία τραπεζών και ιδρυμάτων.

Δεν επισημάνθηκε ποτέ διαδήλωση ή απεργία με στόχο τον περιορισμό των διορισμών, των αυξήσεων, των παροχών, της φοροδιαφυγής και γενικά της καθημερινής συλλογικής διαφθοράς. Το αντίθετο έγινε. Συνεπώς, η συμβολική έκφραση ότι «μαζί τα φάγαμε» μπορεί να εξοργίζει αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα. Θα μπορούσε μάλιστα να προβλέψει κανείς ότι αν αποτινάξουμε το μισητό μνημόνιο και φθάσουμε στην εθνική στάση πληρωμών με όλες τις πιθανές τότε συνέπειες, «μαζί τα κάναμε θάλασσα» με πορείες, απεργίες, μεγάλα λόγια, λαϊκούς αγώνες και «Ζάππεια 2»...

Πηγή: Του Ριχάρδου Σωμερίτη, από το ΒΗΜΑ της Κυριακής.

Τα μυαλά χρειάζονται αναδιάρθρωση!

Αναζωπυρώθηκε η συζήτηση στη χώρα μας για μια πιθανή αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Εκτός από τις κουβέντες καφενείου που είχαμε πάντα και για όλα τα θέματα, αρκετοί πολιτικοί και άλλοι συζητούν πλέον ανοικτά μια τέτοια πιθανότητα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι κάπως έτσι θα λυθεί το πρόβλημά μας ή τουλάχιστον θα ελαφρύνει σημαντικά το βάρος μιας εξαιρετικά επώδυνης δημοσιονομικής προσαρμογής. Θα μπορούσαμε με άλλα λόγια να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο ή να το εφαρμόσουμε πολύ επιλεκτικά (που ούτως ή άλλως αρχίσαμε ήδη να το κάνουμε στην πράξη).

Ας δούμε πολύ σύντομα τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πραγματικότητα. Ακόμη και αν αύριο όλοι οι ξένοι δανειστές μας αποφάσιζαν σε μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης για την προσφορά της Ελλάδας διαχρονικά στον παγκόσμιο πολιτισμό να μας χαρίσουν όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος που έχουν στην κατοχή τους, εμείς θα έπρεπε να συνεχίσουμε να μειώνουμε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, γιατί οι δαπάνες του κράτους ξεπερνούν ακόμη και σήμερα τα έσοδα, αφού αφαιρέσουμε τους τόκους που πληρώνουμε για τα δάνεια. Οσοι λοιπόν υπολογίζουν στην αναδιάρθρωση για να γλιτώσουν από το Μνημόνιο και τη δημοσιονομική προσαρμογή, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν, εκτός και αν υπολογίζουν ότι οι ξένοι δανειστές μας θα αναλάβουν και τα μελλοντικά μας ελλείμματα. Υποψιάζομαι ότι η όποια ευγνωμοσύνη νιώθουν έχει και αυτή τα όριά της. Καλό θα ήταν λοιπόν να κρατάμε μικρό καλάθι, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα. Εχουμε δρόμο μπροστά μας ακόμη.

Δεν ισχυρίζομαι υποχρεωτικά ότι τα νούμερα βγαίνουν και ότι η χώρα θα μπορέσει να διαχειριστεί σε βάθος χρόνου το τεράστιο χρέος που έχει αναλάβει και για το οποίο όλοι μας, λίγο ώς πολύ, έχουμε μερίδιο ευθύνης. Υπάρχουν βεβαίως πολλά εναλλακτικά σενάρια για το ελληνικό (και όχι μόνον) χρέος, καθώς και διάφορες μορφές πιθανής αναδιάρθρωσης. Δεν είναι όμως η στιγμή να τα θέσουμε εμείς στο τραπέζι. Μια τέτοια κίνηση θα ήταν καταστροφική σήμερα, μεταξύ άλλων για τις δικές μας τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά Ταμεία.

Αλλοι επίσης ισχυρίζονται ότι η δημοσιονομική προσαρμογή θα έπρεπε να είναι ηπιότερη, διότι έτσι δημιουργείται ο κίνδυνος ενός φαύλου κύκλου ύφεσης και ελλειμμάτων, τον οποίο εν μέρει βιώνουμε ήδη. Ανάλογα επιχειρήματα χρησιμοποιούμε αρκετοί στον ευρωπαϊκό διάλογο σε μια αναζήτηση διαφορετικής συνολικής προσέγγισης ενός ευρύτερου προβλήματος του οποίου η Ελλάδα αποτελεί μάλλον τη χειρότερη εκδοχή. Δυστυχώς όμως η επικρατούσα άποψη συνεχίζει να είναι διαφορετική στην Ευρώπη. Οσοι έχουν αμφιβολίες, ας περιμένουν να δουν το Μνημόνιο που θα υπογράψει η Πορτογαλία. Οταν χρειάζεται να δανειστείς δεν επιβάλλεις, συνήθως, τους όρους. Μέχρι να αλλάξουν απόψεις και ισορροπίες στον ευρωπαϊκό χώρο, ας προσπαθήσουμε εμείς να ενισχύσουμε τη θέση και την αξιοπιστία μας.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, περιορίζονται οι άμεσες προοπτικές για ανάπτυξη που όλοι θα θέλαμε, γιατί ούτε το κράτος ούτε και οι τράπεζές μας έχουν λεφτά να ρίξουν στην αγορά. Τα λεφτά δεν γίνονται ως διά μαγείας. Οι μάγοι τέλειωσαν. Αυτά που μπορούμε να κάνουμε όμως -και δεν τα κάνουμε επαρκώς- είναι να δημιουργήσουμε το πλαίσιο και τις προοπτικές για μια υγιή οικονομική ανάπτυξη. Σίγουρα, θα μπορούσε να υπάρξει μια διαφορετική πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής, με περισσότερη έμφαση στη μείωση των δαπανών και του κράτους γενικότερα, καλύτερη αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και αναδιοργάνωση του φορολογικού συστήματος, μεταξύ άλλων. Αυτά όμως χρειάζονται άλλα μυαλά και άλλες κοινωνικές συμμαχίες. Δύο - τρεις κούκοι σε ένα απέραντο δάσος λαϊκισμού δεν μπορούν να φέρουν την άνοιξη.

Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στον δημόσιο τομέα. Αποφεύγουμε γενικά να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, να μιλήσουμε ανοιχτά για τα προβλήματα, ενώ προσπαθούμε να αναβάλλουμε συνεχώς τις δύσκολες αποφάσεις. Δέστε τι γίνεται σε μεγάλους κλάδους της ιδιωτικής οικονομίας, που και αυτή υπήρξε σε σημαντικό ποσοστό κρατικοδίαιτη. Γνωρίζουν όλοι, για παράδειγμα, ότι χρειάζονται επειγόντως αναδιάρθρωση και συγχωνεύσεις στον τραπεζικό τομέα. Οι συζητήσεις κρατάνε χρόνια, αλλά τίποτε δεν γίνεται ακόμη. Τι περιμένουν άραγε, μια ακόμη πιο μεγάλη κρίση που θα αναγκάσει τις ελληνικές τράπεζες να πουληθούν στους ξένους για ένα κομμάτι ψωμί;

Μια από τις μεγαλύτερες φούσκες που δημιουργήθηκαν στη χώρα μας τα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου είναι η φούσκα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης: εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα. Αναπόσπαστο κομμάτι της λεγόμενης διαπλοκής, πολλά από αυτά. Τώρα όμως που λεφτά πια δεν υπάρχουν, όλοι αναγνωρίζουν, τουλάχιστον σε ιδιωτικές συζητήσεις, ότι το σπάσιμο της φούσκας θα παρασύρει πολλούς. Αναμένεται ριζική αναδιάρθρωση και σε αυτόν τον τομέα. Τι κάνουν όμως οι άμεσα εμπλεκόμενοι, ιδιοκτήτες και συνδικαλιστικές οργανώσεις; Μερικοί συμπεριφέρονται ως εάν δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε, άλλοι χρονοτριβούν ή εκβιάζουν προς όποια κατεύθυνση μπορούν, και όλοι μαζί -με εξαιρέσεις προφανώς- υποδύονται ρόλους σε μια κακής ποιότητας παράσταση.

Με τέτοια μυαλά, μια κοινωνία αυτοκτονεί. Αυτά είναι που χρειάζονται επειγόντως αναδιάρθρωση, πριν αρχίσουμε να μιλάμε για μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους.

Πηγή: Από την Καθημερινή, του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λουκά Τσούκαλη.

Και κρατική χρηματοδότηση του καθεστωτικού αντιδραστικού κινήματος των διοδίων «δεν πληρώνω»

Στο blog Φιλελεύθερη Κρήτη http://liberalcreta.pblogs.gr/ έχει αναρτηθεί η αποκάλυψη του συγκεκριμένου μπλογκ για την ύπαρξη μιας δαπάνης 1734,30 ευρώ του επιμελητηρίου Πιερίας για την "ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΕΝΤΥΠΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΔΙΟΔΙΩΝ"

Το επιμελητήριο είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.)- κράτος δηλαδή- και «υπό την κατασταλτική διαχειριστική εποπτεία του Υπ. Ανάπτυξης» δηλαδή του σαμποταριστή Χρυσοχοίδη. Στο άρθρο μας «To κίνημα «δεν πληρώνω»: εργαλείο στην υπηρεσία των σαμποτέρ και των κρατικοολιγαρχών» είχαμε αποδείξει ότι ένας από τους κρυφούς ηγέτες του κινήματος «δεν πληρώνω» είναι ο υφυπουργός μεταφορών Μαγκριώτης, που εκτός των άλλων προβοκατόρικων ενεργειών του, στις 6/2 και μετά το πανελλαδικό κίνημα για το σήκωμα της μπάρας, έστειλε το μήνυμα της νίκης και της ενότητας της κυβέρνησης με το κίνημα των διοδίων εξαγγέλλοντας την μείωση όλων των διοδίων στους υπό κατασκευή δρόμους κατά 50%. Εμείς έχουμε επισημάνει στο μεγάλο μας άρθρο για τους αυτοκινητόδρομους ότι αν ή κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να μειώσει τα διόδια χωρίς να χτυπήσει τους νέους αυτοκινητόδρομους μπορούσε άνετα να το κάνει με το να διαθέσει για τους νέους αυτοκινητοδρόμους τα σκανδαλωδώς πλεονάζοντα υπερέσοδα των διοδίων της Αττικής οδού του Μπόμπολα. Αντίθετα προτίμησε να σηκώσει τα διόδια των παλιών αυτοκινητοδρόμων και να μην φτιάχνει τους παράδρομους για να προκαλέσει και να αναπτύξει με κάποια λαϊκή συμμετοχή το κίνημα «δεν πληρώνω» των σαμποταριστών του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ.

Οι πρόσφατες εκπομπές της κρατικής ΝΕΤ υπέρ του κρατικού κινήματος των διοδίων, το σαμποτάρισμα των νέων αυτοκινητόδρομων από την Μπιρμπίλη, από τους καθεστωτικούς δημάρχους και από τον Παπανδρέου οδήγησαν στο σταμάτημα των έργων όταν οι τράπεζες σταμάτησαν μέσα σ’ αυτό το κλίμα την χρηματοδότηση.

Το σαμποτάρισμα των τριών αυτοκινητόδρομων είναι καθεστωτικό. Ασκείται ανοιχτά με επικεφαλής τον ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ και την ουρά τους, την εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά, τον αναρχοφασισμό και τους ναζιστές και κρυφά από την κυβέρνηση και από όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Μάλιστα στο άρθρο μας www.oakke.gr «ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ. Οι διπρόσωποι σοσιαλφασίστες του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ εισάγουν τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής στο πολιτικοσυνδικαλιστικό κίνημα. Δημοκράτες απομονώστε τους - Διώξτε τους από τη Βουλή» δώσαμε και τις φωτογραφίες της σύμπραξης της πατριωτικής Συμμαχίας – παρακλάδι της Χρυσής Αυγής- με τον ΣΥΝ στα διόδια Πιερίας. Όπως μπορεί να δει ο αναγνώστης στο αντίστοιχο άρθρο, η Πατριωτική συμμαχία δεν εισχώρησε για κάποιες στιγμές στην συγκέντρωση του κρατικού κινήματος των διοδίων για να υποκλέψει μια φωτογραφία και να διασύρει έτσι τον ΣΥΝ, όπως μπορεί να σκεφτεί ο οποιοσδήποτε μη ενημερωμένος πολίτης για την κατρακύλα του σοσιαλφασισμού. Όχι. Όπως λέμε στο άρθρο μας « Το αποτέλεσμα αυτής της καταγγελίας δεν ήταν -όπως θα περίμενε ίσως κανείς- να αναδιπλωθεί η συγκεκριμένη «Επιτροπή Αγώνα» της Πιερίας και να παραδεχτεί ότι από λάθος ή από άγνοια βρέθηκε ώμο με ώμο με τους οργανωμένους ναζιστές. Αντίθετα το κεντρικό όργανο του κινήματος κατά των διοδίων, δηλαδή το «Πανελλαδικό Συντονιστικό Επιτροπών Αγώνα κατά των Διοδίων» που βρίσκεται κάτω από την ουσιαστική καθοδήγηση του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ* απάντησε ότι όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα με τη συμμετοχή των ναζιστών-χρυσαυγιτών στις κινητοποιήσεις του αλλά καταδικάζει όσους δεν την αποδέχονται!!! Απάντησε δηλαδή λέγοντας επί λέξει ότι «ουδέποτε προσκάλεσε οποιοδήποτε μέλος του "Πατριωτικού Συνδέσμου" να συμμετέχει στις διαδικασίες του, αλλά ότι δεν μπορεί ούτε θέλει να απαγορεύσει σε οποιονδήποτε να βρεθεί σε όποιον δημόσιο χώρο, όπως βρέθηκαν κάποια μέλη του λεγόμενου "Πατριωτικού Συνδέσμου" στην δημόσια ανακοινωμένη συγκέντρωση που έγινε στα διόδια Λεπτοκαρυάς το Σάββατο 2/10» και ότι «τέτοιες νοοτροπίες απαγόρευσης έχουν ανελεύθερη βάση και εξέλιξη». Δηλαδή ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο γίνεται επίσημος πλέον συνεργάτης και «συναγωνιστής» των ναζιστών, δηλαδή των απόλυτων εχθρών της ανθρώπινης ελευθερίας, βγαίνει και από πάνω και κατηγορεί τους αντιναζιστές για...ανελεύθερη νοοτροπία!!!

Ο υπουργός μεταφορών ανακοίνωσε το σαμποταριστικό πακέτο των μέτρων για την επανεκκίνηση τάχα των έργων που έχουν σταματήσει, εκτός φυσικά από την οδό Μωρέας του Μπόμπολα. Ρίχνει το δόλωμα των 500 εκατ του δημοσίου σαν εγγύηση των δανείων και ταυτόχρονα μειώνει τα διόδια στους υπό κατασκευή δρόμους κατά 50% και στους τελειωμένους κατά 30% χωρίς να βάλει χέρι στο όργιο των διοδίων του Μπόμπολα στην Αττική οδό. Η «ισότιμη» για όλους και επομένως ψευτοδημοκρατική ισότητα στη μείωση των διοδίων στοχεύει στην άμεση τωρινή διακοπή της χρηματοδότησης των δρόμων από τα διόδια στο όνομα μιας μελλοντική αμοιβής με μελλοντικά πιθανά έσοδα τάχα εγγυημένα από μια... χρεωκοπημένη χώρα.

Οι σαμποταριστές χτυπούν ανελέητα την οικονομία ενώ ο Παμπούκης στην Κίνα οργανώνει το ξεπούλημα της χώρας στο ναζιστικό άξονα Ρωσίας Κίνας και Ιράν. Παλλαϊκό πατριωτικό αντισοσιαλιμπεριαλιστικό μέτωπο πρέπει να είναι η απάντηση του λαού και της εργατικής τάξης.

Πηγή: http://oakke.blogspot.com/

Ανθρωπολογία της παρακμής!

Χαράλαμπος Μουτσόπουλος

Εικόνα 1

Αεροπορικό ταξίδι από πόλη της περιφέρειας προς Αθήνα. Το αεροπλάνο γεμάτο. Η ώρα της αναχώρησης έχει ήδη περάσει. Ολοι ανυπομονούν. Κανένας δεν ξέρει γιατί δεν αναχωρεί το αεροπλάνο. Από την ενδοσυνεννόηση της αεροσυνοδού ακούγεται: «Μην αναχωρήσετε, έρχεται ο VΙΡ». Σημειωτέον, η αεροπορική εταιρεία είναι ιδιωτική. Στο μικρό αεροπλάνο των 72 θέσεων δεν υπάρχουν διακεκριμένες θέσεις. Οι τιμές των εισιτηρίων είναι παραπλήσιες. Ο VΙΡ θα πλήρωσε ίδια, λιγότερα ή και καθόλου. Στη βαλκανική τούτη χώρα, ο κάθε αυτοαποκαλούμενος VΙΡ μπορεί να καθυστερήσει αεροπορικές πτήσεις, να στερήσει την έγκαιρη άφιξη σε συνεπιβάτες που πηγαίνουν στη δουλειά τους, σε επαγγελματικά ραντεβού, ή σε ασθενείς που έχουν ραντεβού με τον γιατρό τους. Ο ναρκισσισμός του VΙΡ επιβεβαιώνεται από τη γλοιώδη, αντιεπιχειρηματική συμπεριφορά της αεροπορικής εταιρείας.

Εικόνα 2

Πτέρυγα Θέσεων μεγάλου νοσηλευτικού ιδρύματος της χώρας. Ποιοι νοσηλεύονται στα κρεβάτια των Θέσεων; Κρυπτοϊδιωτικοί άρρωστοι των γιατρών, εφοπλιστές, πολιτικοί και άλλοι επώνυμοι. Πιστεύετε ότι πληρώνουν διαφορετικό κόστος νοσηλείας; Οχι βέβαια! Στο Ελλαδιστάν τίποτε δεν μετριέται, τίποτε δεν αξιολογείται, κανένας δεν νοιάζεται για το δημόσιο χρήμα. Τα αιωνόβια χούγια της καθ΄ ημάς Ανατολής παραμένουν αναλλοίωτα: οι αφεντάδες τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης από τους ραγιάδες.

Εικόνα 3

Διακεκριμένος πολίτης μιας επαρχιακής πόλης έχει ανάγκη να επικοινωνήσει με τον Θεό. Κυριακή πρωί, μπαίνει σεμνά στην εκκλησία. Δίνει τον οβολό του στο παγκάρι, ανάβει το κεράκι του και ήσυχα αποσύρεται σε μια γωνιά να αυτοσυγκεντρωθεί. Ο επίτροπος της εκκλησίας τον αναγνωρίζει και, με αγωνία, τρέχει κοντά του. Με σιγανή φωνή τού υποδεικνύει ότι η θέση του είναι δίπλα στο περίοπτο Δεσποτικό, όχι στην απόμακρη γωνιά. Ο συγκεκριμένος πιστός είναι «επώνυμος», VΙΡ, όχι ένας ανώνυμος προσκυνητής. Στον Οίκο του Θεού, όπου όλοι υποτίθεται πως είναι ίσοι («Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού») οι διακρίσεις ζουν και βασιλεύουν. Αν οι χριστιανοί δεν είναι ίσοι στην κατ΄ εξοχήν εξισωτική εκκλησία τους, πρέπει να απορούμε που οι πολίτες δεν αντιμετωπίζονται ως ίσοι στην τύποις εξισωτική πολιτεία τους;

Εικόνα 4

Πανεπιστήμιο. Η προσφορά ενός στους πέντε πανεπιστημιακούς είναι απελπιστική. Διδάσκουν λίγες ώρες, κανένας δεν ελέγχει την ποιότητα της διδασκαλίας τους, κανένας δεν αξιολογεί τη μεταδοτική τους ικανότητα. Ερχονται και φεύγουν από το πανεπιστήμιο σαν κομήτες. Οι προϊστάμενοί τους δεν έχουν δύναμη να τους ελέγξουν. Οι «ελεγχόμενοι» είναι οι «πελάτες» τους, αυτοί τους ανέβασαν στον θώκο εξουσίας που κατέχουν. Επιπλέον, εάν κάποιος προσπαθήσει να ελέγξει τον ανεπαρκή (ή παρανομούντα) πανεπιστημιακό, θα βρει σκληρά απέναντί του τους συνδικαλιστές ομοτέχνους του. Η διοίκηση του πανεπιστημίου θέλει να τα έχει καλά με όλους: οι έλεγχοι φέρνουν προστριβές, προσελκύουν την προσοχή των ΜΜΕ, μειώνουν την «αίγλη» των αξιωματούχων και, κατά συνέπεια, τις πιθανότητες αναρρίχησής τους σε άλλες περίοπτες θέσεις. Πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις λοξοκοιτάζουν για μια θέση στην Ακαδημία, στα ψηφοδέλτια Επικρατείας των κομμάτων, στις ανώτατες θέσεις δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών. Το παράδειγμα του δασκάλου που δεν αφοσιώνεται στο έργο του, αρνείται τους ελέγχους και προετοιμάζει τα επόμενα στάδια της κοινωνικής αναρρίχησής του είναι καταστροφικό και για το πανεπιστήμιο και για τις νεότερες γενιές. Εκπέμπει όλα τα λάθος μηνύματα. Είναι τυχαίο ότι οι ολίγιστοι πανεπιστημιακοί αντιδρούν τόσο λυσσαλέα στην αξιολόγηση; Διαθέτοντας αξιοπρέπεια, δεν θέλουν να δείξουν τη γύμνια τους, οι άνθρωποι!

Εικόνα 5

Δημόσιος υπάλληλος προσέρχεται το πρωί κανονικά στην υπηρεσία του. Παραμένει δυο-τρεις ώρες και αναχωρεί σαν κύριος! Κανένας δεν τον αναζητεί. Κανένας δεν ελέγχει αν έκανε τη δουλειά του. Ηρεμος και ανενόχλητος συνεχίζει τη μέρα του αλλάζοντας δουλειά: είναι έμπορος του ποδαριού. Τρέχει όλη μέρα με μια τσάντα, επισκέπτεται τους πελάτες του, διακινεί το εμπόρευμα. Τιμολόγια και αποδείξεις είναι απαγορευμένες· η διακίνηση μαύρη. Ετσι μαύρο ήρθε στα χέρια του και το εμπόρευμα. Το μεσημέρι, συνάδελφοί του «χτυπάν» την κάρτα του. Είναι όλοι στο κόλπο. Εχουν όλοι συμφέρον από τη δεύτερη δουλειά. Ολοι ικανοποιούνται.

Ο λαθρεπιβάτης υπάλληλος αποζημιώνεται όπως και οι άλλοι, ασχέτως αν η προσφορά στην υπηρεσία είναι μηδενική. Αυτός πλουτίζει, άλλοι πληρώνουν τα σπασμένα.

Βαθιά μέσα μας ξέρουμε γιατί χρεοκοπήσαμε. Δεν χρειαζόμασταν τον Στρος-Καν για να μάθουμε ότι ζούμε «στα σκατά». Χρειαζόμασταν όμως τη χρεοκοπία για να το συνειδητοποιήσουμε.

Πηγή: Το ΒΗΜΑ. Ο κ. Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος είναι καθηγητής της Ιατρικής.

Καλό ταξίδι στο παιδί με το κόκκινο μαντίλι!



Πέρασαν τριάντα χρόνια από το πρώτο εκείνο βράδυ στην Πλατεία Χημείου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης που ο ήχος και η μορφή σου χαράχτηκαν  βαθιά στο μυαλό μου. Έκτοτε δεν εγκατέλειψες ποτέ τη σκέψη μου! Καλό ταξίδι!

Η δικτατορία της βίας!

Βία, λεκτική και σωματική, παντού. Από τα μπάζα της Κερατέας ως τις τηλεοπτικές συχνότητες και τον Πάγκαλο, και από τα ΚΑΠΗ Αγίων Αναργύρων στην Πάτρα, στην ομιλία του Νομπελίστα. Υβρεις, ξύλο, αίμα, καταστροφές, μια αγανάκτηση για όλα και από όλους, ψηλά-χαμηλά, πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά. Ξεφύγαμε…

Δεν έχει λογική η βία. Αν αρχίσουμε να τη δικαιολογούμε, χάσαμε το νόημα. Εχει όμως ερμηνεία. Οποιος θέλει να δει, βλέπει. Οποιος κλείνει τα μάτια, το πιθανότερο είναι ότι θα τη βρει μπροστά του. Αφού πρώτα την έχει νιώσει.

Τι κάνουμε λοιπόν; Πρώτον, δεν φοβόμαστε τη βία. Που σημαίνει, δεν θα την αφήσουμε να μας επιβληθεί. Δεν θα την ανεχθούμε, δεν θα την δικαιολογήσουμε, δεν θα την επικροτήσουμε επειδή σήμερα στράφηκε εναντίον του αντιπάλου μας – είναι μαθηματικά βέβαιο ότι ο επόμενος στόχος θα είσαι εσύ.

Επειτα, θα την πολεμήσουμε. Όχι με τη βία. Αλλά με τον λόγο. Και την έντονη, απόλυτη, χωρίς όρους και όρια καταδίκη της κάθε βίας, από όπου και αν προέρχεται, εναντίον οποιουδήποτε και αν στρέφεται.

Θεωρίες; Χμ…

Είναι εξοργιστικά ανεξήγητο πώς οι άνθρωποι ξεχνούν τόσο γρήγορα, τόσα δεινά που η βία φόρτωσε σε τούτη τη χώρα. Η γενιά μου έχει την τύχη να ζήσει και να μεγαλώνει σε Δημοκρατία. Καλή, κακή, στραβή και ανάποδη, αλλά Δημοκρατία. Θα έπρεπε να μακαρίζει την τύχη της γι’ αυτό. Αν δεν μπορεί να την αξιολογήσει, ακριβώς γιατί δεν ξέρει πώς είναι αλλιώς, ας το κάνουν οι λίγο μεγαλύτεροι.

Εκείνοι που βίωσαν τον «γύψο» στο όνομα της «ανομίας» και της «αναρχίας». Αυτοί που αντιτάχθηκαν και, αφού έδωσαν ακόμη και το αίμα τους γι’ αυτό, κατόρθωσαν να απαλλαγούν και να μας απαλλάξουν από τα δεσμά της απολυταρχίας.

Αυτοί δεν έχουν καμία απολύτως δικαιολογία να κρύβονται τέτοιες στιγμές. Πόσο μάλλον να επιχαίρουν και να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Όχι μόνο επειδή δικές τους επιλογές και πρακτικές ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τα σημερινά μας χάλια. Αλλά και επειδή, ως… σεσημασμένοι από το παρελθόν, θα είναι οι πρώτοι που θα την πληρώσουν, αν κάποιος άλλος (αυτο)κληθεί να επιβάλει την Τάξη. Μπρρρ...

Του Στέλιου Σοφιανού, από το ΒΗΜΑ.

Η ιδεολογία του τραμπουκισμού, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και οι παχυλά αμειβόμενοι συνδικαλιστές του

Του Αντρέα Νεφελούδη, από την Πολιτική Επιθεώρηση

Φαίνεται πως τα υψηλά ποσοστά παρουσίας στα ΜΜΕ εξαιτίας του ξεκατινιάσματος με στελέχη της κυβέρνησης, έχουν αναγάγει σε τρόπο πολιτικής συμπεριφοράς για τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, τους τραμπουκισμούς, τους προπηλακισμούς και τον ξυλοδαρμό όσων διαφωνούν μαζί τους. Έχουν, οι άθλιοι τυχοδιώκτες, διαπιστώσει πως αυτός, ο εκτρέφων το αυγό του φιδιού, τρόπος πολιτικής συμπεριφοράς παίζει, και στον βωμό κάθε δημοσιότητας δεν διστάζουν να μας φέρουν στο νού ότι το χειρότερο από αυταρχικές, προβοκατόρικες, κρυπτοφασιστικές και ακραία συντηρητικές συμπεριφορές.Δηλαδή ποια η διαφορά αυτών των συμπεριφορών, στους Αγίους Αναργύρους σήμερα, στο Υπουργείο Οικονομίας χθές και ποιος ξέρει σε ποια άλλα σημεία από αύριο από την συμπεριφορά των χουλιγκανών που έκαψαν το θέατρο που δεν τους άρεσε, ή από τις συμπεριφορές των ακροδεξιών που έκαιγαν βιβλία στην Θεσσαλονίκη κλπ.

Δεν καταλαβαίνουν, οι άθλιοι τυχοδιώκτες, πως τα όρια της βίας από τον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό είναι απολύτως δυσδιάκριτα;

Δεν καταλαβαίνουν, πως αυτές οι πράξεις τους εκτρέφουν τα πιο ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας;

Δεν καταλαβαίνουν πως δίνουν το απόλυτο άλλοθι αύριο σε κάθε χρυσαυγίτη να τραμπουκίζει σε βάρος των μεταναστών, επειδή, έτσι δεν του αρέσει το χρώμα του, η φάτσα του, ή στην περίπτωση των άθλιων τραμπούκων δεν αρέσουν οι απόψεις του;

Από πότε το διαφορετικό για το, υποκριτικά πλέον αναφερόμενο, κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς αποτελεί αιτία πολέμου και ξυλοδαρμών;

Φαντάζομαι πως είναι απολύτως καθαρό πλέον και για τους πιο δύσπιστους το γιατί όσοι από μας δεν αντέχαμε αυτές τις πολιτικές συμπεριφορές που τις είχαμε αντιληφθεί από το 2008 επιλέξαμε την αξιοπρέπεια και την αποχώρηση.

Όσοι παραμένουν ακόμα στον ΣΥΝ, δημοκράτες, ανανεωτές όπως λέν, τι έχουν να πούν για όλα αυτά; Θα ταυτίζονται για καιρό με όλες αυτές τις ολοκληρωτικές τραμπούκικες και ανήθικες συμπεριφορές;

Με αφορμή όμως και τα χθεσινά γεγονότα στο Υπουργείο Οικονομίας, μέσα από αναφορές και ρεπορτάζ στα ηλεκτρονικά μέσα, έρχομαι να αναρωτηθώ αν στο ιδεολογικό οπλοστάσιο των παχυλά αμοιβόμενων συνδικαλιστών του ΣΥΝ, περιέχονται χειρονομίες και εκφράσεις σεξουαλικού περιεχομένου. Ήθελα επίσης να αναρωτηθώ, πόσο θράσος πρέπει κάποιος να έχει όταν έχοντας και το μαχαίρι και το πεπόνι, Γενικό Λογιστήριο γαρ, από τη μια να απολαμβάνει επιδομάτων και από την άλλη να εκβιάζει για την καταβολή των αμοιβών των δημοσιών που τους έχει περικοπεί ήδη μέρος του μισθού τους.

Και αυτοί λέγονται, γιατί έχουν και ονοματεπώνυμο (βλέπε ΙNTIMEDIA), αριστεροί, τρομάρα μας….

Να χαίρεστε λοιπόν τις πολιτικές σας και όσα στελέχη σας αντί για διάλογο χρησιμοποιούν ξυλοδαρμούς και σεξουαλικούς και άλλους βαρβαρισμούς, τζογάροντας υποκριτικά πάνω στον λαικό θυμό. Αιδώς αργείοι!

Ο επιμένων ελληνικά

«Ο επιμένων ελληνικά» ήταν ένα παλιό μήνυμα που ακούγαμε και βλέπαμε εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80. Την έμπνευση της διαφημιστικής καμπάνιας είχε ένας κάποιος μεικτός φορέας, ιδιωτών μικρομεσαίων επιχειρηματιών και του Δημοσίου. Την ανάγκη της επέβαλε το γεγονός ότι οι πωλήσεις των ελληνικών προϊόντων είχαν αρχίσει να υποχωρούν με ραγδαίους ρυθμούς και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να εισέρχονται σε κατάσταση πρόωρη ύφεσης, σε μια Ελλάδα που η καταναλωτική της ευρωστία ανέβαινε και άρχιζε να αποκτά νέες καταναλωτικές συνήθειες και «αξίες».

Ηταν τότε που είχαν αρχίσει να ρέουν άφθονα τα χρήματα των «κουτόφραγκων», έτσι νομίζαμε, μέσω ποικίλων κοινοτικών προγραμμάτων και επιδοτήσεων. Η βαλκανική Ελλάδα ανακάλυπτε τη γοητεία και τη γκλαμουριά του status symbol. Το ΄88 γινόταν πρώτη στην Ευρώπη, κατ’ αναλογίαν πληθυσμού, σε κατανάλωση ουίσκι και το ‘ 89 πρώτη σε κατοχή «Μερτσέντες», ( όπως και το 2008 πρώτη σε κατοχή Porsche Cayenne , ενώ το 2010 στον καιρό του μνημονίου, ερχόταν …απλώς δεύτερη!). Τότε λοιπόν νέα εμπορικά σήματα, sorry brands, (βοήθα Glitteratti), έκαναν την εμφάνισή τους σε μοδάτα μαγαζιά. Ο Μίδας της επίπλαστης ευημερίας, είχε καταργήσει τα οικονομικά σύνορα του καναναλωτισμού. Τα ψώνια στα …Μιλάνα και τα Παρίσια έγιναν must (και δεν ήταν για την μπουρζουαζία , για τον μέσο έλληνα φοροφυγά, όπως και τον μέσο δανεισμένο έλληνα ήταν). Την ίδια ώρα η ελληνική παραγωγή αποδομείτο και αργοπέθαινε - σε παράλληλή πορεία βέβαια και με την αγροτική παραγωγή .

Όλα αυτά όμως θα ανήκουν σε πολύ λίγο στην ιστορία του ελληνικού καταναλωτικού ονείρου. Οσες ελληνικές επιχειρήσεις είχαν παραμείνει εν ζωή, έστω κι αν φυτοζωούσαν, δέχονται πλέον την εξοντωτική επίθεση του μνημονίου με την στέγνια της ρευστότητας. Είναι επιχειρήσεις που δουλεύουμε εμείς, που δουλεύουν οι δικοί μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι γείτονες, οι συγχωριανοί μας, που δουλεύουν, εν τέλει, έλληνες. Η κρίση μας αναγκάζει να κατανοήσουμε ότι είμαστε μια συγκεκριμένη κοινωνία που ακολουθεί πλέον την δική της κοινή πορεία και υφίσταται από κοινού τις επιπτώσεις της κρίσης.

Αυτή την ώρα, που μαίνεται η θύελλα της αδυσώπητης οικονομικής δυσπραγίας που ενέσκηψε, χιλιάδες επιχειρήσεις κινδυνεύουν να καταρρεύσουν, να γίνουν κουφάρια και να δημιουργήσουν επί πλέον ανέργους με άδειες τσέπες και άδειες ζωές. Γιαυτό και μείς, όσο και αν σας ακούγεται δασκαλίστικη η προτροπή, ας δώσουμε την δική μας μάχη. Ας αγοράσουμε με πείσμα ελληνικά προϊόντα. Ας μην περιμένουμε να μας το πει κάποια επίσημη καμπάνια της παραζαλισμένης κυβέρνησης.( Αλλωστε ο πρωθυπουργός μας θα θεωρούσε, ίσως, μια τέτοια καμπάνια, ασύμβατη με τον διεθνισμό και την πολυπολιτισμικότητά του!)

Ξέρουμε και έχουμε όλοι τις ενστάσεις μας: Μα η ποιότητα .. μα το κόστος… μα το στυλ… μα οι τιμές… κλπ. Όλα αυτά είναι γνωστά, σεβαστά, αλλά είμαστε σε πόλεμο και αυτά πρέπει να περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Δεν θα διασκεδάσουμε λιγότερο αν στο μπαρ η την ταβέρνα αν παραγγείλουμε ελληνική μπύρα, δεν θα περπατήσουμε λιγότερο καλά αν αγοράσουμε ελληνικό παπούτσι, δεν θα πάρουμε περισσότερο καρκίνο (εμείς οι καπνιστές) αν αγοράσουμε ελληνικά τσιγάρα, δεν θα γίνουμε λιγότερο εμφανίσιμοι αν αγοράσουμε ελληνικά ρούχα.

Είμαστε σε πόλεμο, και ένα μέρος της έκβασής του είναι και δικό μας θέμα, του καθενός μας χωριστά. Η τσέπη μας είναι το δικό μας όπλο. Ας το χρησιμοποιήσουμε για να δώσουμε δουλειά σε έλληνες και μια ελάχιστη ανάσα στην ελληνική οικονομία.

ΥΓ: Κάποιοι θα χαρακτηρίσουν απλοϊκότητα αυτή την προτροπή, στην εποχή του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, της ταξικής επίθεσης, της δορυφοροποίησης των περιφερειακών καπιταλιστικών οικονομιών, κλπ , κλπ. Κάποιοι άλλοι θα τα θεωρήσουν εθνικιστικά. Δεν πειράζει. Ο καθείς και ο αγώνας του…

Του Γιάννη Σιδέρη, από το Protagon.gr

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: "Εικασία χωρίς ηθική βάση"

Oι μεταμοσχεύσεις αποτελούν μοναδικό επίτευγμα της σύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας. Χάρις σε αυτές, σήμερα περισσότεροι από ένα εκατομμύριο συνάνθρωποί μας, άλλως καταδικασμένοι σε θάνατο, ζουν μια μακράς διάρκειας και υψηλής ποιότητας ζωή, που μάλιστα τη δανείζονται από άλλους.

Οργανα που δεν μπορούν να συντηρήσουν στη ζωή κάποιους, μπορούν να δώσουν ζωή σε τρίτους. Αρκεί να βρεθεί ο δωρητής.

Η επιτυχία τους πλέον στηρίζεται όχι τόσο στη χειρουργική τεχνική όσο στην ύπαρξη μοσχευμάτων. Δυστυχώς το έλλειμμα αυτών των τελευταίων είναι συχνά πιεστικό και το τίμημά του καθοριστικό για το αν κάποιοι θα συνεχίσουν να ζουν ή όχι.

Ως τώρα οι μεταμοσχεύσεις στηρίχτηκαν στην ιδέα της δωρεάς οργάνων.

Αυτή παρουσιάστηκε ως πράξη ύψιστης εθελοντικής προσφοράς και συναλληλίας. Και πράγματι έτσι είναι. Επειδή όμως είτε....... η συναλληλία μας είναι περιορισμένη είτε άλλες αδυναμίες του συστήματος και της ζωής μας είναι αυξημένες, η χώρα μας είναι πολύ φτωχή σε δωρητές και συνεπώς σε δότες.

Αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι, προφανώς μη σχετικοί με τις λεπτομέρειες των μεταμοσχεύσεων, σκέφτηκαν να επινοήσουν μια συναίνεση που εικάζεται, μεταμορφώνοντας την αγάπη σε χρησιμοθηρία και τον δωρητή σε δεξαμενή οργάνων.

Εξ ορισμού, συναίνεση είναι κάτι που εκφράζεται και όχι κάτι που εικάζεται, μάλιστα από τρίτους. Πώς να το κάνουμε; Είναι άλλο πράγμα το «δίνω κάτι δικό μου» και άλλο το «μου παίρνουν αυτό που μου ανήκει».

Είναι άλλο πράγμα οι μεταμοσχεύσεις να στηρίζονται σε αισθήματα δωρεάς και σεβασμού και άλλο σε μικρονοϊκά νομοθετικά τεχνάσματα αρπακτικής λογικής. Αυτά, μαζί με τα τελευταία ψήγματα ανθρωπιάς και ιδεολογίας, θα αποτελειώσουν και τις μεταμοσχεύσεις στον τόπο μας.

Οπου δοκιμάστηκε η εικαζόμενη συναίνεση δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα των μοσχευμάτων.

Αντίθετα, η αύξηση της καχυποψίας του κόσμου και η δυσφήμηση των μεταμοσχεύσεων προκάλεσαν πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ΄ όση ωφέλεια φαντάστηκαν οι επινοητές της.

Αν οι γιατροί τολμήσουν να εικάσουν τη συναίνεση του νεκρού, τότε θα διαπιστώσουν την έντονη αντίδραση των συγγενών. Καμία εικαζόμενη συναίνεση δεν μπορεί να καταργήσει την υπεύθυνη συγγενική συγκατάθεση.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, που εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια υπεύθυνα διαχειρίζεται το όλο θέμα, κατ΄ επανάληψη και με εναλλασσόμενους εκπροσώπους του μεταμοσχευτικού κόσμου, του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου, των εντατικολόγων, του Συνδέσμου Νοσηλευτών Ελλάδας, των συλλόγων μεταμοσχευθέντων, αλλά και το σύνολο των άμεσα εμπλεκομένων στις μεταμοσχεύσεις, εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του στις κατά καιρούς προσπάθειες νομοθέτησης της «εικαζόμενης συναίνεσης».

Η «εικαζόμενη συναίνεση» δεν έχει ηθική βάση, δεν έχει λογικό έρεισμα, δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Εχει όμως τη δυνατότητα να οδηγήσει τις μεταμοσχεύσεις σε βέβαιη κοινωνική απαξίωση και σε παντελή αποτυχία.

Είναι λογικό να διερωτάται κανείς τι θα συμβεί με τα κηρύγματα και τις εκστρατείες περί της δωρεάς οργάνων ως «ύψιστης πράξης αλληλεγγύης». Ο Εθνικός Οργανισμός θα συνεχίσει να πορεύεται αυτοδιαψευδόμενος;

Η Εκκλησία θα επιμένει να συμμετέχει αυτοαναιρούμενη; Ο κόσμος θα αποφασίσει να εμπιστεύεται εμπαιζόμενος;

Συναίνεση που εικάζεται δεν είναι συναίνεση.

Ο Σεβασμιότατος κ. Νικόλαος είναι πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και μέλος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ).

Πατρίδα στη διασπορά

Είναι αλήθεια λοιπόν. Απομακρυνόμενος γεωγραφικά από την Ελλάδα, τη βλέπεις πιο καθαρά. Και βλέπεις επίσης τους άλλους Ελληνες, της διασποράς, τους μη Ελλαδίτες, αυτούς που δεν τους λογιαριάζεις όταν τρώγεσαι με τα ρούχα σου και με τον διπλανό σου, εσύ, ο αυτάρεσκος Ελλαδίτης, ο κλεισμένος στον κύκλο της έριδος και της κατακραυγής, ο πιασμένος στον κύκλο της απαισιοδοξίας και της ανημπόριας.

Βλέπεις πιο καθαρά τους Ελληνες. Και αντιλαμβάνεσαι, μάλλον αισθάνεσαι σωματικά, ότι οι Ελληνες της διασποράς είναι ενημερωμένοι, είναι πολιτικοποιημένοι, πονάνε τον τόπο, και κυρίως δεν φοβούνται να πουν τη λέξη πατρίδα. Συντηρητικοί, αριστεροί, διανοούμενοι, επιχειρηματίες, επιστήμονες, βαθύπλουτοι και βιοπαλαιστές, καλλιτέχνες, εκδηλώνουν τον πατριωτισμό τους ανοιχτά, απερίφραστα, θερμά, ανιδιοτελώς (πώς αλλιώς;).

Ισως αυτά τους διαφορίζουν από τους κακορίζικους Ελλαδίτες: η ανιδιοτέλεια, το καθαρό βλέμμα, ο άδολος πατριωτισμός. Ιδίως όσοι προκόβουν και σταδιοδρομούν στα εξόχως ανταγωνιστικά πεδία των ΗΠΑ είναι εκτεθειμένοι σε μια νοοτροπία αριστείας και αξιοκρατίας, άνευ της οποίας ουδέν επιτυγχάνει ο μέτοικος, κι αυτή τη νοοτροπία θέλουν να δουν και στην Ελλάδα. Και βεβαίως είναι εκτεθειμένοι στη νοσταλγία, αλλά όχι για μια ιδεατή Ελλάδα που έχουν να τη δουν δεκαετίες, διότι τη βλέπουν κάθε χρόνο· η νοσταλγία τους κατευθύνεται προς μια Ελλάδα ήδη εξελιγμένη που την έχουν δει να μην υστερεί στο υλικό μέρος. Η νοσταλγία τους αναζητεί μια ηθικά ακέραιη Ελλάδα – αυτή που δεν υπάρχει. Αυτή τη νοσταλγία τους την ένιωσα μεταδοτική και ευεργετική.

Οι κοσμοπολίτες και καλλιεργημένοι Ελληνες των ΗΠΑ, 30 – 50 ετών, αριστούχοι των πιο φημισμένων πανεπιστημίων και αριστούχοι στις μπίζνες, είναι επίσης εκτεθειμένοι στον αμερικανικό πατριωτισμό, που είναι φλογερός, συνταγματικός πατριωτισμός, με δημοκρατικές ρίζες.

Και από μια τεθλασμένη διαδρομή αναβαπτίζουν τον πατριωτισμό τους προς την Ελλάδα στην αμερικανική κολυμπήθρα και τον ξαναβρίσκουν: άδολο, δημοκρατικό, ανιδιοτελή, θερμό. Τέτοιον που στον ελλαδικό χώρο δεν τολμούμε καν να τον ονοματίσουμε, όχι να τον διακηρύξουμε.

Τι μπορούμε να κάνουμε για την πατρίδα; Αυτή τη βαθιά κουβέντα την άκουσα από πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, μέσα σε δέκα αμερικανικές ημέρες· από κορυφαίους πανεπιστημιακούς, λόγιους, επιχειρηματίες, τεχνοκράτες. Δεν είχα απαντήσεις. Τι να πω; Αντίκριζα μια πλουσιότατη δεξαμενή ταλέντων, σκέψης, ζωτικότητας, που τροφοδοτεί τον Νέο Κόσμο που τους υποδέχθηκε.

Από αυτή τη ζωτικότητα μπορεί να ωφεληθεί και ο χειμαζόμενος ελλαδικός κορμός. Με κάθε τρόπο και κάθε σχήμα συνεργασίας, με μικροδίκτυα και άμεσες συμπράξεις, προπάντων με ειλικρίνεια και σεβασμό προς αυτούς τους πολύτιμους συμπατριώτες. Τους έχουμε ανάγκη, μας έχουν ανάγκη. Οπως μου είπε σαραντάρης πλούσιος: Αν βουλιάξει η Ελλάδα, τι θα είμαστε; Τίποτα!

Πηγή: Βλέμμα

Ο Τσόρτσιλ, οι στρατηγοί και οι κατσαπλιάδες

«Εσύ νομίζεις ότι, κατά βάθος, υφαίνεις ένα κομμάτι πανί: διότι κάθεσαι μπροστά σε έναν αργαλειό – κι ας είναι άδειος – και κάνεις τις κινήσεις του υφαντή»

ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΙΝ

Αν είδατε την τηλεοπτική συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στον Αλέξη Παπαχελά («Σκαϊ», 28/3/2011), είχατε την ευκαιρία να απολαύσετε έναν ευθύβολο, τολμηρό, σχεδόν τσορτσιλικό, πολιτικό λόγο. Βέβαια, ο κ.Παπαδόπουλος δεν κυβερνά τη χώρα για να μας πει, όπως ο Τσόρτσιλ στη Βουλή των Κοινοτήτων, τον Μάιο 1940, «δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω παρά μόνο αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα», αλλά μας προειδοποίησε (όχι για πρώτη φορά) ευθέως: αν συνεχίσουμε όπως πάμε, θα γκρεμοτσακιστούμε. Πολλές και εύστοχες οι επισημάνσεις του, ξεχωρίζω (και επεκτείνω) τρεις.

Πρώτον, ακόμα και σε συνθήκες χρεοκοπίας «δεν έχουν διαμορφωθεί όροι εθνικαυτογνωσίας» (ο.π.). Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι έχουμε εθιστεί στην αυταπάτη· επειδή καθόμαστε μπροστά στον αργαλειό νομίζουμε ότι υφαίνουμε. «Μαλακώνουμε τις λέξεις» (ο.π.), προκειμένου να αποφύγουμε την οδυνηρή αυτοεξέταση. Μιλάμε λ.χ. για «μνημόνιο» όταν τελούμε υπό «διεθνή οικονομικό έλεγχο»· θεωρούμε ότι είμαστε υπό «επιτήρηση», όταν βρισκόμαστε «υπό χρεοστάσιο»· αναρωτιόμαστε αν θα «χρεοκοπήσουμε», ενώ το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα «καταρρεύσουμε». Βαφτίζουμε «μεταρρυθμίσεις» διάφορες «διευθετήσεις». Τα δανεικά και οι κοινοτικές εισροές μας έκαναν να μπερδέψουμε την «ανάπτυξη» με τη «μεγέθυνση». Ζούμε στη σύγχυση και την άρνηση: νοιώθουμε ότι το παιχνίδι τελειώνει, αλλά δεν έχουμε μάθει κάποιο άλλο, γι αυτό και γαντζωνόμαστε στο παλιό.

Δεύτερο, ακόμη και σήμερα, η δύναμη του λαϊκισμού είναι κυρίαρχη. Έχουμε μάθει να κατανοούμε τον εαυτό μας κυρίως υπό το πρίσμα του θυματοποιητικού λαϊκισμού (πασπαλισμένο, συνήθως, με εθνικό κουτσαβακισμό). Η ανατολικόστροφη (προνεοτερική) πλευρά μας δεν επιτρέπει στη δυτικόστροφη (νεοτερική) να πάρει τα ηνία. Δεν πρόκειται μόνο για το πελατειακό κράτος, την κατάχρηση εξουσίας, και τη διαφθορά. Αυτά είναι τα συμπτώματα. Οι αιτίες της παθογένειας πρέπει να αναζητηθούν στην ιστορικά διαμορφωμένη πολιτική νοο-τροπία μας. Ο λαϊκισμός, στο μέτρο που εκφράζει το κυρίαρχο φαντασιακό στην κοινωνία, τροφοδοτεί τη διαρκή θυματοποίηση του «λαού» (μειώνοντας σημαντικά την ικανότητα αυτογνωσίας), θραύει τη σχέση πράξεων και συνεπειών (καλλιεργώντας την ανευθυνότητα και την απληστία), και ενισχύει στο λαό-πελάτη τη νηπιακή επιθυμία να ικανοποιούνται όλες οι επιθυμίες του. Ενώ η θεσμική λογική κανοναρχεί, ελέγχει, και ιεραρχεί προτεραιότητες, η λαϊκιστική λογική είναι παρορμητική, ισοπεδώνει, και χυλοποιεί.

Τρίτο, και πιο μελαγχολικό, «οι δυνάμεις που διαχειρίζονται [τη χώρα] είναι οι δυνάμεις που την έφεραν στη χρεοκοπία. Και είναι αντίνομο να λέμε, κάποιος ο οποίος οδήγησε μία χώρα στη χρεοκοπία θα τη σώσει. Δε γίνεται αυτό το πράγμα» (ο.π.). Γιατί; Για τρεις λόγους – νοητικούς, συμβολικούς και ψυχολογικούς. Οι λαϊκιστές και φαύλοι κομματάνθρωποι που έσπρωξαν τη χώρα στη χρεοκοπία δεν διαθέτουν εναλλακτική γλώσσα περιγραφής των προβλημάτων (άρα δεν μπορούν να φανταστούν νέες λύσεις), δεν συμβολίζουν το καινούριο (άρα αδυνατούν να μας εμπνεύσουν), ούτε έχουν τα «ψυχικά κουράγια» (ο.π.) (άρα δεν μπορούν να επιμείνουν και να συγκρουσθούν). Είναι δύσκολο έως αδύνατο να ξεφύγουν από τον πολιτικό «Κυνόδοντα» όσοι γαλουχήθηκαν, σταδιοδρόμησαν, και πλούτισαν στην πολιτική σχολή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γιατί μας εντυπωσιάζει ο λόγος του κ.Παπαδόπουλου; Κατ΄ αρχάς νοιώθεις ότι δεν κάνει δημόσιες σχέσεις: το ύφος του είναι βλοσυρό, οι λέξεις του συχνά κοφτερές. Διαισθάνεσαι ότι πιστεύει αυτά που λέει, ξέρεις ότι τα έλεγε πάντα. Ως υπουργός διακρίθηκε για τη μεταρρυθμιστική επιμονή του. Ήταν ένας σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης σε ένα κόμμα που θύμιζε περισσότερο βαλκανικού τύπου οικογενειακή επιχείρηση, με συγκολλητική ιδεολογία τον αριστερόστροφο λαϊκισμό.

Συγκρίνετε τον «βαρύ» λόγο του κ.Παπαδόπουλου με την κενολογία των πολιτικάντηδων, και δείτε τη διαφορά. Η κυρία με το χαμόγελο-μάσκα, υπόδειγμα αυτοεξυπηρετικής φιλοδοξίας και ρουσφετολογικής φαυλότητας, ανακάλυψε πρόσφατα το εθνικό συμφέρον! «Εάν το πολιτικό σύστημα δεν αντιληφθεί ότι πρέπει να βάλει το συμφέρον της πατρίδας, πάνω από τα κομματικά συμφέροντα τότε η χώρα θα πάρει τον κάτω δρόμο», ανακοίνωσε η κυρία Μπακογιάννη. Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών νομίζουν ότι θα μας κάνουν αισιόδοξους με την προσποιητά θετική ρητορική τους («το 2012 έτος ανάπτυξης»), όχι με την ωμή ειλικρίνεια και την αταλάντευτη αποφασιστικότητά τους. Αφού δεν διαθέτουν το τσορτσιλικό έρμα για να υποσχεθούν ενοχλητικές θυσίες, προσφεύγουν προπαγανδιστικά σε ασκήσεις θετικής ψυχολογίας!

Όταν άκουγες τον Τσόρτσιλ τον καιρό του Πολέμου είχες την αίσθηση ότι σε κυβερνάει κάποιος που έζησε όλη του τη ζωή γι αυτή τη στιγμή. Δεν σου υποσχόταν βέβαιη νίκη, αλλά «ιδρώτα, δάκρυα και αίμα». Ένοιωθες ότι μπορείς να τον εμπιστευθείς· οι θυσίες σου θα έπιαναν τόπο. Όταν ακούς τον Παπανδρέου Γ΄ νοιώθεις ότι σε κυβερνά ο γιός του ιδρυτή της επιχείρησης που, βαθιά μέσα του, δεν θέλει (και δεν μπορεί) να κάνει αυτή τη δουλειά. Όταν ακούς τα παιδιά της πράσινης νομενκλατούρας - το Μαγκριώτη και τη Γεννηματά, το Σκανδαλίδη και τον Παπουτσή, τον Κουσελά και την Αποστολάκη – να μπουρδολογούν στα ΜΜΕ, αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολο είναι να πέσει η χώρα στο γκρεμό που χάσκει μπροστά της· συνειδητοποιείς ότι οι θυσίες σου μάλλον θα πάνε στο βρόντο. Κοιτάζεις από την άλλη μεριά τα παιδιά της γαλάζιας νομενκλατούρας και μελαγχολείς βαθιά· σε πνίγει η απελπισία – κι ο θυμός.

Εξοστρακίσαμε τους ικανούς στρατηγούς από την πόλη. Ας μην απορούμε που μας απέμειναν οι κατσαπλιάδες.

Πηγή: Έναρθρη κραυγή

«Ο σκοταδισμός εμποδίζει τη χωροθέτηση»

Η αρχική χωροθέτηση των εγκαταστάσεων του Φυσικού Αερίου στην Ήπειρο ήταν εξαιρετική και το μόνο που προκάλεσαν οι αντιδράσεις των κατοίκων είναι η επιβάρυνση των ελλήνων φορολογουμένων με μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Αυτό προκύπτει από τις δηλώσεις που κάνει στον «Η.Α.» ο εκπρόσωπος της ΔΕΠΑ Αντώνης Νάτσικας. Σήμερα παρουσιάζουμε αναλυτικά τις θέσεις της ΔΕΠΑ για το έργο του Φυσικού Αερίου στη Θεσπρωτία, και οι οποίες είναι ξεκάθαρες: Οι παραθεριστές δεν θα βλέπουν καν τον αγωγό φυσικού αερίου, αφού αυτός στις παραλίες γίνεται αντιληπτός μόνο από ταμπέλες. Οι δε σταθμοί συμπίεσης και μέτρησης είναι εγκαταστάσεις που χωροθετούνται χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα χωρίς οπτική επαφή όχι απλά με οικισμούς, αλλά ούτε με το οδικό δίκτυο. Ο κ. Νάτσικας παραδέχεται ότι η παλιότερη επιλογή της παραλίας του Σταυρολιμένα θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, αλλά είναι κάθετος για τη σημερινή χάραξη. Είναι σωστή και οι όποιες αντιδράσεις οφείλονται σε σκοταδισμό, ψέμματα και εσκεμμένη παραπληροφόρηση του κόσμου από λίγους με απώτερο σκοπό να ενισχυθεί ο φόβος. 



  Σχέδια 12 χρόνων 

Από το 1999 η ΔΕΠΑ σχεδιάζει τον Αγωγό Φυσικού Αερίου στην Ήπειρο. Είτε για να φέρει η Ελλάδα αέριο από την Ιταλία (σχεδιασμός που εγκαταλείφθηκε λόγω κόστους), είτε για να δώσει αέριο στην Ιταλία μέσω Τουρκίας από ασιατικές χώρες. Αυτή είναι η δεύτερη λύση που η ΔΕΠΑ ετοιμάζεται να εφαρμόσει τώρα μέσω των ακτών της Θεσπρωτίας. Μόνο που σκόνταφτε πάντα στη χωροθέτηση. Ο αγωγός πρέπει να φτάσει σε κάποια παραλία (είναι το λεγόμενο σημείο προσαιγιάλωσης) για να βυθιστεί στη συνέχεια στη θάλασσα και να περάσει στην Ιταλία. Στην ευρύτερη περιοχή χρειάζονται σταθμοί συμπίεσης και μέτρησης. Η ΔΕΠΑ είχε προτείνει από το 2004 ως σημεία που ο αγωγός θα βυθίζεται στη θάλασσα δύο παραλίες: τον Σοφά και τον Σταυρολιμένα. Σε κοντινή απόσταση πρότεινε και τη δημιουργία των αντίστοιχων εγκαταστάσεων. Και οι δύο παραλίες είναι στην τουριστική γραμμή ανάμεσα σε Πάργα και Θεσπρωτία, την πιο όμορφη της Ηπείρου.

Η πρώτη θέση έγινε αποδεκτή από τους τοπικούς φορείς αρχικά, αλλά κατόπιν το κλίμα άλλαξε. Όταν το 2007 η ΔΕΠΑ κατέληξε στην παραλία του Σταυρολιμένα για τον αγωγό και σε δύο εναλλακτικές θέσεις για τον σταθμό συμπίεσης και μέτρησης (500 με 1000 μέτρα από τις ακτές), οι αρχές φοβήθηκαν η περιοχή θα μετατραπεί σε βιομηχανική ζώνη καταστρέφοντας παραλίες και βάζοντας τέλος σε οποιοδήποτε σχέδιο για τουριστική ανάπτυξη. «Η Ελλάδα έχει περί τα δύο χιλιάδες χιλιόμετρα χερσαίους αγωγούς. Αν δεν υπήρχαν οι ταμπέλες ούτε οι ιδιοκτήτες των χωραφιών δεν θα ήξεραν πού ακριβώς βρίσκονται οι αγωγοί. Αυτό ακριβώς ισχύει και για μία παραλία και τον αγωγό φυσικού αερίου. Το μόνο που θα βλέπει ο επισκέπτης θα είναι ένα κολονάκι ύψους δύο μέτρων με ένα ταμπελάκι που επάνω του θα αναφέρει ότι σε βάθος δύο μέτρων υπάρχει αγωγός» λέει στον «Η.Α.» ο κ. Νάτσικας. Και συμπληρώνει: «Εξηγήσαμε ότι ο αγωγός θα είναι θαμμένος. Θα υπάρξει αναστάτωση για δύο χρόνια και μετά δεν θα ξέρει κανένας ότι υπάρχει αγωγός. Μπορεί να γίνει μαρίνα, αλιευτικός σταθμός, παραλία. Αρκεί να μην κατασκευαστεί μαρίνα, αυτός ήταν ο περιορισμός».

Παραδέχεται όμως ότι η ΔΕΠΑ έπρεπε να ακούσει την τοπική κοινωνία και να προτιμήσει τον Σοφά από τον Σταυρολιμένα, αφού αυτή ήταν η απαίτηση της τοπικής κοινωνίας. Αλλαγή χάραξης Οι αγωγοί φυσικού αερίου κατασκευάζονται σε σκάμμα βάθους δύο μέτρων, ενώ το τοπίο αποκαθίσταται στην προηγούμενη κατάσταση. Στο θαλάσσιο μέρος ο αγωγός είναι θαμμένος στο έδαφος αν η θάλασσα έχει βάθος λιγότερο από 25 μέτρα. Μετά τα 25 μέτρα ο αγωγός είναι «ξαπλωμένος» επάνω στο βυθό της θάλασσας. Εννοείται ότι υπάρχουν κριτήρια για τη διέλευση αγωγού τόσο στη θάλασσα, όσο και στη στεριά. Δεν μπορεί για παράδειγμα να κατασκευαστεί αγωγός σε υδροβιότοπους, σε αρχαιολογικούς χώρους κ.λπ. 

Τελικά η ΔΕΠΑ άλλαξε τη χάραξη και προβλέπει το μεν σημείο προσαιγιάλωσης του αγωγού σε μία απομονωμένη περιοχή ανάμεσα σε Πάργα και Πέρδικα, τη λεγόμενη «Ομπρέλα 2», το δε σταθμό συμπίεσης εννιά χιλιόμετρα από την ακτή στη θέση Βαρικό. Ούτε αυτή η πρόταση έγινε δεκτή από τους κατοίκους. Σήμερα ο κ. Νάτσικας δεν υπερασπίζεται μονάχα την τωρινή χάραξη, αλλά υποστηρίζει ότι κάθε χωροθέτηση είχε λογική βάση. «Οι μελέτες Σταυρολιμένα και Σοφά έγιναν αποδεκτές από τα τοπικά συμβούλια. Ήταν τότε καλές και τώρα κακές; Απλώς άλλαξαν τα πρόσωπα στα τοπικά συμβούλια. Αν μάλιστα με ρωτήσετε ποια είναι η καλύτερη περιοχή και από τεχνικής και από περιβαλλοντικής άποψης θα σας έλεγα ότι είναι ο Σοφάς με το σταθμό συμπίεσης να δημιουργείται στα Καλύβια» υποστηρίζει ο κ. Νάτσικας.

«Είναι σκοταδισμός»

Τι γίνεται όμως με τους σταθμούς συμπίεσης; Μπορούν να υπάρξουν εργοστάσια σε τουριστικές ζώνες; Του μεταφέρουμε τους φόβους που εξέφρασε ο εκπρόσωπος των Οικολόγων Πρασίνων στα Γιάννενα για αυξημένους ρύπους και για ατυχήματα που κατά καιρούς συμβαίνουν σε αυτούς. «Εάν θέλεις να είσαι αρνητικός σε ένα έργο θα βρεις χίλιους δύο λόγους. 500 εκατομμύρια Ευρωπαίοι στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελβετία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία τη Ρωσία και αλλού χρησιμοποιούν φυσικό αέριο στο σπίτι τους από το 1910. Για να φτάσει το αέριο στο σπίτι πρέπει να έρθει από κάπου. Στην Ευρώπη έρχεται από τη βόρειο Θάλασσα, τη βόρεια Αφρική τη Σιβηρία. Άρα μέσα στην Ευρώπη υπάρχουν πάνω από 100.000 χιλιόμετρα αγωγοί. Αυτοί τα 500.000 εκατομμύρια είναι οι χαζοί και οι απληροφόρητοι; Η Αθήνα πώς έχει αέριο; Έχει άραγε αναρωτηθεί ο εκπρόσωπος των Οικολόγων;» λέει ο κ. Νάτσικας.



Σταθμός συμπίεσης φυσικού αερίου στη Μεσίνα της Ιταλίας



Ο εκπρόσωπος της ΔΕΠΑ υποστηρίζει ακόμη ότι ο σταθμός θα βρίσκεται σε σημείο που δεν θα είναι ορατό από οικισμό ή οποιαδήποτε δρόμο. Κατηγορεί δε τους λίγους που σπέρνουν τον φόβο στους πολλούς. «Λέγανε ότι θα καταστραφεί η παραλία στο σημείο που θα μπει ο αγωγός και ότι στον συμπιεστή θα υπάρχουν καμινάδες των 120 μέτρων με άσπρο σύννεφο που θα καλύψει τα πάντα. Λέγανε επίσης ότι θα υπάρχει θόρυβος 150 ντεσιμπέλ και πως θα χρησιμοποιείται θαλασσινό νερό για την ψύξη των εγκαταστάσεων που θα επιστρέφει στην Ελλάδα βραστό με συνέπεια να καταστραφεί η χλωρίδα και η πανίδα. Δείχνανε φωτογραφίες στα μπλοκ διυλιστήρια δίπλα στη θάλασσα για να φοβίσουν τον κόσμο. Λέγανε λοιπόν ψέμματα, συνειδητά ψέμματα». Ο κ. Νάτσικας συμπληρώνει: «Εμείς τους καλέσαμε να δούνε αγωγούς και εγκαταστάσεις. Αρνήθηκαν και το 2008 και αρνήθηκαν τώρα. Το να μην συμφωνώ με κάτι που γνωρίζω είναι σεβαστό. Δεν γνωρίζω όμως και δεν δέχομαι να μάθω είναι σκοταδισμός». «Θάβουμε τα χρήματα» Αν είχε προτιμηθεί η θέση του Σοφά (ο κ. Νάτσικας λέει ότι ο αγωγός θα έφτανε σε ένα σημείο που κάποιος δεν φτάνει ούτε με ορειβατικές αρβύλες) τότε ο σταθμός συμπίεσης θα γινόταν στα Καλύβια.




Φωτογραφία από από την περιοχή της Αλμερίας στην Νότια Ισπανία. Διακρίνονται τα κολονάκια που οριοθετούν τον αγωγό

 Για τη σύνδεση θα χρειαζόταν αγωγός μήκους 4 χιλιομέτρων με κόστος 12 εκατομμύρια ευρώ. Από τη θέση «Ομπρέλα 2» μέχρι το Φλωροβούνι είναι 9 χιλιόμετρα: συνολικό κόστος 27 εκατομμύρια ευρώ. Οι Έλληνες δηλαδή επιβαρύνονται με 15 εκατομμύρια ευρώ, αν τελικά προτιμηθεί το Φλωροβούνι που είναι ακόμη πιο μακριά από το Βαρικό. «Ως Έλληνας και ως εκπρόσωπος της ΔΕΠΑ με πολύ χαρά θα πρότεινα ένα πολύ μεγάλο τμήμα από αυτά τα χρήματα να το πάρει η κοινότητα Πέρδικας και να λύσουν υπαρκτά προβλήματα της τοπικής κοινωνίας. Και μας υποχρεώνουν χωρίς λόγο να τα θάψουμε στο χώμα, να τα κάνουμε σίδερα και μπετά για να ικανοποιηθούν φόβοι που στηρίζονται σε ψέμματα».

Τι γίνεται στην άλλη πλευρά; Ο δήμαρχος Οτράντο δέχθηκε τον αγωγό και έχει ήδη υπογράψει σχετικό συμφωνητικό: Ο δήμος δικαιούται να πάρει για κατασκευή έργων που αυτός θα επιλέξει το ισόποσο των 3 εκατομμυρίων ευρώ.

Το ιστορικό της χωροθέτησης:

1999: Η ΔΕΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική εταιρία SNAM αρχίζει να αναζητά χώρο για να φτάσει ο αγωγός Φυσικού Αερίου στην Ήπειρο. Ο σχεδιασμός προέβλεπε να φτάσει το Αέριο μέσω της Ιταλίας στην Ελλάδα. Διερευνώνται 11 πιθανές θέσεις από τις πηγές Αχέροντα μέχρι το λιμάνι Ηγουμενίτσας. Προκρίνονται οι τρεις: Η Λούτσα στην Πρέβεζα, ο Σταυρολιμένας και ο Σοφάς στη Θεσπρωτία. Οι θέσεις επιλέγονται με βασικό κριτήριο τη συντομότερη διαδρομή προς το μεγάλο κέντρο κατανάλωσης: την Αθήνα.

2002: Ο σχεδιασμός εγκαταλείπεται γιατί το φυσικό αέριο θα κόστιζε ακριβά, αφού η Ιταλία δεν είναι παραγωγός χώρα, αλλά μεταπωλήτρια. Η ΔΕΠΑ αποδέχεται την πρόταση από την ιταλική εταιρία Edison προκειμένου να έρθει το αέριο όχι από την Ιταλία στην Ελλάδα, αλλά μέσω της Ελλάδας και Τουρκίας στην Ιταλία από χώρες της Ασίας. Αναζήτηση θέσεων βορειότερα, στην ακτογραμμή της Θεσπρωτίας. Εγκαταλείπεται η λύση της Λούτσας.

2004: Η μελέτη που προέβλεπε τις παραλίες Σταυρολιμένα και Σοφά στέλνεται στα αντιπροσωπευτικά όργανα των Θεσπρωτών. Η χάραξη γίνεται αποδεκτή από το Κοινοτικό Συμβούλιο Πέρδικας και το Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσπρωτίας. Η κοινότητα Πέρδικας προτείνει αντί για τον Σταυρολιμένα να προκριθεί η λύση του Σοφά. Προσφέρει επίσης έκταση 100 στρεμμάτων στην περιοχή για να δημιουργηθούν οι αναγκαίες εγκαταστάσεις.

2007: Η ΔΕΠΑ συντάσσει την προμελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων αλλά δεν εισακούει το αίτημα των κατοίκων και προτείνει ως πρώτη επιλογή τον Σταυρολιμένα αντί για τον Σοφά. Η Κοινότητα Πέρδικας αρνείται τη χάραξη. Δημιουργείται η επιτροπή αγώνα.

2008: Η ΔΕΠΑ προσπαθεί με ημερίδες, ενημερωτικά ταξίδια κ.λπ. να πείσει τους κατοίκους ότι το φυσικό αέριο και οι εγκαταστάσεις του δεν θα επιβαρύνουν το περιβάλλον. Οι κάτοικοι αντιδρούν με διαδηλώσεις και δημοψήφισμα στο οποίο δηλώνουν την αντίθεσή τους. Προς το τέλους του χρόνου η ΔΕΠΑ αναζητά νέα λύση.




Η περιοχή που θέλουν να χωροθετήσουν τον σταθμό στην Πέρδικα



2011: Η ΔΕΠΑ καταλήγει τη θέση Ομπρέλα 2. Βρίσκεται ένα χιλιόμετρο νοτιότερα της παραλίας «Καραβοστάσι» στα διοικητικά όρια της Πέρδικας. Είναι μία περιοχή με απότομη κλίση χωρίς τουριστικές ή άλλες υποδομές. Ο Σταθμός Συμπίεσης προτείνεται να κατασκευασθεί στο Βαρικό μία τοποθεσία ανάμεσα σε Πάργα-Πέρδικα χωρίς οπτική επαφή από το δρόμο ή από οικισμό. Εξετάζεται και το ενδεχόμενο να χωροθετηθεί και στο Φλωροβούνι ανάμεσα σε Πέρδικα-Καρτέρι. Οι κάτοικοι εναντιώνονται ξανά μη δεχόμενοι οποιαδήποτε πρόταση εντός των διοικητικών ορίων της Θεσπρωτίας.

Η ταυτότητα του έργου:

Υποθαλάσσιος αγωγός Φυσικού Αερίου από την Ελλάδα στην Ιταλία. Μήκος 210 χιλιόμετρα. Κόστος έργου: 800 εκατομμύρια ευρώ κατά προσέγγιση. Δημιουργία 15 θέσεων εργασίας μόνιμα στην περιοχή.

Πότε θα έρθει στα Γιάννενα και την Ήπειρο το αέριο; Άγνωστο ακόμη. Η ΔΕΠΑ υποστηρίζει ότι απ' όπου πέρασε ο αγωγός συνδέθηκαν και οι πόλεις (Καβάλα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Χαλκίδα κ.α.).

Πηγή: http://www.agon.gr/news