Από την καταναλωτική ευδαιμονία στη νέα πραγματικότητα της ευτοπίας.

Τα τελευταία χρόνια ο δυτικός κόσμος βιώνει μια πρωτόγνωρη κρίση. Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς, σε συνδυασμό με τη σταδιακή διάλυση του "κράτους πρόνοιας" επιφέρουν ραγδαίες ανακατατάξεις σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο. Η μεταβίβαση όλο και περισσότερης πολιτικής εξουσίας σε υπερεθνικούς σχηματισμούς η συγκρότηση επιχειρηματικών συμμαχιών σε πλανητικό πλέον επίπεδο, ο μετασχηματισμός της εργασιακής διαδικασίας μέσω αναδιάρθρωσης της παραγωγής αλλά και των νέων τεχνολογιών που τη συνεπάγει, καθώς και η εντεινόμενη υποβάθμιση του περιβάλλοντος, συνθέτουν όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, που έχει ως βασική και κυρίαρχη λογική ότι τα πάντα είναι εφήμερα και αναλώσιμα, τα αγαθά, οι άνθρωποι, οι ηγέτες, οι ιδέες, οι αξίες. Χάριν της καταναλωτικής ευδαιμονίας μεταμορφωνόμαστε διαρκώς σε θύματα των ευτελών τεχνολογικο-καταναλωτικών ουτοπιών που προσφέρει απλόχερα η παγκόσμια ιδεολογική αγορά. Τα αυθεντικά ανθρωπιστικά ιδεώδη αντικαθίστανται, από την ψηφιακή ουτοπία του διαπλανητικού δικτυακού ατομισμού, που υποκαθιστά την άμεση κοινωνική επαφή. Η κατανάλωση μετατρέπεται σε μείζονα θρησκεία, ενώ η άμεση και εύκολη ικανοποίηση σε βασικό ζητούμενο της σύγχρονης καπιταλιστικής "κουλτούρας".

Στη χώρα μας η κρίση αυτή έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις και επιτείνεται επιπλέον με τις συνεχείς αποκαλύψεις για το μαύρο χρήμα που διακινείται από την πολιτική, οικονομική και δημοσιογραφική ελίτ. Η απληστία, η πολυτελής διαβίωση, ο άκρατος καταναλωτισμός, η υπερσυσσώρευση δύναμης, πλούτου και πάγιων περιουσιακών στοιχείων έχουν ανακηρυχθεί στα νέα εθνικά ιδεώδη τόσο της άρχουσας όσο και της μεσαίας επικουρικής δημοσιοϋπαλληλικής τάξης. Σήμερα όμως, γινόμαστε αντικείμενα και υποκείμενα μαζί μιας βίαιης αναπροσαρμογής της κυρίαρχης πραγματικότητας, καθώς η κοινωνία μας μοιάζει κουρασμένη, εξασθενημένη, προδομένη από τις κοινωνικές, ιδεολογικές, οικονομικές και ιστορικές ουτοπίες, στις οποίες πίστεψε. Τα είδωλα που μας εξυπηρέτησαν μέχρι σήμερα αποσυντίθενται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ενώ οι θεσμοί, που φαίνονταν ανθεκτικοί στο χρόνο, απειλούνται με πλήρη αποσύνθεση και καταστροφή.

Αυτή η βαθιά απογοήτευση σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο να εγκαταλείψουμε τη συνεχή αναζήτηση των αξιών και των στόχων που στοχεύουν στην ευτυχισμένη και ευδαίμονα ζωή. Αντίθετα, πρέπει να αναγνωρίσουμε τα λάθη του παρελθόντος και να διδαχθούμε από αυτά και να διαμορφώσουμε μια νέα κοσμοαντίληψη προσαρμοσμένη στον σημερινό άνθρωπο. Ίσως οι ανασυγκροτήσεις του παρελθόντος άγγιξαν μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων και ίσως ήταν πολύ στενές και ρηχές για να καλύψουν το εύρος των ανθρωπίνων αναγκών. Η κατανόηση του ανθρώπινου ψυχισμού, που οι μεγάλες φιλοσοφικές θεωρήσεις και η ανθρωπιστική ψυχολογία μας παρέχουν μπορούν να αποτελέσουν σήμερα τα θεμέλια και την κατευθυντήρια πορεία για την ίδρυση μιας ευτοπικής κοινωνίας. Η ενηλικιωμένη ανθρωπότητα βρίσκεται σήμερα σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή και πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στις αλυσίδες ενός "αναπόφευκτου" εξορθολογισμού ή μιας σύγχρονης ευτοπικής αναγέννησης Μπορούμε να αφεθούμε παθητικά στη ροή των σεναρίων, που κάποιοι άλλοι γράφουν πριν από μας, για μας ή να μεταμορφωθούμε σε δημιουργικούς και αποφασιστικούς παράγοντες των εξελίξεων. Μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται μια τεράστια δύναμη. Στο χέρι μας είναι να την ξυπνήσουμε και να την διοχετεύσουμε σε αγαθούς και ειρηνικούς στόχους. Μέχρι σήμερα η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο βασίστηκε στην ασυνειδησία, την άγνοια, τον φόβο, την απληστία, τον αποπροσανατολισμό, τη μισαλλοδοξία , και τη δεισιδαιμονία. Ένα καινούριο δίκτυο σχέσεων και θεσμών και μια αλλαγή των ψυχικών και πνευματικών χαρακτηριστικών των ανθρώπων, που θα στηρίζεται στη συνειδητότητα, στη γνώση, στη μη βία, στην ανεκτικότητα, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ισόρροπη φυσική παρουσία του ανθρώπου στον πλανήτη μπορούν να συγκροτήσουν τη νέα πραγματικότητα της "Ευτοπίας" (δηλαδή του καλού κόσμου). Το πρώτο βήμα για την ανασυγκρότηση αυτή είναι να ανακαινίσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και να βάλουμε καινούργια θεμέλια στη γνώση και τις προβολές μας. Υπό αυτήν την έννοια, η Ευτοπία δεν είναι η κλασική ονειροφανταστική ουτοπία των λογοτεχνών ή η θρησκευτική υπερβατικότητα των ιερατείων, αλλά μια ρεαλιστική πορεία προς τον καλό τόπο του εφικτού, εδώ και τώρα. Σημαίνει να μην υποτασσόμαστε στα πράγματα έτσι όπως μερικοί έχουν συμφέρον να είναι και να παλεύουμε για να γίνουν έτσι όπως θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι, για το γενικό καλό. Να γνωρίζουμε ότι η πρόοδος δεν είναι ταυτόσημη με την τεχνολογική ανάπτυξη και ότι το ανθρωπιστικό πρότυπο της ψυχικής υγείας δεν είναι ο μέσος νευρωτικά προσαρμοσμένος άνθρωπος, αλλά ο ολοκληρωμένος, αυτοπραγματωμένος ή εξατομικευμένος άνθρωπος, αυτός δηλαδή, που έχει ενεργοποιήσει και αναπτύξει όλες τις ικανότητές του σε μέγιστο βαθμό, έχει κατανοήσει και αποδεχτεί τον εαυτό του.

Ευτοπία σημαίνει να διατηρείς την ιστορική μνήμη, αλλά να μην προσκολλάσαι στις δάφνες ή στα λάθη του παρελθόντος, αποκλείοντας αβασάνιστα μια ορθότερη πορεία. Η Ευτοπία διατρανώνει το νόημα της ζωής και επιστρέφει στον υποτιμημένο άνθρωπο την χαμένη του αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση.

Ευτοπία σημαίνει ότι δεν περιμένουμε να αλλάξει ο άλλος, η κοινωνία ή το σύστημα για να πράξουμε εμείς το σωστό, δεν επιζητούμε αναγνώριση για αυτή μας την συμπεριφορά, αφού αυτή η ίδια αποτελεί και την ανταμοιβή μας. Η επιτέλεση του καθήκοντος δεν είναι μόνο αποστολή , αλλά και τρόπος ζωής, που χαρίζει ειρηνική συνείδηση και πλούσια συναισθήματα υψηλής ενέργειας.

Σε κοινωνικό επίπεδο τα παλιά και ξεπερασμένα πρότυπα είναι δεδομένο πως εμποδίζουν τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής και απομακρύνουν το ιδανικό της Ευτοπίας. Τα οργανωμένα συμφέροντα συνήθως αγνοούν τις νέες αναθεωρητικές ευκαιρίες, όταν δεν τις καταγγέλουν ως λαθεμένες, επικίνδυνες ή αιρετικές. Αισθάνονται σίγουροι ότι οι χάρτες τους είναι πλήρεις και ότι η κοσμοθεωρία όλων τους, δεξιόστροφων και αριστερόστροφων είναι σωστή και μάλιστα ιερή! Με τη συστηματική εθελότυφλη άρνηση να δεχθούμε τα νέα στοιχεία, αποφεύγουμε προσωρινά την ταλαιπωρία της ανασυγκρότησης, αλλά ταυτόχρονα χάνουμε μοναδικές ευκαιρίες για μεγαλύτερη ωρίμανση. Είναι καιρός να φέρουμε σε επαφή τα Ευτοπικά αρχέτυπα με τον καθημερινό μας κόσμο. Αν δεν επινοήσουμε ένα καινούργιο σχέδιο για τις ζωές μας η προοπτική για τον πολιτισμό μας είναι ζοφερή. Είναι καιρός να ορθώσουμε ένα νέο προσωπικό πολιτισμικό ανάστημα που θα εναντιώνεται στην κακογουστιά, στον ιδιωτικό οραματισμό, στην αγοραία συμπεριφορά, στις στερεότυπες ιδεοληψίες και τη γενικευμένη δυστοπία, που σήμερα κυριαρχούν στη χώρα μας, ώστε να συνδιαμορφώσουμε μέσω μιας δημιουργικής ανάμειξης των ιδεών μας και κυρίως των πρακτικών μας, ένα μαζικό κίνημα ευτοπίας, όπου ο πολιτισμός θα είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι ο άνθρωπος σκλάβος αφηρημένων οικονομικών μεγεθών και των άψυχων ιδεολογικών κατασκευασμάτων.

Ελπήνωρ

Πώς λειτουργεί ο παραδειγματισμός, η δύναμη της κουλτούρας, της συνήθειας και του μιμητισμού.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν είχε ποτέ και δεν έχει μέχρι σήμερα, αλλά ούτε φαίνεται ότι μπορεί να αποκτήσει ποτέ μετρήσιμους στόχους, έστω και στα ελάχιστα αποδεκτά όρια. Έτσι, και όταν ακόμη διέθετε μηχανισμούς ελέγχου της ποιότητας, ο έλεγχος μετατοπιζόταν σε ελεγκτικό μηχανισμό των ιδεών και αξιών, δηλαδή σε έλεγχο τήρησης των συμβολισμών. Για πολλές δεκαετίες και για ιστορικούς λόγους, η όποια μορφή αξιολόγησης εφαρμοζόταν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα σχετιζόταν περισσότερο με την επιβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας, η οποία οριζόταν με βάση μια πολιτική ιδεολογία και εφαρμοζόταν κατά τρόπο στεγνά διοικητικό, ενίοτε δε και με τη χρήση βίας, μέσω του γνωστού σε όλους επιθεωρητισμού.

Με την πολιτική αλλαγή του 1981, η εκπαίδευση απαλλάχτηκε από τον θεσμό του επιθεωρητή και όλες τις αρνητικές συνυποδηλώσεις του. Στη θέση του, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όρισε έναν διοικητικό προϊστάμενο (αρμόδιο για τις διοικητικές πράξεις) και έναν σχολικό σύμβουλο (ως παιδαγωγικό καθοδηγητή). Από την πρώτη στιγμή η διοίκηση περιήλθε στα χέρια των συνδικαλιστών και μέσω της κρατικής συνδιαχείρισης λειτούργησε ως ανατροφοδότης του κομματικού κράτους στο χώρο της εκπαίδευσης. Από την άλλη, ο θεσμός του σχολικού συμβούλου εγκαταλείφθηκε από την πολιτική ηγεσία, περιθωριοποιήθηκε από το παντοδύναμο συνδικαλιστικό κατεστημένο της εποχής και εν τέλει απαξιώθηκε από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας. Έκτοτε πέρασαν σχεδόν 30 έτη χωρίς καμία απολύτως αξιολογική κρίση του εκπαιδευτικού έργου στα σχολεία της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης. Δάσκαλοι και καθηγητές μέσα σε αυτό το διάστημα ξεκίνησαν και τελείωσαν τον επαγγελματικό τους βίο, χωρίς ποτέ να αξιολογηθούν από κανέναν και χωρίς να έχουν έστω τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουν ή να αναιρέσουν τις καθημερινές διδακτικές πρακτικές που εφαρμόζουν στις σχολικές αίθουσες, χωρίς καν να μπορούν να εντοπίσουν τις δυνατότητες και αδυναμίες τους σε μια προοπτική ανατροφοδότησης του εκπαιδευτικού τους έργου. Κάποιες νομοθετικές προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς, όπως, το 1997 με τον νόμο 2525 και το 2002 με τον νόμο 2986, να θεσμοθετηθεί μια μορφή αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου στα δημόσια σχολεία μας, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στην πράξη, αφού συνάντησαν τη σθεναρή αντίσταση όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Η σημερινή υπουργός Παιδείας, σε μια προσπάθεια να αποενοχοποιήσει την έννοια της αξιολόγησης και να την απαλλάξει από τη δαιμονοποίηση που προκαλεί στον εκπαιδευτικό κόσμο, έφερε προς εφαρμογή από τη νέα σχολική χρονιά και σε εθελουσία βάση ένα πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας. Σύσσωμο το συνδικαλιστικό εκπαιδευτικό κατεστημένο εναντιώνεται ξανά και σε αυτή την προσπάθεια που γίνεται, να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα αξιολόγησης στους εκπαιδευτικούς χώρους και μάλιστα με μια πρωτοφανή ομόφωνη διαπαραταξιακή πρωτοβουλία πιέζει τους εκπαιδευτικούς να αρνηθούν την εφαρμογή αυτού του προγράμματος και φαίνεται πως τα καταφέρνει απόλυτα . Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση είναι η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται γύρω από αυτή την άρνηση και τη συναντά κανείς τόσο σε παλιούς όσο και σε νέους εκπαιδευτικούς. Δάσκαλοι και καθηγητές, οι οποίοι δεν γνώρισαν τον επιθεωρητή ούτε καν ως μαθητές, επιχειρηματολογούν ενάντια στο πρόγραμμα της αυτοαξιολόγησης με το σκεπτικό ότι δε θέλουν να ποινικοποιηθεί ο τρόπος με τον οποίο διδάσκουν και οι πρακτικές που εφαρμόζουν στη σχολική τάξη.

Αναρωτιέται κανείς τελικά, μετά από 30 ολόκληρα χρόνια και μετά από τόσο μεγάλες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν στην κοινωνία μας, είναι δυνατόν να υπάρχει στο συλλογικό ασυνείδητο του εκπαιδευτικού κόσμου ακόμη ο φόβος του επιθεωρητισμού; Ή μήπως το συνδικαλιστικό κατεστημένο συντηρεί εντέχνως αυτόν τον αόρατο και απροσδιόριστο φόβο μόνο και μόνο για να τον χρησιμοποιεί ως ασπίδα και απειλή συνάμα ενάντια σε όποια μεταρρύθμιση επιχειρείται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία;

Έχουμε την αίσθηση ότι τα παραδοσιακά συνδικαλιστικά μορφώματα αδυνατούν πια να αναπτύξουν μια αληθινά ριζοσπαστική προοπτική και ανακυκλώνουν ανύπαρκτους φόβους του παρελθόντος για να μπορέσουν έτσι, μέσα από αυτούς τους φόβους να διαιωνίσουν τη φυσική τους παρουσία. Η εμμονή σε θεωρητικά εργαλεία και πρακτικές (κόμμα, συνδικάτο κτλ.) οι οποίες εξάντλησαν τη δυναμική τους στην κρατική συνδιαχείριση και στην ανατροφοδότηση του κομματικού διοικητισμού δεν μπορεί να συνοδεύεται με μεγάλες προσδοκίες για την εκπαίδευση. Ο παραδοσιακός συνδικαλισμός έπαψε πια να είναι ένα όργανο προοδευτικής προοπτικής για την εκπαίδευση, αλλά κατάντησε να λειτουργεί ως παραδειγματισμός και ως δύναμη κουλτούρας, συνήθειας και μιμητισμού σε μια κατεύθυνση συντηρητικής διαχείρισης της υπάρχουσας στρεβλής εκπαιδευτικής κατάστασης. Οι εκπαιδευτικοί δυστυχώς ακολουθώντας και υπακούοντας στις συνδικαλιστικές παγαποντιές ανακυκλώνουν και διαιωνίζουν καθημερινά λογικές και πρακτικές τις οποίες βρήκαν στους σχολικούς χώρους, χωρίς να αναρωτιούνται για τη χρησιμότητά τους. Το παρακάτω βίντεο είναι αποκαλυπτικό για τον τρόπο που λειτουργούν αυτές οι πρακτικές στα σχολεία μας.

 

Ελπήνωρ

Η συνωμοσία των μετρίων!

 "Η συνωμοσία των μετρίων" του Θοδωρή Μανίκα, ερμηνευμένο εξαιρετικά  από τον Θανάση Γκαϊφύλλια.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους περισπούδαστους πολιτικάντηδες που διαμόρφωσαν τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα και όρισαν τις τύχες του ελληνισμού!!!

"Τις προάλλες που βρεθήκαμε κάποιοι γνωστοί
στο σπίτι ενός παλιόφιλου σοφού ποιητή
το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα βιβλίο
που είχε τίτλο ‘η Συνωμοσία των Μετρίων’
το πήρα και το άνοιξα στην πρώτη του σελίδα
διάβασα μερικές γραμμές και αμέσως είδα
να με κοιτάζουν πονηρά και να μου κλείνουν μάτι
αυτοί που χρόνια σέρνουν την ζωή μου στο κρεβάτι
αυτοί που όταν πηγαίναμε ακόμη στο σχολείο
αφήνανε για μένα το τελευταίο θρανίο
παλιοί αφισσοκολλητές και χθεσινοί ζαπάτα
που τώρα είναι οπλισμένοι με κινητό και κάρτα
που μάθανε να παίρνουνε το ξίγκι από την μύγα
να βγάζουνε τα πιο πολλά βάζοντας τα πιο λίγα
που βιάστηκαν να χτίσουν το εξοχικό στην Λούτσα
και σκόπιμα μπερδεύουνε την βούρτσα με την...
Η Συνωμοσία των Μετρίων
Η Συνωμοσία των Μετρίων
Μόλις το πήραν μυρωδιά πως έγιναν πολλοί
φτιάξανε όπως τους βόλευε τα πρέπει και τα μη
βάλανε τρικλοποδιά στο κάθε παλληκάρι
και κόψαν το ποδόσφαιρο στον Γιώργο Δελικάρη
μάθανε να έχουν το μυαλό στο κάτω τους κεφάλι
και να είναι ευχαριστημένοι με το μια η άλλη
να λένε ναι σε όλα με ένα κούνημα των ώμων
μικροπαρανομώντας με την βούλα και τον νόμο
καταχραστές της λογικής διαλέγουν νέες θέσεις
και οι συγγραφείς τα παίρνουνε παίρνοντας συνεντεύξεις
και οι γκόμενες των σαλονιών την πέσανε στα ούτια
μαγκέψανε βλέπεις οι φελλοί και δώσ’ του μακροβούτια
και δώσ’ του γέλιο και χαρά και ωσαννά και μπράβο
και ζήτω που περάσανε από την πόρτα και τον μπράβο
που έχουνε πολιτικούς σε σόου με μοντέλα
και σταρ εισαγγελέα που την βρήκε στα μπουρδέλα.
Η Συνωμοσία των Μετρίων ρούφηξε τα χρόνια μας τον τόπο μας την γλώσσα και τα όνειρά μας
Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε τον ρόλο μας και ρόλο στους γονείς και στα παιδιά μας.
Πίσω από τα γραφεία τους έστησαν ζωούλες
σεξοπαρενοχλώντας ψαρωμένες μικρούλες
ξύλινες οι λέξεις τους στα αυτιά μου μόλις μπουν
ακούω μια φωνή να τραγουδά ‘Γιατί σιωπούν;’
γιατί σιωπούν τ' αδέλφια μου λιώνοντας στην ψάθα
ελπίζοντας μόνο στου Λόττο την χρυσή εξάδα
γιατί ξεχνάνε πως δεν είμαστε για τεμενάδες
όχι γραικοί μα Έλληνες, Γιουνάν και όχι ραγιάδες
την ώρα που εσύ χόρευες πάνω σε ένα τραπέζι
πάνω από την χώρα στάθηκε ένα μαύρο πετιμέζι
μας έβαλε στο μάτι μα αντί να κλάψω
την Συνωμοσία των Μετρίων εδώ θα γράψω
εδώ θα γράψω την προσωπική μου ιστορία
εδώ που με έριξε του χρόνου η συγκυρία
εδώ που βάλαν φυλακή και τον Κολοκοτρώνη
και θίασο σκιών μας κάνανε πίσω από το σεντόνι.
Η συνωμοσία των μετρίων ρούφηξε τα χρόνια μας τον τόπο μας την γλώσσα και τα όνειρά μας
Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε τον ρόλο μας και ρόλο στους γονείς και στα παιδιά μας.
Πήρα το θάρρος και έκανα μιαν ευχή και για σένα
που δεν νοστάλγησες ποτέ τίποτα και κανένα
ευχήθηκα λοιπόν να νοσταλγήσεις κάτι
κι αυτό να είναι της ψυχής σου το λεπτό το κομμάτι
που σου το πήρανε προκαταβολικά στα διόδια
για να μην ανεβείς ως την κορφή με τα πόδια
αλλά για να 'χεις στήριγμα των Μετρίων τις πλάτες
αφήνοντας στην άκρη τις αληθινές τις γάτες
τις τελευταίες φουρνιές του ανθρώπινου γένους
έχω αφήσει δύο σπόρους καλά ποτισμένους
και αν συνεχίσει ο κόσμος στων Μετρίων την ρότα
ας είναι τα παιδιά μας που θα του κλείσουν την πόρτα
με μια επανάσταση που δεν θα την δεις στις ειδήσεις
μα που αν τύχει και βρεθείς κοντά της μπορεί να κερδίσεις
αυτό που χρόνια τώρα σου έχουν στερήσει
και με την Συνωμοσία των Μετρίων σου έχουν κρύψει.
Η Συνωμοσία των Μετρίων ρούφηξε τα χρόνια μας τον τόπο μας την γλώσσα και τα όνειρά μας
Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε τον ρόλο μας και ρόλο στους γονείς και στα παιδιά μας."

Ελπήνωρ

Δεν εκλεγήκατε βουλευτές; Προσλαμβάνεστε ως υπάλληλοι της Βουλής!

Από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, αρ. 171/12-5-2010.

Με την 6568/4517/11−5−2010 απόφαση του Προέδρου της

Βουλής των Ελλήνων διορίζεται, στο Γραφείο του Προέ−

δρου της δεύτερης κατά σειρά δυνάμεως Κ.Ο. της «ΝΕΑΣ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», Αντώνη Σαμαρά, στη Βουλή, μετά την

κατά νόμο πρότασή του, σε υπάρχουσα κενή οργανική

θέση μετακλητού υπαλλήλου, που προβλέπεται από τις

διατάξεις του άρθρου 41 παρ. 1ΣΤ εδαφ. β’ περ. ββ’, του

Κανονισμού της Βουλής (Μέρος Β΄, ΦΕΚ 51/Α/97), όπως

ισχύει, ο Εμμανουήλ Μαυρομμάτης του Μιχαήλ, με Α΄ βαθ−

μό και 11° Μ.Κ., όπως τούτο ισχύει για τους υπαλλήλους

της Βουλής της ΠΕ μισθολογικής κατηγορίας (Μ.Κ. 18−1),

του Ν. 3205/2003 (ΦΕΚ 297/Α/2003), όπως ισχύει.

(Αρ. εγκρίσεως δαπάνης Δ/νσεως Οικον. Υπηρεσιών

της Βουλής: 6570/4519/11−5−2010).

Δεν έχουν τέλος οι διορισμοί ημετέρων στη Βουλή. Ιδιαίτερη όμως εντύπωση προκαλούν οι διορισμοί πρώην «γαλάζιων» βουλευτών, οι οποίοι αφού έχασαν τις έδρες τους, στη συνέχεια έγιναν μόνιμοι υπάλληλοι στη Βουλή. Μη πεινάσουν κιόλας τα παιδιά! Πριν λίγο καιρό προσελήφθησαν ως υπάλληλοι της Βουλής η πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ., Μερόπη Κλάδη και ο πρώην Βουλευτής της Ν.Δ., Γιάννης Κουράκης.

Στις 11 Μαΐου 2010 και ενώ το πανελλήνιο βοά για τις προσλήψεις συγγενών και φίλων όλων των πολιτικών αποχρώσεων του ελληνικού κοινοβουλίου και την ευνοϊκή τους εισοδηματική μεταχείριση, ο γνωστός αθλητικός δημοσιογράφος Μανώλης Μαυρομάτης διορίστηκε κι αυτός στη Βουλή, ως μετακλητός υπάλληλος στο γραφείο του προέδρου της Ν.Δ., Αντώνη Σαμαρά, έπειτα μάλιστα από δική του εισήγηση. Ο «Μανόλο» βέβαια, δε διορίζεται ως ανειδίκευτος υπάλληλος αλλά με τον υψηλότερο βαθμό Α΄ και στο μισθολογικό κλιμάκιο 11. Να σημειωθεί επίσης, ότι ο «Μανόλο» λαμβάνει παράλληλα και τις ανάλογες συντάξεις ως συνταξιούχος δημοσιογράφος και ως συνταξιούχος ευρωβουλευτής (όπως και η Μερόπη Κλάδη). Φαίνεται πως στη Ν.Δ., και όχι μόνο, δεν το πήραν το μήνυμα.

Αλήθεια τι έχουν να πουν όλοι αυτοί οι αδιόρθωτοι εθνοπατέρες στους άνεργους νέους με τις πολλαπλές σπουδές, τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά;  Ναι ξέρουμε! «Γαία πυρί μειχθήτω»!

Ελπήνωρ 

Management & Leadership... έτσι για να μαθαίνουμε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αδιέξοδα...

" Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε… Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού  μέχρι 15 000 παγκοσμίως.

 Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.
Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε.
Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί εκείνος έμενε αμίλητος.

Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο ποιο σωστά μπορώ διότι η αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.

 «Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών, που πάει στο σπίτι το οποίο χρωστάει, και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε, και αν και λίγα, του είναι αρκετά.

 Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεία του να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του…, τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του;

 Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλεία, θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.
ΑΛΛΑ την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.
Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135 000 000.
 Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο:
Ελάττωση του μισθού μου - 75%
Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50%
Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40%, κτλ.
 Καμία απόλυση.
 Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.»
Σηκώθηκε και έφυγε, και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο: «Κρίμα που θα παίξετε γκολφ μονό τρεις φόρες, αντί για έξι, παιδιά».

 Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980, πριν αρχίσει η κρίση.

 Σ ' αυτό το διάστημα,  είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες . Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομά του.

Το 1992 στο τραπέζι που του κάναμε για τη συνταξιοδότηση του - και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο, αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες- τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:

« Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες, από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες, διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα, όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.

 Και κανείς μα κανείς ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.

Ενώ εσείς που ήσασταν δίπλα μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις.

Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα... Και εργοστάσια καίει.»

Σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας (άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες) του Όμπυα."

 Γιατί το έγραψα;
 Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση, ραφιόφωνο, και άλλα Μ.Μ.Ε. και να μιλούν
για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, βέβαια),
ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, βέβαια),
αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, βέβαια) …

 Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης, για  το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Φυσικά είναι για τις αλλαγές -ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ.

 Έτσι, θα είναι όχι μόνο προστατευμένοι, αλλά η ΚΡΙΣΗ θα αποτελεί γι αυτούς ΕΥΚΑΙΡΙΑ,  να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους.

Λοιπόν, νάνοι της νοημοσύνης έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι. Έτσι δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα. ΠΑΝΤΟΥ.

ΑΛΛΑΓΗ ΝΑΙ, ΣΕ ΟΛΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΠΟΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΠΛΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΙΝΟΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ.

Επλήνωρ

Το ενιαίο μισθολόγιο είναι η τελευταία ελπίδα για την ανατροπή του γενικευμένου αισθήματος της αδικίας που κυριαρχεί στη δημοσιοϋπαλληλία.

Τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση κυρίως απέναντι στους μισθωτούς και συνταξιούχους δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι είναι πολύ σκληρά και ανατρέπουν τους οικογενειακούς προγραμματισμούς και τις ειλημμένες υποχρεώσεις όλων μας. Ποτέ και καμιά άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πήρε τόσο σκληρά μέτρα και δεν προκάλεσε τόσο σημαντική απώλεια στο εισόδημα των εργαζομένων της. Όμως, ο ελληνικός λαός από την πλευρά του επέδειξε μια σπάνια ωριμότητα, την οποία κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί μέχρι πριν λίγο καιρό, αφού φαίνεται κατά μεγάλο ποσοστό να έχει πειστεί για την αναγκαιότητά τους, προκειμένου να σωθεί η χώρα. Έτσι, θα λέγαμε ότι η κυβέρνηση έχει ήδη αποκτήσει ένα πολύ μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα εξασφαλίζοντας τη σιωπηρή ανοχή της κοινωνίας και δε μένει παρά να εργαστεί επίμονα προς τον εθνικό στόχο, να ξεπεράσουμε δηλαδή, την ύφεση και να οδηγηθούμε σε μια περίοδο ανάπτυξης, κατά την οποία θα δημιουργηθούν πρωτογενή οικονομικά πλεονάσματα που θα ελαττώσουν στη συνέχεια το σωρευμένο εθνικό χρέος.

Πέρα, όμως, από τον βασικό στόχο, η κυβέρνηση κρίνεται καθημερινά και από τις πολιτικές και τις πρακτικές τις οποίες εφαρμόζει και κυρίως εκείνες που έχουν να κάνουν με το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών. Γι αυτό πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση, αν θέλει να συνεχίσει να έχει αυτή την ανοχή του ελληνικού λαού, οφείλει με τις πράξεις της να καταδεικνύει ότι το σκληρό σχέδιο λιτότητας δεν είναι μονομερές, αλλά κατανέμεται αναλογικά σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες της κοινωνίας μας και δε δημιουργεί θύλακες ευνοημένων και ημετέρων. Διαφορετικά κινδυνεύει αυτή η σιωπηρή συγκατάθεση να μετατραπεί σε μια ηχηρή, γενικευμένη και ανεξέλεγκτη κοινωνική αντίδραση με απρόβλεπτες διαστάσεις για τη χώρα και το λαό. Δε χρειάζεται παρά μια σπίθα αδικίας να διαχυθεί στις σκληρά δοκιμαζόμενες λαϊκές τάξεις και να πάρει η συσσωρευμένη βουβή λαϊκή οργή μορφή λαϊκής επανάστασης.

Για παράδειγμα, οι αμοιβές όσων βρίσκονται εντός του κοινοβουλίου αποτελούν μια εξοργιστική πρόκληση για τους πληβείους που ζουν εκτός των τειχών της και επιθυμούν την καύση της. Η πρόκληση αυτή εντείνεται και από τις δηλώσεις του ίδιου του προέδρου της Βουλής και πολλών άλλων πολιτικών παραγόντων. Οι πολιτικοί μας, από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, εμμένουν με δηλώσεις τους στην υπεράσπιση των παράλογων επιδομάτων που δίνονται στους υπαλλήλους της Βουλής. Έτσι, ενώ ο λαός στενάζει με τις περικοπές, σε επιδόματα (20%) και του 13ου και 14ου μισθού ( >50%), οι εκπρόσωποι του έθνους εφευρίσκουν τερτίπια και ενσωματώνουν τον 15ο και 16ο μισθό στη μηνιαία μισθοδοσία για τους συγγενείς και φίλους τους, υπαλλήλους της Βουλής. Ενώ, ένας δημόσιος υπάλληλος σήμερα με 35 έτη υπηρεσίας λαμβάνει συντάξιμες αποδοχές που αντιστοιχούν στο 77% του βασικού του μισθού, ο υπάλληλος της Βουλής παίρνει πλήρη σύνταξη στα 28,5 έτη και στο 100% του μισθού του. Λίγο πριν βγουν στη σύνταξη οι υπάλληλοι της Βουλής λαμβάνουν μία επιπλέον προσαύξηση του ήδη προσαυξημένου μισθού τους κατά 15%, ενώ από το Ταμείο Αρωγής Υπαλλήλων Βουλής παίρνουν ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης. Συνεπώς με 28,5 χρόνια υπηρεσίας, οι αποχωρούντες υπάλληλοι της Βουλής λαμβάνουν εφάπαξ ίσο με 58 μισθούς. Αν υπολογίσει κανείς τις συντάξιμες αποδοχές από 1.898 έως 2.540 ευρώ, τότε το εφάπαξ κυμαίνεται από 110.084 έως 147.320 ευρώ ανάλογα με την κατηγορία του υπαλλήλου. Στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα κάποιος με τα ίδια χρόνια προϋπηρεσίας παίρνει εφάπαξ 43.000 ευρώ και μηνιαία σύνταξη 1020 ευρώ.

Ο πρόεδρος δε της Βουλής, υπερασπιζόμενος τους πραιτοριανούς του, δήλωσε ότι το κόστος λειτουργίας της Βουλής δεν ξεπερνά το 3,5 τοις χιλίοις του εθνικού προϊόντος, θεωρώντας το βέβαια αμελητέο. Τον καλούμε όμως να αναλογιστεί, αν 2500 άτομα (βουλευτές και υπάλληλοι της Βουλής) νέμονται το 3,5 τοις χιλίοις του εθνικού προϊόντος, τι μέρος αντιστοιχεί σε ανάλογα ισόποσα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού; Απλώς τον ενημερώνουμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση, για να έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε όλοι το ισοδύναμο με αυτούς κομμάτι θα έπρεπε το εθνικό προϊόν να είναι 140 φορές μεγαλύτερο. Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος τα ευφυολογήματα και ας εργαστούν σε μια κατεύθυνση δικαιότερης κατανομής των βαρών, προτού απωλέσουν και τα τελευταία λαϊκά ερείσματα που διαθέτουν. Βέβαια, η μισθολογική και συνταξιοδοτική μεταχείριση των υπαλλήλων της Βουλής είναι καθρέφτης του πολύ πιο σκανδαλώδους καθεστώτος που ισχύει και για τους ίδιους τους βουλευτές. Επίσης, αντίστοιχες μεροληπτικές πρακτικές παρατηρούμε και σε άλλες περιπτώσεις, όπως το Δ.Ε.Τ.Ε., που εισπράττεται μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ από όλους μας, για να δοθεί ως επίδομα στους υψηλόμισθους τελωνειακούς υπαλλήλους. Έτσι, έχουμε το εξωφρενικό φαινόμενο ο άνεργος και ο μικροσυνταξιούχος να ενισχύει τον καλοπληρωμένο τελωνειακό.

Θεωρούμε, λοιπόν, ότι έφτασε η ώρα να εφαρμοστεί το ενιαίο μισθολόγιο ως τελευταία ελπίδα για την ανατροπή του γενικευμένου αισθήματος της αδικίας που κυριαρχεί στη δημοσιοϋπαλληλία και γενικότερα στον ελληνικό λαό.

Ελπήνωρ

Όταν οι εραστές τσακώνονται εκστομίζουν τις πιο βαριές …αλήθειες.

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, στη συνεδρίαση του συνδέσμου και παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού, εκφράστηκε απαξιωτικά για τον πολιτικό κόσμο και σε μια τοποθέτηση με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά, πρότεινε στους βουλευτές να αναλάβουν θεσμικές πρωτοβουλίες και τα κοινοβουλευτικά κόμματα να ενεργήσουν άμεσα για την εξυγίανση της δημόσιας σφαίρας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι, «πρέπει να μεταγγίσουμε μία νέα ιδεολογική και θεσμική βάση στην κοινωνία και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Αυτή θα είναι η πραγματική Νέα Μεταπολίτευση και αυτή μπορεί να πυροδοτηθεί μόνο από την πραγματική οικονομία, από τις δυνάμεις της επιχειρηματικής γνώσης, τόλμης και δράσης». Ο κ. Δασκαλόπουλος επίσης, χαρακτήρισε τα κόμματα «διαπλεκόμενα με το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης», υποστηρίζοντας ότι «είναι προφανής η απροθυμία όλων των κομμάτων να κόψουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται», γιατί «αισθάνονται ότι η συρρίκνωση του Κράτους και η ανεμπόδιστη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οικονομίας, θα συρρίκνωνε την εξουσία τους -άρα και τα προνόμιά τους».

Οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ αποτέλεσαν την αφορμή για να λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του πολιτικού κόσμου της χώρας. Η αντίδραση από τους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων ήταν άμεση, πολυμέτωπη και συντονισμένη. Μάλιστα ο κ. Χ. Καστανίδης επιστράτευσε και τη λαϊκή σοφία για να καταγγείλει τον κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό κόσμο της χώρας, με την παροιμία: «Χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιακά» Στη συνέχεια ξέσπασε λέγοντας ότι, «Την πολιτική δεν μπορούν να την κρίνουν και να την αλλάξουν επιχειρηματίες βουτηγμένοι στη διαπλοκή, που αφού επί χρόνια κατασπατάλησαν κρατικούς πόρους, προστατευόμενοι από κρατικές συνθήκες, τώρα ανακάλυψαν και ισχυρίζονται ότι η ελεύθερη οικονομία από μόνη της, (ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες βέβαια, ζητούν από το κράτος να βοηθήσει την ελεύθερη οικονομία), μπορεί να δώσει τη λύση του προβλήματος».

Τόσο η τοποθέτηση του προέδρου του ΣΕΒ όσο και η ομόφωνη αντίδραση των πολιτικών που ξυφούλκησαν εναντίον των επιχειρηματιών, μας θύμισε τον καβγά που στήνουν τα ζευγάρια όταν επέρχεται η κούραση της συμβίωσης και βρίσκονται στη διαδικασία του χωρισμού. Μετά από μια μακροχρόνια συμβίωση του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου της χώρας και αφού ερωτοτροπούσαν σε βάρος του ελληνικού λαού ήρθε η ώρα του διαζυγίου. Κάθε χωρισμός όμως γίνεται με επώδυνο τρόπο και όσο πιο μεγάλος ήταν ο έρωτας του ζευγαριού τόσο εντονότερο το ξεκατίνιασμα. Ο ένας μιλάει υποτιμητικά, αναδεικνύοντας την ανικανότητα του πολιτικού επιβήτορα και ο άλλος ανταπαντάει ηθικολογώντας εναντίον της αγοραίας εκπορνευόμενης επιχειρηματικότητας. Ο λαός όμως ξέχασε ότι το ερωτευμένο ζευγαράκι, του πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου διήγε τον "αιώνα του μέλιτος" απομυζώντας τον πλούτο της χώρας. Ο απλός κόσμος αρκέστηκε στο ρύζι από την τελετή των νεονύμφων και αποχαυνωμένος παρατηρούσε τη βιντεο-επανάληψη της γαμήλιας τελετής, που του προσφέρθηκε από τους επιτήδειους δημοσιογραφικούς σχολιαστές, μέσα από τα πολιτικά και κοσμικά τηλεοπτικά magazino, που άφηναν έντεχνα να διαφανούν και κάποιες μικρές γαργαλιστικές στιγμές της πολιτικοοικονομικής τσιριμόνιας. Τώρα πια γνωρίζουμε ότι οι δύο λατρεμένοι σύζυγοι βρίσκονται στη φάση αναζήτησης νέων συντρόφων. Όπως και να έχει όμως, χάριν της δημοκρατίας,  προτιμούμε στο ρόλο του επιβήτορα ακόμη και την ανίκανη πολιτική, με την προσδοκία ότι μπορούμε έστω και με εξωτερική τεχνική βοήθεια να βελτιώσουμε τη στυτική της λειτουργία.

Ελπήνωρ

Από τον Πολιτισμό της γραφής στον Πολιτισμό της Εικόνας

Παρατηρώντας πριν λίγες ημέρες τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίζονταν στην Αθήνα μείναμε άναυδοι μπροστά στις εικόνες που έτρεχαν κατ’ επανάληψη μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, τα ξένα δίκτυα, τις ιστοσελίδες και τα διάφορα Blogs. Διαλέξαμε τη στάση της περισυλλογής και του αναστοχασμού και δεν κάναμε καμιά αναφορά στα ίδια τα γεγονότα και την τραγικότητά τους. Άλλωστε τι να πει κανείς, τα είπαν όλα οι εικόνες. Εμείς απλώς αναρωτηθήκαμε αν υπάρχουν πράγματα σ’ αυτή την ρευστή εποχή που όλοι μας δηλώνουμε ότι ζούμε, τα οποία να θεωρούνται πια προβλέψιμα. Θεωρούμε πως σήμερα, λίγα πράγματα μπορούν να θεωρηθούν με ασφάλεια δεδομένα, όσο το γεγονός ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της τεχνολογίας είναι σαφώς μεγαλύτερος από τον ανάλογο ρυθμό εξέλιξης της κοινωνικής οργάνωσης και του πνευματικού πολιτισμού.Aυτή η πολιτιστική  βραδυπορία έχει ως αποτέλεσμα η πραγματικότητα να ερμηνεύεται, όχι ως προϊόν γλώσσας και σκέψης αλλά να στοιχειοθετείται μέσω της επικοινωνίας, και της διαμεσολάβησης του κόσμου από την εικόνα. Ο πολιτισμός μας, από πολιτισμός του γραπτού λόγου έχει μετεξελιχθεί πια σε πολιτισμό της εικόνας. Αυτό από μόνο του δεν φαντάζει βέβαια, ούτε καλό ούτε κακό, αν δεν εξεταστούν οι βαθιές συνέπειες που έχει για την ίδια την πληροφορία και τη δέσμευση του νοήματος.

Κάθε τεχνολογικό μέσο προβάλλει την εικόνα με τέτοιο τρόπο και με τέτοιο ρυθμό που στο τέλος δημιουργεί τη δική του αντίληψη για τα γεγονότα και τον κόσμο. Κάθε αλλαγή καναλιού αλλάζει και το νόημα. Άρα, το μέσο επικοινωνίας αλλάζει την αντίληψή μας για τον κόσμο, ενώ οι συσκευές διανομής είναι εκείνες που ενσταλάζουν στην πληροφορία την καθοριστική για τον δέκτη σημασία. Πίσω από τον μαγικό κόσμο της εικόνας και μάλιστα της τεχνικής εικόνας και της οθόνης, πίσω από τα πίξελ και τους φωτογραφικούς κόκκους, διακρίνει κανείς ένα περίπλοκο πολιτικό και επιχειρηματικό ιστό που, επεκτείνοντας σταθερά το πεδίο δράσης και εξουσίας του, επιχειρεί να χειραγωγήσει τη συλλογική συνείδηση, διαπλάθοντας τη φυσιογνωμία της σύγχρονης εποχής. Οι ρυθμιστές της σύγχρονης τεχνολογίας αποσκοπούν μέσω των τεχνικών εικόνων στην διαχείριση της πληροφορίας, τη διευθέτηση της πιθανότητας και τη δόμηση του ενδεχόμενου πεδίου δράσης των άλλων και σε τελική ανάλυση της ρύθμισης του μέλλοντος σε προ – καθορισμούς.

Η τεχνική εικόνα δεν πληροφορεί (δεν πληροί τη φόρμα, δεν πληροφορμεί) αλλά είναι μια διαρκής αλλαγή και η αλλαγή έχει γίνει συνήθεια, πλεονάζει, και δεσμεύει το απρόβλεπτο της ανθρώπινης πρόθεσης. Κάθε δράση δεν προκύπτει από τη διαστολή της σκέψης, ως δυναμική δηλαδή διασταύρωση της ύλης με το πνεύμα, αλλά ως σμίκρυνση του τσιπ μέσα από την έντεχνη προσαρμογή του software με το hardware.

Ελπήνωρ

Η επανεκπαίδευση όλων μας αποτελεί ίσως τη μόνη μας διέξοδο από την οικονομική κρίση

Τώρα πια που το ζήτημα της επαναδανειοδότησης της χώρας για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους πήρε μια παράταση ολίγων ετών, η κυβέρνηση οφείλει να εγκαταλείψει τους ρυθμούς που είχε υιοθετήσει για 8 μήνες και να τρέξει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα με βασικό στόχο την ανατροπή όλων των δομών της δημόσιας διοίκησης, αλλά και αυτών που αφορούν στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίες αποτελούν το βασικότερο εμπόδιο για μια ορθολογική και ανταγωνιστική ανάπτυξη της οικονομίας μας. Γι αυτό, θεωρούμε ότι η προσπάθεια αυτή θα πρέπει να κινηθεί σε δύο βασικούς πυλώνες, που θα συντείνουν αλληλοεξαρτώμενες να οικοδομήσουν μια νέα οργανωσιακή κρατική δομή που θα συνεπικουρεί επιτελικά στην ανάπτυξη ενός υγιούς και ανταγωνιστικού ιδιωτικού τομέα, μακριά από κρατικοδίαιτες και παρωχημένες πρακτικές. Οι δύο αυτοί πυλώνες ανάπτυξης είναι από τη μια η κατάργηση του γραφειοκρατικού και κομματοκρατούμενου μοντέλου διοίκησης και από την άλλη η ώθηση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας σε νέα προϊόντα και υπηρεσίες που η χώρα μπορεί να έχει πραγματικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Πώς όμως θα επιτευχθεί αυτός ο διπλός στόχος, ώστε να παραχθεί γρήγορα πρωτογενές πλεόνασμα που θα καλύψει με τη σειρά του μέρος των ληξιπρόθεσμων χρεών μας; Σε μια κατεστραμμένη και αποδιοργανωμένη οικονομία, όπως η ελληνική, με στελεχιακό και εργατικό δυναμικό προσκολλημένο σε παρωχημένες ιδέες και πρακτικές, το οποίο έχει συνηθίσει να αναμασά διαρκώς «θεωρητικές μπουρδολογίες», μακριά από οποιαδήποτε μορφή καινοτομίας και δημιουργικότητας, τα πράγματα φαντάζουν σχεδόν αδύνατα. Όχι βέβαια, πως δεν υπάρχουν καινοτόμοι επιστήμονες και επιχειρηματικά ευρηματικά μυαλά, αλλά αυτά τα ανήσυχα μυαλά είτε ζουν στο περιθώριο απογοητευμένοι από το για δεκαετίες κομματοκρατούμενο σύστημα οργάνωσης είτε έχουν ήδη αναζητήσει διέξοδο σε χώρες του εξωτερικού.Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Θεωρούμε ότι η κυβέρνηση πρέπει να ξεκινήσει ένα ριζικό γρήγορο και μεθοδικό πρόγραμμα επανεκπαίδευσης και κατάρτισης όλου του ενεργού πληθυσμού της χώρας που θα έχει ως στόχο να αποβάλλουμε όλες τις θεμελιωμένες λογικές και να υιοθετήσουμε σύγχρονες και ευέλικτες απόψεις που θα μας βοηθήσουν να διαχειριζόμαστε την πολυπλοκότητα και αβεβαιότητα που επικρατεί στον κόσμο, αποβάλλοντας τα στερεότυπα που πηγάζουν από την εσωστρέφεια και τον κομματισμό.

Η σωστή και συστηματική εκπαίδευση των νέων ανθρώπων αλλά και η συνεχόμενη κατάρτιση και εξειδίκευση των εργαζομένων και των στελεχών του δημόσιου τομέα αλλά και των επιχειρήσεων είναι επιτακτική ανάγκη για την ταχύτερη ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας. Θα πρέπει να γίνει από όλους αντιληπτό ότι η εκπαίδευση των νέων ανθρώπων, των εργαζομένων και η εξειδίκευση του στελεχιακού δυναμικού της χώρας αποτελούν μονόδρομο, εάν θέλουμε όχι μόνο να σωθούμε, αλλά και να βγούμε ενισχυμένοι από την πρωτοφανή οικονομική, κοινωνική και θεσμική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να βρεθούν τρόποι, ώστε ο τεράστιος αριθμός του εν δυνάμει και του δυνητικού εργασιακού δυναμικού της χώρας μας να παρακολουθήσει σύντομα προγράμματα σπουδών τα οποία και θα τους βοηθήσουν και θα τους κάνουν παραγωγικούς και αποτελεσματικούς στην εργασία τους. Σε πρώτο επίπεδο η δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση θα πρέπει να εστιάσουν σε υψηλότερο βαθμό στις πραγματικές ανάγκες της αγοράς εργασίας. Έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο σε κάποια επαγγέλματα η προσφορά εργασίας να είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση, καθώς και το αντίθετο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, αφενός την αύξηση της ανεργίας, κυρίως των πτυχιούχων, αφετέρου τη μονομερή ευημερία ορισμένων μόνο επαγγελμάτων. Πιστεύουμε βάσιμα ότι μέσω μιας συγχρονισμένης και πολύ καλά οργανωμένης προσπάθειας θα καταφέρουμε να εκλείψει το φαινόμενο αυτό, έτσι ώστε να επιτύχουμε την ισορροπία στην αγορά εργασίας και κατ’ επέκταση την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Σε δεύτερο επίπεδο, συνδυαστικά με άμεσα μέτρα που πρέπει να παρθούν για την ενίσχυση της ρευστότητας των επιχειρήσεων, θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στη συνεχή εξειδίκευση και κατάρτιση του εργατικού δυναμικού αλλά και των στελεχών των επιχειρήσεων, προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικοί, να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους και κατ’ επέκταση να αυξηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας. Η έλλειψη της συνεχούς κατάρτισης και εξειδίκευσης παρατηρείται και στους ελεύθερους επαγγελματίες. Θεωρούμε ότι προκειμένου να εξασφαλίσουν την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών, επομένως και για να παραμείνουν ανταγωνιστικοί, θα πρέπει συνεχώς να μετεκπαιδεύονται παρακολουθώντας εξειδικευμένα προγράμματα. Είναι προφανές ότι στη διαδικασία αυτή πρέπει να μπουν και οι παραγωγικές τάξεις. Σε αυτόν τον τομέα, δυστυχώς, δεν υπάρχει εξέλιξη στη χώρα μας, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει σε όλα τα προηγμένα κράτη.

Εν τέλει πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας ότι προκειμένου να μη βουλιάξουμε οφείλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, να ξεμάθουμε αυτά που είχαμε ως τώρα μάθει ως βεβαιότητες και θέσφατα. Κι αυτό, μόνο η συνεχής επανεκπαίδευση και διαβίου κατάρτιση μπορεί να το επιτύχει. Η επαγγελματική μας εκπαίδευση δεν μπορεί να έχει ημερομηνία λήξεως την ημέρα απόκτησης του πτυχίου μας, αλλά είναι μία συνεχής και αέναη διαδικασία, που το ίδιο το κράτος και οι ιδιωτικοί φορείς πρέπει να οργανώνουν και να αξιοποιούν.

Ελπήνωρ

Η μεταφυσική αντίληψη για την προστασία της χώρας

Εδώ και πολλά χρόνια, κυρίως όμως από την εποχή του βρώμικου 89 και με απαρχή τις κυβερνήσεις συνεργασίας, την οικουμενική και την αντίστοιχη 3ετή διακυβέρνηση Μητσοτάκη, όλα τα οικονομικά στοιχεία στη χώρα μας έδειχναν ότι υπήρχε μια βαθειά υφέρπουσα και σοβούσα κρίση που κάποτε θα ερχόταν στην επιφάνεια με δραματικό τρόπο παρά την προσπάθεια συγκάλυψης από τις διάφορες κυβερνήσεις με τη βοήθεια της εφαρμοζόμενης δημιουργικής λογιστικής. Τα συνεχή και συσσωρευμένα ελλείμματα διόγκωναν με γεωμετρική πρόοδο το δημόσιο χρέος της χώρας, αναγκάζοντας το κράτος να δανείζεται όλο και περισσότερο για τις τρέχουσες ανάγκες του. Ενώ οι εξαγωγές συνεχώς βυθιζόταν σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα, οι εισαγωγές στηριζόμενες στα δανεικά του κράτους και των ιδιωτών έτρεχαν με ιλιγγιώδη ρυθμό δημιουργώντας τεράστιο άνοιγμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και επιπλέον η παραγωγικότητα κατέρρεε σε όλους τους τομείς της οικονομίας, τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα.

 Οι πολιτικοί μας ταγοί έδειχναν να αδιαφορούν για αυτά τα μακροοικονομικά μεγέθη που εμφάνιζε η χώρα και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν πώς με διάφορα πολιτικά τερτίπια θα κερδίσουν τις επόμενες εκλογές παραμένοντας για λίγο ακόμη στην εξουσία. Έτσι, η κυβέρνηση Καραμανλή του 2004 δεν ολοκληρώνει τη θητεία της, αλλά ανανεώνεται με μια επιπλέον κοινοβουλευτική εντολή το 2007 και τελικά εγκαταλείπει την εξουσία το 2009 αφήνοντας πίσω της τραγικά οικονομικά μεγέθη για τη χώρα και τους Έλληνες. Η νέα κυβέρνηση φαίνεται να ξαφνιάζεται από την κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία μας και πελαγοδρομεί σε μια συνεχή και αέναη παλινδρόμηση τακτικών με εμφανή αδυναμία στη χάραξη πολιτικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της έκρυθμης κατάστασης. Ο λαός από την πλευρά του δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης και δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Αναρωτιέται όμως κανείς, πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται τόσα χρόνια πολιτικοί και πολίτες το πού οδηγείται με μαθηματική βεβαιότητα η χώρα; Πώς είναι δυνατόν να βιώνουν μια τέτοια χίμαιρα για τόσο μεγάλο διάστημα; Γιατί, πολίτες και πολιτικοί έκλειναν τα αυτιά τους στις ψύχραιμες και λογικές φωνές που προμήνυαν για την καταστροφή πού ερχόταν; Θεωρούμε για έναν απλό λόγο: Οι Έλληνες πίστευαν σε μια μεταφυσική αντίληψη για την προστασία της χώρας.

Ο λαός μας είχε εγγραμματισθεί με μια λογική, ώστε είχε διαμορφώσει μια διαδεδομένη πεποίθηση ότι υπάρχει ένα αόρατο χέρι που προστατεύει αυτό το κράτος. Το ένδοξο παρελθόν και ο κεντρικός αλλά μη οριοθετημένος ρόλος της εκκλησίας, δημιούργησε μια θρησκόληπτη ιδεοληψία που οδήγησε με τη σειρά της σ’ αυτή τη μεταφυσική βεβαιότητα για τον περιούσιο λαό, που η Παναγία και ο Θεός της Ελλάδας δεν επιτρέπει να καταστραφεί. Αυτές οι εξιδανικεύσεις έχουν τις ρίζες τους και συνδέονται με συμβολισμούς ιστορικών γεγονότων και θρύλων, όπως η σωτηρία της Βασιλεύουσας από τους Αβάρους, με την παρέμβαση της Παναγίας και τη διαμεσολάβηση αγίων για τη σωτηρία του λαού που αγωνίζεται απέναντι στις δυνάμεις του καού που έρχονται από το εξωτερικό. Οι μεταφυσικές αυτές βεβαιότητες αφού αναμείχθηκαν με τις λαϊκίστικες ιαχές που εξέφραζαν τα ρεύματα της παραδοσιακής αριστεράς στην πατρίδα μας, οδήγησαν σε μια έντονη εσωστρέφεια και απομονωτισμό των παραγωγικών και δημιουργικών δυνάμεων της χώρας και την επικράτηση ιδεών και αξιών που μετατόπιζαν διαρκώς το λαό μας, αλλά και τους πολιτικούς, από το επίπεδο της παραγωγικότητας και της καινοτομίας στο πεδίο του ελέγχου της τήρησης των συμβολισμών της θρησκεύουσας κρατικοφασιστικής πολιτικής.

Ελπήνωρ

"Γυναικών - Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες"

Ο Μιχάλης Γκανάς είναι γνωστός ως ποιητής. Και όσοι δεν έχουμε διαβάσει ποιήματά του είναι βέβαιο ότι έχουμε τραγουδήσει στίχους του. Ο Τσαμαντιώτης (Τσαμαντά Φιλιατών) ποιητής και στιχουργός είχε να γράψει πεζό από την περίφημη αυτοβιογραφική «Μητριά πατρίδα», του 1981. Τώρα, επανέρχεται με μια συλλογή που με τον τρόπο της είναι ποιητική. Μικρά κείμενα με θέμα κάτι δύσκολο, τρεμάμενο, αιωνίως μεταβαλλόμενο: τη γυναίκα. Πρόκειται για τη νέα του έκδοση (2010), με τίτλο «Γυναικών» και υπότιτλο «Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες», από τις εκδόσεις Μελάνι. Ο Μιχάλης Γκανάς σ' αυτές τις μικρές ιστορίες αιχμαλωτίζει ανεπαίσθητα πρόσωπα και νεύματα γυναικών, αφού αναμετράται με το μέσα του και διυλίζει αισθήματα και αισθήσεις μέσα από την παράδοση, μετρώντας τις λέξεις του, ερμηνεύει τα σημαίνοντα.

Στις μικρές και πολύ μικρές ιστορίες γυναικών ξεπετάγονται γυναίκες νέες, μεσόκοπες, Ελληνίδες, ξένες, μάνες, αδελφές, γνώριμες και άγνωστες, γυναίκες σε καφέ, στον δρόμο, στο τηλέφωνο, μπροστά σ' έναν υπολογιστή, στη θάλασσα της μνήμης συστρέφονται και συνωθούνται στη ζωή του αφηγητή, του εμφυσούν την ανάσα τους, του δίνουν ζωή και του την παίρνουν, χρωματίζουν τη σκέψη, το νου και την ψυχή του.

Ο Μιχάλης Γκανάς διαβάζει τη μικρή ιστορία με τίτλο "Flocafe Αμαρουσίου"

Διαβάζει ένα βιβλίο προσηλωμένη ψυχή τε και σώματι. Και τι σώματι!
Flocafe Αμαρουσίου εννέα και μισή το πρωί.
Κάθε τόσο κάνει μια χειρονομία ,με τακτικότητα εκκρεμούς. Να'ναι κάποιο μυγάκι που την ενοχλεί, ένας ανεπαίσθητος χαιρετισμός προς τον απέναντι νεαρό ή ένα άπαγε προς εμένα αφού, δεν μπορεί, θα'χει πιάσει το βλέμμα μου πάνω της ερωτηματικό, θαυμαστικό, αποσιωπητικό.
Πάνω στην ώρα χτυπάει το κινητό της. Το σηκώνει και μιλάει ρώσικα, χειρονομώντας, σαν να τα γράφει στον αέρα. Ακούω, βλέπω, σωπαίνω κι ας μην καταλαβαίνω, μαγεμένος από την ενσαρκωμένη προσωδία της ομορφιάς της. Εύχομαι ποτέ να μην τελειώσει, μα κάποτε τελειώνει.
Ξαφνικά σηκώνει το ανοιχτό βιβλίο με το ένα χέρι στο ύψος του στήθους της και το κλείνει απότομα σαν μυγοπαγίδα. Το ανοίγει μετά προσεκτικά, φυσάει τη σελίδα και με κοιτάζει κατάματα. Χαμογελάω χαζά.
- Πούσκιν; τη ρωτάω.
- Πούσκιν, μου απαντάει.
- Ρωσίδα;, της κάνω.
- Ουκρανή, διορθώνει.
Πουτάνα, σκέφτομαι.
- Όχι. Ποιήτρια, μου λέει.
Και ξανακάνει την ίδια χειρονομία-μυγάκι, που τώρα μεταφράζω άπαγε αμέσως, σίγουρος πλέον ότι τόση ώρα διάβαζε τις σκέψεις μου.
Ελπήνωρ

Η ποντικοπαγίδα

Αυτές είναι οι πιο δύσκολες μέρες που περνάει ο ελληνικός λαός μετά τη μεταπολίτευση. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως δεν προέρχεται μόνο από τη δεινή οικονομική κατάσταση που βιώνουμε αλλά κυρίως από το έλλειμμα συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, γιατί χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας. Για πολλά χρόνια ιδιωτεύσαμε και απομονωμένοι γευόμαστε τους καρπούς μιας κάλπικης και ψευδεπίγραφης ευημερίας που στηριζόταν όχι στη συνύπαρξή μας με τον γείτονα και το φίλο αλλά σ’ έναν ιδιότυπο ιδιωτικό οραματισμό ο οποίος προσιδίαζε και έτεινε προς την παραμορφωτική τηλεοπτική εικόνα της αστικής τάξης. Και εκείνη μας περίμενε στη γωνία…

Ο μύθος της ποντικοπαγίδας αποκαλυπτικός:

"Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.

Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; αναρωτήθηκε...
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο:

- Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι...

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:

- Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι.

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
- Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι...
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

-Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ.

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
- Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι...
Και το βόδι απάντησε:

- Κοίταξε κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου...

Έτσι ο καλός μας ποντικός έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας...

Την επόμενη νύχτα ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι...

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, οι γιατροί δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα στην άτυχη γυναίκα, που την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό.

Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες...

Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν...
Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.

Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε και την επόμενη βδομάδα πέθανε... Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι...

Ο ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη..."

 
Ας ξυπνήσουμε συνέλληνες! Όλοι είμαστε υπεύθυνοι γι αυτό που μας συμβαίνει και ο καθένας έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης. Μην παίζουμε το παιχνίδι της κυρίαρχης τάξης! Αυτό θέλουν! Ας αντισταθούμε στις υπερβολές, αλλά ας αποδεχτούμε και τα λάθη μας. Μόνο με αυτοκριτική και ειλικρίνεια θα πάμε μπροστά. Αλλά μην ξεχάσουμε το συνάνθρωπο, αυτόν που υποφέρει δίπλα μας, τον άνεργο, τον πένητα, το μετανάστη! Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή! Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας. Αποτελούμε τις ίνες του ίδιου υφάσματος και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο. . Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο! Μη μετατραπούμε σε γουρούνια, σε κότες, σε βόδια και ποντίκια, γιατί εκείνοι καραδοκούν.

Όσο για τα πολιτικά ποντίκια προς το παρόν ίπτανται πάνω από τις ποντικοπαγίδες, αλλά ελπίζουμε κάποτε να τα παγιδεύσουμε.

Ελπήνωρ

Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας

Η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Ένωσης Εφημερίδων από το 1993 και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Μαΐου σε όλο τον κόσμο με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας μας υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα της προστασίας του θεμελιωδών δικαιωμάτων, της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου, όπως κατοχυρώνονται από το άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, αλλά και από το Σύνταγμά μας.

Επίσης, μας χρησιμεύει για να θυμηθούμε τους δημοσιογράφους που φυλακίστηκαν και ακόμη περισσότερο αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στην γραμμή του καθήκοντος της ενημέρωσης του κοινού.

Τα τελευταία χρόνια η ελευθεροτυπία πια δεν έχει την ίδια διάσταση που είχε παλαιότερα, γιατί η σκυτάλη της ενημέρωσης πέρασε κυρίως στα ηλεκτρονικά μέσα και ιδιαίτερα σε μια ιδιόμορφη πλουραλιστική διάχυση της είδησης, μέσα από τα εκατομμύρια Blogs που εδράζονται σε διάφορες ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Όλο και περισσότεροι πολίτες παγκοσμίως εμπιστεύονται για την καθημερινή τους ενημέρωση τα Blogs, θεωρώντας τα μάλιστα πιο αξιόπιστα από τα παραδοσιακά ΜΜΕ.

Στην Ελλάδα, όπως προκύπτει από πρόσφατη ηλεκτρονική έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάρτιο, από την εταιρεία δημοσκοπήσεων Interview, σε πανελλαδικό δείγμα 514 ατόμων, με δομημένο ερωτηματολόγιο, τα Blogs απολαμβάνουν μεγάλη αποδοχή από τους Έλληνες πολίτες. Συγκεκριμένα, το 71% των ερωτηθέντων θεωρεί την ενημέρωση που λαμβάνει από τα Blogs πολύ ή αρκετά αξιόπιστη και το 22% λίγο ή καθόλου αξιόπιστη. Σε σχέση όμως με τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το 47% εκτιμά ότι τα Blogs είναι το πιο αξιόπιστο μέσο, το 27% οι εφημερίδες, το 5% το ραδιόφωνο, το 1% η τηλεόραση και το 18% θεωρεί ότι κανένα μέσο δεν είναι αξιόπιστο. Όσον αφορά στην ελευθερία έκφρασης των Blogs με ενημερωτικό περιεχόμενο, το 55% τάσσεται υπέρ της άποψης ότι θα πρέπει να υπόκεινται στους κώδικες δεοντολογίας της συμβατικής δημοσιογραφίας, όπως το να υπάρχει η υπογραφή του συντάκτη κάτω από τα ρεπορτάζ και τα κείμενα.

Όπως και να έχει, σήμερα η ελευθεροτυπία είναι περισσότερο διευρυμένη από ποτέ, αλλά το ζητούμενο πια είναι η αντικειμενικότητα και εγκυρότητα στην ενημέρωση.

Ελπήνωρ

Δεν είναι ούτε αργία ούτε απεργία ... αλλά ανεργία!

1η Μάη 2010

Ας μην προβληματίζονται στο ΠΑΜΕ για το τι είναι η σημερινή μέρα:

Ούτε      Α Ρ Γ Ι Α

ούτε Α Π Ε Ρ Γ Ι Α

γιατί ο λαός είναι στην

Α Ν Ε Ρ Γ Ι Α

Ελπήνωρ